[Monsta_X] Another Time

ลำดับตอนที่ #15 : Another Time : C H A P T E R S 1 4

© themy butter

Chapters 14

            ตั้งแต่ที่เจอกับกีฮยอนแล้วเขาพูดมั่วๆใส่ผมแบบนั้น ทุกครั้งที่เจอวอนโฮผมก็เลือกที่จะหลบหน้าเขา เขาพูดอะไรก็ตอบส่งๆ อยู่บ้านด้วยกันผมก็เอางานมาทำเยอะๆให้ดูเหมือนกำลังยุ่ง ถึงเวลานอนก็นอน เช้ามาก็ออกไปทำงาน เป็นอย่างนี้อยู่ร่วมอาทิตย์

            เหมือนวอนโฮก็หมดหนทางที่จะเข้ามาคุยกับผม สองสามวันที่ผ่านมาเราเลยแทบจะไม่มองหน้ากันแม้จะอยู่บ้านหลังเดียวกันก็ตาม

            ส่วนพี่มินฮยอก ออกจากโรงพยาบาลเมื่อวาน เขากลับมาทำงานปกติ และทำตัวเป็นปกติกับผม ขอบคุณที่เขาไม่เชื่อแม่เขาจนเลิกยุ่งกับผมไป ทุกคนยังคงเป็นปกติ ผิดที่ผมเอง

            ผมไม่สามารถทำตัวปกติกับใครได้สักคน

            ยิ่งตอนที่เห็นพี่มินฮยอกกับวอนโฮยืนอยู่ด้วย ผมก็ยิ่งสับสน และกลัวจริงๆ

            กลัวว่าสิ่งที่กีฮยอนพูดมันจะถูก

            สายตาผมที่เคยมองเพียงพี่มินฮยอก ตอนนี้มันไม่ใช่อีกแล้ว

            หัวใจของผมที่มันเต้นแรงเวลาอยู่กับพี่มินฮยอก ตอนนี้ก็ไม่ใช่อีกแล้ว

            หรือแม้แต่ความรู้สึกของผมที่มีต่อพี่มินฮยอก ..ตอนนี้

            ผมไม่แน่ใจจริงๆ

            เกิดเรื่องแบบนี้ จะให้ผมปกติได้ยังไง มันยากจริงๆนะ

            ดีที่วันนี้ผมได้ออกมาทำข่าวข้างนอก ผมจะได้ไม่ต้องเจอใครทั้งนั้น ทำข่าวอาชญากรรมยังสบายใจกว่าเยอะเลย ข่าวเดียวนี่ใช้เวลาเป็นปีๆก็ปิดไม่ได้สักที

            ไหนจะถูกขู่ฆ่า ไหนจะถูกแย่งพยาน อีกสารพัดที่ผมกำลังเจอ

            ยอมรับเลยว่าที่วอนโฮทำแทนผมช่วงนั้นช่วยได้เยอะ ไม่ได้เขาผมคงแย่

            ...

            ไม่สิ!! ไม่มีเขาผมก็ทำเองได้ ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย

            ผมถือกล้องที่เตรียมแสตนบายเอาไว้แน่น วันนี้ผมจะต้องได้หลักฐานชิ้นใหญ่ พื้นที่พวกนี้มันไม่ใช่ของคนๆเดียว มันเป้นของทุกคน ไม่ว่าอิทธิพลจะใหญ่แค่ไหนก็ไม่มีสิทธิ์ทั้งนั้น

            โดยปกตินักข่างทุกคนจะมีช่างภาพประจำตัวมาด้วยอีกคน แต่เพราะข่าวที่ผมทำมันอันตรายเกินไป เลยไม่มีใครกล้ามากับผม ซึ่งแบบนี้มันก็ดีแล้ว เวลามีเรื่องอะไร ผมจะได้เอาตัวรอดได้แบบไม่ต้องคอยห่วงใคร

            “พวกมันไม่ยอมเซ็นต์เลยครับ”

