คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ฝากบอก 30%
๘
ฝากบอก
เสียงสมาร์ตโฟนบนจักรเย็บผ้าดังขึ้นขณะที่เบญจากำลังวุ่นวายอยู่กับการจับตัวเจ้านิลวัดขนาดของลำคอ เธอต้องการจะเย็บปลอกคอน่ารัก ๆ และห้อยกระดิ่งให้มัน ซึ่งดูเจ้านิลจะรำคาญหน่อย ๆ แถมยังดึงสายวัดที่ห้อยอยู่ไปกัดเล่นอีก พอได้ขนาดแล้วเธอจึงจดแบบรีบ ๆ แล้วเอื้อมไปรับหยิบสมาร์ตโฟนมากดรับ
“สวัสดีค่ะคุณดล” เธอทักไป ออกจะแปลกใจนิด ๆ ว่าเขาโทรมาทำไมตอนดึก เพราะเมื่อตอนเที่ยงเขาก็มาบอกอีกรอบว่าคืนนี้จะนอนค้างที่บ้านพ่อแม่ เนื่องจากไปทำธุระแถวนั้นพอดี
“สวัสดีครับ” คนที่โทรมารับคำแล้วเงียบกริบไป
“มีอะไรให้เบญทำหรือเปล่าคะ หรือว่าคุณจะกลับเข้ามาที่นี่” เธอถามอย่างสงสัย
“อ้อ เปล่าครับ แค่อยากรู้ว่าตกลงคืนนี้นี้คุณเบญกับเจ้านิลนอนที่ไหน”
“นอนที่บ้านเบญค่ะ”
“แล้วเจ้านิลกวนหรือเปล่า”
“ไม่ค่ะ เอ๊ะ แป๊บนะคะ” เธอวางโทรศัพท์ลงข้างตัวก่อนจะไปคว้าสายวัดคืนมา เพราะเจ้าตัวยุ่งเอาไปกัดเล่นแถมยังกลิ้งไปกลิ้งมาจนสายวัดพันตัวไปหลายทบ แต่มันก็ยังกัดเล่นอย่างสนุก
“เจ้านิล ปล่อย อย่ากัดของม๊า ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย” เสียงหวาน ๆ ดังผ่านหูโทรศัพท์จนคนที่โทรมาคลี่ยิ้มเพราะเสียงนั้นบรรยายภาพความวุ่นวายได้ชัดเจน ว่าเจ้านิลคงป่วนอะไรอีกแน่นอน ก่อนที่เสียงจากหูโทรศัพท์จะดังขึ้นอีกครั้ง
“ขอโทษนะคะ คุณดล เมื่อกี้ว่าอะไรนะคะ” เธอหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาอีกรอบแล้วถามกลับไป
“อ้อ ผมแค่ถามว่าเจ้านิลกวนหรือเปล่า แต่คงไม่ต้องตอบแล้วละครับ ผมได้ยินแล้ว ว่าคงป่วนพอทนละ” เสียงทุ้มหัวเราะหึ ๆ ในลำคอ
“ใช่ค่ะ เผลอแป๊บเดียวเอาสายวัดของเบญไปกัดเล่นเป็นรอยหมดเลย แต่ไม่เป็นไรค่ะ ยังใช้ได้อยู่” ตอบกลับเสียงใสจนคนที่ฟังอยู่คลี่ยิ้ม
“แล้วคุณเบญทำอะไรอยู่หรือครับ”
“กำลังวัดตัวเจ้านิลค่ะ จะทำปลอกคอห้อยกระดิ่งกับชุดให้ใส่ อากาศเริ่มเย็นแล้วค่ะ ตัวจะได้อุ่น ๆ” เธอว่าเสียงนุ่มนวลมีแววเอื้ออาทรอยู่ในน้ำเสียง
“เหรอครับ ผมอยากเห็นจัง”
“เบญออกแบบไว้โก้เชียวละ ไว้พรุ่งนี้จะเอาไปอวดคุณดลค่ะ” คนที่ฟังอยู่หัวเราะเสียงสดใสเหมือนกับคนพูด
