ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ❤__{'8 เธอหึง...ผมหวง
8
ความรู้สึกหึงที่ตามมาด้วยชายในฝัน
กองถ่าย
ฉันรู้สึกหมั่นไส้ยัยพิธีกรโนตมนั่นตงิดๆ =_= ยัยบ้านั่นทำท่าเหมือนจะอ่อยฌอน สักพักยัยนั่นก็เดินไปอ่อยวาร์เล็ทของฉัน เอ๊ะ เมื่อกี้ฉันพูดว่าอะไรนะ วาร์เล็ทของฉัน อี๋ ทุเรศจริงๆ
“อ๊า คุณเป็นผู้จัดการวง The Thief ใช่มั้ยคะ >_<”
“ค่ะ -_-^”
“ฉันชื่อเคตเธอรีน แต่เรียกฉันว่าเคตก็ได้ค่ะ ^^”
ฉันไม่คิดจะเรียกเธออยู่แล้วล่ะยัยพิธีกรจอมอ่อย -_-*
“ว่าแต่คุณชื่ออะไรคะ *.*”
“ผู้จัดการวงของผมชื่อดัฟเนครับ ^^”
วาร์เล็ทที่ยืนมองฉัน(รำคาญที่จะ)คุยกับยัยเคตอะไรนี่ได้สักพักก็เดินเข้ามาตอบคำถามแทนฉัน คงเพราะหมอนี่เห็นฉันเริ่มแผ่รังสีอัมหิตใส่ยัยเคต -__-++
“ว้ายคุณวาร์เล็ท ตกใจหมดเลยค่ะ >//////< วันนี้คุณหล่อจังเลย”
=_=^^ ไม่เห็นจะหล่อเลย
“ขอบคุณครับ คุณก็สวยเหมือนกันครับเคต >w<”
=__=^^^ นายจะรับคำยัยบ้านั่นทำไม
“แหมม แต่ฉันคงสวยไม่เท่าคุณดัฟเนหรอกค่ะ ใช่มั้ยคะคุณดัฟเน”
“… -^- รู้ตัวก็ดีนี่”
ฉันตอกกลับก่อนจะเดินออกจากห้องแต่งตัวของพวกนั้น ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ ฉันรู้สึกไม่สบอารมณ์ตอนที่วาร์เล็ทกับยัยนั่นคุยกันอย่างสนิทสนม
“เฮ้ จู่ๆก็เดินเชิดออกมามีอะไรรึเปล่า -O-”
วาร์เล็ทจับแขนฉันก่อนจะลากเข้าห้องแต่งตัวที่อยู่ใกล้ๆ ซึ่งในนี้ไม่มีใครเลยแม้แต่คนเดียว -_-;
“นี่ อีกไม่กี่นาทีจะเริ่มอัดรายการแล้วนะ”
“ขอคุยกับเธอก่อนสิ -_-^”
“นายอ่านสคริปต์หมดแล้วรึไง -_-+”
“ยังโว้ยย ตกลงเธอเป็นอะไรเนี่ย ตอบมาเร็วๆดิ๊”
“ไม่ได้เป็นอะไรนี่ แค่รู้สึกหมั่นไส้นายกับยัยเคตนั่น -_-^^”
“เธอ…หึงอ่ะดิ -w-”
ฉันไม่ตอบได้แต่ตีหน้านิ่งมองวาร์เล็ท วันนี้หมอนี่ดูดีที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาเลยล่ะ -_-// ฉันไม่ได้ชมนะ แค่พูดตามความจริง ผมสีน้ำตาลที่ถูกเซ็ตให้ฟูฟ่องดูเหมือนพวกร็อกเกอร์ ขีดอายไลน์เนอร์รอบตา ไม่รู้ฉันบอกถูกมั้ย เพราะฉันไม่รู้จักเครื่องสำอางเท่าไร ฉันไม่อธิบายหมอนี่ดีกว่า สรุปเอาง่ายๆว่าวันนี้หมอนี่มันหล่อมาก หล่อแบบขรึมๆอ่ะ เหมือนพวกร็อกเกอร์
