ฟิคสั้น : นายว่าคนนั้นน่ารักป่ะ? (yaoi)

ข้อมูลเบื้องต้น

กรุณาอ่านตรงนี้ก่อนอ่านฟิคนะเจ้าคะ

1.ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคคู่ นัทซิน, คริส(เอ็กโซ)ลู่, คริส(แฮมเวิร์ธ)ทอม, ขุ่นลุงขุ่นป้า, โอที, แทคควอน, ควอนแทค, เทาฮุน, แทคเจย์, คู่ไหนอีก? เอาเป็นว่า Etc. ไปเลยแล้วกันค่ะ อยากจิ้นให้เป็นคู่ไหนก็จิ้นไปโลด ตามสบาย และตามใจทุกคน (กร๊ากกกกกกกกกกก)
 

2.มันคือฟิคที่ไอวิชบอกว่าจะเขียนให้ทุกคน ที่รีเควสฟิคเข้ามาในทวิตค่ะ ที่บอกว่าขอคู่ไหน สัญชาติอะไรก็ได้หมดไง (ได้หมดจริงๆนะ แต่ได้หมดภายในหนึ่งเรื่อง 555555 *หลบรองเท้าทุกคน)

3.ที่มันเป็นได้หมดทุกคู่เพราะว่ามันเป็นฟิคที่ไม่มีชื่อตัวละครค่ะ อยากให้ใครเป็นใครก็เติมชื่อเอาเองโลด (แถวบ้านเรียกขี้โกง)

4.อย่าได้ใส่ใจกับชื่อเรื่องเพราะคิดไม่ออกแล้วจริงๆ

5.อย่างที่บอกไปว่าฟิคเรื่องนี้สามารถจิ้น เป็นคู่ไหนก็ได้ทุกคู่ แต่ยกเว้นอยู่คู่นึง คือ เหนียงหมอ (จอห์นล็อค) นะคะ เพราะนิสัยเหนียงมันออกจะ เอ่อ… สเปเชี่ยล…. ไม่จัดอยู่ในมาตรฐานทั่วไปของปุถุชนคนธรรมดาค่ะ TT^TT

6.อ่านโลด!

เนื้อเรื่อง

ฟิคสั้น : นายว่าคนนั้นน่ารักป่ะ?

 

สวนสาธารณะกลางเมืองใหญ่ในเช้าวันอาทิตย์เต็มไปด้วยผู้คนที่ออกจากบ้านมาเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด และกำจัดความเหนื่อยล้าออกไปจากร่างกายที่สู้กับงานหนักมาตลอดทั้งสัปดาห์ ถึงแม้ว่าต้นไม่สีเขียวๆ พวกนี้มันจะไม่ได้ช่วยฟอกอากาศให้บริสุทธิ์ได้อย่างที่คนพวกนี้เข้าใจก็ตาม

ก็จะฟอกยังไงให้บริสุทธิ์ได้ ก็ดันอยู่กลางเมืองซะขนาดนี้ ทั้งควันรถควันไฟเต็มไปหมด ถ้าต้นไม้แค่หยิบมือทำให้อากาศบริสุทธิ์ได้ โลกนี้ทั้งโลกก็คงไม่มีคนป่วยตายเพราะมะเร็งแล้ว

“เฮ้ นายว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นไงบ้าง? สวยป่ะ?”

คำถามกับแววตาพราวระยับที่ส่งมาให้ ทำให้คนที่กำลังนั่งเหม่อมองคนมองต้นไม้อยู่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคู่สวยเหลือบมองไปยังทิศทางที่ถูกชี้ให้ดูนิดๆ ก่อนจะยกขวดน้ำเปล่าขึ้นดื่มอึกๆ ราวกับไม่ใส่ใจกับคำถามน่าหมั่นไส้ของไอ้คนข้างๆ ตัว

“สวยเนอะ หุ่นก็ดี้ดี นายว่าป่ะ?”

เสียงทุ้มๆ ยังคงดังอยู่ข้างหู ให้คนฟังเริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมานิดๆ

“เฮ้ยๆ! คนโน้นก็น่ารักว่ะ” คราวนี้ไม่ว่าเปล่า แต่มันยังเอื้อมมือมาจับหน้าเขาให้หันไปมองตามทิศที่มันเล็งอยู่ด้วย

ให้ตายเหอะ!