“หวังว่าเจ้านิลจะชอบนะครับ”
“เบญก็ไม่แน่ใจค่ะ เจ้าตัวนี้เอาใจไม่ค่อยถูกอยู่ด้วย แต่ก็ยังดีที่มีเขาอยู่คอยป่วน ไม่งั้นคงเหงาแย่ค่ะ” น้ำเสียงของเธอสดใสน่าฟัง
“ถามเจ้านิลให้หน่อยได้ไหมครับว่า...คิดถึงป๊ามั้ย” เสียงทุ้มนุ่มนวลจากคนต้นสายทำให้คนปลายสายแก้มร้อนวูบโดยอัตโนมัติ
“จะคุยกับเจ้านิลไหมคะ” เธอถามกลับไปเชิงเย้าแหย่ส่วนในใจวูบวาบประหลาด
“เจ้านิลคุยไม่รู้เรื่อง ป๊าคุยฝากไปกับม๊าดีกว่า”
“เอ่อ...” หญิงสาวเอ่ยตะกุกตะกักเมื่อเขาแทนตัวเองว่าป๊าและเรียกเธอว่าม๊าอีกแล้ว ฟังดูใกล้ชิดกันอย่างไรก็ไม่รู้ และมันก็ทำให้หัวใจของเธอสั่นไหวทุกที เมื่อเห็นเธออ้ำอึ้งไม่พูดอะไรเขาจึงพูดต่อ
“บอกเจ้านิลด้วยว่าพรุ่งนี้ตอนเที่ยงป๊าจะไปกินข้าวด้วย คิดถึงฝีมือทำกับข้าวของม๊าจะแย่แล้ว” คนพูดแก้มแดง คนฟังก็แก้มระเรื่อไม่ต่างกัน
“ค่ะ ม๊า เอ๊ย เบญจะบอกเจ้านิลให้ค่ะ”
“งั้น ฝันดีนะครับม๊า ป๊าจะนอนแล้ว”
“ค่ะ ฝันดี..” เธอวางสายลง แล้วตบแก้มตัวเองเบา ๆ มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ที่อยู่ ๆ ก็นั่งยิ้มบ้าบออะไรก็ไม่รู้ แถมแก้มก็ร้อนวูบ ๆ วาบ ๆ ใจก็เต้นตึกตักอีกต่างหาก
เธอกำลังโดนจีบอยู่หรือ? หญิงสาวถามตัวเอง
บ้าน่า! เขาเป็นเจ้านายคงไม่มามองแม่บ้านวัยดึกแบบนี้หรอกนะ อย่างเขาถึงจะอายุเท่ากับเธอแต่ก็น่าจะหาสาว ๆ อายุน้อย ๆ ได้อีกเพียบ หญิงสาวปัดความคิดทิ้งไป แล้วหันไปสนใจกับแบบชุดเจ้านิลและปลอกคอต่อ
ส่วนคนที่วางสายไปยังคงนอนยิ้มอยู่บนเตียงอย่างมีความสุข มันเป็นความสุขอย่างน่าประหลาดจริง ๆ
เห็นที...เขาคงต้องมุ่งมั่นมากกว่านี้เสียแล้ว!
--------------------------
คืออยากมีป๊าบ้างทำไงดี 5555 พี่ดลก็น่ารักดีนะ ใช้แมวเป็นพ่อสื่อตลอด เขียนไปก็แอบเอ็นดูพระเอกไป นิยายเรื่องนี้เขียนให้อ่านเบาสมองนะคะ ไรท์เขียนงานเพื่อความสุข เขียนงานในแบบที่ตัวเองชอบและหวังว่าคนอ่านจะมีความสุขด้วยเช่นกัน แต่ใครอ่านแล้วไม่สุขก็กระซิบบอกได้นะคะ อย่าบอกเสียงดัง ไรท์เป็นคนไตสะเทือนง่ายมาก 5555 ถ้าอ่านแล้วชอบและมีความสุขแวะมาอ่านกันอีกนะคะ และฝากแอดแฟนพันธุ์แท้ด้วยเช่นเคยค่ะ ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ...ทิพย์ทิวา 4/3/2016 18.52
ความคิดเห็น