คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : เหลือทางเดินไว้ให้ผมบ้าง 40%
๑๑
เหลือทางเดินไว้ให้ผมบ้าง
วันที่สัตวแพทย์หนุ่มรอคอยก็มาถึง
เขารีบกลับบ้านทันทีที่ถึงเวลาเลิกงานทั้ง ๆ ที่ปกติอยู่โรงพยาบาลจนดึกเป็นประจำเพื่อเคลียร์งาน
หรือไม่ก็กลับมากินมื้อเย็นที่บ้านแล้วกลับไปทำงานต่อเพราะโรงพยาบาลปิดสี่ทุ่ม
เมื่อเขามาถึงบ้านเบญจากับเจ้านิลก็เตรียมตัวรออยู่แล้ว
เขาจึงลงไปช่วยยกกระเป๋าให้ โดยมีนายเริ่มกับพิศช่วยขนสัมภาระที่คนเป็นนายสั่งไว้ใส่ไปในกระโปรงรถ
“นายเริ่ม น้าพิศ ฝากบ้านด้วยนะครับ”
ธนดลเอ่ยปากกับคนงานสองผัวเมียที่มายืนส่งที่รถ
“ครับ คุณดลกับคุณนุ..เอ่อ คุณเบญ
เที่ยวกันให้สนุกเถอะครับ ไม่ต้องเป็นห่วงทางนี้” นายเริ่มกล่าวนอบน้อม
“งั้นเดี๋ยวเบญซื้อขนมมาฝากนะคะ”
หญิงสาวยิ้มให้ ก่อนจะอุ้มเจ้านิลขึ้นรถ ซึ่งวันนี้เจ้านิลโดนจับสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว
สวมปลอกคอสีน้ำเงินเข้ม ให้เหมาะกับการพาเที่ยวทะเล
แล้วมันก็อยู่ไม่สุขเมื่อได้เข้ามาอยู่ในรถก็ทำหน้าตื่น ๆ
มองโน่นมองนี่ไปรอบรถแล้วดิ้นรนจะลงจากตัก
“ว่าไง เจ้านิล แปลกที่ล่ะสิ”
นายผู้ชายเอื้อมมือใหญ่ ๆ มาขยี้หัวมันเบา ๆ เชิงมันเขี้ยว
ซึ่งไม่รู้ว่ามันเขี้ยวแมวหรือคนข้าง ๆ กันแน่ ที่วันนี้แต่งตัวได้น่ารักเหลือเกิน
เธอสวมเสื้อเชิ้ตแขนกุดสีฟ้าผูกชายเป็นโบว์ตรงช่วงเอว นุ่งกางเกงขาสั้นสีขาวแบบสบาย
ๆ สวมรองเท้าสานสีน้ำตาลอ่อน ดูสดใสน่ารักเหมาะกับวันพักผ่อน
เบญจาเป็นคนรูปร่างบอบบางผิวพรรณขาวละเอียดอยู่แล้ว
สวมชุดไหนก็ดูเหมาะกับเธอทั้งนั้น ตั้งแต่วันแรกที่เขาเห็นเธอจนกระทั่งวันนี้
ยังไม่เคยเห็นหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
ปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้โทรมเลยสักทีแม้เธอจะไม่ใช่คนแต่งหน้าจัดก็ตาม
แต่ใบหน้าของเธอจะต้องมีสีสันบาง ๆ เพื่อให้ดูสบายตาอยู่เสมอ
“คุณดลทานอะไรมาหรือยังคะ”
หญิงสาวเอ่ยถามเมื่อรถขับออกนอกชานเมือง เพราะพอมาถึงบ้านเขาก็ขนของขึ้นรถ
เลยเกรงว่าเขาจะหิวเพราะเธอไม่ได้เตรียมของกินติดรถมาด้วย
“อ้อ ผมไม่หิวเท่าไหร่ครับ ตอนนี้เพิ่งหกโมงเย็น
ถึงที่โน่นราว ๆ สองทุ่มคุณเบญหิวหรือเปล่าครับ ผมจะได้แวะให้หาอะไรรองท้องก่อน เพราะผมตั้งใจจะพาคุณเบญไปทานอาหารทะเลที่โน่น
สั่งให้เขาเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว” เขาหันมาตอบ
“เบญไม่หิวหรอกค่ะ
เมื่อกี้ทานรองท้องมาก่อนแล้ว”
“ครับ ถ้าอย่างนั้นผมจะรีบพาไปให้ถึงที่พักเร็ว ๆ”
