SF/OS HYUNGWON & MONSTA_X

ลำดับตอนที่ #12 : OS HYUNGWON x MINHYUK : คนในฝัน (แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะฮยองวอน)

คนในฝัน

(แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะฮยองวอน)

            “มินฮยอกกกกกกกกกกกกกกกกกกก มินฮยอก มินฮยอก มินฮยอก!!!!!!!!!!!!!”

            มือเล็กยกขึ้นมาปิดหูตัวเองแน่น กลอกตาไปมาอย่างรำคาญ แล้วปิดหนังสือที่กำลังอ่านอยู่อย่างแรง

            ให้ตายเถอะ อุตส่าห์มาหาที่นั่งเงียบๆอยู่คนเดียวแล้วนะ ก็ยังมีคนมาก่อกวนให้รำคาญใจจนได้

            “มีอะไร”

            “ฉันฝัน เมื่อคืนฝันอีกแล้ว”

            ลีมินฮยอก ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ถอดแว่นหนาเตอะออกมาเช็ดเลนส์แล้วก็ใส่กลับเข้าไปใหม่ มองคนที่วิ่งแหกปากมานั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยความระอาใจ

            “แค่ฝันก็ต้องมาบอกหรือไง”

            “แต่ฉันฝันถึงคนๆนั้นอีกแล้วนะเว้ย”

            แชฮยองวอน พูดพลางเขย่าแขนบางที่มีกล้ามเนื้อนิดหน่อยรัวๆ “คราวนี้ภาพมันชัดกว่าเดิมมากอ่ะ เห็นหน้าชัดเจนเลย”

            “แล้วไง”

            “ก็ไม่แล้วไงดิ นายก็แค่ต้องช่วยฉันตามหาไง”

            มินฮยอกอ้าปากค้าง มองคนที่ทำหน้าเพ้อฝันสุดชีวิตอยู่ตรงหน้า “อย่ามาบ้า ฉันจะไปช่วยนายตามหาได้ไง ในเมื่อฉันยังไม่เคยเห็นเลยนะเว้ย หน้าตาเป็นไงฉันก็ไม่รู้ แล้วนี่แน่ใจได้ไง ว่าคนๆนั้นของนายแม่งมีตัวตนอยู่จริงๆ อ๊ะ ย๊า ฉันเจ็บนะเว้ย”

            “ก็ปากเสีย”ฮยองวอนพูด ปล่อยมือที่ดึงแก้มมินฮยอกออก “มีตัวตนแน่นอน แล้วเซ้นส์ฉันนะ ก็บอกว่าอยู่ไม่ไกลหรอก ยังไงนายก็ต้องช่วยฉัน”

            “- -“

            “นี่ๆ สำนึกบุญคุณกันหน่อยได้ปะ ฉันช่วยนายตั้งเยอะ”

            “เห๊อะ ช่วยสร้างเรื่องให้อ่ะดิ เพราะนายนั่นแหละ ชีวิตฉันเลยไม่สงบสุข”

            “เออน่า”ฮยองวอนยักไหล่ ก่อนจะลุกขึ้นยืน “ยังไงนายก็ต้องช่วยฉัน เดี๋ยวฉันช่วยนายติดต่อไอ้พี่โฮซอกให้ก็ได้ ชอบเขานี่”

            “มะ ไม่ใช่ซะหน่อย”มินฮยอกอึกอัก ถอยหลังหนีเพราะจู่ๆฮยองวอนก็ยื่นหน้าหล่อๆเข้ามาซะใกล้

            “เอาเถอะ ฉันจะช่วยแปลงโฉมลูกเป็ดขี้เหร่อย่างนายเอง จะว่าไปหน้านายก็ไม่ได้แย่เกินเยียวยาเท่าไหร่หรอก”

            “เห๊อะ”

            “ไปนะ”

            “เออ ไปไกลๆเลยไป”

            ฮยองวอนยิ้ม เดินออกไป แต่ก็หันกลับมาอีกรอบ “เออนี่ อยากหาที่สงบๆอ่ะ ที่อื่นก็มีเยอะแยะนะ”

            “...”

