#ดำ
สวัสดีครับ ผมคุโรโกะ เท็ตสึยะ จำได้ไม่ยากหรอกครับ ผมฟ้าๆ ตัวซีดๆ หน้าหล่อๆ สุภาพบุรุษที่สุดในสามโลกครับ ตอนนี้ผมกำลังเฝ้ามองคนคนนึงที่ผมแอบชอบมาตลอด คนที่อยู่ใกล้ตัวกันมากที่สุดและที่สำคัญเขาเป็นคู่หูของผม
.....
อ่าพระเจ้า ผมนี่มันแย่จริงๆกล้าดียังไงไปชอบเขา ผมนี่มันหมามองเสือโคร่งจริงๆไม่เจียมตัวเล๊ยยย ได้เป็นคู่หูก็ดีแค่ไหนแล้ว
"เฮ้! คุโรโกะ ฉันพักตรงนี้ก่อนนะ"
อ่า...นี่มันเสียงนางฟ้าจากสวรรค์ชัดๆ คนที่ชอบทำอะไรก็น่ารักน่ามองน่าหลงใหลไปหมด
นั่นๆ แล้วดูเขาทำ ผ้าขนหนูมีให้ใช้ก็ไม่ใช้มาถกเสื้อตัวเองเช็ดอีกไม่รู้หรือไงมามันเลิกขึ้นจนเห็นอะไรต่อมิอะไร มันน่าจับตีก้นจริงๆคนนี้ หมั่นเขี้ยวววววววว
"ผ้าขนหนูก็มีนี่ครับ ไปใช้เสื้อทำไมมันสกปรกนะครับคางามิคุง"ก็ไม่อยากจะอะไรหรอกครับ ถ้าไม่ติดว่ามีสายตาหื่นกามมากมายจ้องมองคน'ของผม'อยู่ทุกอริยาบถ
"เอ๋ นายว่างั้นหรอ? งั้นฉันใช้ผ้าขนหนูก็ได้"
ให้ตายเถอะครับ เชื่อฟังผมดีจริงๆน่าฮักแท้ น่าฮักคักๆ น่าฮักขนาด
"คางามิคุงครับ อีกเดี๋ยวกลับกันนะครับ"ผมก้มตัวลงไปพูดกับคนที่นั่งอยู่ที่พื้น
"อื้อ!"
โอ้ก็อด ออร่ามากกว่านี้มีอีกมั้ย เอาจริงๆผมคิดว่าผมชอบคางามิคุงมากจนเกินไปไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ดูน่ารักน่ามองน่าทำทุกอย่าง โดยเฉพาะน่าลักกลับบ้าน
10 นาทีต่อมา
ผมเดินไปส่งคางามิคุงถึงบ้านอย่างปลอดภัย ผมไม่มีทางปล่อยให้เขากลับคนเดียวในที่มืดๆแบบนี้หรอกครับ ผมเป็นห่วง ถ้ามีใครเอาขนมมาล่อคางามิคุงขึ้นมาจะทำยังไงล่ะครับ
"อ๊ะ! ถึงแล้ว นี่คุโรโกะขอบคุณที่มาส่งนะ จริงๆไม่ต้องก็ได้"
"ผมเต็มใจครับ"
"หืม งั้นเข้ามาก่อนมั้ย?"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ครับ?"
"เข้ามาในบ้านฉันก่อนมั้ย มาจิบชาพักก่อนแล้วค่อยกลับ"
...ผมกำลังถูกคนที่ผมแอบรักชักจูงให้เข้าบ้านครับแม่!!
"เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ผมกลับเลยดีกว่าเกรงว่าถ้าอยู่จริงๆจะไม่ใช่แค่จิบน้ำชาน่ะสิครับ////////"
"เอ๊ะ? อ๋อออ ฉันมีขนมนะ ถ้าชาไม่พอจะกินก็ได้หรืออยากดื่มเบียร์ล่ะ?"
"....ไม่ใช่ทั้งนั้นนั่นแหละครับ ยังไงก็ตามผมขอตัวกลับก่อนนะครับ"
"ง่ะ ก็ได้ๆ งั้นไว้คราวหน้าเนอะ"
"ครับ/////"
ผมเดินลงจากตึกที่พักของคางามิคุงถึงจะหลายชั้นไปหน่อยแต่ก็เป็นที่พักที่ดีน่าอยู่ อ่าาาา ทำไมคางามิคุงต้องทำตัวน่ากอดนักนะ ผมก็อดทนสุดๆแล้วเชียว แล้วนั่นมันอะไรกัน'ง่ะ' โอ๊ยยยย น่ารักเป็นบ้า!!
