ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ❤__{'6 ห้องครัว...เละ
Qreaz. 10
6
ห้องครัว…เละ
ฉันเดินตรงเข้าไปในมินิมาร์ทแห่งหนึ่ง หลังจากที่ตะเพิดวาร์เล็ทไป ฉันไม่ได้พูดคำว่าขอบคุณออกไปเพราะฉันเป็นพวกปากหนัก -_- แต่เมื่อกี้หมอนั่นบอกว่าอนากกินออมเล็ต ฉันเลยตัดสินใจจะขอบคุณเขาด้วยการทำออมเล็ตให้กิน อันที่จริงฉันก็ทำอาหารเป็นนะ แต่ส่วนใหญ่พ่อมักจะซื้ออาหารจากข้างนอกให้กิน เลยไม่ค่อยได้ทำกินเองสักเท่าไหร่
อืม ว่าแต่ออมเล็ตนี่มีอะไรบ้างนะ ไข่ไก่ ชีส นมสด แล้วก็คงเป็นพวกส่วนผสมตามใจชอบสินะ
“หมอนั่นจะกินแฮมด้วยไหมนะ =_=”
กินไม่กินก็ช่างเขาเถอะ แต่ฉันจะกิน ถ้าทำให้กินแล้วไม่กินก็ไม่ต้องกิน ไม่ได้ง้อ -^-!
20 นาทีผ่านไป
ฉัน...หนัก -_-;; ไม่ไหวแล้ว หนักอะไรอย่างนี้เนี่ย
“เฮ้ นี่เธอถืออะไรมามากมายขนาดนี้เนี่ยยัยแคระ -O-”
“นายมาก็ดีเลย ช่วยฉันถือหน่อย หนัก =_=;;”
ในที่สุดฉันก็เดินมา(เกือบจะ)ถึงบ้าน ตอนแรกฉันกะจะซื้อส่วนผสมแค่นิดเดียว แต่คิดไปคิดมาถ้าฉันทำให้ไอ้บ้าวาร์เล็ทคนเดียว คนอื่นๆจะต้องประณามฉันแน่ๆ =_= พวกนี้ยิ่งขี้โวยวายอยู่ด้วย น่ารำคาญชะมัด
“แล้วนายกำลังจะออกไปไหน”
“ไปตามเธอนั่นแหละ หายไปเป็นชั่วโมงๆแล้วนะ รู้มั้ยว่าเป็นห่วง”
“-_-// แค่ยี่สิบนาทีเอง อย่าเว่อร์ไปหน่อยเลย”
“นี่เปิดประตูบ้านให้หน่อยสิ มือฉันไม่ว่าง -.-”
“แล้วทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย -_-”
“ก็เราเหมือนสามีภรรยากันเลยอ่ะ แบบว่าภรรยาไปซื้อของมา สามีช่วยถือ แล้วภรรยาก็เปิดประตบ้านให้ สามีก็เอาของไปวาง แล้วหลังจากนั้นก็ >////<”
“ไอ้ทุเรศ!!”
\\\-_-/// ทุเรศที่สุดเลย คิดออกได้ไงนะไอ้บ้า เรื่องทะลึ่งนี่ฉันยกให้นายเลยจริงๆ ไม่ต้องกงต้องกินมันเลยดีมั้ยออมเล็ตนะ กิน Teen ฉันแทนไปเลย อิ่มตลอดปีแน่ หึ
“ซื้ออะไรมาเยอะแยะวะไอ้เล็ท >_<”
“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ ของยัยแคระนี่อ่ะ”
“เธอซื้ออะไรมาตั้งมากมายอ่ะดัฟเน เราอยู่กันแค่หกคนเองนะ ไม่ได้อยู่กันเป็นสิบๆ”
“ถามได้ตรงคำถามมากไอ้ฌอน”
“แกเงียบไปเลยไอ้คริส =_=++”
“T^T ดัฟเน ฌอนโกรธเค้าอ่า”
“=_=; ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว พวกนายจะไปสำออยกันที่ไหนก็ไปเลย”
พวกบ้า ชอบทำตัวเหมือนเด็กๆอยู่ได้ ฉันเหนื่อยแล้วจะกลายร่างเป็นปีศาจได้ง่ายๆนะเว้ย -_-++
“วาร์เล็ท นายเอาของไปวางไว้ในห้องครัวเลยนะ”
