SHOTFIC:เธอกับฉัน หกสิบเจ็ดแบบเบา ๆ

เนื้อเรื่อง

 "แอปเปิ้ล"ฉันเอ่ยเรียกเมื่อร่างโปร่งบางเดินผ่าน หากแต่ร่างสูงเดินผ่านไปอย่างไม่ใส่ใจ ฉันมองตามหลังเธอไป วันนี้เธอใส่ชุดดำ...

เหมือนกับเมื่อวาน หลายวันแล้วที่เธอทำเหมือนฉันไม่มีตัวตน....ไม่เป็นไร ฉันจะรอวันที่เธอมองกลับมาที่ฉัน......เหมือนเดิม

"แอปเปิ้ล "ฉันร้องเรียก ร่างเพรียวสมส่วนกำลังเดินมา หลังจากที่ฉันมานั่งดักรอเธอใต้คอนโดเหมือนเคย วันนี้เธอใส่ชุดแซ็กสีฟ้าสดใส ไม่ใช่สีดำเหมือนสองสามวันที่ผ่านมา


"แอป  พี่อยาก..."แล้วเธอก็เดินผ่านฉันไป สายลมพัดมาวูบหนึ่งตอนเธอเดินผ่านฉัน แต่ครั้งนี้ฉันจะไม่ปล่อยผ่านไปเหมือนทุกครั้ง

ฉันก้าวเดินตามเธอ เอื้อมมือไปคว้ามือเธอไว้ ก่อนที่ฉันจะได้สัมผัสเธอ เธอก็ยกมือขึ้นโบก พร้อมป้องปากตะโกน

"พี่แอมป์  รอแอปนานไม๊"

"สิบนาที" พี่ชายที่ฉันคุ้นเคยเดินตรงมาที่เรายืนอยู่ พร้อมยื่นช่อดอกไม้ช่อโตให้แอปเปิ้ล เธอยิ้มกว้าง
ก่อนยื่นมือไปรับมัน  ฉับแอบสังเกตเห็นว่าตาที่บวมช้ำของเธอ  เหมือนจะมีน้ำไหลวนอยู๋ภายในวูนหนึ่ง....แต่มันก็แค่แวบเดียว  
แล้วเธอก็เดินจูงมือไปกับพี่แอมป์ ฉันรู้ว่าเธอกับเขากำลังจะไปที่ไหน  เพราะฉันรู้  ฉันเลยเดินกลับมานั่งที่เดิมเพื่อ......

รอให้เธอมาเดินผ่านฉันอีกครั้ง

เวลาผ่านไปนานหลายชั่วโมง ฉันนั่งรออยู่ที่เดิม สายฝนโปรยเบา ๆ ในค่ำคื่นนี้ อากาศค่อนข้างเย็นค่อนไปทางหนาว ฉันนั่งชันเข่า หัวเข่าข้างนึงถูกฉันใช้เป็นที่วางคาง

เธอหายไปนานจัง

ฉันลุกขึ้นยืน ชะเง้อมองฝ่าความมืด ใจฉันหวังว่าจะเห็นเธอเดินมา  จากยืนเป็นนั่ง จากนั่งเป็นยืน  จนกระทั่งวันนี้ที่ฉันรอ  กลายเป็นพรุ่งนี้ฉันก็ยังรอ  

แอปเปิ้ลไม่ได้กลับมา  






แต่ฉันยังรอ......

และ   รอ

เช้าแล้ว... ฉันยังอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน

สาย......ยังฉันยังอยู่

บ่าย....เธอมักจะเป็นอย่างนี้เสมอ ฉันเข้าใจ

เย็น....เธอคงกำลังมา

ค่ำ....เธออาจกำลังรอรถ

ดึก.....

ฉัน....

ไม่รอแล้ว....

