The Last Of Us[Fiction]:Too Late [Tess x Joel]

ข้อมูลเบื้องต้น

สวัสดีคะรีดเดอร์ทุกๆท่าน

ไรเตอร์กลับมาอีกครั้งแล้วนะคะกับผลงานใหม่

งานเก่าก็ไม่ได้ทิ้งนะคะเดี๋ยวจะทยอยทำให้

เหตุเกิดจากการดูพี่ชุดนอนเล่าเนื้อเรื่องของเกม The Last of Us มา

พี่เค้าบอกว่า 

"ความสัมพันธ์ระหว่าโจเอลกับตัวละครที่ชื่อเทสส์ตัวเกมไม่ได้บอกไว้

แต่ให้ผู้เล่นไปจิ้นกันเอาเอง"

บวกกับเช่นนี้พี่คิว Xcrosz ก็แคสเกมนี้ด้วย

ก็เลยจัดการมโนเนื้อเรื่องขึ้นมา...
.
.
.
.
.
.
.
ถึงแม้ว่าเทสส์จะเป็นตัวละครที่โลดแล่นอยู่ในเกมไม่นาน

แต่ก็เป็นเชื้อเพลิงสำคัญที่เติมไฟในตัวโจเอล

ให้เขาอยากเดินทางส่งตัวเอลลี่ต่อไป

เลยเริ่มรู้สึกว่า 2 คนนี้มันไม่ธรรมดา
.
.

พอแต่งแล้วไปลองอ่านก็ให้ความรู้สึกว่าสงสารเทสส์ขึ้นมาเลยค่ะ ToT

ท่านผู้อ่านคิดว่าอย่างไรกันบ้าง

ก็อย่าลืมทิ้งความคิดเห็นเอาไว้ด้วยนะคะ

จะได้นำไปปรับปรุงแก้ไข

*สำหรับตอนนี้...........

สวัสดีค่ะ*

*ของพี่ชุดนอนชัดๆ >[]<

เนื้อเรื่อง

“ฉันพอจะซื้อเวลาให้พวกนายได้ แต่พวกนายต้องรีบหนีไปซะ” เสียงกร้าวอย่างตัดสินใจแน่วแน่ของฉันเอ่ย

ขึ้นหลังจากที่รถทหารแล่นมาบนถนนหน้าพิพิธพันธ์เก่าแห่งนี้ มันยิ่งทวีความเครียดที่แต่เดิมมีอยู่แล้วเมื่อพบว่าภารกิจ

ส่งตัวเด็กล้มเหลวเพราะคนที่จะมารับตัวเด็กตายเกลี้ยงไม่เหลือซักคน และเมื่อฉันบอกโจเอลว่า...

                   ฉันถูกกัด...

                    “นี่คุณหมายความว่าจะให้พวกเราทิ้งคุณไว้ที่นี่งั้นเหรอ!!!-ไม่มีทาง!!!” เอลลี่โวยวายขึ้นมาแทบจะพร้อมๆ

กับโจเอลจนคล้ายกับการต่อประโยค แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาจะให้เสียอีกแล้ว...

                     “ฉันไม่อยากจะกลายเป็นไอ้ตัวนั้น!!”ฉันได้ยินเสียงตัวเองโผล่งยอมรับออกไป แต่ทั้งๆที่ฉันเป็นพูดมันออก

ไปแท้ๆ แต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังฟังคนอื่นพูดอยู่ น้ำเสียงนั่น ช่างฟังดูเจ็บปวดเหลือเกิน “เพราะงั้นได้

โปรด...ช่วยทำให้เรื่องนี้มันง่ายกับฉันด้วยเถอะ”

“แต่เรายังสู้ไ-“

“ไปซะ!!!!!”ฉันตะโกนออกมาสุดเสียง แล้วเบือนสายตาไปสบกับโจเอลที่กำลังพูดแย้ง พยายามถ่ายทอดทุกสิ่ง

ออกมา ทั้งคำขอโทษ ความเสียใจ ความกลัว ความสิ้นหวัง และ คำบอกลา...