“ออกมาจ๊อกกิ้งแต่ดันแต่งหน้าหนาขนาดนั้นเนี่ยนะ?”

“ก็เค้าเป็นผู้หญิงนี่”

“เหอๆ”

“นายไม่ชอบ?... โอเค งั้น คนนั้น!” คราวนี้เปลี่ยนเป้าหมายไปที่ผู้หญิงอีกคนที่กำลังจูงหมาวิ่งอยู่ไม่ไกลจากจุดที่พวกเขานั่นอยู่ซักเท่าไหร่นัก “ไม่แต่งหน้า สวยธรรมชาติ รักสุขภาพแถมยังรักสัตว์อีก”

“…”

“เพอร์เฟ็คสุดๆ” น้ำเสียงกวนๆ กับสายตาพราวระยับที่หันกลับมามอง ทำให้คนฟังถึงกับต้องเหลือบตาขึ้นฟ้า ก่อนจะกระแทกเสียงเหวี่ยงๆ อย่างที่บอกว่ารำคาญเต็มที

“สรุปไอ้ที่นายชวนฉันออกมาวิ่งนี่ก็เพื่อจะมาเหล่สาวว่างั้น?!” ดวงตาคู่สวยที่เริ่มจะมีประกายเปรี้ยะๆ จ้องหน้าไอ้คนข้างๆ ตัวอย่างเอาเรื่อง

มันปลุกเขาขึ้นมาตั้งแต่แดดยังไม่ส่อง ทั้งๆ ที่วันนี้เป็นวันหยุดที่เขาควรจะได้นอนยาวๆ

มันลากเขาออกมาจากบ้านให้มาจ๊อกกิ้งเป็นเพื่อนมัน ทั้งๆ ที่เขายังนอนไม่เต็มอิ่มด้วยซ้ำ

แต่อะไรก็ไม่น่าหงุดหงิดเท่ากับพอมาถึงสวนสาธารณะปุ๊บ ไอ้บ้านี่มันก็ดันเอาแต่มองผู้หญิงคนนั้น ชี้ให้เขาดูผู้หญิงคนนี้ อย่างกับบ้านมันไม่เคยมีผู้หญิงอย่างนั้นแหละ!

นี่มันตั้งใจจะกวนประสาทเขาจริงๆ ใช่มั๊ยเนี่ย?!

“หึงเหรอ?”

“หึงกับผีแกน่ะสิ!”

ตะคอกด่าออกไปอย่างสุดจะทน ก่อนจะขว้างขวดน้ำในมือใส่หัวมันสุดแรง แล้วลุกขึ้นสาวเท้าปึงปังห่างออกมาอย่างไม่คิดจะสนใจน้ำเสียงโอดครวญของคนที่ถูกทำร้ายร่างกายเลยซักนิด

สมน้ำหน้า!

.

.

.

.

.

.

.

“ยังไม่หายงอนอีกเหรอ?”

“…”

“นี่ คุยกับฉันหน่อยสิ”

“…”

“พูดอะไรก็ได้น่า”

“…”

“คุยคนเดียวมันเหงานะ”

“…”

“เฮ้…”

เสียงน่ารำคาญยังคงดังเซ้าซี้ให้คนฟังต้องเร่งเสียงทีวีที่ดูอยู่ให้ดังขึ้นไปอีก ตอนนี้พวกเขากลับมานั่งดูทีวีอยู่ที่บ้านเรียบร้อยแล้ว และคนที่ถูกลากให้ลุกขึ้นจากเตียงตั้งแต่เช้าตรู่ก็ยังคงไม่มีอารมณ์จะเสวนากับใครเช่นเดิม

อยากหาเพื่อนคุยนักก็ไปหาสาวๆ พวกนั้นสิ

ชอบไม่ใช่รึไง

“นี่นายหึงขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย ฮ่าๆ”

คนหึงตวัดตาเขียวปั๊ดกลับมามองให้คนที่กำลังหัวเราะอยู่ถึงกับขำค้าง ใบหน้าติดจะหล่อค่อยๆ หุบปากลงช้าๆ ก่อนจะนั่งเงียบๆ อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว สุดท้ายก็ได้แต่มองหน้าดุๆ ที่หันกลับไปมองหน้าจอทีวีอีกครั้ง