            “แต่ข้างบ่อขี้แบบนี้ ไม่ไหววะมินฮยอก โคตรเหม็นเลย”

            พูดจบร่างสูงก็วิ่งออกไป มินฮยอกเลยบ่นอุบอิบอยู่คนเดียว มันก็ไม่ได้เหม็นขนาดนั้นสักหน่อย ตรงนี้แหละสงบที่สุดแล้ว คิดดูสิ ว่าจะมีใคร ที่มานั่งข้างบ่อขี้

            นอกจากมินฮยอก

            มินฮยอกก็แค่คนธรรมดาๆที่บังเอิญกลายเป็นคนไม่ธรรมดาเพราะดันไปเป็นเพื่อนกับแชฮยองวอน บุคคลพิเศษสำหรับทุกคนในมหาลัย ไม่ใช่ว่าหมอนั่นมันเอ๋อ หรือสติไม่ดีถึงเป็นบุคคลพิเศษนะ แค่เพราะฮยองวอนเบ้าหน้าดี การเรียนนเลิศ กีฬาเด่น และบ้านรวยเวอร์

            เพอร์เฟ็คจนถึงขั้นได้เป็นหนึ่งในปริ๊นซ์ของมหาลัยที่ทุกๆคนบูชาขึ้นหิ้ง ตัดภาพกลับมาที่มินฮยอก

            เด็กแว่น หัวฟู หน้าเป็นสิว การเรียนก็งั้นๆ กีฬาก็ไม่ค่อยเล่น ไหนจะฐานะทางบ้านนี่ไม่ต้องพูดถึง มีตังค์กินข้าวก็ดีแล้ว

            ส่วนที่ว่าทำไมคนที่ต่างกันสุดขั้วถึงมาเป็นเพื่อนกันได้ นั่นก็เพราะว่าตอนปีหนึ่ง ฮยองวอนวิ่งหนีแฟนคลับที่เอาแต่ตาม แล้วมินฮยอกก็ช่วยบอกที่หลบให้ ซึ่งก็คือข้างบ่อขี้นี่แหละ หลังจากนั้นฮยองวอนก็สำนึกในบุญคุณ ตามติดมินฮยอกเป็นเงา โดยให้เหตุผลว่า ถ้าไปเดินกับพวกปริ๊นซ์ด้วยกันแล้วจะดูด้อย แต่เมื่อไหร่ที่เดินกับมินฮยอก เขาจะกลายเป็นคนมีออร่า และหล่อโคตรๆขึ้นมาทันที

            จ้ะ!!!

            ความจริงฮยองวอนมันก็เป็นคนดีนะ ไม่ถือตัว มีอะไรก็ช่วยเหลือโดยไม่บ่น เมื่อก่อนพอยอมรับได้ เดินไปไหนมาไหนดว้ยได้ เพราะมินฮยอกไม่มีเพื่อนคบอยู่แล้ว แต่หลังๆมาจำเป็นต้องตีตัวออกห่าง เพราะบรรดาแฟนคลับของฮยองวอน ต่างก็ขับไล่ไสส่งมินฮยอก บอกว่ามินฮยอกจะทำให้ฮยองวอนเสียราศี ถ้าไปอยู่ใกล้ ไล่ไม่พอ เคยถึงขั้นเข้ามาทำร้ายร่างกายกันก็มี แต่มินฮยอกไม่ได้บอกฮยองวอนหรอก เพราะไม่อยากให้มันวุ่นวาย

            ดังนั้นทางเลือกที่ดีที่สุด ก็คือการหลบมาอยู่คนเดียว อย่างที่เคยอยู่นี่แหละ มันดีที่สุดแล้ว