ใช้เวลาอยู่นานกว่าผมจะถึงบ้าน ก็แหม...ระหว่างมาก็เอาแต่คิดเรื่องคางามิคุงนี่ครับ คนมันอดคิดถึงไม่ได้ ห่างกันแป๊ปเดียวก็ปานจะขาดใจแต่ถ้าแค่ได้เจอหน้าก็ยาใจ เฮ้อออออ...หลงหัวปักหัวปำ
Rrrrrrrr+
"ว่าไงครับมิโดริมะคุง"ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นก่อนที่จะกดรับไป
[เอ่อ...คางามิ]
"ครับ?"
[คา...งามิ]
"ครับ คางามิคุง ทำไมครับ?"
[เจ้านั่นชอบคนแบบไหน]
"....ชอบคนแบบผมครับ แค่นี้ก่อนนะครับศัตรูหัวใจคุง"
[อ้าว นายก็ด้วยหรอคุโรโกะ?]
"คนอยู่ไกลยังหวั่นไหวแล้วคนอยู่ใกล้จะเหลือหรอครับ?"
[นั่นสินะ]
"วางละครับ ผมไม่ให้ข้อมูลหรอก อยากรู้ก็หาเอาเอง ผมก็หวงคนของผมครับ"
[ยังไม่คบกันสักหน่อย]
"เดี๋ยวก็ได้คบครับ รอดูไปเถอะ"
[ฉันเอาเวลาที่ดูนาย ไปตามจีบคางามิยังจะดีซะกว่า ไม่แน่อาจจะได้คบก่อนนายด้วยซ้ำ]
"ขี้มโนจังครับ แย่หน่อยนะครับคนไม่ค่อยมีโมเม้นโอกาสก็จะน้อยๆหน่อย"
ผมกดตัดสายทิ้งเมื่อผมพูดจบ
ชอบคางามิคุงนี่ยากนะครับ ศัตรูหัวใจเยอะแยะมากมายจริงๆ แต่ไม่เป็นไรครับ คนใกล้ตัวมักมีสิทธิ์winสุดอยู่ดีครับ
23:23 น.
Rrrrrr+
"ฮัลโหลครับคางามิคุง มีอะไรหรือเปล่าครับโทรมาซะดึกเชียว?"
[คะ...คุโรโกะTT]เสียงคางามิคุงดูสั่นเครือ ต้องมีอะไรแน่ๆ
"ให้ผมไปหามั้ยครับ"
[อื้อ!TT มาไวๆนะ!!]
"ครับ จะรีบ4x100 ไปเลยครับ"
ผมวางสายแล้วรีบไปหาคางามิคุงที่บ้านทันที ผมจับไปที่ลูกบิดประตู...มันไม่ได้ล็อค ผมเห็นก้อนกลมๆที่ขดอยู่บนโซฟา ผมเดินเข้าไปหาเขาช้าๆแล้วทักขึ้น
"คางามิคุงครับผมมาแล้วนะครับ เป็นอะไรหรอครับ หืม?"ผมเข้าไปแตะตัวเขาเบาๆ
"ผะ...."
"ครับ?"
"ผี...."
"ผี? ผีไหนครับ?"
"ฉันนั่งดูการแข่งบาสอยู่ดีๆ กะ...ก็มีโฆษณาเด้งขึ้นมา....ปะเป็นผีผู้หญิงผมยาวหน้าตาน่ากลัวอะTT ฉันก็เลยช็อคไปแป๊ปนึง พอได้สติก็ยังจำภาพได้อยู่ ฉันกลัว....เลยโทรหานาย ขอโทษนะมันไร้สาระใช่มั้ย"
"คิก!"ผมหัวเราะเบาๆแล้วเอามือไปลูบกลุ่มผมเขาเบาๆ"ไม่หรอกครับ ใครๆก็ต้องมีสิ่งที่กลัวทั้งนั้นแหละครับไม่ไร้สาระหรอก อีกอย่างคุณโทรหาถูกคนแล้วล่ะครับ ผมจะอยู่กับคางามิคุงที่นี่จนกว่าคางามิคุงจะสบายใจนะครับ^^"
"อื้อ!! ขอบใจนะคุโรโกะ!!!^^"คางามิคุงยิ้มสดใสให้ผม แล้วจู่ๆก็เด้งตัวขึ้น"จริงสิชั้นไปเอาหมอนมาเพิ่มให้นายแป๊ป"
"ผมนอนโซฟาก็ได้ครับ"
"ได้ไง ไม่เอามานอนกับฉันบนเตียงนั่นแหละดีแล้ว"
"(ดีกะผีน่ะสิครับ!!)"
