คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Shot Fic : Hiddlesbatch (?)
Shot Fic : Hiddlesbatch (?)
เครื่องดื่มสีอำพันสองแก้วถูกบาร์เทนเดอร์ยื่นส่งให้กับชายหนุ่มสองคนที่นั่งอยู่หน้าเค้าท์เตอร์ แก้วเหล้าถูกรับมาดื่มเงียบๆ ท่ามกลางเสียงเพลงตึงตัง เสียงกรี๊ด และเสียงพูดคุยที่ฟังไม่ได้สรรพ จนสุดท้ายคนตัวเล็กกว่าก็เป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาขึ้นมาก่อน
“ฉันสงสัย…”
“ว่า?”
“ทำไมอยู่ๆ นายถึงชวนฉันออกมาดื่ม?” ถึงปากจะถามออกไปแบบนั้น แต่มือก็ยังคงยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มด้วยท่าทางสบายๆ คนถูกถามยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองหน้าเพื่อนแล้วเอ่ยคำตอบด้วยน้ำเสียงกวนๆ
“ก็แค่รู้สึกว่าพักนี้ไม่ได้เจอนายเลย”
“คิดถึงฉันว่างั้น?”
“แน่นอน”
“ฮ่าๆ เบเนดิกต์ ฉันคงจะดีใจมากถ้านายไม่ได้พูดด้วยท่าทางซังกะตายแบบนั้นน่ะ” ทอม ฮิดเดิลส์ตัน หัวเราะเบาๆ ก่อนจะส่ายหัวน้อยๆ อย่างที่บอกว่ารู้ทันไอ้คนเป็นเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ นี่
ถ้าไม่มีเรื่องกลุ้มใจ มีเหรอหมอนี่จะโทรเรียกเขาออกมาหาแบบนี้?
เห็นเขาเป็นกระโถนล่ะสิไม่ว่า…
ความคิดที่ทำให้ทอมต้องหัวเราะในลำคอ ยกเครื่องดื่มขึ้นจิบอย่างใจเย็น รอให้อีกฝ่ายที่นั่งเงียบไปอีกครั้งตัดสินใจเองว่าจะพูดหรือไม่พูดอะไร เขาที่มีหน้าที่รับฟังก็ควรจะนั่งดื่มเหล้า (ที่ไอ้คนข้างๆ เป็นคนจ่ายเงิน) และรอฟังอย่างเดียวเป็นดีที่สุด
และสุดท้ายเบเนดิกซ์ก็ตัดสินใจพูดออกมาอย่างที่บอกว่ายอมแพ้
“ฉันสงสัยว่าทำไมคู่นายถึงไม่มีปัญหาอะไรทำนองนี้บ้าง?”
“คู่ฉัน?” หันไปเลิกคิ้วถามไอ้คนที่อยู่ๆ ก็พูดอะไรที่เขาไม่เข้าใจออกมา
“Hiddlesworth”
“อ้อ” ทอม ฮิดเดิลส์ตันพยักหน้าเนิบๆ อย่างที่เริ่มเดาได้ว่าอะไรคือประเด็นที่ทำให้เขาโดนลากออกมาดื่มดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้
“อแมนด้าโดนพวกแฟนเกิร์ลรุมด่าทางโซเชี่ยลเน็ตเวิร์ค แค่เพราะเธอออกมาบอกว่าไม่อยากให้สาวๆ พวกนั้นทำอะไรที่มันโจ่งแจ้งเกินไป… นายก็รู้ พวกแฟนอาร์ต ฟิคชั่น รูปตัดต่อ หรืออะไรทำนองนั้นน่ะ”
“อ่าฮะ”
“แล้วนับวันมันก็ยิ่งดูเหมือนจะรุนแรงขึ้น ทั้งๆ ที่อแมนดาไม่น่าจะต้องมาเดือดร้อนเพราะเรื่องจับคู่บ้าบอนี่แท้ๆ” ทอมนั่งฟังอย่างสงบ ดวงตาสีเขียวมองคนข้างตัวที่พอพูดจบแล้วก็ถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่ ก่อนจะกลับไปยกเหล้าขึ้นดื่มอึกๆ จนทอมต้องนึกขำ
“แต่เท่าที่ฉันเห็น ถึงจะไม่มีประเด็นที่อแมนดาออกมาพูด ยังไงเธอก็โดนแฟนเกิร์ลของนายโจมตีอยู่ดีนะ”
“นั่นแหละที่แย่สุดๆ ล่ะ…”
“…”
“ตอนนี้มาร์ตินก็เครียดมาก เครียดจนฉันรู้สึกผิดไปเลย”
“นายไม่ใช่ต้นเหตุน่า”
“ฉันต้องใช่ต้นเหตุสิ!”
