คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : SF CHANGKYUN x HYUNGWON : HBD PROJECT 1
“เออ พี่อย่าเร่ง ผมกำลังจะไปแล้วเนี่ย”
(เร็วๆนะเว้ย
ทุกคนรอแก 2 คนอยู่)
“รู้น่า”ชายหนุ่มกดวางโทรศัพท์ก่อนจะลุกขึ้นยืน แต่แล้ว “เฮ้ย”
“ขอโทษครับ ผมไม่ทันมอง
ขอโทษจริงๆ”
คนถูกชนถอดแว่นกันแดดออกก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ “อา ..เปื้อนหมดเลย”
“ขอโทษจริงๆ”คนที่ซุ่มซ่ามเดินมาชนพูดซ้ำไปซ้ำมาก่อนจะมองผลงานของตัวเอง
แก้วกาแฟที่ถือ หล่นอยู่ที่พื้น
ส่วนน้ำกาแฟในแก้วน่ะเหรอ ..คราบเประเปื้อนที่เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดของคนตรงหน้าคงบอกได้ดีล่ะมั้ง “ผมขอโทษอีกครั้งนะครับ”
“ไม่
ไม่เป็นไรครับ”
“ไอ้เอ็ม
เกิดอะไรขึ้นวะ”
ลีมินฮยอก ชายหนุ่มหน้าหวาน
ตัวบางๆ แต่มีนิสัยแมนเกินร้อย วิ่งเข้ามาในร้านหลังจากที่ออกไปรอด้านนอกนานแล้วเพื่อนรุ่นน้องคนนี้ก็ยังไม่ตามออกไปสักที
“พี่ก็ดูเอาเองแล้วกัน”
อิมชางกยุน หรือที่ใครๆก็เรียกเขาง่ายๆว่า ไอเอ็ม พูดก่อนจะมองเสื้อของตัวเอง “แล้วเปื้อนแบบนี้ผมจะไปได้ไงวะพี่”
“คุณครับ
ผมต้องขอโทษจริงๆนะครับ เป็นความผิดของผมเอง”บุคคลนิรนามยังคงพูดด้วยความสำนึกผิดพร้อมกับเอื้อมมือไปเพื่อพยายามเช็ดคราบกาแฟออก “ขอโทษจริงๆครับ”
ชางกยุนส่ายหน้าก่อนจะมองใบหน้าของบุคคลที่แสนซุ่มซ่ามคนนี้ให้เต็มๆตา
วินาทีแรกที่เขาสบตากับดวงตากลมโต ก้อนเนื้อที่อยู่ในอก ก็เต้นรัวราวกับจะทะลุออกมาจากด้านใน
แก้มเนียนใส จมูกได้รูปรับกับริมฝีปากอวบอิ่ม
อะไรบางอย่างที่ทำให้เขาไม่สามารถละสายตาไปได้เลย
“พี่ฮยองวอน
เสร็จหรือยังเนี่ย ทำไมแค่มาซื้อกาแฟมันนานขนาดนี้ล่ะ”
“มีอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ”
ชางกยุนมองฮยองวอน(คิดว่าใช่)ที่ยังคงง่วนกับการเช็ดเสื้อของเขาจนกระทั่งมีผู้ชายอีกคนที่เดินเข้ามาตาม
“จะไปสายแล้วนะ”
“โอเคๆ”พูดจบก็ส่งผ้าเช็ดหน้าให้ชางกยุน “เช็ดเองนะครับ
ผมต้องขอโทษจริงๆ ขอตัวนะครับ”
ชางกยุนรับผ้าเช็ดหน้ามาอย่างงงๆ
ก่อนจะมองแผ่นหลังที่เริ่มไกลออกไปเรื่อยๆอย่างเหม่อลอย ..นั่นคนเหรอ บ้า ไม่ใช่
เหมือนเทวดาตัวน้อยๆเลย
“ไอ้เอ็ม
แกเป็นอะไรของแกวะ”มินฮยอกกอดคอรุ่นน้องที่ยังคงเหม่อลอย “ชอบเหรอ”
“บะ บ้าเหรอ”ได้ยินแบบนั้น คนถูกถามถึงกับสะดุ้งก่อนจะผลักมินฮยอกออก “ชอบบ้า ชอบบออะไร ไปๆๆๆๆ เดี๋ยวพี่ฮยอนอูมันได้บ่นยาวอีก”
“บ่นสิดี ให้บ่นบ้าง จะได้รู้ว่าพูดเป็นอ่ะ”
“อะ
อืม”
“ว่าแต่
ไม่ชอบจริงอ่ะ คนเมื่อกี้ น่ารักดีนะ”
“ชะ
ชอบอะไรล่ะพี่ ไม่ได้ชอบเว้ย”
“ไม่ชอบแต่ตานี่เยิ้มเชียวนะ”
“เลิกพูดได้ละ”
ชางกยุนแกล้งตะโกนเสียงดังใส่มินฮยอก
ก่อนจะหันกลับไปมองด้านหลัง ยังคงเห็นเขาคนนั้นอยู่เลย ..