            แต่สุดท้ายก็คือหนีไม่พ้นไง ไม่ว่าจะไปไหน ฮยองวอนก็มีเรดาร์ตามตัวมินฮยอกได้ทุกที

            แล้วนี่ไอ้เรื่องตามหาคนในฝันหมอนั่นอีก

            จะไปหาได้จากที่ไหนวะ

            ใครจะไปคิด ว่าคนอย่างฮยองวอนจะพูดจริงทำจริง ที่บอกว่าจะช่วยเรื่องของรุ่นพี่โฮซอก ทั้งที่มินฮยอกไม่ได้ขอ หมอนั่นเข้าใจไปเองทั้งนั้นว่ามินฮยอกชอบรุ่นพี่ ไม่ได้ชอบสักหน่อย แต่หล่อขนาดนี้ ได้ใกล้ชิดแบบนี้ จะไม่รู้สึกอะไรเลยก็คงไม่ใช่คนแล้วล่ะ

            “ตรงไหนที่ไม่เข้าใจเหรอ เดี๋ยวพี่ช่วย”

            “อะ เอ่อ ผม.. คือ”

            “ว่าไง บอกมาได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ”

            “ความจริงแล้ว คือผม..”มินฮยอกอึกอัก ไม่กล้าพูดเพราะกลัวจะเป็นการหักหน้ารุ่นพี่ แต่ถ้าไม่พูด เขาก็คงเข้าใจอะไรผิด “ฮยองวอนคงเข้าใจผิดแล้วล่ะครับ ผมเข้าใจทุกอย่างในหนังสือเล่มนี้เลย”

            “...”

            “ขอโทษนะครับรุ่นพี่ ฮยองวอนมันเสือ.. เอ่อ หมอนั่นยุ่งเกินไปเลยรบกวนรุ่นพี่"

            โฮซอกมองคนตรงหน้าที่พูดรัวๆใส่ ขยับแว่นหนาๆที่ใส่อยู่ อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างเอ็นดู ก็ว่าอยู่ว่าเด็กขยันอย่างมินฮยอก ไม่น่าจะเรียนไม่รู้เรื่องจนถึงกับให้เขามาติวให้ แต่เพราะฮยองวอนไปกึ่งขอร้อง กึ่งบังคับให้มาก็เลยต้องมา ไม่คิดเหมือนกันว่าพอได้มานั่งอยู่ใกล้ๆแบบนี้ ได้เห็นท่าทางของคนตรงหน้า ก็รู้สึกว่ามินฮยอกเป็นคนมีเสน่ห์

            “ไม่เป็นไรครับ”โฮซอกพูดอย่างใจดี “แต่ไหนๆก็มาแล้ว สั่งไอติมมากินกันเถอะ เดี๋ยวพี่เลี้ยง”

            “อะ เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกครับรุ่นพี่ ผมเกรงใจ”

            “ไม่ต้องกะ..”

            “ขอเมนูด้วยคร้าบบบบบบบบบบบ”

            เพิ่งบอกไปว่าเกรงใจ แต่ขอเมนูจากพนักงานแทบจะทันที แถมพอได้เมนูก็รัวสั่งไม่หยุด ทำเหมือนว่าวันพรุ่งนี้จะไม่ได้กินอีกแล้ว โฮซอกหัวเราะในลำคอ ไม่แปลกใจแล้ว ทำไมฮยองวอนชอบมาพูดถึงเรื่องเปิ่นๆของมินฮยอกให้ฟัง

            น่ารักดี

            “ระ รุ่นพี่ ขอโทษทีนะครับ ผมว่าผมสั่งเยอะไป”

            “ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไร เต็มที่เลย พี่บอกว่าจะเลี้ยงไง”

            “แหะๆ”

            มินฮยอกเกาต้นคอแก้เขิน เมื่อกี้มันลืมตัว พอได้ยินเรื่องมีคนเลี้ยงหูมันก็ผึ่ง ต่อมงกทำงานทันที ก็บอกแล้วว่ามินฮยอกไม่ได้มีเงินเยอะแยะ แค่มีกินข้าวในแต่ละมื้อก็บุญโขแล้ว ขอกินของหวานบ้างสิ

            ไม่นานนัก บรรดาไอติมหลากหลายแบบก็ถูกยกมาเสิร์ฟ ทั้งสองคนนั่งกินไอติมไป คุยกันไป ทำความรู้จักกันในระดับหนึ่ง แต่..