“โอเค งั้นนายคือต้นเหตุ”
“ทอม ฮิเดิลส์ตัน!”
“เฮะๆๆๆ”
เสียงหัวเราะแหบๆ ดังอยู่ข้างหูให้เบเนดิกต์เริ่มจะรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่เอาเรื่องนี้มาปรึกษามัน แต่จะให้ทำไงได้ ก็คนที่สนิทๆ ด้วยและน่าจะเข้าใจในสถานการณ์ของเขามากที่สุดก็มีแค่ทอมคนเดียวนี่แหละ คิดถึงตรงนี้ก็ต้องถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยของวัน แก้วเหล้าถูกยกขึ้นดื่มอีกรอบ ก่อนที่เบเนดิกต์จะชะงักกับคำพูดในประโยคต่อมาของคนเป็นเพื่อน
“ที่นายเครียดเพราะว่าเป็นห่วงอแมนด้า หรือเพราะนายแคร์ความรู้สึกของมาร์ติน?”
แก้วเหล้าที่กำลังถูกดื่มอยู่ชะงักค้าง เบเนดิกต์ตัดสินใจวางมันลงบนเค้าท์เตอร์ ก่อนจะเบือนหน้ากลับมาสบกับดวงตาของคนพูดที่มันกำลังฉายประกายเจ้าเล่ห์ราวกับรู้ทันเขาอยู่
“ฉันก็ควรจะแคร์ทั้งคู่ไม่ใช่เหรอ?”
“หึหึ… นายก็รู้ว่าฉันหมายถึงอะไร เบน” ใบหน้าติดจะสวยของทอม ฮิเดิลส์ตัน ระบายยิ้มบางๆ ในขณะที่เอ่ยคำพูดต่อประโยคของตัวเอง “ตัวร้ายในซีรี่ส์ซีซั่นล่าสุดของนายชื่ออะไรนะ? แมกนัสเซ่น ใช่มั๊ย?”
“…”
“จำได้ว่าหมอนั่นเคยบอกว่า จอนห์น วัตสัน คือจุดอ่อนของ เชอร์ล็อค โฮมส์ และ แมร์รี่ วัตสัน ก็คือจุดอ่อนของ จอห์น วัตสัน… ถ้าทำลายแมร์รี่ วัตสันได้ ทุกอย่างก็คือจบ”
“…”
“หรืออะไรทำนองนั้น ฉันก็จำรายละเอียดไม่ค่อยได้”
“แล้ว?...”
คำถามที่เรียกรอยยิ้มร้ายๆ ให้ค่อยๆ ปรากฏบนใบหน้าของคนถูกถาม…
“นายเองก็กำลังติดอยู่ในวงจรนั้นเหมือนกันไง เบเนดิกต์”
คำตอบที่สร้างความเงียบให้เกิดขึ้นชั่วอึดใจ…
…แต่ก็เพียงแค่อึดใจเดียวเท่านั้น เมื่อคนที่โดนกล่าวหาเลือกที่จะตอบปฏิเสธ
“ฉันไม่ได้…”
“จะโกหกใครมันก็ทำได้ทั้งนั้นแหละเบน แต่ถ้าคิดจะโกหกเทพแห่งคำลวงล่ะก็ ฉันขอแนะนำให้นายคิดให้ดีๆ ซะก่อนนะ”
“…”
“ฉันคือโลกิ… อย่าลืมสิ”
เทพแห่งคำลวงระบายยิ้มน้อยๆ ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มด้วยท่าทางสบายๆ มองมนุษย์จนมุมที่เริ่มจะอ้าปากพะงาบๆ ด้วยความสนุกสนาน และสุดท้ายคนแพ้ก็ต้องเป็นฝ่ายสบถออกมาอย่างจนด้วยคำพูด
“ให้ตายเถอะ!”
