คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Another Time : C H A P T E R S 1 6
Chapters 16
กีฮยอนถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังจากมองเพื่อนรักที่นั่งพิงขอบเตียงอยู่นาน
คนตัวเล็กยืนพิงกำแพงก่อนจะยืดตัวตรงเมื่อพี่มินฮยอกผู้เป็นเจ้านายเดินมาอยู่ตรงหน้า
“ฮยองวอนฟื้นแล้วก็จริง
แต่เป็นแบบนั้นมาสามวันแล้วนะครับ”
มินฮยอกมองเข้าไปในห้อง
ถอนหายใจไม่ต่างจากกีฮยอน “คงต้องให้เวลาเขาปรับตัวหน่อยน่ะ พี่คุยกับหมอแล้ว
พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้วล่ะ”
“ถ้ากลับบ้านไปฮยองวอนจะไม่ซึมมากกว่าเดิมเหรอครับ”
“ก็คงไม่ซึมไปกว่านี้แล้วล่ะ”มินฮยอกตอบ
ยิ้มอย่างท้อแท้ “พี่พยายามถาม พยายามให้ฮยองวอนเปิดใจ แต่เหมือนว่าเขาจะปิดหัวใจ
ไม่ยอมรับฟัง และเชื่อว่าคนในฝันของเขามีตัวตนอยู่จริงๆ”
“พี่ทำดีที่สุดแล้วครับ
เดี๋ยวผมจะอยู่เป็นเพื่อนฮยองวอนเอง”
“ยังไงพี่ฝากด้วยนะ
พี่ต้องไปจัดการงาน มาอีกทีก็คงมาพรุ่งนี้พร้อมรับกลับบ้านเลย”
“ได้ครับ”
มินฮยอกมองเข้าไปอีกครั้ง
ฮยองวอนปฏิเสธการพูดคุยกับทุกคน แม้แต่กีฮยอนที่ปกติฮยองวอนพูดคุยด้วยทุกเรื่อง
หรือแม้แต่ตัวเขา ผู้เป็นอันดับหนึ่งในใจของฮยองวอนเสมอมา
กีฮยอนรอจนมินฮยอกลับสายตาค่อยเดินเข้าไปในห้อง
จนนั่งอยู่ข้างเตียง เพื่อนรักก็ไม่มีท่าทีว่าจะหันมาสนใจกันเลยแม้แต่น้อย
ตื่นมาสามวันนึกว่าจะได้คุยกันมากกว่านี้ให้หายคิดถึง แต่มันกลับผิดคาดไปหมด
นอกจากไม่คุยแล้ว ฮยองวอนแทบไม่สนใจใครเลยด้วยซ้ำ
“ขอโทษนะครับ”
คนตัวเล็กหันไปมองด้านหลัง
ประตูเปิดเข้ามา กีฮยอนเลยลุกขึ้นยืนก้มหัวเพื่อเป็นการทักทายคนที่เข้ามาใหม่
“เชิญตามสบายนะครับ”หลังเชื้อเชิญเสร็จกีฮยอนก็สะกิดฮยองวอน
“นี่ คุณจูฮอนมา”
เมื่อได้ยินชื่อ
จากที่ไม่คิดจะสนใจอะไรทั้งสิ้น
ฮยองวอนก็ลงจากเตียงพร้อมกับปรี่เข้าไปหาร่างผู้มาใหม่ทันที
“นายเอาวอนโฮไปไว้ไหน
เขาอยู่ที่ไหน บอกฉันมานะ”
“คุณฮยองวอน..”จูฮอนเรียกอีกฝ่ายด้วยความตกใจ
“นี่มันอะไรครับ”
“กีฮยอน
โทรเรียกตำรวจเลย จับเขาไป ให้ตำรวจคาดคั้นคำตอบมาให้ได้ว่าเขาเอาวอนโฮไปไว้ที่ไหน
เพราะเขา เพราะเจ้านายเขาเป็นคนบงการ ฮึก”ร่างสูงที่อยู่ในชุดของโรงพยาบาลทรุดลงไปนั่งร้องไห้ราวกับเด็กอีกครั้ง
“..ฉันขอร้องล่ะ บอกฉันที วอนโฮอยู่ที่ไหน”
“ฮยองวอน
ตอนนี้นายพักก่อนนะ”กีฮยอนพูดอย่างใจเย็น
ดึงเพื่อนขึ้นมาแล้วจัดให้ขึ้นไปอยู่บนเตียงโดยมีจูฮอนช่วยพยุง “เอาไว้นายแข็งแรงและหายดีเมื่อไหร่
เราค่อยไปหาคุณวอนโฮกันนะ”
“..ฉันหายแล้วนะกีฮยอน”
“ไม่หรอก
นายยังป่วยอยู่เลย”กีฮยอนอธิบาย บีบแขนฮยองวอนเบาๆ “นายจำคุณจูฮอนได้ใช่ไหม”
“ฉันจะไปลืมเขาได้ยังไงกัน”ฮยองวอนพูดเสียงเครือ
หันไปมองจูฮอนอย่างไม่พอใจ “..เจ้านายคุณโดนจับแล้วทำไมคุณยังลอยนวลอยู่ล่ะ”
จูฮอนมองอย่างอึ้งๆ
เขารู้อาการของฮยองวอนมาจากกีฮยอนนิดหน่อยแล้ว ริมฝีปากเลยคลี่ยิ้มออกมาบางๆ “ผมเลิกเล่นบทผู้ร้ายแล้วนะครับคุณฮยองวอน”
“...”
