คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : GIVE UP EP.01 :: เหตุการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด [1]
คำเตือน นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาค่อนข้างรุนแรงพอสมควร
เพราะฉะนั้นโปรดอ่านอย่างมีวิจารณญาณด้วยนะคะ
ตอนที่ 1
เหตุการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด
เวลา 18 : 25 นาที
[บรรยายพิเศษ :: ข้างกาย]
ตุบ!
“โอ๊ย!” แรงกระแทกของฝีเท้าที่ผมตั้งใจลงน้ำหนักสุดแรงเกิดทำเอาผู้ถูกกระทำตัวงอด้วยความเจ็บปวดอย่างทรมานสุดแสนสาหัส บุคคลคนนั้นได้แต่ครางครวญเสียงโอดโอยเบา ๆ เหมือนหมาเพราะสภาพตอนนี้ของมันดูแทบไม่ได้แล้ว ผมใช้รองเท้าหนังกดขยี้ตรงจุดหน้าท้องของคนใต้ร่างแรง ๆ ให้สาแก่ใจที่มันทำให้ผมหัวเสียมาตั้งหลายเดือนแล้ว “พี่...ผมขอโทษ ให้เวลาผมหน่อยนะ ผมจะรีบหาเงินมาใช้คืน...อึก!”
“คราวที่แล้วมึงก็พูดแบบนี้!” ผมกัดฟันกรอดอย่างหัวเสียกับประโยคเดิมที่ผมฟังจนเบื่อเต็มทน
ผมเชื่อแล้วล่ะว่าการเป็นเจ้าหนี้มันหงุดหงิดมากแค่ไหน เพราะการที่ต้องคอยเป็นฝ่ายทวงเงินจากลูกหนี้เนี่ย มันน่าเบื่อหน่ายสุด ๆ ไปเลยล่ะ
“โถ่พี่ ผมเปิดร้านกาแฟ เดือน ๆ หนึ่งผมได้กำไรแค่ไม่กี่บาทเองนะ”
“เหรอ แล้วทำไมมึงมีปัญญาไปเที่ยวต่างประเทศและแดกหรูวะ กูเห็นมึงถ่ายรูปลงไอจีทุกอาทิตย์ เพราะงั้นเงินที่มึงเอาไปลงทุนเปิดร้านกาแฟกาก ๆ ของมึง มึงรีบใช้คืนกูมาเดี๋ยวนี้เลย” บอกเลยว่าถ้าผมไม่เดือดร้อนเรื่องเงินจริง ๆ ผมคงไม่มาทวงเป็นเจ้าหนี้จอมโหดแบบนี้หรอก ผมน่ะโดนป๊ากับม๊าตัดหางปล่อยวัดเพราะไปคบกับสาวที่พวกท่านไม่ถูกใจ ดังนั้นตั้งแต่นั้นมาก็หลายปีแล้วที่ผมต้องทำงานหาเงินอย่างหัวหมุนเพื่อที่จะจัดงานแต่งงานกับแฟนสาวให้ได้อย่างที่ตั้งใจตั้งแต่เริ่มคบกัน ซึ่งระหว่างนั้นผมก็เรียนหนังสือไปด้วยนะ ลูกหนี้คนนี้เป็นรุ่นน้องที่ผมรู้จักดี พวกเราสนิทกันหลายปีแล้ว ผมไว้ใจให้มันยืมเงินไปก่อน ทั้งที่อีกไม่นาน ผมก็มีความจำเป็นที่จะต้องใช้มันแล้ว แต่ทว่าความใจดีของผมก็ถูกหักหลังว่ะ มันเบี้ยวไม่ยอมจ่ายอย่างที่รับปากไว้ อันที่จริงก่อนให้ยืม ผมก็คิดนะว่าถ้ามันไม่ทันจ่ายคืนตามกำหนดที่เราตกลงกันไว้ ผมก็จะมัดมือชกมันด้วยการแบ่งหุ้นส่วนเสียเลย ทว่ามันเปิดร้านไม่ทันไรก็เจ๊งว่ะ “มึงรู้มั้ย วันนี้เป็นวันเกิดของน้องจีนแล้ว ซึ่งกูตั้งใจไว้ว่าจะไปเอาแหวนแต่งงานที่กูสั่งทำที่ร้านจิวเวลรี่มาขอเธอแต่งงานในคืนนี้ นี่กูสั่งจองเหมาร้านอาหารแล้วให้พวกเพื่อน ๆ ของเธอช่วยจัดเซอร์ไพรส์ซะเว่อร์วังเลยไอ้สัส!”
