ผีหลอก(แนวหักมุม)
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เอามาจากหนังสือน่ะค่ะ...(ว่างๆเลย..พิมลงคอมให้อ่านจ้า)
ผู้เข้าชมรวม
798
ผู้เข้าชมเดือนนี้
4
ผู้เข้าชมรวม
798
หมวด : หักมุม
อัปเดตล่าสุด : 12 พ.ค. 52 / 00:00 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ผีหลอ
ุลัวผีไหมรับ ผมเป็นนหนึ่แหล่ะที่ไม่ลัวผีหลอ ไม่ใ่ว่าเพราะผมเป็นลูสัปเหร่อหรือเรียนบแพทย์หรอนะรับ ผมไม่ลัวผีริๆ ั้น..ผมะเล่าเรื่อหนึ่ให้ฟั แล้วุะเื่อว่าผมไม่ลัวผีหลอริแท้แน่นอน
สมัยที่ผมยัรุ่นๆ ผมลุลีับนายเป็นประำเพราะพ่อผมรับานเป็นสัปเหร่อให้พวมะันที่โรา
สมัยนั้น ไอ้ันมันรบับเวียนามายเป็นพันเป็นหมื่น ารสับศพฝรั่ทั้ำและาวเป็นิ้นๆ ้มในปีป รูเอาแ่ระู ส่ลับอเมริา ูะเป็นเรื่อปิสำหรับผม..พอๆับ้มยำไ่นั้นแหล่ะ ถ้าใส่ะไร้ใบมะรู บีบมะนาว มัน็น่าไม่หยอ
ผมยัำไ้ืนหนึ่ที่วัป่าสาละวัน ที่พ่อผมไป่วยเป็นประำ..ูื่อ วั็ะรู้ว่ามันอยู่ไลแ่ไหน มันเป็นวัเล็ในนบท มีหลวพี่เ้าอาวาทประำวัรูปเียว ับสามเรบวใหม่อีสอรูป...
ืนนั่นเป็นืน้าแรม ผมับพ่อ่วยันมัราสัศพไม่มีาิ เพื่อทำพิธีามประสาาวบ้านๆั้แ่เ้า
็ไม่มีอะไรมาหรอ ศพในโรไม้เ่าๆ ฝาโร็ไม่มี ้อเอาเสื่อาวิ่นมาลุมไว้ไม่ให้อุา พอ่ำ ็มีมันายแ่ๆับาวบ้านรุ่นไม้ใล้ฝั่อี ๒-๓ นเท่านั่นมาร่วมพิธี บรรยาาศวัเวพิลึ
ะพระเริ่มสว ผมับพ่อหลบมุมล่อหมาลุันเียบๆ บนศาลาใ้ถุนสู มีเพียแสะเียเท่านั้นที่สาส่อสลัวๆ บนศาลาแห่นั้น
พัเียว็มีเสียฮือบนศาลา เสียพระสวสะุลแล้วเริ่ม่อแ่ไม่่อยเป็นน้ำหนึ่ใเียวันแล้ว
ผมับพ่อหันไป็เห็นเสื่อ ที่รอบโลไว้สั่นเบาๆ เป็นัหวะ ลุแ่ๆหยุเี้ยวหมา า้อโลศพไม่ระพริบ เรลูู่็สวถูๆผิๆ ัวเ้าอาวาสเอ็สวเสียแหบเรือ า้อเม็ ทันในั้น เสื่อปิฝาโล็สั่นอย่าแร พ่อผมลุึ้นท่าเรียมพร้อมเสียพระสว็หยุล
แล้ววามโลาหน็เิึ้น เมื่อเสื่อลอยวูบเ้าหาลาว ท่านเ้าุวิ่พรวเียว็ถึบันไ ามไป้วยพ่อผมและเรทั้สอ ส่วนลุแ่ๆ เป็นลมอยู่ับพื้น มีผมนเียวที่นั่อยู่เยๆ
็บอแล้วว่าผมไม่ลัวผี
ยัไม่ทันที่พ่อะวิ่พ้นบันไ ็มีเสียร้อเบาๆ ออมาาใ้เสื่อผืนนั้นโนบอันรู้เรื่อ เ้าอาวาท็วิ่ไปถึหน้าวัแล้ว
ั้แ่นั้นมานในหมู่บ้าน็ยอมรับว่า ผมเป็นนที่ไม่ลัวผีริๆ
หลายนสรุปว่า ที่ผมไม่ลัวผีเพราะผมเรียนหนัสือเ่ ถึนาิแพทย์อนแ่น
ริๆแล้ว ผมไม่ลัวผี แ่ผมอยาเห็นผีริๆมาว่า ผมมัะท้าทายเสมอ ให้ผีมาโผล่รหน้า ะไ้รู้ำรู้แันไป้าหนึ่
แ่นแล้วนรอ ผมเรียนแพทย์บ็แล้ว ลับมาประำที่โรพยาบาลอำเภอเล็ๆที่บ้านผม็แล้ว ผ่าศพเป็นร้อย แ่ผม็ยัไม่เอผีสััว นผมเือบะสรุปเอาเอะแล้วว่า ผีไม่มีในโล