            จากจุดที่ผมอยู่สามารถได้ยินเสียงค่อนข้างชัด ผมกดอัดวิดีโอเอาไว้ หลังจากเห็นนักธุรกิจใจบุญในสายตาประชาชนเดินออกมา แต่น่าแปลกที่ผมไม่เห็นนายจูฮอน

            ปกติหมอนั่นจะต้องคอยยืนประกบเจ้านายเขาทุกฝีก้าวนี่

            “ในเมื่อพูดด้วยดีๆแล้วมันไม่ยอม ก็คงต้องใช้วิธีเดิม”

            “ครับ”

            “จัดการให้เงียบ และเรียบร้อยที่สุด อย่าให้พลาด ถ้าครอบครัวฉันเดือดร้อน คนต่อไปที่ต้องเดือดร้อนคือแก”

            “ครับ”

            เหมือนว่าสิ่งที่ผมมีมันจะพอใช้ได้นะ แต่ที่จริงไม่หรอก ไม่ใช่ว่าผมไม่มี ผมมีทั้งคลิปวิดีโอ คลิปเสียง แต่เมื่อจะเปิดโปง หลักฐานทุกอย่างของผมก็ถูกปัด กลายเป็นว่ามันอ่อนไป ไม่สามารถใช้ได้

            ก็ผมไม่มีเงินยัดแบบพวกมันไง

            “ถ่ายได้ชัดดีไหมล่ะ”

            “เฮ้ย”ผมสะดุ้งเมื่อมีคนมายืนพูดอยู่ข้างหลัง

            ลูกน้องของมันมองผมอย่างมาดร้าย ผมเลยถีบมัน แล้วรีบวิ่งหนีออกมา บ้าเอ๊ย มาเมื่อไหร่วะ ผมวิ่งไปด้วย หันไปมองข้างหลังด้วย จากคนเดียวตอนนี้มีสามคนที่พากันวิ่งไล่ผม ผมเลยยิ่งต้องวิ่งให้เร็วกว่าเก่า เมื่อมาจนถึงปากทางก็มีรถคันนึงมาจอด ผมได้ยินเสียงคนตะโกนให้ขึ้นมา ผมก็เลยรีบขึ้น

            ก่อนจะอยากกระโดดลงทันทีที่เห็นว่าบนรถคือใคร

            “หาเรื่องอีกแล้วนะคุณ”

            “บ้าเอ๊ย”ผมสบถ หันไปเปิดประตูรถ ทว่าคนขับก็คอยกดล็อคมันอยู่เรื่อย ผมก็เลยหยุดแล้วถอนหายใจแรงๆ “เซ็งว่ะ สุดท้ายก็โดนจับได้”

            “...”

            จูฮอนไม่ได้พูดอะไร แต่เหยียบคันเร่งเร็วกว่าเดิม จนในที่สุดก็เหมือนว่าผมจะหนีพ้น แต่มันจะพ้นอะไรกัน ในเมื่อคนที่ขับรถอยู่ตรงนี้คือลูกน้องคนสนิทของไอ้จอมมารนั่นเชียวนะ

            “คิดว่าหลักฐานที่คุณมีมันช่วยอะไรคุณได้หรือไง”

            “...”ผมไม่ตอบ

            “ทำไมถึงไม่รู้จักเข็ด กี่ครั้งแล้วที่โดนขู่ แต่คุณก็ยังดื้อทำมันอยู่ได้”

            “เลิกพูดมากเหอะ จะจับผมส่งไปให้เจ้านายคุณก็รีบๆทำสักที มัวขับอ้อมอยู่ได้”

            ผมได้ยินเสียงจูฮอนถอนหายใจ แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ผมเองก็เลยเงียบ รอเวลาถูกส่งตัวไปให้เจ้านายเขา แต่ผิดคาด เมื่อรถของจูฮอนมาจอดอยู่ที่หน้าบริษัท

            “ลงไปได้แล้ว”

            “นี่คุณ..”