“เธอโอเคมั้ยดัฟเน”
“โอเคอะไร -_-^ ฉันโอเคทุกเรื่องแหละ ถ้านายจะไปจีบยัยเคตนั่นนฉันก็โอเค”
“อุ๊บ! ฮ่าๆๆ ยัยบ้าเอ้ย ฉันไม่ได้หมายถึงแบบนั้น”
“นายอยากโดน Teen มั้ย -___-++”
“ฉันหมายถึงเธอไหวนะ เพราะวันนี้เธอท่าทางเพลียๆยังไงก็ไม่รู้ หรือว่าจูบของฉันทำเธอระทวย >_<~”
ใช่ซะที่ไหนล่ะไอ้มั่ว =_= แต่มันก็…ก็มีส่วนเอี่ยวล่ะนะ คงเพราะฉันไม่เคยจูบใครหรือได้รับจูบจากใคร ฉันเลยค่อยข้างช็อกกับมัน ฉันโตมาโดยไม่มีแม่ และฉันมักจะถูกล้อเสมอว่าพ่อรับฉันมาจากบ้านเด็กกำพร้า เพราะหน้าตาฉันต่างจากท่านมาก หรือฉันจะเป็นลูกข้างบ้าน -_-‘ ก็คงจะไม่ใช่เพราะคู่สามีภรรยาข้างบ้านนั่นเป็นหมันกันทั้งคู่
พ่อบอกกับฉันว่าแม่ตายไปตั้งแต่คลอดฉันได้สองปี แต่ในความทรงจำสมัยเด็ก(มาก)ที่ฉันพยายามค้นหามัน ฉันกลับพบแต่ความว่างเปล่า ฉันรู้สึกเหมือนไม่เคยได้รับสัมผัสจากแม่มาตั้งแต่เกิดเลย นั่นเลยทำให้ฉันไม่ได้จูบราตรีสวัสดิ์กับแม่แบบคนอื่นๆ หรือฟังนิทานก่อนนอนแบบพวกเขา ส่วนพ่อก็เอาแต่ทำงาน ฉันโตมาอย่างโดดเดี่ยว มีแค่หนังสือเท่านั้นที่เป็นเพื่อนฉันยามเหงา และมีเพียงแค่หนังสือเท่านั้นที่จะปกป้องฉันได้เวลาที่ฉันอ่อนแอที่สุด ยังไงซะ สักครั้งหนึ่งในชีวิตนี้ ฉันก็หวังไว้ว่าฉันจะได้พบกับคนที่สามารถทำให้ฉันรับรู้ได้ถึงคำว่าแม่ ที่ฉันไม่เคยได้สัมผัส
“นี่ ออกไปข้างนอกกันเถอะ ฉันเริ่มจะหายใจไม่ออกแล้วล่ะ -_-”
“อ๊ะ เธออย่าพึ่งตายนะ =[]=”
“ก่อนฉันจะตายฉันคงต้องฆ่านายก่อนแล้วล่ะไอ้ ฿&&%$#%$#!@$#@!%^&”
ขออนุญาตเซนเซอร์และให้ทุกคนคิดคำด่าไอ้บ้านี่เองก็แล้วกัน -_-^
“นี่วาร์เล็ท ในฐานะที่นายเป็นหัวหน้าวง นายควรจะจริงจังหน่อยนะ นายไม่ควรที่จะมาเล่นๆอะไรแบบนี้ นายต้องพาวงนี้ดังให้ได้ เข้าใจที่ฉันพูดมั้ย”
“อื้อ (*.*)(._.)”