ว่าแล้วก็เร่งความเร็วรถเพิ่มขึ้นอีกนิด โดยที่หญิงสาวนั่งไปอย่างเงียบ ๆ
มองสิ่งแปลกตาข้างทาง เพราะไม่บ่อยครั้งนักที่เธอจะได้ออกต่างจังหวัด
แม้จะเป็นระยองที่เส้นทางห่างจากกรุงเทพใช้เวลาขับรถแค่สองสามชั่วโมงก็ตาม
ธนดลจอดรถหน้าบ้านพักตากอากาศสไตล์โมเดิร์นซึ่งอยู่ริมหาดที่อำเภอแกลง ซึ่งมีบ้านพักแบบเดียวกันตั้งอยู่ห่าง
ๆ เขาซื้อบ้านหลังนี้หลายปีแล้ว นาน ๆ ถึงจะแวะมาพักสักที
ส่วนมากจะมากับบรรดาเพื่อน ๆ หรือครอบครัว มีบางครั้งที่เหนื่อย ๆ
ก็มาพักผ่อนตามลำพัง บ้านหลังนี้อยู่ภายใต้การดูแลของโครงการซึ่งจะมีเจ้าหน้าที่คอยมาทำความสะอาดให้สม่ำเสมอ
เขาซื้อที่นี่ไว้ก็เพื่อธุรกิจส่วนหนึ่งด้วย
เพราะหากมีนักท่องเที่ยวมาพักทางโครงการก็จะแจ้งว่ามีแขกเข้าพักแล้วจะโอนเงินค่าเช่าเข้าบัญชีให้
โดยที่คิดค่าธรรมเนียมการจัดการเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ก็ดีตรงที่เขาไม่ต้องบริหารจัดการอะไรให้ยุ่งยาก
“ถึงแล้วครับ คุณเบญ”
ชายหนุ่มหันไปบอกเพื่อนร่วมทางที่กำลังกวาดตามองรอบบริเวณ เธอหันมายิ้มให้นิดหนึ่ง
“ค่ะ” ตอบเบา ๆ
พร้อมกับถอดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว เขาก็เช่นกัน ก่อนจะเปิดประตูลงไป
แล้วเดินอ้อมไปจะเปิดประตูรถให้ แต่หญิงสาวลงจากรถมาก่อนพร้อมกับอุ้มเจ้านิลในอ้อมแขน
ขณะเดียวกับมีคนเดินเข้ามาหาเขาจึงหันไปสนใจคนที่เดินดิ่งเข้ามา
“สวัสดีค่ะ คุณดล” ผู้จัดการโครงการมาต้อนรับเขาอย่างเคย
“สวัสดีครับ คุณแบม ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ”
ชายหนุ่มยิ้มให้แล้วกล่าวทักทายอย่างเป็นกันเอง
เพราะเธอผู้นี้เป็นคนคอยจัดการทุกอย่างเกี่ยวกับบ้านหลังนี้ให้เขาโดยไม่ขาดตกบกพร่อง
“ค่ะ เกือบปีแล้วมั้งคะ
ที่แบมได้ยินแต่เสียงคุณดลทางโทรศัพท์” หญิงสาวยิ้มให้
“อยากแวะมาดูอยู่เหมือนกันครับ แต่ช่วงนี้ไม่ว่างเลย
ไม่ทราบว่าอาหารที่สั่งไว้พร้อมหรือยังครับ”
“เรียบร้อยแล้วค่ะ แบมให้เขาตั้งโต๊ะไว้หน้าบ้าน
ติดริมทะเลฝั่งโน้นค่ะ” หญิงสาวผายมือไปทางซุ้มสีขาว ซึ่งมีผ้าผืนบางและริบบิ้นสีขาวพลิ้วไปตามลม
ประดับประดาด้วยไฟกระพริบสีเหลืองส้ม สร้างบรรยากาศค่ำคืนให้ดูสะดุดตา
“ขอบคุณมากครับคุณแบม”
“คุณเบญครับ นี่คุณแบมผู้จัดการโครงการบ้านพักตากอากาศ
คุณแบมครับนี่คุณเบญครับ” เขาแนะนำอย่างไม่เป็นทางการนัก
ผู้จัดการโครงการสาวรีบยกมือไหว้และกล่าวต้อนรับ
“สวัสดีค่ะคุณเบญ ยินดีต้อนรับนะคะ แบมเห็นตอนแรกคิดว่าคุณดลพาคุณเม่ยมาด้วยซะอีกค่ะ”
เบญจาหันไปหาคนเป็นเจ้านายเห็นเขายิ้ม ๆ แล้วตอบกับผู้จัดการโครงการไปว่า