            “ทำไม”

            ผมมองอย่างอึ้งๆ เขาไม่ควรพาผมมาส่งสิ เขาควรพาผมไปให้เจ้านายเขาจัดการไม่ใช่เหรอ

            “ผมจะเตือนคุณเป็นครั้งสุดท้าย ..เลิกยุ่งกับเรื่องนี้ซะ ผมไม่ได้อยู่ช่วยคุณทุกครั้งหรอกนะ”

            “ช่วย? เห๊อะ ไม่รู้เลยนะครับว่าที่ผ่านมาคุณช่วยผม”

            “ไม่ว่าผมจะพูดอะไรออกไป คุณก็มองว่าผมเลวอยู่ดี เพราะงั้นก็ลงไปได้แล้ว อย่าเอาตัวเข้ามาพัวพันกับผม หรือเรื่องนี้อีก ผมยังคงยืนยันคำเดิม”

            “...”

          “ผมไม่เคยอยากจะให้คุณตาย สักครั้งก็ไม่เคย”

            วันนี้เป็นวันแรกที่ผมกับวอนโฮเลิกงานพร้อมกัน และเป็นวันแรกที่ผมรู้สึกอึดอัดจริงๆที่ได้อยู่กับพี่มินฮยอก เขาพาเราสองคนไปกินมื้อเย็น หลังจากนั้นก็มาส่งที่บ้าน พี่มินฮยอกยังคงเหมือนเดิม เขายังอบอุ่นและใจดีกับผม

            ก็บอกแล้วว่าคนที่ไม่ปกติคือผมเอง

            ผมขอโทษที่ผมไม่สามารถมองพี่มินฮยอกได้เหมือนเดิม

            ผมคงเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ บ้าขั้นหนักด้วย

            “เจอกันพรุ่งนี้นะ”

            “ครับ”ผมตอบพี่มินฮยอกแค่นั้น ก่อนจะปิดประตู ได้ยินเสียงวอนโฮบอกลาพี่มินฮยอก ได้ยินเสียงรถพี่มินฮยอกที่ขับออกไป ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินตามหลังมา

            ผมจะทนไม่ไหวแล้วนะ ทำไมมันถึงได้อึดอัดจนเหมือนจะระเบิดได้ขนาดนี้

            ปึง

            ผมเซไปข้างหน้าเล็กน้อย เพราะผมหยุดเดิน คนที่เดินตามก็คงไม่ได้มองเลยชนกันเต็มๆ ผมเกือบล้ม แต่เขาก็จับเสื้อผมไว้ได้ก่อน

            “ขอบใจ”

            “อืม”

            แค่นั้นเขาก็เดินแซงผมไป อะไรกันไอ้ท่าทางแบบนั้น ปกติเขาจะต้องพูดมากกว่านี้สิ ทำไมถึงพูดแค่นี้ล่ะ ผมไม่ยอมนะ

            “วอนโฮ”

            “...”

            เขาหยุดเดิน ไม่พูด และไม่หันกลับมามอง ผมเลยต้องเป็นฝ่ายเดินขึ้นไปยืนอยู่ตรงหน้าเขา

            “เป็นอะไรของนาย”

            “..ไม่รู้สิ”

            “อะไร นายเป็นอะไรจะไม่รู้ได้ไง”    

            “ก็พี่ไม่รู้จริงๆ”เขาพูด มองผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม “พี่ทำอะไรให้ฮยองวอนไม่พอใจหรือเปล่า มีสิ่งไหนที่พี่ทำผิดไป ฮยองวอนบอกกับพี่สิ ไม่ใช่เมินกันแบบนี้”

            “-o-“

            สรุปคือผมเองสินะที่ทำให้เขากลายเป็นแบบนี้ “เอ่อ อ่า ก็ ก็มัน..”

            กลายเป็นผมที่ตะกุกตะกักพูดอะไรไม่ออก สุดท้ายก็เลยต้องปั้นหน้านิ่งๆ

            “ฉันไม่ได้โกรธอะไรสักหน่อย นายไม่ได้ทำอะไรผิดด้วย ฉัน.. ฉันแค่สับสน”

            “สับสนอะไรเหรอ”

            “...”ผมเงียบ มองเขาแล้วก็รีบหันไปมองทางอื่นแทน “ช่างเถอะน่า แค่รู้สึกเหนื่อยๆกับงานด้วย มีแต่เรื่องเครียดๆมันก็เลย..”