“ฉันจะไปทำธุระสักพัก กว่าจะกลับมาพวกนายคงอัดรายการเสร็จแล้ว”
“เธอจะไปไหน -O-”
“ถ้าอัดรายการเสร็จแล้วรีบกลับบ้านเลยนะ เพราะเราจะต้องไปถ่ายโฆษณาเพื่อโปรโมทชุดว่ายน้ำ และผลประโยชน์แฝงคือโปรโมทพวกนาย”
“เธอยังไม่ได้บอกฉันเลยว่าเธอจะไปไหน T^T”
“แล้วก็อย่าไปอ่อยยัยเคตนั่นมากนักล่ะ ฉันไม่อยากให้พวกนายมีข่าวฉาว”
คงเพราะอารมณ์หึงทำให้ฉันไม่สามารถอยู่ดูยัยเคตอ่อยพวกนั้นได้ ฉันเลยออกมาจากกองถ่ายนั่นซะ และตอนนี้ฉันก็อยู่ที่ร้านขายยาใกล้บ้าน ฉันรู้สึกว่าตอนนี้โลกมันหมุนอย่างบ้าคลั่ง แถมยังเอียงไปเอียงมาอีก
“คุณเป็นอะไรมากไหมครับ ให้ผมช่วยพยุงนะ ^^”
ใครคนหนึ่งเดินเข้ามาช่วยพยุงฉันไปที่จุดสั่งยา ปกติฉันจะต้องปัดเขาออกไปแล้วก็พ่นคำด่าใส่ แต่วันนี้ฉันรู้สึกไร้เรี่ยวแรงและไม่อยากจะพูดอะไรให้มาก
“-_- ฉันเอา…”
“ยาลดไข้ ยาแก้ปวดหัว อืม แล้วก็วิตามินให้ผู้หญิงคนนี้ด้วยครับ ^^”
ผู้ชายคนนี้ถือวิสาสะเอามือมาทาบที่หน้าผากฉัน ก่อนจะหันไปสั่งยากับเภสัชกร
“นี่ครับยาของคุณ ยาลดไข้นี่ทานก่อนนอน ส่วนยาแก้ปวดหัวนี่ให้ทานหลังอาหารเช้า กลางวันแล้วก็ตอนเย็น วิตามินนี่ทานเล่นๆครับ ^^”
“-__-^ ทั้งหมดเท่าไหร่คะ”
ฉันถามเภสัชกรไป แต่รู้มั้ย ไม่มีใครตอบฉันเลย ทุกคนเอาแต่เงียบแล้วก็ทำหน้ายิ้มอย่างเขินอาย =_= จะเขินอะไรกันเนี่ยพวกเธอ ฉันปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว
“นี่นายตกลงมันเท่าไหร่… นี่!”
“ก็คุณจะล้มลงผมก็เลยต้องอุ้ม -O-”
หมอนี่อุ้มฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ฉันยังไม่รู้ตัวเลย -_-‘ สงสัยนี่จะเป็นเหตุผลที่ยัยพวกเภสัชนี่พากันเขินอาย พวกเธอไม่รู้หรอกว่าฉันอยากจะให้หมอนี่ปล่อยฉันมากแค่ไหน ที่ฉันไม่ขัดขืนก็เพราะดิ้นไปดิ้นมามันทำให้ฉันปวดหัวมากกว่าเดิมเป็นทวีคูณน่ะสิ
“นี่นายปล่อยฉันลงได้รึยัง ฉันจะจ่ายเงินและกลับบ้าน! -_-”
“ผมปล่อยคุณไม่ได้หรอก แบบนี้มันผิดจรรยาบรรณ”
“ตรงไหนไม่ทราบ -___-”
“ก็การที่ผมปล่อยให้คนไม่สบาย เดินก็ไม่ตรง ตัวร้อนจี๋ แถมยังซีดขนาดนี้กลับบ้านเองน่ะสิ”
“ฉันไม่ได้กลับเองสักหน่อย”
“ผมเห็นว่าคุณขึ้นแท็กซี่มา อย่าเถียง -_-+”
“ฉันไม่อยากเถียงกับนายแล้ว มันทำให้ฉันสิ้นเปลืองพลังงาน และฉันก็ปวดหัวเกินที่จะด่าใคร”
“งั้นให้ผมไปส่งคุณที่บ้านนะ ^^”
“นายจะไม่ลากฉันลงกลางทาง และจะไม่ทำอะไรเสียๆหายๆกับฉันแน่หรอ นายเป็นใครก็ไม่รู้ ฉันจะไว้ใจได้ยังไง -_-”
“ผมชื่อโนอาห์ นี่นามบัตรผมเก็บไว้ให้ดีนะ ถ้าไม่สบายก็โทรหาผมก็ได้ ^^”