แต่เมื่อไหร่จะได้เจอกันอีกนะ..
“เฮ้อ”
...
“เฮ้ออออออออออออออ”
“โว๊ย จะถอนหายใจอะไรนักหนาเนี่ยพี่”
มินฮยอกโวยวายก่อนจะเอาหนังสือตีซนฮยอนอู
เพื่อนรุ่นพี่ ที่คบกันเหมือนเป็นเพื่อนซะมากกว่า ไม่มีหรอกความนับถืออ่ะ
ไม่รู้เป็นอะไรของเขา ถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้ง
“ก็แกดูดิวะ
มันน่าเหนื่อยใจปะล่ะ”ฮยอนอูพูดก่อนจะบุ้ยปากไปที่ชายหนุ่มที่นั่งตาเยิ้มอยู่ที่มุมห้อง “ไอ้เอ็มมันนั่งท่านั้นมา 3 ชั่วโมงแล้วนะเว้ย
จะซ้อมก็ไม่ได้ซ้อมสักทีเนี่ย”
มินฮยอกมองไปที่คนถูกพูดถึงก่อนจะส่ายหน้า “นี่พี่ยังไม่ชินอีกเหรอ มันเป็นแบบนี้มา 3 วันแล้วนะ”
“ก็อยากจะชินอยู่หรอก
แต่มันเป็นอะไรของมันวะ”ฮยอนอูพูด ยกมือขึ้นมาเท้าคาง “ถามจริง เมื่อวันที่พวกแกไปซื้อกาแฟกันน่ะ มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ ไอ้เอ็มมันถึงได้เป็นแบบนี้”
“อืม..
ก็ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นนี่”มินฮยอกพูดก่อนจะยักไหล่ “เอ๊ะเดี๋ยว! จะว่ามีก็มีว่ะ”
“มีอะไรวะ”
“วันนั้นไอ้กเอ็มมันถูกคนทำกาแฟหกใส่”
“ก็ไม่เห็นเกี่ยวเลย
ว่ามันจะต้องมานั่งเยิ้มแบบนี้”ฮยอนอูพูดพลางส่ายหน้า “หรือว่า ..มันเสียดายเสื้อมัน”
“จะบ้าเร๊อะ”มินฮยอกแหวก่อนจะมองหน้าชางกยุนที่ยังนั่งเหม่อลอย ตาเยิ้ม
ปากยิ้มอยู่ริมหน้าต่างเหมือนเดิม “แต่ว่ามันบอกผมว่ามันไม่ได้ชอบนี่หว่า”
“อะไรวะ
บอกมั่งดิ ฉันอยากรู้นะเว้ย”
“ก็ไอ้เอ็มอ่ะ มันถูกทำกาแฟหกใส่ใช่ปะล่ะ
แล้วผมก็เห็นมันมองผู้ชายคนนั้นตานี่เยิ้มเลย ..พี่”
“อะไร”
“ผมว่าน้องเรากำลังมีความรักว่ะ”มินฮยอกพูดด้วยความตื่นเต้น เขย่าไหล่หนาๆของฮยอนอูรัวๆ
“เฮ้ย ไม่ๆๆๆๆ”ฮยอนอูส่ายหน้าแกะมือมินฮยอก “เป็นไปไม่ได้หรอก
ก็เมื่อกี้ไหนบอกว่าผู้ชายที่ชนมัน”
“ก็ใช่ แต่หน้าอย่างสวยอ่ะ”
“ก็นั่นแหละ
ตั้งแต่คบกับมันมา ฉันยังไม่เคยเห็นมันยุ่งกับผู้หญิงที่ไหนเลยนะ
แล้วยิ่งเป็นผู้ชายเนี่ย จะเป็นไปได้เหรอ ไม่มีทาง”
“ผมว่า ถ้าอยากรู้
พี่ก็ไปถามมันดิ”
“นี่
ถ้าฉันถามมันแล้วรู้เรื่องน่ะ ฉันก็ไม่เซ็งแบบนี้หรอก นี่ถามมันไม่รู้กี่ครั้งแล้ว
มันก็เป็นแบบนี้ ..ตาเยิ้มอย่างกับเมาไวน์”
“งั้นผมเอง”มินฮยอกพูดก่อนจะเดินไปหาชางกยุนก่อนจะเรียกเขา “ไอ้เอ็ม”
“...”