            คำพูดของผมหายไป เมื่อจู่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็โผเข้ามากอดผม

            ...

            เป็นกอดที่แน่นและอบอุ่นจัง

            “ทะ ทำอะไรของนาย”

            “เวลาที่เหนื่อยหรือเครียด การกอดสามารถแบ่งเบาได้”

            “..ใครบอกนาย มั่วปะเนี่ย”

            “คุณกีฮยอนน่ะ”

            “กะ กีฮยอนน่ะเหรอ”

            “คุณกีฮยอนบอกว่าช่วงนี้นายอาจจะไม่สนใจพี่ เพราะสับสน ให้พี่ช่วยนายด้วยการกอดแบบนี้”เขาพูดซื่อๆ แต่กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น “มันช่วยได้หรือเปล่า”

            กีฮยอน ไอ้หมอนั่น เจอกันผมจะต้องจัดการ โทษฐานที่สอนอะไรผิดๆ

            แต่..

            มันก็ช่วยให้ผมหายสับสนนะ มันไม่หายขาด แต่มันก็เริ่มทำให้ผมมั่นใจมากขึ้น

            บางที ความรู้สึกของผมที่มีต่อพี่มินฮยอกอาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้ แต่ที่ยังไม่มั่นใจเท่าไหร่นักก็คือ..

            จุดเริ่มต้นที่ผมจะต้องกลับไปเริ่มใหม่

            ...

            คือวอนโฮจริงๆน่ะเหรอ

            ผู้ชายที่มาจากอดีตคนนี้น่ะนะ

            “เหมือนมันจะไม่ช่วยอะไรนะ เพราะฮยองวอนหน้าแดงมากเลย”

            “ฮะ?”ผมมองอย่างเหวอๆ เมื่อมือหนาแตะที่แก้มผมเบาๆหลังจากคลายอ้อมแขนแล้ว “..ที่จริง มันก็ช่วยได้”

            “จริงเหรอ”

            “เข้าบ้านได้แล้วน่า ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว”

            ผมรีบเปลี่ยนเรื่องแล้วหันกลับไปเดินตามทางเข้าบ้าน คราวนี้ไม่มีใครอยู่ข้างหน้าหรือข้างหลัง เพราะวอนโฮก้าวมาเดินข้างๆแทน ผมยิ้ม แต่ก็ต้องกลบเกลื่อนด้วยหน้านิ่งๆ เมื่อวอนโฮหันมามอง

            ไอ้หัวใจบ้านี่ก็เต้นแรงอยู่ได้

            เหมือนว่าวันนี้ระยะทางกลับบ้านมันสั้นกว่าเดิม เพราะแค่แป็บเดียวก็มาถึงหน้าบ้านแล้ว ระยะมันก็เท่าเดิมของมันทุกวัน ผมคงคิดไปเองสินะ แต่ผมอยากกลับไปเดินใหม่จัง เดินโดยที่มีคนเดินอยู่ข้างๆแบบเมื่อกี้น่ะ

            “เดี๋ยวฮยองวอน”

            “ฮะ”ผมมองอย่างงงๆเพราะเมื่อจะไขประตู วอนโฮก็ห้ามผมเอาไว้ก่อน แถมสีหน้าก็ดูเครียดๆด้วย “มีอะไร”

            “มีคนอยู่ในบ้าน”

            “ว่าไงนะ”

            คำพูดนั้นทำให้ผมเห็นว่าลูกบิดประตูมันเบี้ยวเหมือนมีคนทุบ วอนโฮดึงผมไปยืนข้างหลัง ผมเลยหยิบโทรศัพท์เพื่อเตรียมจะแจ้งตำรวจ ทว่าจู่ๆประตูก็เปิดออกมา ก่อนที่เราสองคนจะถูกผลักเข้าไปข้างใน

            นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ

            -HOSEOK-

            สภาพในบ้านพังเละเทะเหมือนเพิ่งถูกรื้อ ในบ้านเต็มไปด้วยคนแปลกหน้า ผมเลยรีบดึงฮยองวอนมาไว้ข้างตัว ไม่ต้องเดาแล้วว่าคนพวกนี้เป็นใคร