            “ไง ติวกันไปถึงไหนแล้ว”

            “มาไงเนี่ยฮยองวอน”

            “เดินมาดิพี่”ฮยองวอนพูดยิ้มๆ ทิ้งตัวนั่งลงข้างเพื่อนสนิทที่ตอนนี้นั่งแก้มแดงเป็นตูดลิงอยู่ เลยหันไปกระซิบ “ไง แผนฉัน จีบพี่โฮซอกมันติดยัง”

            “ไอ้บ้า จีบอะไรของนายวะ”มินฮยอกโวย “แล้วนี่มาทำไม”

            “ก็มาดู”ฮยองวอนตอบหน้าตาย หันไปยักคิ้วให้โฮซอก “ตามสบายเลย คุยกันไปเถอะ คิดซะว่าผมไม่ได้อยู่ตรงนี้ ..ขอเมนูด้วยนะครับ”

            โฮซอกมองรุ่นน้องที่ทำตัวเหมือนแขกที่ได้รับการเชิญ หัวเราะในลำคอ

            “พี่เลี้ยงใช่ปะ มันก็แน่อยู่แล้วอ่ะเน๊อะ คนอย่างเจ้านี่ไม่มีปัญญาเลี้ยงหรอก”

            “ย๊า แชฮยองวอน!!!”

            “ทำไม ฉันพูดผิดตรงไหนไม่ทราบ”

            โฮซอกมองการทะเลาะของทั้งสองคน ทั้งยิ้มทั้งถอนหายใจไปพร้อมๆกัน ฮยองวอนนะฮยองวอน ไม่เคยจะรู้ตัวอะไรเลย มัวแต่ตามหาคนในฝันอยู่นั่นแหละ คนในความจริงอยู่ตรงหน้าแล้วแท้ๆ

            สงสัยต้องกระตุ้นสักหน่อย

            “น้องมินฮยอก”

            “ครับ”

            “เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านนะครับ”

            “ได้เล..”

            “ไม่ต้องอ่ะพี่ อย่าลำบากเลย บ้านหมอนี่ทั้งเปลี่ยว ทั้งไกล เดี๋ยวมินฮยอกฉุดพี่เข้าบ้านจะทำไง”

            “ฮยองวอน!! ไอ้บ้า”

            “โอเคๆ ไม่ไปส่ง ถ้างั้น วันพรุ่งนี้เราว่าง ไปดูหนังกันนะครับ”

            “ดะ..”

            “ใครบอกมินฮยอกว่าง การบ้านเพียบเลย ไหนจะงานคู่อีก จะหนีไปเที่ยวปล่อยฉันทำงานคนเดียวหรือไง”

            “งั้น..”

            “มินฮยอกมันไม่ว่าง บ้านมันไกล ไม่สะดวก วันมะรืนมินฮยอกอาจจะป่วย วันต่อไปก็มีธุระ อีกวันก็แมวข้างบ้านตาย”

            โฮซอกหัวเราะก่อนจะเขกหัวฮยองวอนเบาๆ “เลอะเทอะว่ะ แค่จะบอกว่า งั้นขอตัวกลับก่อนแล้วกันนะ”

            “อ้าว”

            “ไปนะครับมินฮยอก ไว้เจอกันใหม่”

            “อะ เอ่อ รุ่นพี่ครับ”

            “ครับ?”