แล้ววันหนึ่ ผม็มีโอาสไ้เอผีริๆ สมับที่ั้ารออย
มันเป็นผีหนุ่มหน้าาะล่อน อายุราว ๒๕ ปี ื่อวอ มันโนรถนอนหัวรุ่ มาายที่โรพยาบาลเอาอนบ่าย อนที่ผมอยู่เวรพอี
ผมูอาาร็รู้แล้วว่ามันะไม่รอ เพราะเลือในสมอและเสียเลือมาเนื่อาับี และลำไส้าหลายแห่ ผมพยายามผ่าั่วยมันสุฤทธิ์ แ่็ไม่สำเร็
อนที่มันยัรู้ัว มันยัมีหน้าทะเล้นพูับผมอีว่า
“ถ้าผมาย ผมะมาหลอหมอ”
ผมไ้แ่มอูมันอย่าเวทนา มันู่ผินะแล้ว นอย่าหมอธนายุทธไม่เยลัวผีหลอมาแ่ไหนแ่ไรแล้ว อแ่ให้มาริๆเถอะ...
แล้วมัน็มาริๆ ืนนั้นเอ มันโผล่มาในห้อนอนบ้านพัแพทย์อนึ เสียหมาหอนรับันเป็นระยะๆ ลิ่นอ่อนลิ่น ลอยมาาไหนไม่รู้
ืนนั้นเป็นืนันทร์เพ็เสีย้วย ถ้าเป็นนอื่นลุมโปไปนานแล้ว แ่ไม่มีทาสำหรับหมอธนายุทธ ผมนั่รอมันอย่าสบ
มันปราายที่ปลายเีย ร่ามันูีไร้สีเลือ มอเห็นแผลผ่าัที่หน้าท้อเป็นทายาวาลิ้นปี่ถึสะือ ผม้อมันรๆ มันหัวเราะ หึๆ
ผมหัวเราะาม
“หมอไม่ลัวหรอ” มันทำหน้าๆ
“ลัวทำไม” ผมถามมัน
ผีไอ้วอท่าทาหุหิ มันแลบลิ้นออมายาว ลูาถลน แล้วหลุุ๊บลพื้น ผมโวยวายลั่น
“เฮ้ยไอ้บ้า ทำบ้าอะไร เี๋ยวพรมเปื้อนหม อย่าเล่นสปรี๊วะ”
ท่าทามันหนัเ้าไปอี แล้วมัน็เปลี่ยนลยุทธ์ใหม่ มัน่อยๆึไหมที่ผมเย็บปิแผลออทีละปล้อ ไส้่อยๆ ทะลัออมา
ผมมอูอย่าื่นม นั่นไ แอพเพนิ์ สมอลอินแทสทีน แพนรีส โอ้โฮ...ัว่าอนเรียนแพทย์อี ผมเลยอให้มันโว์ทุิ้น เพื่อประโยน์ทาารแพทย์ ว่า้วยวิา...อนาโมี อมนุษย์
ผีไอ้วอยอมแพ้ มันเ็บับไไส้พุลับเ้าที่ ผมเลยวนมันไปที่ห้อรับแ หยิบหมารุมานั่เล่นันนถึสอยาม มันเล่นเ่ว่าผมอี ผมแพ้มันิๆัน สามระาน
นระานสุท้ายผมั้หมาลลว มันิในวล้อม ท่าทาะอับน มันเรียัน้ออบุหรี่ผมสูบ ผมนัู่วันบุหรี่ ออทา หู ระบอา และ ามรอยผ่าัที่ผมทำไว้นพรุน มันหาทาแ้หมาไม่ไ้เลย
เสียไ่ันปลุเราทั้สอาภวั์ ท่าทามันยิ้มอย่าพอใ มันยับโนมาปิรุ แถมรุผมลับอี ผม้อยับุนหนี เ้าบัาเรือัวเอ มันรีบถอยุนออทันที
เสียเ้าวอหัวเราะอย่าภาภูมิ ผมอนับถือมันสมออมันไม่ไ้
“ผม้อไปแล้วหมอ หมอทำให้ผมมีวามสุริๆ ผมไม่โทษหมอหรอว่าหมอทำให้ผมาย เป็นราวเราะห์อผมเอ หมอ็่วยผมนสุฝีมือแล้ว ผมไม่น่ามาหลอหมอเลย…”
ท่าทามันสำนึผิ ผมมอมัน้วยวามสบายใ มันวระรู้ว่าหมอบ้านนอบใหม่อย่าผม ็มีฝีมือแ่นี้แหล่ะ ถ้าาิพามันส่โรพยาบาลัหวัเสียแ่แร มันอารอ็ไ้ แ่่ามันเถอะ ยัไมัน็ายแล้ว
“หมอ” มันมอผมอบใ “ผมไม่รู้ะอบแทนหมออย่าไรี ที่พยายาม่วยผม และอยู่เป็นเพื่อนผมทั้ืน นอา...” มันะโหน้าที่มีแ่เลือมาใล้ผม ระิบเบาๆ
“.....”