“เธอรู้ตัวมั้ยว่าหน้าเธอซีดมาก =_= อยากได้อะไรมั้ย”
“ฉัน… ขอน้ำเย็นๆก็แล้วกัน”
หน้าฉันซีดมากเลยหรอ แค่ยกไอ้ถุงยักษ์ๆนั่นสองถุงจากมินิมาร์ทเมาถึงบ้านเนี่ยนะ -_-; จะว่าไปมันก็สมควรอยู่ เพราะจากนี่ไปถึงมินิมาร์ทก็ไกลมากเหมือนกัน ฉันยกมาได้ยังไงกันนะ แปลกใจจริงๆ หรือว่าฉันจะกลายเป็น Super Woman บ้าเหอะ -_-
ฉันเดินเข้าไปนั่งในตรงบาร์ในห้องครัวมองนายวาร์เล็ทที่กำลังจัดแจงของต่างๆในถุงนั่น เขาหยิบไข่ไก่ขึ้นมาแล้วมองมันอย่างเขินอาย นี่นายชอบไข่ไก่หรอ -O- ทำไมต้องทำหน้าตาเขินอายขนาดนั้นด้วย
“น่ารักจัง ^^///”
“นายชอบไข่หรอ ทำไมต้องหน้าแดงขนาดนั้น -_-;;”
“ป่าว ฉันชอบเธอต่างหาก”
“=_= หนะ…ไหนล่ะน้ำ เร็วๆหน่อยสิ”
“คร้าบๆภรรยา >_<”
นายทำท่าทางได้แรดมากเลยวาร์เล็ท -_-‘ แต่ว่ามันก็เกือบจะเหมือนระ…เราเป็นคู่ข้าวใหม่ปลามันกันเลยแฮะ ฉันไปซื้อของ หมอนี่ก็คอยปรนนิบัติฉัน เอ่อ ฉันคิดไปได้ไงเนี่ย มันคงไม่มีวันเป็นแบบนั้นแน่ๆ หมอนี่น่ะหรอจะมาเป็นสามีฉัน -^- ฉันขออยู่บนคานยังจะดีกว่า
“น้ำเย็นมาแล้ว ^///^”
“นี่ นายอย่ายิ้มแบบนั้นได้มั้ย ฉันขนลุก”
“อ้าว ก็ฉันดีใจนี่นา”
“นายมันบ้าไปแล้ว มีเรื่องอะไรให้ดีใจนักหนากัน =_=”
“เธอไง ^^”
“ฉันไปทำอะไรให้นายดีใจล่ะ เมื่อกี้ฉันพึ่งด่านายว่าบ้านะ”
“ก็นี่ไง เธออุตส่าไปซื้อของจะมาทำออมเล็ตให้ฉันกินใช่มั้ยล่ะ ฉันก็เลยดีใจนะสิ จะมีสักกี่ครั้งกันที่เธอแคร์ฉันแบบนี้ ให้ตายเถอะ วันนี้ฉันรู้สึกว่าเธอน่ารักจัง J”
ฉันเกลียดคนรู้ทัน -_-‘ ฉันกะจะเถียงหมอนี่แล้ว แต่นานๆทีจะเห็นเข้ายิ้มแบบนี้ เอาเถอะฉันก็ขี้เกียจเถียงเหมือนกัน และวันนี้เขาก็ช่วยฉันไว้ วันนี้ฉันจะไม่ด่านายก็แล้วกัน (แต่นี่มันจะสามทุ่มแล้ว)
เอาล่ะ มาลงมือทำออมเล็ตกันดีกว่า เอาล่ะมีอยู่หกคน แต่ว่าแต่ละคนกะเพราะควายทั้งนั้นเลย ฉันคงต้องใช้จานละ 3 ฟอง แต่ว่าจะมีใครกินแฮมมั้ยนะ ฉันว่าฉันทำธรรมดาสามจานแล้วก็แฮมสามจานดีกว่า
เริ่มแรกก็ต้องใส่เครื่อง แล้วก็ตามด้วยไข่สามฟอง นมสดแก้วเล็ก ผงปรุงรส แล้วก็เกลือ หลังจากนั้นก็ต้องตีให้เข้ากัน แต่อย่าให้มีฟองมากนัก
ฉันลืมตั้งกระทะ =_=’’ ว่าแต่กระทะมันหายไปไหน เมื่อเช้าฉันยังเห็นมันอยู่ตรงเตาเลย หรือว่ามีคนเอาไปล้างแล้วเอาไปเก็บไว้ที่ไหนนะ
“เฮ้ พวกนายเห็นกระทะกันรึเปล่า”
“เธอทำอะไรอยู่หรอดัฟฟ ~”
“ฉันจะทำออมเล็ตให้พวกนายไง ตกลงกระทะอยู่ไหน -_-”