คนงอนยังคงไม่ยอมพูดยอมจา

…ในขณะที่คนถูกงอนกลับค่อยๆ ระบายยิ้มมองเสี้ยวหน้าของคนข้างตัวอยู่อย่างนั้น

ก็เพราะแบบนี้แหละ เขาถึงได้ชอบยั่วให้คนตรงหน้าหึงบ่อยๆ น่ะ

เพราะหึงแล้วมันน่ารักน่ากอดแบบนี้นี่แหละ

คิดแล้วก็อดยิ้มกว้างๆ ไม่ได้ ยังคงมองคนงอนอยู่อย่างนั้นซักพัก ก่อนจะพูดแหย่ๆ ด้วยความอยากแกล้ง

“ว้า… ยังไม่ได้เข้าไปถามชื่อผู้หญิงคนนั้นเลยแฮะ” พูดไปก็เหลือบตามองปฏิกิริยาของคนข้างๆ ที่กำลังนั่งกัดฟันกรอดๆ ไป “เสียดายเนอะ ไม่รู้ว่าไปคราวหน้าจะได้เจออีกรึเปล่า?”

“…” ไม่มีคำตอบจากคนที่ยังคงนั่งจ้องทีวีตาเขม่ง จะมีก็แต่มือเรียวที่กำรีโมททีวีแน่นซะจนเขาเริ่มกลัวว่ามันจะแหลกคามือสวยๆ นั่นไปรึเปล่า

แต่ถึงจะอย่างนั้น…

“สรุปว่าระหว่างคนที่แต่งหน้าหนาๆ กับคนที่จูงหมา นายว่าใครน่ารักกว่ากัน?”

…แต่ถึงจะกลัวว่ารีโมทในมือสวยๆ นั่นจะถูกกำจนแหลกคามือ แต่คนแกล้งก็ยังสนุกกับการแกล้งมากพอที่จะไม่เสียดายรีโมทถ้ามันจะพังไปจริงๆ

“แต่ฉันว่านะ…”

“…”

“ฉันว่าดูๆ ไปก็ไม่เห็นจะน่ารักเท่าไหร่เลยแฮะ” คำพูดที่คราวนี้เรียกสายตาดุๆ ให้หันกลับมามองได้อีกครั้ง แต่ก็แค่นิดเดียวเท่านั้น เมื่อเจ้าของสายตานั้นเลือกที่จะหันกลับไปให้ความสนใจรายการตลกในทีวีต่อราวกับคนพูดเป็นอากาศธาตุก็ไม่ปาน

ภาพที่ทำให้คนถูกเมินต้องยิ้มกว้าง จัดแจงพาตัวเองขยับเข้าไปนั่งจนชิดร่างนุ่มๆ นั้น ก่อนจะวางหัวลงบนไหล่มนอย่างติดจะอ้อนๆ แล้วกระซิบประโยคที่ฟังดูอ้อนจนน่าถีบ

“ฉันว่านายน่ารักกว่าตั้งเยอะ”

ประโยคกับน้ำท่าทางอ้อนๆ ที่ดูอ้อนจนน่าถีบ แต่คนฟังก็ดันถีบมันไม่ลง สุดท้ายก็เลยได้แต่เม้มริมฝีปากแน่น กลั้นยิ้ม แล้วเพ่งสมาธิไปที่หน้าจอทีวีที่ยังฉายรายการตลกอยู่

ใครมันจะไปหายงอนกับอีแค่ประโยคๆ เดียววะ?...

ไอ้บ้า…

#End

******************************************************************************

ตัดจบฉับ! ว๊ะ ฮ่าๆๆๆ

**กลิ้งหลบรองเท้าคนอ่าน

อ่านกันขำๆ นะคะ แก้คิดถึงฟิคไอวิชไปพลางๆ เนอะ (ใครเค้าจะไปคิดถึงฟิคเธอยะ? - -‘)

ขอโทษด้วยที่ใช้วิธีขี้โกงแบบนี้ (แบบที่เขียนฟิคไม่เอ่ยชื่อตัวละครแล้วให้ไปจิ้นคู่กันเอง)

แถมยังจบแบบตัดฉับอีก 5555555

เอาไว้แก้ตัวใหม่เรื่องหน้าก็แล้วกันเนอะ

ไอวิชรักคนอ่านมากๆ นะคะ

แล้วพบกันค่ะ ^#^

ปล.ได้แกล้งคนอ่านนี่มันสนุกจังเล้ยยยย โฮะๆๆๆ ^0^ (กลิ้งหลบรองเท้าอีกรอบ)