หมอนี่ต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ เอาแต่ยิ้มตลอดเลย คิดว่ายิ้มแล้วมันจะทำให้นายดูดีได้หรอ -_-
“บ้านคุณอยู่ไหนล่ะ ผมจะได้ไปส่ง”
“ดาวน์ทาวน์ บ้านสองชั้นเลยทรอยคาสิโนมาสองช่วงตึก”
“อ้าว ก็อยู่ไม่ไกลจากบ้านผมเท่าไหร่แฮะ”
ฉันรับรู้ได้ถึงไออุ่นของเขา คนนี้หรือเปล่า คนนี้ที่เป็นอพอลโลของฉัน…
(Special : Varlet talks)
งานอัดรายการครั้งนี้ผ่านพ้นไปด้วยความราบรื่น ผมสามารถคุมไอ้พวกนี้ได้ อันที่จริงก็คงเพราะไอ้ฌอนมันบอกว่าถ้ารู้ถึงหูยัยดัฟเนว่าเราซนยัยนั่นอาจจะจัดตารางงานให้ไม่ได้พักกันเลยทีเดียว =O= โอ้ววว แบบนี้แหละผม ไอ้เฮค และไอ้คริสถึงต้องตั้งใจกับการอัดครั้งนี้ T^T แค่ทุกวันนี้ก็แทบจะไม่ได้พักกันอยู่แล้ว วันๆเอาแต่ซ้อมๆๆๆ แล้วก็เรียนๆๆ
“ฮ๊าาา รีบกลับบ้านกันเถอะพวกเรา >_<”(ไอ้คริส)
“แล้วเราก็จะได้ไปแคลิฟอร์เนีย อ๊างงง >O<”(ไอ้เฮค)
“-_- รีบๆกลับเหอะ เริ่มเหนื่อยแล้วว่ะ อยากพัก”(ไอ้ฌอน)
“เออว่ะ เหนื่อย ต้องเก็กยิ้มตลอดเวลาอย่างกับคนบ้า -O-”(ผมเอง)
“อ๊ะ พวกคุณจะกลับกันแล้วหรอคะ >w<”
รู้แล้วยังจะถามอีกนะคนเรา -*-
“ใช่ครับเคต งั้นพวกผมขอตัวก่อนนะครับ ^^”
“บ๊ายบายค่ะวาร์เล็ท ไว้ว่างๆจะโทรหาน๊า >/////<”
หา เมื่อกี้เคตบอกว่าไงนะ ว่างๆจะโทรหาหรอ ผมยังไม่ทันได้แจกเบอร์ให้เลย วันนี้ทำตามที่ดัฟเนบอกเป๊ะๆเลยนะ
“แหม พอดีว่าได้เบอร์วาร์เล็ทมาจากคริสนั่นแหละค่ะ =w=”
“-O- โอเคครับงั้น เอ่อ บ๊ายบาย” ผมตีหน้ายิ้มแล้วก็โบกมือบ๊ายบาย
แอบอึ้งเหมือนกันนะ หรือว่าไม่อึ้งดี =___=;; พิธีกรโนตมขวัญใจของผมทำไมเป็นคนแบบนี้ จะว่าไงดีล่ะ เธออ่อยเก่งสุดๆเลย เคตเอาแต่คอยเกาะผมตลอด แต่ผมก็กลัวจะเป็นข่าวเลยเกาะไอ้ฌอนแจเหมือนกัน แต่จะว่าไงดีล่ะ ผมทำตัวไม่ถูกเวลาที่เคตเอาใจผมทั้งเช็ดหน้าให้ ทั้งยิ้มหวานให้ เฮ้อ ถ้าดัฟเนรู้เข้ายัยนั่นจะทำยังไงนะ อยากลองทำให้เธอหึงผมบ้างจัง ~
หลังจากขอบคุณผู้กำกับขอบคุณพี่ๆทุกคนแล้วพวกผมก็รีบขึ้นรถของบริษัทที่มารับได้ตรงเวลา เดี๋ยวจะได้ไปแคลิฟอร์เนีย โอ้วววว ดีใจจัง
“ไอ้เล็ท ถามอะไรหน่อยสิ”
“ไรวะคริส คนกำลังจะหลับ T^T”
“แกจริงจังกับดัฟเนมากแค่ไหนวะ”
“ก็ครึ่งต่อครึ่งมั้ง ฉันพูดไม่ได้หรอกว่ารักดัฟเน เพราะฉันยังไม่ได้บอกลาจินอา”
“สรุปคือแกรอบอกเลิกกับจินอาแล้วก็ไปคบกับดัฟเนหรอวะ”
“ไม่รู้วะ ยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน”
“ไอ้เล็ท ไอ้เลวววว แกเห็นดัฟของฉันเป็นอะไรวะ -O-”
