อ๋องขอเม้นต่อจากเจ้ภรณ์นะ
คือ อ๋องอ่านแล้วแหละ
มาว่าเรื่องของตัวละครกัน
คือตัวละครของเจ้อะ มันดูเลือนรางมากเลยนะ
เลือนรางในที่นี้ไม่ใช่บทพูดน้อยหรืออะไร แต่เป้นเพราะ
สวนใหญ่ในบทสนทนาจะเป็นการะทะเลาะกันซะมากกว่า
และเมื่อทะเลาะกัน รายละเอียดต่างๆของตัวละครก็หายไป
เช่นว่า อ๋องไม่รู้เลยว่าในแต่ละฉากนางเอกใส่ชุดอะไรแล้วมีท่างทางยังไง
(นอกจากทำหื่นใส่พระเอก -*-)
แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าพระเอกมีหน้าตาเป้นยังไง
ตั้งแต่บทที่1จนบทล่าสุด อ๋องยังไม่รู้เลยอะ
พอมาอ่านถึงตอนที่5 เลยทำให้มองพระเอกเป็นคนขี้ขลาดขี้กลัว
แอบนึกว่า รัยเวย์
ไม่น่าเป็นพระเอกเลยหว่ะ
เพราะว่า ตั้งแต่เริ่ม จะรู้สึกว่า นางเอกโชว์พาวเวอร์ใส่พระเอกมากกว่าไง
ต่อมา เรื่องของฉาก
ใช่อย่างที่เจ้ภรณ์บอกเลย เจ้มีฉากน้อย
และบางฉากเจ้ก็ขาดรายละเอียดไปมาก
อย่างเช่น ห้องครัว - -* อ่านแล้ว งง
พระนางมันทำของเกลื่อนกราดตั้งแต่เมื่อไร่?
ก็เพิ่งไปซื้อกันกลับมาไม่ใช่หรอ??????
เพราะฉะนั้น เจ้คสรจะลองปะติดปะต่อเรื่องก่อนนะ คืออ๋องไม่ได้ว่า
อ๋องก็เป็นบ่อย แต่เวลาที่เรานึกเหตุการณ์ในหัวเราอะ
เรามักจะเขียนมันออกมาไม่หมด
เจ้ลองทำแบบนี้ดูนะ นั่งคิดก่อนว่า ในห้องๆหนึง ตัวละครทำอะไรกันบาง
นึกซ้ำๆแล้วค่อยเขียนออกมา
มันจะทำให้ตัวละครเรามีมิติมากกว่าบทสนทนา
และมันจะไม่น่าเบื่อเพราะเพิ่มเสน่ห์เข้าไป
(ง่ายๆคือ เรียงลำดับก่อน)
เช่น โอวานั่งดูหนังอยู่บโซฟาพลางล้วงมือไปในห่อขนมก่อนจะยัดขนมที่หยิบขึ้นมาเข้าปาก...
อย่าลืมว่าเจ้เป็นพระเจ้าของตัวละคร เจ้ต้องรู้หมดว่าเขาทำอะไรยังไง
แต่คนอื่นไม่รู้ เวลาอ่าน คนอ่านก็จะนึกภาพตามแต่้ถ้ฉากขาดหายไป
คนอ่านก็จะเริ่มงง แล้วเมื่อไม่เข้าใจจะเลิกอ่านทันที
ประสบการณ์ตรงครับ
โดนแก้มาหลายรอบเพราะ ขาดรายละเอียดของตัวละคร55555+
อ๋องเข้าใจว่าเจ้ต้องการรวบรัดเพราะเจ้ต้องคลายปมใช่มั้ย
แต่ว่า เรายังไม่มี บก เราไม่ได้ส่ง สนพเลย
นี้เป็นแค่การเริ่มเขียนเพื่อให้คนอ่านรู้ว่าเราเขียนเป้นยังไง
และอ่านเพื่อความสนุก ไม่ได้กำหนดหน้าแต่อย่างใด
เพราะฉะนั้นเจ้เลยไม่ต้องกังวลว่า บทจะไม่พอ
บทจะยาวไป หรือจะหน้าเบื่อ
มันจะหน้าเบื่อถ้าเจ้ รวบรัดเกินไปเนี่ยล่ะ - -*
55555555555