            “ก่อนไป ..อย่าลืมจ่ายเงินนะครับ ผมไม่มีเงิน แฮ่ๆ”

            โฮซอกหัวเราะอีกหน หย่อนระเบิดอีกรอบด้วยการเอื้อมมือไปยีผมมินฮยอกเบาๆ แล้วเดินไปจัดการเคลียร์ค่าไอติม ปล่อยให้สองคนที่ยังนั่งกันอยู่เถียงกันไม่หยุด

            “ย๊า ไหนนายบอกจะมาช่วยฉันไง นี่มันขัดขวางกันชัดๆ”

            ฮยองวอนเบ้ปาก จิ้มหน้าผากมินฮยอกแรงๆ “เรื่องอะไรฉันจะให้นายสมหวังก่อนฉันล่ะ ถ้ายังหาคนๆนั้นของฉันไม่เจอ นายก็ห้ามสมหวังเว้ย”

            “ชิ ไอ้คนนิสัยไม่ดี”

            “แล้วนี่อิ่มหรือยัง จะได้ไป”

            “นายสั่งไอติมไปไม่ใช่เหรอ ยังไม่ทันได้กินเลยนะ”

            “แล้วไง ไม่ใช่เงินฉันจ่าย”พูดจบ ฮยองวอนก็คว้าข้อมือมินฮยอกแล้วลากออกไปจากร้าน ตรงไปยังร้านเสื้อผ้าที่อยู่แถวๆนี้ เลือกเสื้อผ้าตัวนั้นตัวนี้มาทาบกับตัวมินฮยอก ก่อนที่จะซื้อหมดทุกตัวแบบไม่มีเสียดายเงิน สุดท้ายก็ลากมินฮยอกเข้าไปในร้านตัดผม สั่งๆกับช่าง หลังจากนั้นก็จ่ายเงินแล้วกลับไปก่อนเลย ทิ้งความงงไว้ให้มินฮยอก

            “น้องนี่หน้าตาดีนะคะ แต่ทำตัวเหมือนคนหน้าตาไม่ดีเลย”

            “แหะๆ”นี่เขาชมใช่ปะ เหมือนจะด่าอยู่กลายๆ

            “ไม่ต้องห่วงค่ะ น้องฮยองวอนสั่งให้แปลงโฉมให้น้อง พี่จะจัดการให้”

            เสร็จคำ มินฮยอกก็ถูกพาไปนู่น ไปนี่ ตัดผม ขัดตัว บลาๆๆๆ ใช้เวลาร่วมสามชั่วโมง ออกมาก็ฟ้ามืดแล้ว มินฮยอกเลยต้องหอบถุงเสื้อผ้านับสิบที่ฮยองวอนทิ้งไว้กลับบ้านอย่างทุลักทุเล พอมาถึง เจ้าของความวุ่นวายก็โทรเข้ามาเหมือนรู้

            “ว่าไงไอ้ตัวยุ่ง”

            (ไอ้ตัวยุ่ง? เห๊อะ เรียกซะน่ารัก ..นี่ถึงบ้านยัง)

            “อืม เพิ่งถึง”มินฮยอกตอบ โยนถุงเสื้อผ้าลงไปบนเตียง “นี่นายทำบ้าอะไรเนี่ย ซื้อเสื้อผ้าให้ฉันทำไมเยอะแยะ ไหนจะตัดผมอีก ขัดตัวด้วย ทำทำไม”

            (นี่! กำลังช่วยนะเว้ย ขี้เหร่ๆอย่างนายอ่ะ พี่โฮซอกมันไม่เอาหรอก หัดทำตัวให้มันดูดีซะบ้าง)

            “ชิ”

            (ฉันต้องไปญี่ปุ่นกับแม่ ประมาณห้าวันได้ กลับมา หวังว่าจะเผด็จศึกพี่โฮซอกได้นะ ให้มันคุ้มค่ากับที่ฉันเสียไปหน่อยยยย)

            “จะบ้าเหรอ คนเพิ่งรู้จักกันนะเว้ย”

            (เออ นั่นแหละ เคยได้ยินคำว่ารักไม่ต้องการเวลามะ อย่ามาพูดมาก)

            “เห๊อะ พูดเหมือนอะไรมันง่ายไปหมดทุกอย่าง แล้วก็นะ ฉันไม่ได้ชะ..”