“ไอ้เอ็ม!!”
“เทวดาของผม”ชางกยุนพึมพำแต่ยังคงทำตาเยิ้มอยู่เหมือนเดิม
ฮยอนอูที่เห็นแบบนั้นทำท่าขนลุก
ในขณะที่มินฮยอกยักไหล่ก่อนจะจัดการเขกหัวน้องรักไปที “อิมชางกยุน
ไอ้บ้า!!!!”
“อะไร อะไรๆๆๆ
อะไรวะ”ชางกยุนสะดุ้งก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างแตกตื่น “มีอะไรวะพี่”
“แกนี่มัน..”
“โห่
อะไรของพี่วะ พี่มินฮยอก”ชางกยุนบ่นก่อนจะนั่งลงตามเดิม “เรียกดีๆก็ได้ ทำไมต้องมาเขกหัวผมด้วย ตกใจนะเว้ย”
“ฉันเรียกแกไม่รู้กี่ครั้งละ
ตอบไหมล่ะไอ้บ้าเอ๊ย”
ชางกยุนหัวเราะแห้งๆก่อนจะมองหน้าพี่ชาย “แล้วมีอะไร”
“แกเป็นอะไรของแกเนี่ย
นั่งเหม่อลอย ตาเยิ้มเชียว แล้วเทวดา เทวดาอะไรของแก”
ชางกยุนสะดุ้งอีกครั้งก่อนจะเฉไฉ “อะไร๊มีอะไร๊ ไม่มี๊ ไม่มี”
“เสียงแกจะคีย์สูงไปไหน”ฮยอนอูพูดนิ่งๆ เดินมายืนข้างมินฮยอก “แกเป็นอะไรของแกเนี่ย
อาการใกล้บ้าเต็มทีแล้วนะ”
“ผม ..เปล่านี่”
“ผู้ชายคนนั้นใช่ไหมล่ะ”
“...”ชางกยุนถลึงตาใส่มินฮยอกก่อนจะมองฮยอนอู “นะ นี่พวกพี่ ..รู้ด้วยเหรอ”
“ไม่รู้เลยมั้ง”มินฮยอกพูดแล้วเขกหัวชางกยุนอีกครั้ง “แกเป็นเอามากนะเนี่ย”
“..ก็แหม”
“เฮ้ย จริงดิ”ฮยอนอูพูดเสียงดัง “นี่แกไม่ได้ถูกตัวอะไรเข้าสิงใช่ปะ
นี่แกเป็นเอเลี่ยนปลอมตัวเป็นน้องฉันใช่ไหม”
“อะไรของพี่เนี่ยพี่ฮยอนอู”ชางกยุนปัดมือของฮยอนอูที่มาวุ่นวายออกก่อนจะกัดปากตัวเอง “ก็ ..”
“นี่แกชอบจริงๆใช่ไหมเนี่ย”
ชางกยุนมองหน้าพี่ชายทั้งสองคน
สุดท้ายก็พยักหน้ารับ “อืม”
“เห๊อะ
แล้ววันนั้นบอกไม่ได้ชอบ”
“ก็มันเขินนี่หว่า”ชางกยุนพูดก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนที่เขาพกติดตัวตลอดตั้งแต่คนๆนั้นให้มันกับเขา “ผมคิดถึงเขาคนนั้นมากเลยนะเว้ย แล้วอีกอย่างน่ะ ผมไม่ได้ชอบด้วย”
“อ้าว –o- แล้วตกลงแกยังไงเนี่ย”มินฮยอกพูด นั่งลงบนเก้าอี้ ฮยอนอูนั่งลงข้างๆเขาก่อนจะเท้าคางมองหน้าชางกยุน
คาดคั้นจะเอาคำตอบ
ชางกยุนมองหน้าทั้ง 2 คนด้วยสีหน้าจริงจังก่อนจะพูด “ก็ผมไม่ได้ชอบไง
แต่ว่าผมอ่ะ”
“...”