"นะ นะๆๆๆๆ น้าาาาาาา นะๆๆๆคุโรโกะ น้าาาา ขอร้องล่ะนะฉันไม่อยากนอนคนเดียว นะๆๆๆเท็ตสึย้าาาาาาา"
"....ให้ตายสิ....คางามิคุงคุณนี่มัน...."
"หืม?"
"ทนไม่ไหวแล้วล่ะครับ จัดเลยละกันนะครับ!!!"
"ห๊ะ!! อ๊ะ! คุโรโกะนายทำอะไรเนี่ย!!"เขาดิ้นอยู่ใต้อกแกร่งของผม
"ช่วยไม่ได้นี่ครับ คุณทำให้ผมหมดความอดทนเองนะครับ"ผมปลดกระดุมตัวเองออกอย่างรวดเร็ว"มาเล่นผีผ้าห่มกันเถอะครับคางามิคุง"
"ห๊ะ! ผี! ไม่เอา!! ฉันไม่ชอบผี!!!"เขาดิ้นพล่านมากกว่าเดิม
"ถ้ากอดผมไว้แล้วเป็นเด็กดี ผีก็ไม่ทำอะไรคางามิคุงหรอกครับ ผมจะปกป้องคางามิคุงทั้งคืนเองครับ"ผมค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของคางามิคุงอย่างเนียนๆทีละเม็ด
"จริงนะ! นี่คุโรโกะฉันกลัว ฉันคิดว่าฉันไม่อยากนอน"เขาเชยตามองผมอย่างออดอ้อน
"ไม่อยากนอน? ก็อยู่กับผมทั้งคืนสิครับ^^"ผมลูบใบหน้าเนียนของเขาอย่างอ่อนโยน
"เย่! ว่าแต่จะทำอะไรดีล่ะ?"เขาเอียงคอถามผมอย่างน่ารักน่าเอ็นดู
"ดีแน่ครับคืนนี้ หึ"ผมรวบข้อมือของคางามิคุงไว้เหนือหัวแล้วก้มลงบดเบียดริมฝีปากอย่างเร่าร้อน
"อะ! อื้อออ!!"เขาดูตกใจไม่น้อยกับสิ่งที่ผมทำ ผมเค้นคลึงยอดอกของเขาผ่านเสื้อแน่นอนว่าเขาตกใจจนต้องเผยอปากออกและนี่แหละที่ผมต้องการ
"แบบนี้จะรู้สึกดีขึ้นไปอีกนะครับคางามิคุง"ผมสอดลิ้นของผมเข้าไปพันเกี่ยวกับลิ้นนุ่มของเขา เวลาผ่านไปเนิ่นนานเขาก็เริ่มหายใจไม่ออกจนต้องตีแขนผมเป็นการบอกว่าเขาไม่ไหวแล้ว"คางามิคุงครับ ผมรักคุณนะครับ^^"
"แฮ่กๆๆ!////// เจ้า...แฮ่กๆ! บ้า!!"หลังจากที่ผมถอนจูบออก ....มันช่างเป็นภาพที่น่ามองจริงๆใบหน้าที่แดงก่ำ เสียงหอบหายใจสุดเซ็กซี่และท่าทางยั่วยวนนั่นอีก
"คิก! มันคงหนักไปสำหรับครั้งแรกของคุณสินะครับ ผมจูบดีทำให้คุณสบายใจจนเผลอหลับเลยเชียว?"ผมเกลี่ยเส้นผมที่ปรกใบหน้ามนออก"น่าลักหลับจริงๆคนนี้ ฝันดีนะครับ คืนนี้เอาไว้แค่นี้ก่อนก็แล้วกันนะครับคนดีของผม"
THE END
***จบตอนคุโรโกะจ้าาาา
****ตอนแยกอันต่อไปของใครกันนะต้องติดตามมมม
*****เพิ่งลองแต่งแบบสั้นเป็นไงเนี่ย
******หุหุหุ คุโรคากะ น่าร้ากกกกกกกกกก
น่ารักสุดๆไปเลยค่าาาา
เห็นอะไรก็น่ารักไปหมดจริง ความรักทำให้ทุกอย่างสวยงาม แต่คางามิน่าจับก-- มาก
และคุโรโกะดูทนมานานพอทนไม่ไหวก็แสดงอาการมาก น่ากลัว 555
มิโดริมะคิดผิดมากที่โทรมาถาม 555
จะรอคู่อื่นเลยนะคะ > <