            (แค่นี้แหละ แค่จะโทรมาบอกเฉยๆ เสื้อผ้าเก่าๆ โยนทิ้งไปได้ละ ให้หมามันยังลังเลใจที่จะใส่เลย แล้วแว่นน่ะ สายตาก็ปกติ เลิกใส่เหอะ ทุเรศว่ะ)

            “นี่!!!!!”

            (ไม่เจอนาย ฉันคงคิดถึงน่าดู)

            “...”

            (ขอให้สมหวังนะ ฉันจะรอดู)

            แล้วสายก็ตัดไปเลย มินฮยอกได้แต่ถือโทรศัพท์ค้างเอาไว้แบบนั้น อยากจะพูดก็ไม่ทันได้พูด เหมือนฮยองวอนไม่ฟังอะไรเลย คิดไปเองอยู่ได้

            มินฮยอกไม่ได้ชอบรุ่นพี่โฮซอกสักหน่อย

            คนที่มินฮยอกชอบน่ะ ไม่ฉลาด ไม่อบอุ่น ไม่อ่อนโยน แล้วก็ใจดีอย่างพี่โฮซอกหรอก คนๆนั้นนะ ทั้งโง่ งี่เง่า ปากร้าย จอมสร้างปัญหา ตัววุ่นวาย

            แต่ก็ได้แค่ชอบนั่นแหละ ไม่มีทางพัฒนาไปมากกว่านี้แน่ๆ ในเมื่อในสายตาของหมอนั่น

            มินฮยอกก็เป็นแค่เพื่อน เพื่อนของแชฮยองวอน

            หลายวันที่ผ่านมา มินฮยอกได้รับสายตาจากคนรอบข้างดีขึ้น แถมเสียงซุบซิบก็ดังเข้าหูตลอดว่ามินฮยอกดูดีกว่าเดิม จากสายตารังเกียจ เกลียดชังก็เริ่มหายไปเกือบหมด แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีคนหมั่นไส้มินฮยอกหรอกนะ เพราะตอนนี้นอกจากฮยองวอน ยังมีรุ่นพี่โฮซอกที่มาวนเวียนป้วนเปี้ยนอยู่กับมินฮยอกตลอด

            จนทนความวุ่นวายรอบข้างไม่ไหว ต้องหนีมากบดานตรงที่ประจำของตัวเองอีกครั้ง

            พอไปญี่ปุ่น ฮยองวอนก็ไม่ได้ติดต่อมาเลย ธุระของเขาลากยาว นี่ก็เข้าอาทิตย์ที่สองเข้าไปแล้ว มินฮยอกเลยได้แค่คิดถึงอยู่แบบนี้ หมอนั่นมันใจร้ายชะมัดเลย

            Rttttt

            ร่างบางสะดุ้งเฮือก หันไปคว้าโทรศัพท์แทบจะทันที ก่อนจะเม้มปากแน่นเมื่อเห็นคนที่โทรเข้ามา นี่มีหูทิพย์เหรอ นึกในใจก็รู้ด้วย

            ทำใจอยู่สักพัก มินฮยอกก็กดรับสาย เพราะมันไม่ใช่แค่โทร แต่เป็นวิดีโอคอลเลย

            (กว่าจะรับนะ เกือบหลับ)

            “ก็ง่วงตลอดเวลาอยู่แล้วมะ”

            (อย่ามาแซะ นี่เป็นไงบ้าง คบกับพี่โฮซอกยัง)

            “...”