“ไปเถอะนังหนู...” โจเอลละสายตาไปจากฉัน หันหลัง แล้วออกเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรอีก

“หนูขอโทษ...หนะ..หนูไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนี้..”ฉันมองตาเด็กสาวแล้วพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจดี 

แล้วเธอจึงเดินตามโจเอลไป

ไปจากฉันอีกคน...

ฉันกระชับปืนในมือแน่น สูดหายใจเข้าเต็มปอด...

“เรารู้ว่าพวกคุณอยู่ในนั้น!!! ยอมมอบตัวแต่โดยดี จะได้ไม่มีการล้มตาย!!”

เตรียมใจและกายให้อยู่ในภาวะพร้อมยิง...

ปึ้ง!!! ปั้งๆๆๆๆๆๆ!!!!!!

ประตูถูกกระแทกเปิดออกพร้อมกับกลุ่มนายทหารที่กรูกันเข้า ฉันสาดกระสุนไม่ใส่เลือกหน้า พร้อมๆกับที่มีห่า

กระสุนพุ่งตรงใส่ร่างของฉันเช่นกัน ความเป็บปวดค่อยๆรุกไล่จากปากแผลเข้าสู่ขั้วหัวใจ แต่แล้วฉันก็ต้องแปลกใจเมื่อ

พบว่าความเจ็บปวดนั้นไม่ได้เกิดจากบาดแผลกระสุนเพียงอย่างเดียว

แต่มันเป็นความเจ็บปวดที่หัวใจที่กำลังจะหยุดเต้น...

ความเจ็บปวดเมื่อรู้ว่าฉันจะไม่ได้พบหน้าโจเอลอีกต่อไป....

ทั้งๆที่ฉันยังไม่ได้ตอบเขา...

มันสายไปแล้ว สายไปมากแล้วใช่ไหม....

ร่างของฉันค่อยๆล้มลง ความทรงจำหนึ่งค่อยๆหลั่งไหลเข้ามาช้าๆ ราวกับโลกทั้งใบหยุดนิ่ง...

‘เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ!! ฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอว่างานขนของรอบนี้มันเสี่ยงเกินไป แล้วนี่ยังจะแอบฉัน

ไปทำงานคนเดียวอีก นี่เธอคิดอะไรอยู่กันแน่ หา!’  โจเอลเอ็ดฉันเสียงดังราวกับเด็กน้อยที่ไม่เชื่อฟังผู้ใหญ่ เอามือกุม

ขยับแล้วเดินไปเดินมาอยู่ตรงหน้าฉันที่กำลังทำแผลที่ต้นแขน

‘ก็เห็นว่ามันคุ้มดี เสี่ยงหน่อยแต่ก็ได้การ์ดมาหลายใบอยู่นะ ทำไมต้องเครียดขนาดนั้นด้วย เป็นห่วงรึไง??’

‘ก็ใช่นะสิ’ โจเอลตอบออกมาอย่างรวดเร็วราวกับไม่ต้องคิด พลางหยิบผ้าชุบแอลกอฮอล์ล้างแผลไปจากมือฉั

น ‘คู่หูรู้งานอย่างเธอไม่ใช่จะหาได้ง่ายๆนี่’ ขากดผ้าลงบนแผลอย่างเบามือ ความแสบซ่านแล่นจี๊ดขึ้นสู่สมอง แต่ฉันก็

กัดฟังทนไม่ร้องออกมา โจเอลทำเสียงจิ๊ปากเบาๆอยู่ในลำคอ

‘นายนี่พูดจาชวนคิดไปไกลนะเนี่ย ไอ้ที่ยอมรับออกมาก็รีบขยายความให้มันไวๆหน่อยสิ พูดซะอย่างกับว่า

นายมีใจให้ฉันอย่างนั้นละฉันพูดพลางแสร้งหัวเราะ ฉันไม่อยากให้เขารู้เลย ว่าประโยคแรกที่เขาพูดอกนั้น ทำให้ใจฉัน

สั่นขนาดไหน

‘ทำไม? หรือเธอคิดอะไรละ…’ โจเอลย้อนถามฉันที่ถึงกับชะงักกึกแล้วหันหน้าหนีทันที สีหน้าของฉันคงเลิก

ลักมากจนโจเอลสังเกตได้ เขาเลยค่อยๆโน้มหน้าเข้ามาเพื่อจะมองตาฉันให้ชัดๆ ลมหายใจอุ่นๆที่รดแก้มทำให้ฉันตกใจ

จนสะดุ้ง เผลอหันหน้าไปทางเขา ส่งผลให้ปลายจมูกของเราชนกันแล้วฉันก็ดันสบตาโจเอลไปโดยไม่ได้ตั้งตัว

ตึก...ตึก...ตึก...ตึก...