“เม่ยไม่ได้มาหรอกครับ
เห็นบอกผมว่าจะมาเมื่อเดือนที่แล้ว ตกลงได้มาหรือเปล่าครับ”
“ไม่ค่ะ คุณเม่ยหายไปนานเลย ตั้งแต่มากับคุณดลเมื่อสี่ห้าเดือนก่อน
งั้นเดี๋ยวแบมให้เด็กยกกระเป๋าเข้าบ้านนะคะ คุณดลจะได้เก็บของแล้วออกไปทานข้าวค่ะ”
ว่าแล้วผู้จัดการโครงการสาวก็เรียกพนักงานสองคนที่ยืนอยู่เยื้อง ๆ
กันให้มายกกระเป๋าและข้าวของหลังรถไปไว้ในบ้าน
“วางไว้ตรงนี้ละครับ
ที่เหลือเดี๋ยวผมจัดการเอง ขอบคุณมากครับคุณแบม”
ธนดลบอกกับพนักงานแล้วไปบอกกับผู้จัดการสาวที่คอยมาอำนวยความสะดวก
“งั้นแบมไปก่อนนะคะคุณดล
ขาดเหลืออะไรเรียกได้เลยค่ะ”
หญิงสาวโค้งให้เจ้าของบ้านเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับพนักงาน
ทั้งสองละสายตาจากคนที่เดินจากไปแล้วหันหน้ามามองกันเองอย่างเขิน ๆ เบญจาปล่อยเจ้านิลลงบนพื้นให้มันเดินเล่น
เมื่อเป็นอิสระเจ้านิลก็สำรวจห้องอย่างสนใจ
“เอ่อ บ้านหลังนี้มีสามห้องนอนครับ
ห้องนี้เป็นห้องของคุณเบญ” เขาเดินไปยังห้องที่จัดไว้ให้เธอ “ส่วนฝั่งตรงข้ามเป็นห้องของผม
ถ้ามีอะไรสามารถเคาะเรียกผมได้ตลอดเวลานะครับ
เราเอากระเป๋าเข้าไปเก็บแล้วออกไปทานข้าวกันก่อนดีกว่า” เขาเอ่ยชวน
“ค่ะ” เบญจาตอบแล้วหยิบกระเป๋าเข้าไปเก็บในห้อง
เขาก็เช่นกัน
หญิงสาวกวาดตามองห้องพักที่จัดไว้อย่างสะอาดสะอ้าน
ผนังที่ติดกับภายนอกติดกระจกรอบด้านเพื่อให้มองเห็นบรรยากาศทะเลได้ชัดเจน ซึ่งตอนนี้เปิดม่านลายดอกไม้สีส้มสดใสไว้ครึ่งหนึ่ง
ส่วนเตียงนอนที่ปูด้วยผ้าเนื้อดีสีครีมตั้งอยู่กลางห้อง หัวเตียงชิดผนังซึ่งด้านบนเป็นกรอบรูปขนาดใหญ่
ภายในห้องมีตู้เสื้อผ้า โต๊ะเครื่องแป้ง และโต๊ะเล็ก ๆ สำหรับนั่งเขียนหนังสือ
ปลายเตียงมีโทรทัศน์ไวด์สกรีนบางเฉียบติดผนังเหมือนกับห้องในโรงแรมทั่วไป หญิงสาววางกระเป๋าแล้วออกจากห้อง
ซึ่งเจอกับธนดลที่กำลังอุ้มเจ้านิลนั่งรออยู่บนโซฟา
“เราพาเจ้านิลไปกินข้าวกันเถอะครับ” เขาว่าแล้วก็ลุกขึ้นเดินนำเธอออกไปนอกบ้าน
ก่อนจะชะลอให้เธอเดินตามมาทันเพื่อจะได้เดินพูดคุยกันไประหว่างทาง
------------------------------------
อิจฉาเจ้านิลจริงจริ้งงงง ได้เที่ยวทะเล พรุ่งนี้เราไปกินข้าวกับพี่ดลกันค่ะ อยากรู้ว่าเดทกับสาวครั้งแรกหวานแค่ไหนก็ตามอ่านกันนะคะ ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ และขอต้อนรับสมาชิกใหม่ทุกท่านด้วยนะคะที่แอด fav. เข้ามา ดีใจมาก ๆ ค่ะ ยอดแฟนผ่านสามร้อยมาได้แล้วลุ้นร้อยที่สี่ต่อไปค่ะ ขอให้อ่านอย่างมีความสุขนะคะ...ทิพย์ทิวา 13/3/2016 23.08
ความคิดเห็น