“เฮ้ยพวกเรา ไปช่วยดัฟเนทำอาหารกันดีกว่า >.<”
นั่นไง ฉันไม่น่ามาถามพวกนี้เลย นอกจากจะไม่ได้กระทะแล้ว ฉันยังจะต้องได้ลูกมือที่เป็นลิงมาตั้งห้าคน(หรือฉันควรยกเว้ยนายฌอนนั่นไว้)
และแล้วลิงทั้งหลายก็ย้ายตัวเองมาอยู่ในครัวกันหมด ให้มันได้อย่างนี้สิ =_=’ ฉันว่าวันนี้ครัวเละแน่ๆ
“อ่ะนี่กระทะ ฉันเอาไปวางไว้บนตู้เก็บไวน์ ซ่อนไอ้เฮคมัน”
ฌอนยื่นกระทะมาให้ฉัน แต่หมอนั่นมันแอบลอบทำร้ายฉันด้วยการเอากระทะเขกหัวฉัน มันเจ็บนะ โขกลงมาได้
“นี่ๆ เธอทำออมเล็ตใช่มั้ย เธอไม่ต้องทำให้ฉันก็ได้นะดัฟ ฉันจะทำเองๆ >w<”
-_-;; ฉันไว้ใจนายได้หรอเฮคเทอร์ นายมันไฮเปอร์ที่สุด เกิดนายทำเตาระเบิดล่ะ หรือไม่ก็นายทำจานแตกล่ะ แต่ว่าหมอนั่นทำเองนี่นา จะอร่อยหรือไม่อร่อยเขาก็เป็นคนกินมันเอง ไม่ใช่ฉัน ฉันจะไปเดือดร้อนด้วยทำไม
แผละ!
“T^T ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ จู่ๆไข่มันก็ตกลงมาเอง”
ฉันว่าแล้วไง หมอนี่ต้องทำครัวเละแน่ๆ ไว้ใจได้ที่ไหนล่ะไอ้คนไฮเปอร์เนี่ย
“หุหุ -.-”
“เฮ้ย เล่นอะไรวะไอ้เล็ท หน้าหล่อๆเปื้อนไข่มหมดเลย =[]=”
หลังจากวาร์เล็ทเอาไข่ที่ตกพื้นมาป้ายหน้านายคริสโตเฟอร์ สงครามเครื่องปรุงก็ได้เริ่มขึ้น -_-
แปะ
“=_=++ ใครโยนมา”
ใครกันบังอาจเอาไข่มาปาใส่หัวฉัน ตายแน่… ตายแน่!
“-O- ไอ้เฮคนะ ไอ้เฮคทำ”
“อ้าวไอ้คริส จะบอกดัฟทำไม T^T”
“ไม่ต้องเถียงกัน ^^+ หึ”
แปะ แปะ แปะ แปะ!
หึหึ ไข่สี่ฟองกับหัวสี่หัว พวกนายตายแน่ที่บังอาจมาทำครัวเละแบบนี้ และนี่มันดินเนอร์ของฉันนะ -_-
“วอนซะแล้ว =_=++”(ฌอน)
“เธอทำร้ายฉัน แบบนี้ต้องเอาคืน -..-”(เฮคเทอร์)
“ฉันจะจับเธอทอดแทนไข่ที่อยู่บนหัวฉันซะเลย! -w-”(คริส)
“ที่รัก ผมจะจับคุณขึ้นเตียงเดี๋ยวนี้เลย -.,-”(วาร์เล็ท)
“พะ…พวกนายจะทำอะไรผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันกัน -^-;;”
ฉันทำหน้าเชิด แต่ทั้งๆที่ในใจมันกลับรู้สึกหวั่น ไอ้พวกหัวขโมยก้าวเข้ามาข้างหน้าด้วยสีหน้าที่ดูโรคจิตและหน้ากลัวที่สุดเลย ฉันจะเอาไงดี -_- ก้าวถอยหลังมันเลยดีมั้ย ไม่ได้ เดี๋ยวพวกนี้ก็หาว่าฉันไม่แน่ ไม่มีทางเลือกแล้วสิ สงสัยต้องใช้ทางเลือกสุดท้าย ฉันต้องเดินหน้าสู้!
“นี่แหน่ะ รับมะเขือเทศสดไปซะไอ้พวกบ้า”
แปะ!
“เฮ้ ทำไมมะเขือเทศมันมาที่ฉันหมดเลยล่ะที่รัก -O-”
“หึหึ สงครามเริ่มแล้ว พวกเราลุยยย!”(เฮคเทอร์)
“อะ…ไอ้บ้าเฮคเทอร์ ฉันไม่เอาไข่นะ อย่าโยนมา!”