“อบใมาเ้าวอ หมอะไม่ลืมพระุเลย”
ผมีในเนื้อเ้น มันไหว้ผม มันบอืนพรุ่นี้ะมาเล่นหมาระาน่อให้บ มัน้อไป่อน เพราะวนสว่าแล้ว
ว่าผมะื่น็เือบสิบเอ็โม ผมะายึ้นาที่นอน น้ำท่าไม่้ออาบแล้ว ผมรีบว้ารถพยาบาลบึ้ไปลาทันที
ผมถอนเินธนาารที่สะสมไว้ ร่วมทั้หม แสนบาท
โธ่แพทย์บใหม่ ะเอาเินมาาไหนมามายหนัหนา ไหนะ้อไถ่ที่ินให้พ่อ ส่เินให้น้อเรียนอีสี่น
โอาสทอเป็นอผมแล้ว ผมวิ่ื้อหวยพล่านทั้ลา ศูนย์ ศูนย์ ศูนย์
เลนำโอผมหาื้อ่าย เพราะไม่มีใรื้อเลประหลาอย่านี้
แ่่าว็แพร่ไปอย่ารวเร็ว นป่วยที่มารวโรอนบ่าย แทบทุนถามผมเรื่อถอนเินในธนาารื้อหวยเลประหลา บา็ วิาร์ว่าเล 000ไม่มีทาถู
ผมไ้แ่อมยิ้ม
พอใล้สามโม ผมไม่มีสมาธิทำานแล้ว ผมบอน้าผ่อนัารให้สั่อาหารเลี้ยพยาบาลทั้โรบาล เรียมเรื่อเ่นหัวหมูพร้อมธูปเทียน แถามว่า เ่นใร ผม็ไม่อบ ยิ้มลูเียว
าวบ้านที่รู้่าว ็มาุมนุมันที่โรพยาบาล
มีาวบ้านนหนึ่เอาวิทยุมาเปิ ฟัผลารออสลาินแบ่รับาล บานห็เียร์ผม ไป ๆ มาๆ ็เิวนอพนัน ว่าผมะถูหวยไหม...
แล้วนาทีระทึใ็มาถึ พยาบาลว่าาน็พลอยมาร่วม ล้อมวัน บรรยาาศึัเ้าไปให่ นเมื่อเสียวิทยุ อู้อี้ัึ้น
ราวัลที่หนึ่ วประำวันที่ห เมษายน พุทธศัรา สอพันห้าร้อยสามสิบห เลที่ออ...
เสียนเบาล
“เ็”
“หนึ่”
“ห”
หลายนเริ่มเียบเสีย
“สี่”
มีเสียนผายลม
“ศูนย์”
มีเสียฮือฮา ัเบาๆ
“ศูนย์”
ผมนลุ้วยวามีใ ไทยมุฮือฮา
แล้วเลัวนำโัวสุท้าย็ประาศออมา ทุนเียบริบ แม้แ่้ายสัเส้น็ไ้ยิน
“ห”
มีเสียหายใัเฮือานรอบ้า
ผมหน้ามื โลหมุนว้า ไ้ยินเสียัวเอะโน
“โว้ย ผีหลอ....”
ผลงานอื่นๆ ของ เขียนไป...เรื่อยเปื่อย... ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ เขียนไป...เรื่อยเปื่อย...
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น