หิ่งห้อยตัวน้อย พระจันทร์ดวงโต กับลมหนาวแรกของปี

เนื้อเรื่อง

หิ่งห้อยตัวน้อย…พระจันทร์ดวงโต…ทุ่งนากว้างใหญ่กับลมหนาวแรกของปี

หมู่บ้านของฉันเป็นหมู่บ้านเล็กๆในชนบท

เป็นหมู่บ้านกลางทุ่งที่ไร้ความเจริญอย่างเมืองใหญ่

หมู่บ้านของฉันไม่มีแสงของสปอร์ตไลท์ที่เปิดสว่างทั้งคืน ไม่มีร้านเบเกอร์รี่ให้ซื้อเค้กอร่อยๆ ไม่มีโรงหนังฉายหนังไซด์ไฟล์

แต่หมู่บ้านของฉันก็มีหลายสิ่งหลายอย่าง…หลายสิ่งหลายอย่างที่เมืองใหญ่ไม่มี

งานลอยกระทงในหมู่บ้านของฉัน…

ไม่มีการประกวดนางนพมาสผู้งดงาม ไม่มีวงมโหรี ไม่มีวงดนตรีหรือเครื่องเสียงดังกระหึ่ม

แต่ที่นี่ก็มีการประกวดกระทง…

การประกวดกระทงที่ทุกคนในหมู่บ้านเอากระทงที่ตัวเองแสนจะภูมิใจขึ้นไปตั้งวางประกวด

กระทงใหญ่งดงามไปด้วยใบตองสีเขียว พลับพลึงสีขาว และดอกไม้หลายสีที่ทุกคนในคุ้มช่วยกันทำตั้งแต่เช้าจนถึงเย็น

กระทงอันเล็กที่เด็กตัวน้อยทำกันขึ้นมาเอง บิดไปหน่อยเบี้ยวไปบ้าง แต่มันก็สวยงามยิ่งนักในความรู้สึกของคนทำ

แล้วกระทงอันใหญ่ กระทงอันน้อย กระทงแสนสวย กระทงบู้บี้ ก็ถูกนำขึ้นไปวางบนชั้นประกวดทุกอันอย่างที่ไม่มีใครน้อยหน้าใคร

กระทงอันใหญ่แสนสวยที่คนทั้งคุ้มช่วยกันทำได้รางวัลชนะเลิศ…

แต่กระทงอันน้อยบิดๆเบี้ยวๆก็ได้รางวัลความพยายาม…

เงินสิบยี่สิบบาทกับลูกอมไม่กี่เม็ดที่ถูกหย่อนลงในกระทงทุกอัน

แม้มันจะไม่มาก อาจจะดูน้อยค่าในสายตาของคนเมือง แต่สำหรับเด็กน้อยผู้เป็นเจ้าของกระทงนั้น มันกลับเป็นสิ่งที่พวกเขาภาคภูมิใจ ^^

หมู่บ้านของฉันไม่มีแสงสปอร์ตไลท์ดวงใหญ่…

แต่หมู่บ้านของฉันก็เต็มไปด้วยแสงของโคมไฟดวงน้อยในวันลอยกระทง ^^

โคมไฟดวงน้อยที่ท่านเจ้าอาวาสวัดเข้าไปซื้อในเมืองใหญ่เพื่อให้ทุกคนในหมู่บ้านได้ปล่อยกันด้วยรอยยิ้ม

ให้เด็กตัวน้อยได้กระโดดโลดเต้นเมื่อโคมไฟนั้นลอยขึ้นไปบนฟ้ากว้าง…

หมู่บ้านของฉันไม่มีสระน้ำกว้างในวัด…

ทุกคนในหมู่บ้านจึงต้องออกเดิน…เดินด้วยระยะทางกว่าสามกิโลเมตรเพื่อที่จะไปลอยกระทงในฝายใหญ่

แล้วระหว่างทางที่เดินล่ะ?...ระหว่างทางที่เดินจะเห็นอะไรในหมู่บ้านของฉัน?...