“ขอเป็นพระเอกบ้างสิครับ”
ฮยองวอนมองชายหนุ่มตรงหน้า
จู่ๆก็รู้สึกปวดหัวพร้อมกับภาพทรงจำที่ไหลเวียนเข้ามาช้าๆ
“หลักฐานทุกๆอย่างมัดคุณแน่นจนดิ้นไม่หลุดแล้วครับ
ยอมมอบตัวดีๆ อย่าให้ต้องมีใครเดือดร้อนไปมากกว่านี้เลย”
“ไอ้จูฮอน
แก..”
“ขอโทษนะครับนาย
ตอนนี้ผมจะไม่เป็นลูกน้องคุณอีกต่อไปแล้ว”
“แก..”
“ผมขอจับคุณ
ข้อหาทุจริต กักขัง และฆ่าผู้อื่นโดยเจตนา”
จำได้แล้ว..
ลีจูฮอน
..ผู้ชายคนนี้ที่จริงเขาคือตำรวจที่เข้าไปเป็นสายในนั้น
จำได้ว่าวันนั้นตกใจมากแค่ไหนที่คิดว่าคนที่ทำร้ายตัวเองมาตลอดเป็นเขา
แท้จริงแล้วเขาคือคนที่คอยช่วยเหลือฮยองวอนตลอดต่างหาก
“..ปวดหัว”
“ไม่ต้องคิดแล้วฮยองวอน
ทุกอย่างมันจะโอเค นายนอนพักเถอะ เดี่ยวไม่หายป่วยนะ”
“..อย่าลืมพาฉันไปหาวอนโฮนะกีฮยอน”
“อื้ม
ไม่ลืมแน่นอน”
หลังจากปลอบให้ฮยองวอนนอนแล้ว
กีฮยอนก้มองหน้าจูฮอนเป็นเชิงว่าให้ออกไปคุยกันข้างนอก ช่วงนี้ก็คงต้องช่วยๆกันไป
เป็นไปได้ว่าตอนที่ล้ม หัวของฮยองวอนไปกระแทก ก็เลยทำให้ความคิดรวนไปหมด
เมื่อทุกคนออกไปจากห้องหมดแล้ว
คนป่วยที่นอนตะแคงก็กำผ้าห่มแน่น น้ำใสๆไหลจากตาจนชุ่มหมอน
พยายามไม่ให้ไหล่ของตัวเองสั่นเทา
ตอนนี้ใครๆก็มองว่าฮยองวอนเพี้ยนไม่ก็บ้า
แต่เปล่า เขามีสติและรับรู้ทุกอย่าง
ความทรงจำในช่วงที่ผ่านมายังติดตรึงอยู่ในหัวของเขา ทุกสิ่งที่ทุกคนพูดเขาก็จำมันได้
ทว่าความทรงจำของเขากลับมีสองทาง ทางหนึ่งคือทางที่ทุกคนรู้ แต่อีกทาง
คือทางที่มีเพียงตัวเขาที่รับรู้ พี่หมอฮยอนอูบอกว่ามันเป็นเพียงแค่ความฝัน
เป็นเพียงแค่จินตนาการที่มีเพียงเขาคนเดียวเข้าใจมัน
ในที่สุดก็ต้องยอมแพ้
และทำใจ
..ว่าวอนโฮเป็นเพียงแค่คนในความฝัน
แค่เพียงจินตนาการตลอดเจ็ดวันที่เขาหลับไป เพราะเจ็บปวด ถึงทำใจยอมรับไม่ได้
มันทรมานไปหมด
เป็นไปได้จริงๆเหรอ
ที่คนๆหนึ่ง
จะรักผู้ชายในความฝันของตัวเองได้มากขนาดนี้
แม้ขยับเพียงปลายนิ้วยังดูเหมือนยากเหลือเกินในตอนนี้
ความปวดร้าวทั่วทุกส่วนของร่างกายเล่นงานให้ชายหนุ่มส่งเสียงออกมาด้วยความทรมาน
ผ่านไปสักพักเปลือกตาจึงค่อยๆเปิด