นิยายของเราจะมีกี่หน้ากี่ตอนก็ได้จริงมั้ย
เพาะฉะนั้น อ๋องว่า ค่อยๆเขียนไป ค่อยๆคลายปมไปจะสนุกกว่านะ อิอิ
เรื่องสำนวนการบรรยาย
สนุกนะ มีฮาบ้างเกรียนบ้างปนๆกันไป
และมันเชื่อมไปถึงตัวละครอีกอะ แบบว่า
ตอนแรกสำนวนรันเวย์เป็นอีกแบบ
อ่านไปอ่านมา อ้าวไปกะหล่อนหลงตัวเองตั้งแต่เมือ่ไหร่ฟร้าะ
จะเห้นว่า ตัวละครที่เจ้ยังบรรยายให้งงคือ พระเอกนะ
**ตัวเด่นซะด้วย - -*
ตัวหนังสือ โคเดียด 16 หน้าอ่านกว่านะคะ
หลัง
คำแรงๆทั้งหลาย งดเถอะนะคะ
คือ จากประสบการณ์เลยนะ
คำว่าร่าน หรือ สาระแนไรงี้อะ เขาจะไม่ใช่กันเลย
ถ้าคนอื่นที่มาวิจารณ์อะ อยากจะบอกว่าวิจารณ์แรงกว่าอ๋องเยอะนะ
คงเป็นเพราะคำพูดของพระนาง แตกต่างกับแนวเรื่องไปโดยสิ้นเชิงเลยอะ
ถ้าจะว่าคำแรงๆ ลอง หลีกเเลี่ยงที่จะใช้คำตรงๆ เป็นบรรยายให้ดูว่าด่าง่ายกว่านะ
เพราะ ตอนนั้นอะ อ๋องไปอ่านของพี่คนหนึงมา
แค่คำว่าแกหปากอะ ยังบอกให้เปลี่ยนเลย
ง่ายๆคือ เขียนนิยาย ถึงเราจะเน้นนิยายวัยรุ่นใช้คำง่ายๆให้เข้าใจได้ไม่ยาก
แต่ในบางประโยคเราก็ควรใช้ภาษาเขียนบ้างนะครัช
** หมดแค่นี้ เพราะเจ้ภรณ์(สวย) ก็เม้นให้หมดแล้ว อิอิ
อ๋องไม่ได้ว่านะ แบบว่า ถ้าสำนวนอ๋องจะดูแข็งไปหน่อยก็อย่าว่ากัน
มันเป็นสไตล์ อ๋องรักเจ้เอินมากๆนะเลยมาเม้นให้ซะยาวเลย
อีกอย่างนะ ถ้าเมจิกจะบอกว่าไม่มีใครจะหลงตัวเองเท่ารันเวย์
ขอโทษนะ โอวามันคงหลุดโพลอะบอกเลย - -*
เพราะหมอนั้น ....
นอกจากจะโรคจิตแล้วยังมีความไม่ปกติทางซีลีเบลลั่มและไฮเปอร์ทาลามัสอย่างหาไม่ได้5555
เมจิกเองก็ใช้ย่อยนะ ให้มันนี่ของเค้ากินอาหารหมาอะ ไม่ไหวน้า
ถ้ามันนี่กลับมาเมื่อไหร่มีหวังว่าต้อง ล้างท้องกันยาวแน่ๆ
แงงงงงงงง 5555555++++
แล้วจะมาอ่านตลอดนะ อ๋อ อ๋องเจอคำผิดนะ
คือเห้นของเจ้แล้วเอามาเทียบกับของตัวเอง
ของอ๋องนี้คือ เยอะมากกกกกกก จนไม่ม่สามารถหาคำไหนมาเปรียบได้เลยล่ะ
แต่ของเจ้แค่จิบๆ555555 ไว้ถ้ากลับมาอ่านอีก จะแก้ให้นะ อิอิ
เดี๋ยวก็อบไปแปะตรงรีวิวให้ อิอิ
ตัวอักษรCordia New 16 อ่านง่ายกว่านะเจ้นะ
อ่านแบบนี้ อ่านในคอมปวดหัวแย่เลยเก็บยากเกินไป
หลัง "" ให้เว้นหนึ่งนะ ถ้าไม่เว้นจะผิดหลักการเขียน (เคยเขียนส่งอาจารย์ตอน ม.4)
และที่ผิดหลักการเขียนเพราะ คนอ่านจะแยกไม่ออกว่า อันไหนบทสนทนาอันไหนบรรยายนะ
เอาล่ะหมดแล้ว รักเจ้ จุ๊ฟ