“เฮะๆๆๆ”
เสียงหัวเราะเฮะๆ ตามสไตล์มิสเตอร์ฮิดเดิลส์ตันดังลั่นอย่างที่บอกว่าเจ้าตัวกำลังสะใจสุดๆ ในขณะที่เบเนดิกต์กลับเป็นฝ่ายที่ต้องเริ่มนับหนึ่งถึงสิบในใจอย่างพยายามบังคับตัวเองไม่ให้ลุกขึ้นมาต่อยมันตรงนี้
และสุดท้ายเบนก็ต้องถอนหายใจอีกเฮือก…
“แล้วนายล่ะทอม?...”
“ฉัน?”
“นายไม่เคยอยู่ในวงจรนั้นบ้างเหรอ?”
“ฉัน…” ทอมเว้นวรรคประโยคเล็กน้อย ดวงตาคู่สวยจับจ้องอยู่ที่แก้วเหล้าในมือ ในขณะที่นิ้วเรียวก็ไล้ขอบแก้วเล่นราวกับเห็นว่ามันน่าสนใจกว่าคำถามที่ถูกส่งมาให้อย่างไรอย่างนั้น “วงจรแบบนั้นสำหรับฉันแล้วมันไม่มีมาตั้งแต่แรกแล้วล่ะ”
“นายกำลังโกหก”
“ฮ่าๆ นายถามเองไม่ใช่เหรอว่าทำไม Hiddlesworth ถึงได้ไม่มีปัญหาอะไรแบบที่นายกำลังเจอน่ะ” ทอมเอ่ยคำตอบกลั้วหัวเราะ ก่อนจะหันมาสบตากับคู่สนทนาอีกครั้ง “นั่นแหละคำตอบเบน”
“…”
“เพราะคริส แฮมเวิร์ธ รักเอลซ่าจนไม่มีที่ให้ใครได้เข้าไปแทรกให้เกิดเป็นวงจรอะไรทั้งนั้น”
“…”
“Hiddlesworth มันก็แค่จินตนาการ… ความจริงมันชัดเจนซะจนแฟนเกิร์ลเองก็คงจะปฏิเสธอะไรไม่ได้”
ความเงียบเข้ามาคั่นกลางระหว่างบทสนทนาอีกครั้ง…
แล้วเบเนดิกต์ก็เป็นฝ่ายยกยิ้มขึ้นมาก่อน ให้คนเป็นเพื่อนต้องยิ้มตาม
“นายกับฉันน่าจะได้เล่นหนังด้วยกันอีกซักเรื่องนะว่ามั๊ย”
“หือ?”
ทอมเลิกคิ้วมองคนพูดอย่างเริ่มจะเดาไม่ถูกว่าคราวนี้มันจะมาไม้ไหนอีก ในขณะที่เบนกลับยิ้มกว้างจนเหนียงเรียงตัวเป็นชั้นอย่างสวยงามที่สุด
“Hiddlesbatch อาจจะมีปัญหาน้อยกว่า”
“หุบปากแล้วกินเหล้าไปซะ!”
“ฮ่าๆ”
“ปัญญาอ่อนมากเบน”
“ฉันก็ว่างั้น”
#End
********************************************************************************
เป็นพล็อตฟิคที่แวบขึ้นมาในหัวตอนที่กำลังนั่นรถตู้จะไปทำงาน
ชื่อเรื่องว่า Hiddlesbatch คนเขียนก็เรียกว่าฟิคเบเนฮิ แต่เนื้อเรื่องมันทำไมออกมาเป็นแบบนี้ล่ะเนี่ย? 555555
ปกติแล้วไอวิชเป็นประเภทชิพได้หลายคู่นะ
อารมณ์ประมาณ “ถ้าพี่ทอมเคะ ใครจะเมะก็ได้หมดอ่ะ หุหุ”
แต่พอมาเป็นคู่เบเนดิกต์กับทอมแล้วมัน… มันดูเคมีไม่ค่อยเข้ากันซักเท่าไหร่ 5555
เค้าเหมาะที่จะอยู่ด้วยกันบ่อยๆ นะ แต่ไม่ใช่อยู่ด้วยกันในฐานะของคู่อ่ะ
ไม่รู้สิ Ehehehehehe *หัวเราะแบบพี่ทอม
ฟิคสั้นมากและไม่มีอะไรเลย
เอาเป็นว่าอ่านกันขำๆ แล้วกันเนอะ ^^
แล้วพบกันใหม่ถ้ามีโอกาสค่ะ
ไอวิชรักคนอ่านสุดพลัง! ^0^
ความคิดเห็น