“รักเลยว่ะ”
“บร๊ะเจ้า!!!”
“สุดยอด!! ชักอยากเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นแล้วสิ”ฮยอนอูพูด หันไปซักจากมินฮยอกว่าเป็นยังไงในขณะที่ชางกยุนนั่งมองทั้ง 2 คนก่อนจะมองผ้าเช็ดหน้า
“ฉันจะได้เจอเจ้าของแกอีกครั้งไหมนะ ไปนั่งที่ร้านกาแฟมา 3วันก็ไม่เห็นเจอเลย”
...
“เมื่อไหร่ฉันจะได้เจอเจ้าของแกอีกฮะ? บอกฉันที”
มินฮยอกกับฮยอนอูเลิกคุยกัน
มองชางกยุนที่นั่งเพ้ออยู่คนเดียว พากันส่ายหน้าช้าๆ
พูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดล่วงหน้า
“ความรักทำให้คนเป็นบ้าได้จริงๆ”
สามสหายต่างวันเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งก่อนที่ฮยอนอูจะสอดส่องสายตามองหาใครบางคน
“ตกลงว่านี่เป็นงานอะไรวะ
คนเยอะชะมัด”
คนถูกถามหันไปมอง
แล้วตอบ ในขณะที่สายตาก็ยังทำหน้าที่ของมัน “งานวันเกิดเพื่อนน้องฉันเองอ่ะ”
“นี่พี่มีน้องตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็ไม่เชิงน้องหรอกน่า
นั่นไง มาแล้ว.. โฮซอก!!”
คนถูกเรียกอย่าง ชินโฮซอก
หันมามองตามเสียงก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินตรงมา มินฮยอกมองอย่างอึ้งๆก่อนจะแตะไหล่ฮยอนอู “นี่พี่มีน้องฮ็อตแบบนี้เชียวเหรอ”
“อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะ”ฮยอนอูพูด ชี้หน้ามินฮยอก เพื่อเป็นการขู่ “ฉันชอบของฉันมาตั้งแต่เรียนประถม”
“ห๊า”ทั้งมินฮยอกและชางกยุนร้องออกมาพร้อมกัน มองฮยอนอูอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าไหร่ “อย่างพี่เนี่ยนะ ชอบมาตั้งแต่ประถม แล้วพวกคนที่พี่คบมาล่ะ”
“ก็คบไปงั้นๆอ่ะ
สำหรับโฮซอกน่ะนะ ..คนที่ใช่เลย”
“เออ
ถ้าเราเจอคนที่ใช่เราก็อยากมองแค่เขาอ่ะ”ชางกยุนพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะเห็นโฮซอกของพี่ชายเดินใกล้เข้ามา “แล้วทำไมพี่ไม่บอกไปวะ ว่าพี่ชอบเขา”
“แล้วทำไมวันนั้นแกไม่บอกพ่อเทวดาของแกล่ะ
ว่าแกชอบน่ะ”
“กะ
ก็มันไม่ทันนี่หว่า”ชางกยุนบ่นอุบ
รู้สึกเสียดายโอกาสไปเหมือนกัน “สวัสดีครับ พี่โฮซอก”
“ครับ”โฮซอกพูดยิ้มๆ พร้อมกับชกไหล่ฮยอนอูเบาๆ “พี่ทำไมมาช้าจังล่ะ”
“โทษที
พี่หลงทางน่ะ”