“ตะ แต่ตอนนี้ผมไม่มีจริง ๆ นะพี่ ผมขอโทษจริง ๆ นะ”
“กูให้มึงยืมเพราะกูไว้ใจมึง ทำไมมึงทำกับกูแบบนี้วะ” เมื่อผมตัดพ้ออย่างนั้น ยีนก็พูดอะไรไม่ออก มันค่อย ๆ ขยับตัวอย่างยากลำบากเพราะผมยังคงใช้เท้าเหยียบมันอยู่อย่างนั้นไม่ยอมผละออกไป เพียงแต่ว่าเวลานี้ผมไม่ได้ลงน้ำหนักลงแล้ว ดังนั้นมันจึงลุกขึ้นนั่งขดตัวด้วยท่าทางอ่อนแรงจนสำเร็จในที่สุด
ครั้งนี้ผมทำมันรุนแรงเกินเหตุจริง ๆ นั่นแหละ ทั้งที่ความจริงแล้วมันเป็นรุ่นน้องที่ผมสนิทมากที่สุดคนหนึ่งเลยนะ ผมรู้ดีว่าฐานะทางบ้านของมันไม่ได้แย่เลย
ที่ผมโมโหเพราะแบบนี้ มันควรจะคืนเงินที่ยืมไปมาตั้งนานแล้ว ไม่ใช่ยื้อเวลาจนถึงตอนนี้
ก่อนยืม ความสัมพันธ์ของพวกเราอยู่ในระดับที่ดีมาก ๆ แท้ ๆ แต่หลังจากที่ให้ยืมไปนี่สิ ยีนก็ค่อย ๆ ทำตัวเหินห่างยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ และไอ้ที่หนักสุดก็คือผมไม่สามารถติดต่อมันเป็นเดือน ๆ เลยล่ะ
ผมไม่โอเค แต่ยีนมีหลักประกันที่ผมสามารถยึดจากมันได้
“ภาพในไอจีมันเป็นส่วนหนึ่งของงานของผมน่ะพี่ ส่วนเงินที่ผมยืมพี่ไป จริง ๆ แล้วผมเก็บตังค์จนเกือบจะสามารถคืนพี่ได้แล้วแหละ แต่ว่าเมื่อหลายเดือนก่อน แม่ผมล้มหัวฟาดพื้น อาการโคม่า ผมก็เลยเอาเงินที่หามาได้เอาไปรักษาตัวแม่จนหมดน่ะ” จากนั้นยีนมันก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้ผมฟังอย่างละเอียด ซึ่งเมื่อเข้าใจทุกอย่างแจ่มแจ้ง ผมก็หายหัวร้อนทันที แม่มันอาการโคม่านอนเป็นผักอยู่โรงพยาบาลหลายเดือนจนสุดท้ายเงินที่มันหามาได้ทั้งหมดก็หมดไปกับค่ารักษาพยาบาล และเมื่อมันหมดหนทาง มันก็แบกหน้าไปหาพ่อที่ทิ้งมันไปตั้งแต่มันยังเด็ก ๆ ทว่าแม่เลี้ยงของมันไม่ยอมให้มันได้เงินใช้มาฟรี ๆ หรอก เธอใช้ให้มันช่วยงานที่บริษัท ระหว่างนั้นมันก็เก็บเงินจะคืนผมไปด้วยพลาง ๆ แล้วแหละ แต่เคราะห์ซ้ำกรรมซัดเมื่อไม่กี่วันก่อนนี่เอง แม่มันเพิ่งเสีย ดังนั้นเงินที่จะกลายเป็นของผม กลับกลายเป็นเงินค่าจัดงานศพซะอย่างนั้น “ในเมื่อพี่จำเป็นต้องรีบใช้เงิน งั้นผมจะลองโทรยืมพ่อไปก่อนแล้วกันนะ”
ถึงแม้ว่ายีนต้องลำบากใจในเรื่องนี้ ซึ่งผมก็รู้ดีกว่าใคร แต่ผมก็ไม่ปฏิเสธหรอก
มันจะหาเงินมาจากไหนก็ช่างแม่งเถอะ ผมอยากได้คืนแล้ว
ผมเบื่อที่จะทวงเต็มที ผมจะได้หายหงุดหงิดกับเรื่องนี้สักที