            “นี่ถึงกับบุกมาบ้านเลยเหรอ พวกแกต้องการอะไร”

            “นายก็ให้ฉันมาสั่งสอนพวกพูดไม่รู้เรื่องแบบแกไงคุณนักข่าว”

            ผมขวางฮยองวอนเอาไว้แล้วถีบสวนคนที่กำลังจะเดินเข้ามา “อย่ายุ่งกับฮยองวอน”

            “เห๊อะ!!! ฉันเตือนแกอีกคนนะ ไม่เกี่ยวก็หลบไป อย่าทำให้ฉันเปลืองแรง ..ต้องฆ่าเพิ่มอีกศพเลย”

            ผมเหลือบมองฮยองวอนที่ยืนอยู่ข้างหลัง มือบางๆของเขากำแขนเสื้อของผมแน่นและแววตาตื่นตระหนกแบบนั้นบอกได้อย่างเดียวว่ากำลังกลัว แต่ผมจะไม่ยอมให้เกิดอะไรขึ้นอย่างเด็ดขาด

            ผมจะไม่ให้ใครทำอะไรฮยองวอน ถ้าหากผมยังมีชีวิตอยู่

            พลั่ก

            “โอ๊ย ไอ้เวรเอ๊ย กูเตือนดีๆมึงไม่ฟังใช่ไหมฮะ”

            ผมไม่สนแต่หันไปคว้าข้อมือฮยองวอนแล้วพาออกไปนอกบ้าน เพราะเราห้องบนดาดฟ้าของบ้าน และข้างล่างก็ไม่มีคนอยู่ หากจะตะโกนให้ใครมาช่วยก็เปล่าประโยชน์ ที่ทำได้ตอนนี้ก็แค่ต้องวิ่ง วิ่งไปให้ไกลที่สุด

            “จับพวกมันมา ปิดปากให้สนิท อย่าให้พลาด”

            มีหลายคนที่วิ่งตามเรามา แต่สุดท้ายเราก็หนีไปไหนไม่รอด เมื่อมีอีกกลุ่มดักหน้าเอาไว้ เลยกลายเป็นว่าตอนนี้เรากำลังถูกล้อม

            “วะ วอนโฮ”

            ผมหันไปมองร่างบางที่ตัวสั่นระริก ในตาคู่สวยมีน้ำเอ่อคลออยู่ ผมรู้ว่าเขากลัว

            มีหลายคนที่เข้ามาเพื่อจะจับเราไป แต่ผมก็ใช้วิชาที่เรียนมาจัดการปัดป้องได้ ฮยองวอนเองก็ช่วยด้วยเหมือนกัน ถึงจะกลัวแต่ก็ยังสู้สุดชีวิต เขายังเหมือนเดิมจริงๆ

            “โอ๊ย”

            ผมเผลอร้องออกมา ความเจ็บปวดที่ต้นคอทำเอาทรงตัวไม่อยู่ ผมมั่นใจว่าเมื่อกี้ผมยังไม่ได้โดนใครทำอะไร แต่เลือดกลับไหลออกมาเอง ตำแหน่งเดียวกับแผลในตอนนั้น

            มันมีแต่เลือด ไม่ได้มีแผล

            “วอนโฮ!!!!”

            ดวงตาของผมพร่ามัว แต่ก็ยังพอมองเห็นเมื่อฮยองวอนถูกต่อยจนล้มลงไปกับพื้น ก่อนที่ใครสักคนจะจับตัวเขาเอาไว้แน่น

            “ไม่..”ผมเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า แต่กลับไม่มีแรงที่จะขยับไปไหนได้เลย

            “จัดการมันให้จบลงตรงนี้แหละ”

            ผมได้ยินเสียงอื้ออึงรอบตัว ในบรรดาเสียงนั้นผมได้ยินเสียงร้องไห้ของฮยองวอน

            มันกำลังจะเกิดขึ้นอีกแล้ว..