ใจของฉันเต้นรัวเร็วราวกับจังหวะกลอง ระหว่างเรามันควรจะเป็นแค่เพื่อนร่วมงานเท่านั้นสิ แล้วนี่ฉันคิด

อะไร...

นี่ฉัน...รู้สึกอะไร...

‘ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ...ฝันดีละ’ ฉันรีบเอ่ยตัดบททันที่ได้สติ รีบเดินไปทางห้องของฉันทันที เข้าห้อง ปิด

ประตู แล้วเอาหูแนบกับมันเพื่อฟังเสียงภายนอกที่มีแต่ความเงียบ จนเมื่อผ่านไปพักใหญ่ๆ ฉันก็ได้ยินเสียงเปิดแล้วปิด

ประตูห้องตรงข้าม เป็นสิ่งยืนยันให้รู้ว่าโจเอลก็กลับเข้าห้องของเขาไปแล้วเช่นกัน

ฉันพลิกตัวเอาหลังแนบกับประตู หลับคู่นี้ลง พลางถามตัวเองอยู่ซ้ำๆว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร เพราะลึกๆใน

ใจของฉันก็รู้ดี ว่าต่อให้ฉันเลี่ยงการตอบคำถามของโจเอลมาได้

แต่ฉันก็ไม่อาจเลี่ยงการตอบคามใจตัวเองได้อยู่ดี.....

เมื่อภาพความทรงจำสิ้นสุดลงเวลารอบๆตัวก็ดูเหมือนจะกลับมาเดินอีกครั้ง เขาว่ากันว่าก่อนเราจะตาย ความ

ทรงจำอันแสนสำคัญจะหวนกลับมาหาเราอีกครั้ง ตลกสิ้นดีที่ความทรงจำที่เข้ามาในหัวฉันกลับเป็นเหตุการณ์นี้ ร่างกาย

ของฉันรู้สึกมึนชาไปหมด มันคงจะถึงเวลาของฉันแล้วสินะ มันจริงหรือที่เคยมีคนกล่าวไว้ว่าไม่มีอะไรสายเกินแก้ แต่

คราวนี้ฉันรู้...รู้ว่าทุกๆอย่างสายเกินไปแล้วสำหรับฉัน สายเกินไปจริงๆ ชั่วแวบหนึ่งคำพูดที่ฉันไม่ได้นึกถึงมานานนับ

ตั้งแต่วันที่ทุกอย่างเริ่มต้นก็ผุดขึ้นมา เมื่อถึงตอนนี้หากฉันเอ่ยมันออกมาก็คงจะดูโง่เง่าเอาซะมากๆ แต่ว่า..แต่ว่า...

ฉันยังไม่อยากตาย...

ฉันยังอยากจะได้ยินเสียงของเขา....

ยังอยากจะเจอหน้าเขา...

ยังอยากพูดกับเขา...

ยังอยากจะตอบคำถามของเขา....ว่าความรู้สึกที่ฉันมีให้

ก็คือความรัก...

น้ำตาของฉันไหลรินออกมาเป็นสาย และฉันคงจะสะอื้นแน่ๆหากยังมีแรงเหลือมากพอ แต่ตอนนี้ แม้แต่จะ

หายใจฉันก็แทบจะไม่มีแรงแล้ว... สิ่งสุดท้ายที่ฉันทำได้ คือการเปล่งเสียงขาดๆหายๆนี่ออกไป ประโยคสุดท้ายที่ฉัน

อยากจะให้เขาได้ยินก่อนที่ความมืดมิดตลอกกาลจะมาเยือน

“ฉัน...รัก...นาย...”

ฉันรักนายนะ...

แต่มันคงสายไปแล้วละ...

โจเอล

END…