ระยะทางสามกิโลเมตรที่คนหนุ่มคนสาว เด็กเล็ก วัยรุ่น พี่ป้าน้าอา คุณตาคุณยาย ทุกคนในหมู่บ้านเดินไปพร้อมๆกัน

สิ่งแรกที่เห็น คือรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ คำทักทายและเสียงหยอกล้อที่ทุกคนมีให้กัน…

นั่นทำให้ฉันเห็นความสุข ^^

ฉันเห็นพระจันทร์ดวงโต ที่ส่องสว่างจนเห็นรวงข้าวในทุ่งนาริมสองข้างทางได้อย่างชัดเจน…ทุ่งนาในตอนกลางคืนที่ไม่ได้เห็นมานานหลายปี

ฉันเห็นความพยายามของเด็กๆ…

ที่แม้ระยะทางจะไกล แม้จะเหนื่อย แม้จะล้มลุกคลุกคลานกลิ้งไปตามพื้นถนนจนกระทงคว่ำแล้วคว่ำอีก…

แต่ทุกครั้งที่มันคว่ำ…เขาก็จะเก็บมันขึ้นมาใหม่ด้วยเสียงหัวเราะแล้วก็จะเริ่มต้นก้าวเดินอีกครั้ง

ฉันเห็นแสงไปวิบวับดวงน้อยที่เกาะอยู่บนยอดหญ้าริมทาง…

แสงไฟดวงน้อย…ที่แม้จะมีเพียงแค่ดวงเดียว

แต่มันก็เป็นแสงไฟหนึ่งดวงที่ทำให้เด็กๆหลายคนได้รู้จักกับเจ้าตัว “หิ่งห้อย” เป็นครั้งแรก ^^

ฉันเห็นคำว่าน้ำใจ…

น้ำใจของเด็กชายวัยรุ่นที่ถอดเสื้อลงไปแหวกหญ้ารกในหนองน้ำใหญ่…

แม้อากาศจะหนาว สายลมแรงจะพัด น้ำจะเย็นซักแค่ไหนเขาก็เต็มใจทำ…เพื่อให้กระทงของทุกคนในหมู่บ้านมีโอกาสได้ลอยออกไปแสนไกล

ฉันเห็นอาการงอนที่แสนจะน่ารัก…

วัยรุ่นจุดประทัดเสียงดังจนทุกคนต้องสะดุ้ง…จนป้าๆน้าๆต้องค้อนให้วงโต

อาการค้อนที่มาพร้อมกับคำบ่นภาษาถิ่นยาวเหยียดที่สร้างเสียงหัวเราะใสๆให้กับคนฟังทุกคน

ฉันได้พบกับลมหนาวแรกของปี…

ลมหนาวแรกที่พัดมาทักทาย ต้องผิวเนื้อให้รู้สึกเย็นจนอยากจะเข้าไปนอนซุกในผ้าห่มหนาๆ

แต่รอยยิ้มของทุกคนที่เดินอยู่รอบข้างก็ทำให้อุ่นได้ยิ่งกว่าผ้าห่มผืนไหนๆ

ฉันเห็นกลุ่มดาวนายพรานที่ส่องสว่างอยู่บนท้องฟ้า…

ส่องสว่างให้เห็นชัดเจนแม้ว่าจะเป็นคืนเดือนเพ็ญก็ตาม…

เวลาสามชั่วโมงท่ามกลางทุ่งนา ลมหนาว หิ่งห้อย และพระจันทร์

ฉันได้สัมผัสกับคำว่า “ความสงบสุข”

ความสงบสุขที่ฉันไม่ได้พบกับมันมานานแสนนาน…นานจนแทบจะลืมความรู้สึกนั้นไปแล้วด้วยซ้ำ

แต่วันนี้ฉันก็ได้พบกับมันอีกครั้ง…ให้ฉันได้ยิ้มได้กว้างๆ ได้หัวเราะเสียงดังๆและได้มานั่งเขียนบันทึกอยู่แบบนี้

มันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายของฉันที่จะได้พบกับสิ่งเหล่านี้…

แต่ฉันก็ดีใจที่ได้พบกับมันก่อนที่วันพรุ่งนี้จะมาถึง…

วันพรุ่งนี้…ที่ฉันต้องกลับไปยังเมืองใหญ่ที่ฉันจากมา…กลับไปใช้ชีวิตที่แสนจะวุ่นวายนั้นอีกครั้ง

หมู่บ้านของฉันเป็นหมู่บ้านเล็กๆในชนบท…

เป็นหมู่บ้านกลางทุ่งที่ไร้ความเจริญอย่างเมืองใหญ่

ไม่มีแสงของสปอร์ตไลท์ที่เปิดสว่างทั้งคืน ไม่มีร้านเบเกอร์รี่ให้ซื้อเค้กอร่อยๆ ไม่มีโรงหนังฉายหนังไซด์ไฟล์

แต่หมู่บ้านของฉันก็มีหลายสิ่งหลายอย่าง…มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เมืองใหญ่ไม่มี…

หลายสิ่งหลายอย่างที่เรียกว่า…ความสุข ^^