            ..ผมปกป้องเขาไม่ได้งั้นเหรอ

            “อย่าทำอะไรเขานะ เขาไม่เกี่ยว”

            “แส่ไม่เข้าเรื่องนะมึง”

            “ไม่!!!!!!”

            ผมถูกดึงให้ลุกขึ้นยืน ดวงตาที่พร่ามัวอยู่แล้วเริ่มมืดจนมองอะไรไม่เห็น ความปวดร้าวเล่นงานผมอย่างรุนแรง ก่อนที่จะรู้สึกเจ็บที่ท้อง หลังจากนั้น..

            ผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว

            -HYUNGWON-

            “แค่นี้ก็พอ จำเอาไว้ ถ้าแกยังไม่เลิกยุ่งกับเรื่องของนายฉัน คราวหน้าฉันจะจัดการแกแน่”

            ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนผมตั้งตัวไม่ทัน เมื่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ผมก็รีบเข้าไปหาวอนโฮที่นอนจมกองเลือดอยู่กับพื้น มีเลือดไหลซึมเป็นวงกว้างอยู่ที่ท้องของเขา

            “วอนโฮ ไม่นะวอนโฮ ลืมตาสิ ลืมตา”

            ...

            ไม่มีเสียงตอบ เขาไม่ยอมลืมตาขึ้นมาด้วยซ้ำ

            “ฮือ วอนโฮ นายอย่าไปนะ อย่าทิ้งฉันไป วอนโฮ ไม่จริงอ่ะ ตื่นสิ ตื่นขึ้นมาก่อน”

            ผมเขย่าตัวของเขาเหมือนคนบ้า น้ำตาไหลไม่ขาดสาย

            “ตื่นนะ ฉันขอร้อง ฮือ วอนโฮ ..พี่ต้องตื่นสิ พี่ทำได้แล้วนะ พี่ทำมันได้แล้ว ฮือ”

            ...

            “ผมรักพี่แล้ว ฮึก รักแล้วได้ยินไหม ลืมตาสิ ผมขอร้อง อย่าทิ้งผมไป”

            ร่างสูงร่ำไห้ราวกับจะขาดใจ ก่อนที่สติที่มีอยู่ทั้งหมดจะค่อยๆดับวูบแล้วล้มฟุบอยู่ข้างๆกับร่างจมกองเลือดที่นอนแน่นิ่งอยู่ก่อนหน้า

            ลมหายใจรวยรินค่อยๆเบาบาง หัวใจที่เต้นก็แผ่วลงไปเรื่อยๆ ก่อนที่หัวใจจะหยุดเต้น

            เสื้อเชิ้ตสีขาวที่เต็มไปด้วยเลือดมีแสงสว่างวูบไหวจากข้างใน ก่อนที่ร่างขององครักษ์ชินจะค่อยๆกลายเป็นร่างโปร่งแสง และจางหายไปในที่สุด

โอ้วม่ายยยยยยยยย นี่มันเกิดอะไรขึ้น

องครักษ์ชินไปไหน หายไปไหน ไปแล้วเหรอ แล้วคุณแชล่ะ จะทิ้งน้องไว้แบบนั้นเหรอ โฮฮฮฮ ทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้ 

เนื้อเรื่องอาจจะดูรวบรัด และดำเนินเร็วๆไปบ้าง ออกตัวก่อน

ไม่ใช่แนวที่ไรท์ถนัดสักเท่าไหร่ ไรท์บรรยายไม่ค่อยสวยเท่าไหร่นัก แต่ก็ตั้งใจเต็มที่

เพราะงั้นฟิคเรื่องนี้คงไม่ยาวเหมือนเทพแชแน่นอน สักยี่สิบตอนนิดๆก็น่าจะจบแล้วล่ะ

ยังไงก็อย่าเพิ่งหนีกันไปไหนนะ อยู่ด้วยกันไปจนตอนจบเลยเน๊อะ แล้วก็.. จูแชที่หลายๆคนอยากอ่าน

ไรท์จัดให้นิดหน่อยพอให้หายอยากเน๊อะ แต่ไม่ต้องห่วง มันจะยังไม่จบอยู่แค่นี้หรอกน่าาาาา

#องครักษ์ชิน