ไอ้เฮคที่นั่งข้างไอ้ฌอน(ซึ่งหลับตั้งแต่ขึ้นรถ)หันหลังมาด่าผมก่อนจะกลับไปหลับอย่างสบายใจเฉิบที่ได้ด่าผม เลวจริงๆ
“ดัฟของฉัน -_- พูดมาได้ไม่อายปากนะไอ้เฮค”
“ฉันว่ายัยนี่แหละคนที่ใช่สำหรับพวกเรา แกไม่ต้องมาทำเบะปากเลยไอ้เล็ท ฉันรู้หรอกที่แกทำเป็นบอกว่าชอบดัฟเนน่ะ เพราะแกจะทำให้ยัยนั่นหลงรักแกแล้วแกก็จะหักอกยัยนั่น แล้วยัยนั่นก็จะถอนตัวจากการเป็นผู้จัดการวงของเรา ฉันว่าแผนนี้มันก็โอเคอยู่หรอกนะ แต่ที่มันไม่โอเคคือถ้ายัยดัฟเนไปแล้ว เราจะได้จินอากลับมาจริงๆหรอ ตอนนี้จินอาอยู่ส่วนไหนของอเมริกา ไม่สิของโลกก็ไม่รู้ ทำไมเราไม่สร้างชื่อเสียงให้ดังกระฉ่อนไปทั่วโลกเลยล่ะ จินอาจะได้ภูมิใจในตัวเรา และไม่แน่สักวันจินอาอาจจะกลับมาโดยที่เราไม่ต้องตามหาให้เหนื่อย ส่วนเรื่องดัฟเน ถ้าแกไม่ได้รักจริงแกก็ควรจะเลิกยุ่งกับดัฟเนซะ เพราะฉันคิดว่าคนนี้แหละที่จะสามารถจัดการพวกเราได้อย่างอยู่หมัด และฉันก็ไม่อยากเสียอะไรแบบนี้ไปง่ายๆด้วยความโง่งมของพวกเราหรอกนะ หลายครั้งแล้วที่เราพยายามทำให้ยัยนั่นเดือด แต่ยัยนั่นกลับนิ่งเฉย ทั้งๆที่คนอื่นไม่ไหวกับเราตั้งแต่อาทิตย์แรกแล้ว แต่แกดูสิ! ดัฟเนอยู่กับเรามาได้สี่อาทิตย์กว่าแล้วนะ”
“ฉันคิดว่าไอ้คริสมันพูดถูกนะ”
“เห็นด้วยกับไอ้คริสไอ้ฌอนคร้าบบบ >O<”
“...”
ผมเงียบเพื่อใช้ความคิด แต่ว่าคิดไปคิดมาผมก็ดันหลับไปซะได้ -O-
สะกิดๆ
“เฮ้ยไอ้เล็ท ถึงบ้านแล้ว ตื่นดิวะ”
“เออ อีกห้านาที ~O~”
“ไอ้เล็ท!! ดูดิดัฟเนแก้ผ้า =[]=”
อะไรนะ ={ }=! ผมลุกโพร่งขึ้นมาทันที เป็นไปไม่ได้ ~ แต่ก็อยากดู -..-
“ฮ่าๆ ไอ้โง่เล็ทเอ้ย คนอย่างดัฟจะแก้ผ้าเนี่ยนะ กร๊ากกก ไอ้เล็ทไอ้ลามก >O<”
ผมกระโดดลงจากรถแล้ววิ่งไล่เอา Teen เตะไอ้เฮคมัน เมื่อกี้มันบอกว่าผมโง่กับลามก T^T รับไม่ได้ๆ ผมวิ่งไล่ไอ้เฮคไปจนถึงห้องนั่งเล่นในบ้านก่อนจะหยุดชะงักกับภาพที่เห็น
ภาพตรงหน้าทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจจนรู้สึกชา แต่ก็รู้สึกอยากจะชกคนข้างหน้าให้มันได้จดจำไว้ว่าอย่ามายุ่งกับผู้หญิงของผม!!
# 2 talk with me ; กระแซะๆมาคุยกันสักนิดน๊ะจ๊ะ
ขอโทษที่อัพช้าอีกแล้ว 55 5 พอดีไรเตอร์แอบน้อยใจ =O= เห็นยอดวิวมันเกินครึ่งของพันแล้ว แต่ทำไมเม้นมันยังไม่กระเตื้อง T^T แง่วว เลยแอบหนีไปทำใจค่ะ กรี๊ดดๆ แบบว่าแอบหนีไปเที่ยวนั่นเอง
ฮ่าๆ ยังไงก็ขอให้รีดเดอร์ทุกท่านอ่านไปยิ้มไป มีความสุขกันมากๆนะเคอะ > . O
Qreaz. 10
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น