ฉันจะไปหาเธอ เธอคงกำลังเป็นห่วงฉันเหมือนที่ฉันเป็นห่วงเธอตอนนี้

ฉันก้าวเท้าเดินฝ่าความมืดไปที่ก้าว   สองก้าว  สามก้าว   จากที่นี่ไปที่นั่นคงใช้เวลานานหากจะเดิน  บางทีมันอาจทำให้ฉันสวนทางกับเธอตอนเธอกลับ  ฉันเลยเริ่มวิ่ง  และวิ่งให้เร็วขึ้น  ถ้าเป็นแต่ก่อนฉันคงเหนื่อย แต่ตอนนี้ฉันไม่...สมองคิดถึงแต่ใบหน้าอีกคนที่เป็นแรงผลักดันให้สองเท้าฉันวิ่งต่อไป......จนกระทั่งถึงจุดหมาย

ที่นี่แหละ    แอปเปิ้ลอยู่ที่นี่

ฉันหยุดวิ่ง  ค่อย ๆ ก้าวเท้าเดินเข้าไปในตึกหลังใหญ่ที่ยังเปิดไฟสว่างแม้ในยามค่ำคืน  เท้าเปล่าของฉัน เหยียบลงบนพื้นกระเบื้องเย็นเฉียบ มีคนชุดขาวเดินสวนกับฉันคนนึง  กลิ่นยาประหลาด ๆ ลอยโชยในทุกลมหายใจที่ฉันสูด  ฉันหยุดยืนหน้าห้อง ๆ หนึ่ง ผลักประตูเข้าไป  จริงอย่างที่ฉันคิดไว้  แอปเปิ้ลอยู่ที่นี่  ข้างเตียงใครคนหนึ่ง  ฉันเห็นแค่ปลายเท้าที่โผล่พ้นผ้าห่มออกมา  ที่หัวเตียงที่ดอกไม้ช่อโตคุ้นตาปักอยู่ในแจกัน

"แอปเปิ้ล กลับบ้านเถอะ"

"พี่นท"เธอเรียกชื่อฉันเบา ๆ เธอกำลังมองมาที่ฉัน ด้วยดวงตาที่บวมช้ำ

"กลับบ้านเถอะ"

"พี่นทไม่เบื่อบ้างรึไง" เธอถามฉัน ตาเธอแดงก่ำราวกับคนกำลังร้องไห้ เธอหยิบหนังสือมาเล่มหนึ่งแล้วเปิดออก ก่อนที่จะอ่านมันเสียงดัง คล้ายจะไม่สนใจฉัน

ฉันค่อย ๆ ก้าวเท้าไปหาแอปเปิ้ลที่กำลังอ่านนิยายเล่มโปรดของฉัน ฉันนั่งลงข้าง ๆ เธอ ้

"ตรงนี้อ่านไปแล้วนี่นา อ่านถึงตอนไหนนะพี่นท"เธอหันมาถามฉัน

"กลับบ้านได้แล้วแอป" ฉันเอ่ย เธอยังคงก้มหน้าพลิกหนังสือในมือไปมา  ฉันยืนนิ่ง ทำไมเธอไม่ฟังฉันบ้าง

ขอบตาฉันร้อนผ่าว  น้ำในตากำลังจะไหลลงมาตามแรงโน้มถ่วง  แล้วฉันก็ปล่อยให้มันไหลลงมา

"พี่นท ร้องไห้อีกแล้วน้า" แอปเปิ้ลเงยหน้าจากหนังสือ  ฝ่ามือบางข้างหนึ่งเอื้อมมือมาปาดน้ำตาบนใบหน้าของฉัน

ฉันที่มีสายบ้าบอระโยงระยางเต็มตัว.....ฉันที่นอนนิ่งไม่ไหวติงแต่ยังมีลมหายใจ...

ฉันอีกหนึ่งคน ......

หากใครสักคนรับรู้ และได้ยินในสิ่งที่ฉันพูด ฉันอยากฝากให้เขาไปบอกเธอว่า

"ฉันขอโทษที่ทำเธอร้องไห้   ฉันเสียใจ  

                                       และฉันกำลังนั่งร้องไห้อยู่ข้าง ๆ เธอ ไม่ใช่นอนอยู่บนเตียง"

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ปล.เรื่องเก่ายังไม่จบ มาฟิคสั้นแบบเบลอ ๆ 55+