ว่าแต่ให้ตายเหอะ มันไม่เล่าเรื่องนี้ให้ผมรู้มาก่อนเลยไง ไม่อย่างนั้นผมคงไม่ทวงเป็นร้อย ๆ รอบหรอก
Rrrrrr
ในระหว่างที่ผมยืนฟังยีนโทรคุยกับพ่อของมันอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้นสักก่อน ผมรีบรับสายอย่างรวดเร็วเพราะคนที่โทรมาหาก็คือว่าที่เจ้าสาวของผมนั่นเอง
“ว่าไงคะคนสวยของพี่กาย” พอกดรับสาย ผมก็เอ่ยเสียงหวานหยาดน้ำผึ้งทันที
[จะอะไรอีกล่ะคะ พี่กายนัดน้องจีนแท้ ๆ แต่กลับไม่มารับสักที สรุปยังไงคะเนี่ย ไหนว่าจะฉลองวันเกิดน้องจีนไงคะ] คนปลายสายงอแงเสียงน่ารัก น้ำเสียงที่ฟังดูแล้วของเธอ ราวกับเป็นเด็กน้อยไม่มีผิด ผมเผลอหัวเราะเสียงใสเมื่อนึกภาพท่าทางของเธอในตอนนี้ที่เห็นจนชินตา ทว่าผู้ชายคลั่งรักอย่างผมใจละลายทุกครั้งที่เห็น
ผมกับจีนคบกันมาได้จะห้าปีแล้ว ตั้งแต่รู้จักเธอมา ผมก็เหมือนคนโดนของไม่มีผิด อะไรก็ตามที่ทำให้ผมสามารถลงเอยกับเธอได้ ผมยอมทำทุกวิถีทางเลยล่ะ แม้ว่าป๊ากับม๊าของผมไม่เห็นด้วยเพราะฐานะทางบ้านของเธอค่อนข้างจะแย่มากก็เถอะ
จีนเป็นลูกโสเภณี เธอเกิดมาจากซ่อง แต่ผมก็ไม่แคร์หรอก
จีนเลือกเกิดไม่ได้ แต่การใช้ชีวิตและทัศนคติของเธอดีเยี่ยมมาก ผมรักเธอก็ตรงนี้แหละ
เธอเติบโตมาอย่างมีคุณภาพท่ามกลางสิ่งแวดล้อมที่ย่ำแย่ ผมเป็นคนพาเธอออกมาจากครอบครัวเหล่านั้นด้วยตัวเอง ซึ่งตอนนั้นเธอยังเป็นผู้เยาว์อยู่เลย
ผมยอมโดนตัดหางปล่อยวัดเพราะผมมั่นใจว่าในอนาคตผมสามารถสร้างเนื้อสร้างตัวได้เองได้อย่างแน่นอน ซึ่งตอนนี้ผมก็กำลังจะเรียนจบได้ปริญญาตรีใบที่สองตามหลักสูตรที่ผมใฝ่ฝันตั้งแต่เด็กในวัยยี่สิบแปดปี
ในเมื่อผมอยากเริ่มต้นใหม่ ผมก็อยากใช้ชีวิตในแบบของผมเองทั้งหมด แม้ที่ผ่านมาชีวิตของผมจะลำบากไปสักหน่อยก็เถอะ แต่ผมก็มีความสุขในทุก ๆ วัน
จีนคอยอยู่เคียงข้างผมไม่ไปไหน เราสองคนลำบากมาด้วยกัน แค่นี้ผมก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้วล่ะ
ตอนนี้เธอเองก็กำลังจะเรียนจบแล้วด้วยเหมือนกัน ดังนั้นผมก็เลยอยากจะจัดงานแต่งงานกับเธอเสียที
เราสองคนอยู่กินกันมาตั้งนานแล้ว ผมว่ามันถึงเวลาแล้วล่ะที่ผมจะจัดงานแต่งงานเพื่อเป็นการขอบคุณเธอที่คอยอยู่เพียงข้างกันมาโดยตลอดจนถึงตอนนี้
บอกเลยนะคะ ถ้านิยายเรื่องไหนที่ด้าแต่ง โดยให้ตัวละครหลักรักคนอื่นอยู่แล้ว รีดเตรียมใจไว้ได้เลยค่ะ เพราะมันจะปวดตับกว่าหลายเรื่องแน่ ๆ ค่ะ ฮ่า ๆๆ
ความคิดเห็น