แปะ
“=_=++ ฉันจะฆ่านายด้วยชีสก้อนนี้ ตายซะ”
แปะ แปะ
“ย้ากกกกกก >O<”
แปะ แปะ
“โอ้วววว หน้าฉันเละหมดแล้ว T^T”
แปะ
“หึ ฉันไม่มีไม้กลองไว้ตีหัวเธอ แต่ตอนนี้ฉันมีเห็ด =_=++”
แปะ แปะ แปะ
15 นาทีผ่านไป
สงครามเริ่มสงบลงแล้ว เพราะห้องครัวเละและลื่น พวกเราวิ่งไล่กันอยู่ในห้องครัวนี่ เหยียบมะเขือเทศจนล้มบ้างก็มี อีกทั้งตอนนี้เสบียงหมด -_-;; และฉันเริ่มจะเหนื่อยแล้ว
“พวกนายพอเหอะ ฉันเหนื่อย =_=”
“ฉันเจ็บ T^T เมื่อกี้ฉันเหยียบมะเขือเทศจนลื่นล้มแหน่ะดัฟฟ”
“ครัวเละหมดแล้วที่รัก -O-”
“พวกนายออกไปจากครัวนี่ให้หมดเลย เดี๋ยวฉันเก็บกวาดเอง -_-+ และไม่ต้องมาอ้าปากเถียงอะไรทั้งสิ้น ยิ่งพวกนายอยู่ในนี้ต่อไป ฉันว่าครัวระเบิดแน่”
ฉันไล่พวกบ้านี่ออกไปจนหมด ถึงแม้ฉันจะต้องเก็บกวาดครัวเองแต่ฉันก็ยอม เพราะขืนให้พวกนี้ช่วยเก็บฉันว่านะ ครัวระเบิดชัวร์
“อ๊ะ!”
ตุ้บบบ!
“=_= โอ้ย เจ็บชะมัด”
มะเขือเทศบ้านี่ทำให้ฉันล้มคะมำลงไปกับพื้น หัวเขาฉันแดงหมดเลย ทั้งช้ำทั้งมะเขือเทศ เฮ้อ ให้ตายสิ วันนี้ฉันจะต้องกลายมาเป็นสาวใช้จำเป็นรึไงเนี่ย แล้วดูข้าวของที่ซื้อมาสิ เปลืองเงินชะมัด รู้แบบนี้ไม่ซื้อมาซะดีกว่า ที่ย่านนี้ค่าครองชีพยิ่งสูงอยู่ด้วย
“ที่รักให้ฉันช่วยมั้ย ^^”
“นายไม่ต้องเข้ามาเลยนะวาร์เล็ท -_-”
“แต่ถ้าเธอทำคนเดียวแบบนี้ สักพักเธอก็จะล้มอีกนะ”
“นายอาบน้ำรึยัง”
“เอ่อ ฉันแค่ไปเปลี่ยนเสื้อนะ เพราะไอ้พวกนั้นมันอาบน้ำพร้อมๆกัน น้ำเลยไหลนิดเดียว ฉันไม่รู้จะทำอะไรระหว่างรอพวกนั้นอาบเสร็จก็เลยคิดว่ามาช่วยเธอดีกว่า -.-”
“แน่ใจว่าจะมาช่วย ไม่ได้ก่อกวน =_=”
“ฉันขอสาบานเลยว่าจะมาช่วยไม่ได้ก่อกวน -.-v”
ฉันมองหน้าหมอนี่อย่างชั่งใจก่อนจะพยักเพยิดไปทางตู้เย็นที่มีคราบส่วนผสมต่างๆติดเต็มเลย ฉันเดินไปหยิบม็อบถูพื้นมาจัดการกับพื้นบ้าๆนี่ก่อนเป็นอันดักแรก ขืนไม่รีบถูเดี๋ยวก้ได้มีคนลื่นล้มอีกแน่ๆ
“นี่ดัฟนะ… เหวอออ ระวัง”
ตุ้บ
จู่ๆร่างของวาร์เล็ทก็ล้มลงมาทับฉันโดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว หน้าของเราใกล้กันมากโดยเฉพาะจมูกของหมอนี่ที่มันจมอยู่ที่แก้มฉัน ไม่นะ นี่ไอ้บ้านี่มันหอมแก้มฉันรอบที่สองแล้วหรอเนี่ย -_-/// ฉันมองหน้าเขาก่อนจะขยับตัวนิดหน่อยให้เขารู้ว่าควรจะลุกไปได้แล้ว แต่ผลก็คือ หน้าเขาเริ่มเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ และ… รสจูบของเขาก็ตามมา มันหวานเหมือนวานิลลามันทั้งหอมหวานและนุ่มนวลในเวลาเดียวกัน เนิ่นนานกว่าเขาจะถอนจุมพิตนี้ ฉันรู้สึกว่าหัวใจตัวเองตอนนี้เต้นแรงมากจนกลัวว่าเขาจะได้ยิน ใบหน้าของฉันร้อนผ่าว ส่วนเขาก็เอาคางมาเกยที่ไหล่ฉัน ไม่มีใครพูดอะไรออกมา เพราะต่างคนต่างก็เงียบเพื่อจะฟังเสียงหัวใจของกันและกัน
“ดัฟเน หัวใจฉันถูกขโมย”
“ละ…แล้วฉันจะไปรู้ได้ไงล่ะว่าใครเอาไป”
“เธอไง ตอนนี้มันอยู่ที่เธอ ฟังสิเสียงหัวใจของฉันน่ะ”
ตึกตัก ตึกตัก
“นะ…นายควรลุกได้แล้วนะฉันหนัก”
“ฉันอยากอยู่แบบนี้ไปนานๆจัง”
“นี่ลุกเถอะวาร์เล็ท ฉันกลัวพวกนั้นจะมาเห็น”
“…”
เขาเงียบไปสักพัก ก่อนจะลุกออกจากตัวฉัน ฉันทำตัวไม่ถูกเลยได้แต่ลูบผมเขาเบาๆ
“ฉันรู้สึกร้อนๆ ฉันว่าฉันไปอาบน้ำก่อนดีกว่า”
ใช่ ฉันร้อน ร้อนหน้าไง ตอนนี้ถ้าให้วัดอุณภูมิที่หน้าฉันมันคงจะทำให้ปรอททะลุเลยก็ว่าได้ ฉันไม่สามารถอยู่กับหมอนี่สองต่อสองได้หรอก ไม่อย่างงั้นฉันอาจจะเผลอไปปล้ำเขา -_- ไม่สิ ฉันอาจจะห้ามใจตัวเองไม่ได้ ฉันอาจจะเอ่อ.. ฉันไปอาบน้ำดีกว่า!
ฉันรีบเดินออกจากห้องครัวในขณะที่ฌอนและคริสโตเฟอร์เดินลงมา พวกเขาคงจะอาบน้ำกันเสร็จแล้วสินะ ฉันให้สองคนนี้ไปช่วยวาร์เล็ททำความสะอาดห้องครัวดีกว่า
“พวกนายสองคนไปช่วยหมอนั่นเก็บครัวเลยไป -_-//”
“อะ..อื้อ”
“เธอไม่สบายรึเปล่า ทำไมหน้าแดงแบบนั้น”
“ฉันคงเป็นหวัดนะฌอน นายก็ควรรีบๆตามคริสโตเฟอร์เข้าไปนะ -_-”
เมื่อกี้ เสียงหัวใจของวาร์เล็ท… เขาคงไม่ได้แกล้งทำเสียงหัวใจให้ดังๆเพื่อหลอกให้ฉันหลงไปกับคำพูดของเขาหรอกนะ เขาจะได้ยินเสียงหัวใจของฉันรึเปล่า แล้วที่เราจูบกันเมื่อกี้นี้มัน จูบ =_= นั่นมันจูบแรกของฉัน!! ให้ตายสิ นายขโมยจูบแรกของฉัน ไอ้หัวขโมยบ้าเอ้ย ฉันจะไม่ให้อภัยนายเด็ดขาดเลย จำไว้ไอ้บ้า
# 2 talk with me ; วันนี้ต้องขออภัยรัดเดอร์ทุกคนนะคะที่มาอัพช้า(มาก)ไปหน่อย พอดีว่าที่บ้านเค้าฉลองสงกรานต์กัน แล้วเปิดเพลงซะดังสนั่น เล่นเอาไรเตอร์เขียนนิยายไม่ออกเลยทีเดียว -_- กว่าจะเขียนตอนนี้จบก็แทบตายเหมือนกันคะ แทบจะปรี๊ดแตก ไม่รู้จะเปิดเพลงดังทำไม T^T
- >_< อยากเป็นดัฟเน กรี๊ดๆ วาร์เล็ท นายช่วยมาเอาจูบแรกของฉันไปหน่อยเร้ววว -3- ฉันรออยู่ มาม๊ะ มาให้เจ๊จูบทะลวงไส้เลยๆ -..-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น