“มันก็ไม่ได้มายากเลยนะ”โฮซอกพูดก่อนจะส่งยิ้มให้พวกเขาทุกคน “เดี๋ยวพวกพี่ไปซ้อมกันบนเวทีก่อนก็ได้ครับ
เพื่อนผมยังไม่มา”
โฮซอกผายมือไปที่เวทีก่อนจะขอตัวไปทำธุระต่อ
ทั้ง 3 หนุ่มเดินขึ้นไปบนเวทีก่อนจะต่ออุปกรณ์ของตัวเอง
มินฮยอกปรับสายกีตาร์ ฮยอนอูนั่งหน้ากลอง ส่วนชางกยุนอยู่หน้าคีย์บอร์ด
ทั้ง 3 คนรู้จักกันตอนมัธยม อันที่จริงแล้วแค่ฮยอนอูต่างหากที่เพิ่งมารู้จักพวกเขา
มินฮยอกกับชางกยุนเป็นเพื่อนวิ่งเล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ พอรู้จัก แล้วคุยกันถูกคอ ทั้ง 3 คนคบกันเรื่อยมาจนตอนนี้ก็เรียนจบกันหมดแล้ว เหมือนสวรรค์จะลิขิต
ให้ความเป็นเพื่อนต้องมีอะไรที่เหมือนๆกัน
สถานภาพของพวกเขาทั้งสามคนจึงเป็น
โสด
พวกเขาร่วมหุ้นกันเปิดร้านเครื่องดนตรี
ซึ่งกิจการก็เป็นไปได้สวย และวันนี้ฮยอนอูอาสามาช่วยงานโฮซอก ก็เลยหอบหิ้วเอาทั้ง 2 คนมาด้วย
ชางกยุนนั่งจิ้มคีย์บอร์ดก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าเทวดาในกระเป๋าขึ้นมาอีกครั้ง
นี่ก็ผ่านมาอาทิตย์กว่าๆแล้ว แต่เขาก็ยังไม่เคยเจอฮยองวอนอีกเลย
..ไปนั่งที่ร้านกาแฟทุกวันจนเจ้าของร้านเข้าใจว่าไปปิ๊งลูกสาวเขาแล้วเนี่ย
“เฮ้อ”
มินฮยอกหันไปดู
เห็นอาการของชางกยุนก็ได้แต่ถอนหายใจ “มันเป็นเอามากเว้ย”
“พี่ไม่เข้าใจผมหรอก”ชางกยุนหันไปถลึงตาใส่ คนไม่เคยมีความรักก็เงี้ย
ช่างไม่รู้อะไรเล้ย
“เออๆ”มินฮยอกพยักหน้า ขี้เกียจเถียง ตั้งสายกีตาร์ต่อ
สายตามองออกไปข้างหน้าก่อนจะอ้าปากค้างอย่างตกใจ “อะ
ไอ้เอ็ม”
“อะไรของพี่อีกล่ะ”
“เทวดา”
“อะไรวะ”ชางกยุนลุกขึ้นจากคีย์บอร์ดเดินไปหามินฮยอกที่มีอาการแปลกๆ “พี่เป็นไรเนี่ย”
“ไอ้โง่
เทวดาของมึงน่ะ เขาอยู่นั่น”
ชางกยุนหันไปมองตามที่มินฮยอกชี้ก่อนจะอ้าปากค้างไปอีกคน “ใช่จริงๆด้วย”
ร่างสูงบอบบางแบบนั้น
หน้าแบบนั้นไม่ผิดแน่ เดินเข้ามาภายในงาน รอยยิ้มนั้นทำให้ใจชางกยุนเต้นผิดจังหวะ
ดวงตากลมโต เขายังจำมันได้ดี เขาหันมามองที่ชางกยุนราวกับภาพหยุดนิ่ง
เหมือนตอนนี้มีเพียงแค่สองคนเท่านั้น เมื่อถูกส่งยิ้มหวานๆมาให้
ชางกยุนยิ้มหวานเยิ้มเหมือนคนไร้สติ
และก้าวเดินไปข้างหน้า จนกระทั่ง..
“เฮ้ย!!!!!!!!!!!!”
“ไอ้เอ็ม!!!!!!!!!!!!”