สิ่งเดียวที่เห็นคือหลังคาที่มุงด้วยฟางดูไม่แข็งแรงเท่าใดนัก เฉกเช่นเดียวกับร่างกายของเขาในตอนนี้
“ท่านฟื้นแล้วหรือ”
เสียงของคนแปลกหน้าเอ่ยถาม
และด้วยสัญชาตญาณของนักสู้ ชายหนุ่มข่มความเจ็บปวดลุกขึ้นนั่งทันที
รู้ดีว่าหากนอนอยู่คงมีแต่ผลเสียเป็นแน่
“ใจเย็นๆก่อนท่าน
ข้ามาดี หากมาร้าย คงไม่ช่วยท่านหรอก”
“..ช่วย..ผม”
“ใช่
ข้าเจอท่านในป่าตอนที่ออกไปจับปลา ตัวท่านมีแต่เลือด
ข้านึกว่าท่านจะตายแล้วเสียอีก ดีที่เมียข้าช่วยดูแลท่าน จนปลอดภัย”
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน
ผู้ชายเกือบสูงวัยคนนี้พูดกับเขาด้วยสำเนียงและถ้อยคำแปลกๆ
ไม่สิ
พูดด้วยสำเนียงที่เขาคุ้นเคยต่างหาก
ทุกอย่างดูคุ้นเคย ราวกับได้กลับมาบ้านเก่า
“ตอนที่เจอ
ท่านหายใจรวยริน แถมยังแต่งกายด้วยชุดประหลาด ข้าตกใจมาก
นึกว่าท่านสติไม่ดีเสียอีก”
ได้ยินอย่างนั้นเขาก็ก้มลงมองตัวเอง
ไม่ใช่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว แต่กลายเป็นฮันบกเก่าๆ ก้อนเนื้อในอกเต้นถี่แรง
ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ
“ที่นี่คือที่ไหนครับ”
“ทงแดมุนน่ะสิ”
“..ทงแดมุน”เขาพึมพำเบาๆ
รู้สึกเหมือนกำลังจะตายเมื่อความจริงที่ไม่อยากให้เกิดกำลังใกล้เข้ามา “วะ วันนี้
..วันที่เท่าไหร่”
“ท่านน่ะหลับไปนานเจ็ดวันเต็มเลย
วันที่? มีสิ่งนี้ด้วยหรือ”
“...”
“ปี
1724 น่ะ”
ไม่จริง..
...
ไม่ใช่
2015 ทว่าเป็นปี 1724
ปีที่ข้าจากไป และตอนนี้ข้ากลับมาอีกครั้ง
“ฮะ
ฮยองวอน..”
ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง
มีใครงงตรงไหนไหมเอ่ย เป็นไปได้ ไรท์เพิ่งแก้ตอนที่แล้วไปนิดหน่อยเพื่อให้มันสอดคล้องกัน
เพราะมีคนงง ไรท์เองก็งงๆเบลอๆเหมือนกันตอนที่แต่ง เอาเป็นว่าย้อนกลับไปอ่านตอนที่แล้วก็ดีนะ
แต่ไรท์แก้ไปแค่นิดเดียวแหละ แก้ไปสองประโยคเองมั้ง ตอนแรกกะให้คุณแชแค่ฝันแล้วตัดจบเลย
มันก็ดูจะทำร้ายจิตใจกันเกินไปเน๊อะ สรุปคือองครักษ์ชินเขาย้อนกลับไปอดีตเท่านั้นเอง แต่..
จะกลับมาเจอกันได้อีกไหมนี่สิ เรื่องนี้จะลงเอยที่คำว่าแฮปปี้หรือเปล่า ก็ต้องรอติดตามมม
#องครักษ์ชิน
ความคิดเห็น