“ไงล่ะแก
เพ้อจนได้เรื่องอ่ะ”มินฮยอกพูด ลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง “เวทีตั้งกว้าง ก็ยังโง่เดินจนตก”
“หึ! สมน้ำหน้ามันชะมัด”ฮยอนอูเสริมพูด
หยิบแอปเปิ้ลที่เพิ่งปอกมากิน
ชางกยุนกลอกตามองพี่ชายทั้ง 2 คนก่อนจะมองขาตัวเองที่ถูกเฝือกห่อหุ้มอยู่ “เจ็บตัวแต่อย่างน้อยก็คุ้มล่ะวะพี่”
คุ้มค่ากับการรอคอยจริงๆ
ในที่สุดก็ได้เจอกันสักที แถมฮยองวอนยังเป็นเพื่อนกับโฮซอก คนที่ฮยอนอูแอบชอบมาตั้งแต่ประถมอีกต่างหาก
ช่างบังเอิญเหมาะเจาะราวกับสวรรค์ลิขิตจริงๆ
“ว่าแต่พี่เหอะ
แอบชอบโฮซอกมาตั้งกี่ปี ไม่คิดจะบอกเหรอ”
“ไม่อ่ะว่ะ”ฮยอนอูส่ายหน้า “ฉันไม่อยากบอก
เกิดโฮซอกไม่ได้คิดเหมือนกัน จะมองหน้ากันไม่ติดซะเปล่าๆ”
“แต่ว่าพี่แอบชอบเขามาตั้งแต่ตอนเรียนประถมแล้วนะเว้ย”
“แอบชอบแต่ฉันก็มีความสุขดีนี่หว่า”
“ใช่ พี่น่ะไม่รู้หรอก
พี่มินฮยอก การแอบชอบมันมีความสุขแค่ไหน”ชางกยุนพูดก่อนจะทำหน้าเพ้ออีกครั้ง
“มีความสุขจนขาเดี้ยงแบบแกน่ะนะไอ้เอ็ม
เห๊อะ! ไม่ไหวว่ะ ฉันไม่ชอบเจ็บตัว”
“อย่างน้อย
ผมก็ยังได้เห็นเทวดาของผมอีกครั้งละวะ แถมยังได้รู้ชื่อแล้วด้วย ..แชฮยองวอน พี่ฮยองวอนของผม”
“นี่ทำไมแกถึงได้ชอบเขาขนาดนั้นวะ
ฉันล่ะอยากรู้จริงๆเลย”ฮยอนอูพูด
“แล้วพี่อ่ะ ชอบพี่โฮซอกตรงไหน”
“ไม่รู้
รู้แค่ชอบ”
“ผมก็เหมือนพี่”
“โฮซอก ฮยองวอน”
ชางกยุนหันไปมองมินฮยอกตาขวาง
ถือวิสาสะผลักหัวพี่เบาๆ “พี่มินฮยอก
มึงห้ามเพ้อถึงพี่ฮยองวอนของผมนะเว้ย”
“มึงไม่ต้องเรียกกูพี่ก็ได้มะแบบนี้”มินฮยอกโวย บุ้ยปากไปทางประตู “แล้วก็นะ
ไม่ได้เพ้อเว้ย”
ทั้งฮยอนอูและชางกยุนต่างก็หันไปมองพร้อมกัน “เฮ้ย!!!”
“พวกเรามาเยี่ยมชางกยุนครับ”โฮซอกพูดก่อนจะเกาหัวตัวเอง
“อะ เอ่อ
ความจริงไม่ต้องเยี่ยมก็ได้นะ มันยังไม่ตายหรอก”ฮยอนอูพูด
รีบลุกขึ้นยืน
มินฮยอกเองก็ลุกตาม “นั่งก่อนสิ มากันนานหรือยัง”
โฮซอกยิ้มแห้งๆก่อนจะหลบสายตาฮยอนอูที่มองมา “มาตั้งแต่ ..พี่ฮยองวอนของผมน่ะ”
“โฮซอก ก็บอกพวกเขาไปดิว่าเรามาตั้งแต่ประถมน่ะ”
“ห๊า”ฮยอนอูอุทานก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ รู้สึกคอแห้งไปหมด “มะ มาตั้งแต่ตอนไหนนะครับ”
“พวกเราเข้ามาตั้งแต่
แอบชอบตั้งแต่ประถมครับ แล้วก็ไล่มาเรื่อยๆจนถึงพี่ฮยองวอนของผม”ยูกีฮยอน เพื่อนตัวเล็กในกลุ่มเดียวกันพูดก่อนจะยิ้มหวาน “ใช่ไหม ฮยองวอน โฮซอก”
“อะ อืม”ทั้งสองคนพูดพร้อมกันอย่างเขินๆ
ฮยองวอนเอาช่อดอกไม้วางบนโต๊ะก่อนจะมองชางกยุนที่หน้าแดงระเรื่อ “ปะ เป็นยังไงบ้าง ชางกยุน”
“คะ คือ คือ
คือว่า”
“ติดอ่างกันเลยทีเดียว”มินฮยอกพูด หัวเราะเบาๆ “ฉันจะออกไปหาอะไรกินว่ะ
ใครจะไปบ้าง”
“ผมๆๆๆๆ”
“แกจะไปได้ไงไอ้เอ็ม
พิการอยู่นะ”มินฮยอกพูดแล้วมองฮยอนอูที่เหมือนถูกแช่แข็งไปแล้ว “ไปไหมพี่”
“ไป!!”ฮยอนอูพูดเสียงดัง หลบตาโฮซอกด้วยความอาย
“ไปด้วยๆๆ”กีฮยอนยกมือก่อนจะวิ่งไปลากแขนโฮซอก “ไปด้วยกันโฮซอก”
“เฮ้ยฉันไม่อยาก..”
“แกอยากไปแน่ๆ”
ปัง!!!
ประตูห้องถูกปิดลง
เหลือแค่ 2 คนที่มองหน้ากันอย่างอึดอัด ฮยองวอนยิ้มแห้งๆ
หยิบกระเช้าผลไม้ที่วางอยู่ขึ้นมา “เดี๋ยวพี่เอาไปเก็บให้นะ”
“ไม่เป็นไรครับๆ
เอาไว้ตรงนั้นแหละ”ชางกยุนพูด หัวเราะเก้อๆ “ฮ่าๆๆๆๆ
ไม่มีใครอยู่เลยเน๊อะ”
“อะ อื้อ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
ชางกยุนหัวเราะเก้อๆ
สุดท้ายเลยหยุดหัวเราะแล้วกระแอม ก่อนจะยืดตัวตรง “คือที่พวกเราพูดกัน
..คือว่า ไม่ต้องเก็บไปใส่ใจนะครับ”
“หืม?”
“ที่
..ตอนประถมกับ อะ เอ่อ พะ พี่ฮยองวอน ..ของผม”
“พี่จะไม่ใส่ใจได้ไงล่ะ”ฮยองวอนพูด
ยิ้มบางๆ “ก็หมายถึงพี่ไม่ใช่เหรอ”
“O/////O ครับ”
“ไม่เห็นแปลกเลยนี่
ถ้าคนเราจะชอบใครสักคน มันเป็นเรื่องที่ดีนะ”
“น่ะ
นั่นสินะครับ”ชางกยุนเกาต้นคอเบาๆ “พะ พี่ฮยองวอน”
“หือ
มีอะไรเหรอ อยากได้อะไรหรือเปล่า”
“คือ
..ผมขอโทษนะครับ เมื่อวานวันเกิดพี่แท้ๆเลย แต่ผมดันก่อเรื่อง”
“ไม่เป็นไร
ถือว่าหายกันกับตอนที่พี่ทำกาแฟหกใส่นายแล้วกัน”
“พรหมลิขิตชัดๆเลยครับ”
“./////.”
“เอ่อ
ผะ ผม ผม ล้อเล่นน่ะครับ”ชางกยุนพูดสั่นๆ “ยังไงก็ ..แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะครับพี่ฮยองวอน
ผมขอให้พี่มีความสุขมากๆเลย”
“ขอบใจมากนะ”ฮยองวอนยิ้มตอบ
มองนาฬิกาข้อมือ “เฮ้ย พี่เพิ่งนึกได้ว่ามีธุระ”
“ครับ?”
“เอาไว้เดี๋ยวพี่กลับก่อน
ถ้าโฮซอกกับกีฮยอนกลับขึ้นมา ฝากบอกด้วยนะ ว่าพี่กลับแล้ว”
“ครับๆ
เดี๋ยวบอกให้”ชางกยุนพยักหน้า มองฮยองวอนที่ยิ้มหวานให้เขา
“เอาไว้เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มาเยี่ยมใหม่นะครับ
..ไว้เจอกัน ^^”
ฉึกๆๆๆๆๆ
เหมือนมีศรรักพุ่งมาปักที่อกประมาณร้อยดอก
ชางกยุนมองตามร่างบางของฮยองวอนก่อนจะตบตัวเองแรงๆ
“เจ็บ”
...
“กูไม่ได้ฝันไปนี่หว่า”
วันเกิดของฮยองวอน คือวันที่เราได้กลับเจอกันอีกครั้ง ถึงจะยังไม่ได้เป็นอะไรกันก็เถอะ
ถ้างั้น..
อีกไม่กี่วันก็จะวันเกิดชางกยุนแล้ว
ขอพรล่วงหน้าเลยแล้วกัน
ขอให้วันนั้น
..สถานะของเราทั้งสองคน เปลี่ยนไป
TBC.
ความคิดเห็น