            (เฮ้ย วิดีโอคอลนี่คือกะจะเห็นหน้านะ ได้ไปดูดสิวตามที่นัดให้ปะ แล้วได้ไปบำรุงหน้ามาไหม นี่ลงทุนไปเยอะนะเว้ย ขอดูผลงานหน่อย)

            “ใครขอให้มาลงทุน”

            (อ้าวๆ พูดงี้เดี๋ยวเจอดี เร็ว หันมาหน่อย)

            มินฮยอกเม้มปาก ลังเลใจอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่จะค่อยๆหันหน้าไปหาโทรศัพท์ “ห้ามบ่น ห้ามด่านะ นี่ฉันก็พยายามที่สุดแล้วเนี่ย”

            (...)

            “ย๊า อย่าเงียบดิ”

            (กำลังนึกอยู่ ..นี่มินฮยอก เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนจะเข้าเรียนมหาลัยปะ)

            มินฮยอกนึกย้อนอดีต ก่อนจะส่ายหัว “ไม่อ่ะ ฉันอยู่ต่างจังหวัดนะ เพิ่งจะเข้าโซลตอนอยู่มหาลัย จะไปเจอนายที่ไหน”

            (ว้าย บ้านนอก)

            “- -“

            (ฮ่าๆๆๆ ฉันว่าเราต้องเคยเจอกันมาก่อนแน่ๆ หน้านายคุ้นมากเลย)

            “เพ้อเจ้อ”มินฮยอกด่าแก้เก้อ “ละ แล้วจะกลับเมื่อไหร่”

            (อาทิตย์หน้ามั้ง)

            “..งี้ก็ไม่ทันวันเกิดนายอ่ะสิ”

            (อือ ไม่ทันหรอก แต่ช่างเหอะ วันเกิดแล้วไง มันก็วันธรรมดาๆน่า)

            “...”

            (รีบตกลงคบกับพี่โฮซอกมันไปได้ละ ฉันอนุญาตให้นายสมหวังก่อนฉันก็ได้)

            “ฉันไม่ได้..”

            (นายน่ารักแล้วนะ มั่นใจในตัวเองหน่อย ไปบอกเขาว่านายชอบเขา ไม่มีใครปฏิเสธนายหรอก ฉะ ฉันไปก่อนนะ)

            “อย่าเพิ่งวางนะฮยองวอน!!!”

            (...)

            “..ฉะ ฉัน ฉันน่ารักแล้วจริงๆเหรอ”

            (อือ น่ารักกว่าที่คิดไว้เยอะเลย)

            “งะ งั้น ถ้าหากฉันไปสารภาพรักกับคนที่ฉันชอบ เขาจะไม่ปฏิเสธฉันใช่ไหม”

            (..ชะ ใช่ดิ)

            “งั้น ..ขอบใจนะ ฉันจะไปบอกเขา”

            (...)

            “...”

            (อืม ขอให้โชคดี ยินดีล่วงหน้า)

            แล้วสายก็ตัดไป มินฮยอกถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก็ถ้าพูดมาขนาดนั้น มินฮยอกก็อยากจะลองดูเหมือนกัน ผลมันจะออกมาเป็นยังไง ก็ถือว่าได้ทำ

            ไว้รอฮยองวอนกลับมา จะต้องบอกให้ได้เลย..

            แต่ก็อยากจะไปวันเกิดฮยองวอนเหมือนกันแฮะ ถ้าคำบอกรักของมินฮยอก มันจะถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดที่ฮยองวอนถูกใจหรือเปล่านะ

            เฮ้อ ก็ได้แค่คิด จะไปเอาเงินจากไหนซื้อตั๋วเครื่องบินล่ะ เงินจะกินก็แทบจะไม่มีแล้วเนี่ย

            ...

            วันนี้วันเกิดของฮยองวอน มินฮยอกควรอยู่ที่โซล แต่สุดท้าย อ้าว ..ทำไมถึงมาญี่ปุ่นได้

            ไม่ได้เล่นหวยหรอกนะ ไม่มีโชคขนาดนั้น เป็นเพราะ..

            “ถ้าฮยองวอนรู้ มันคงดีใจนะ”ปริ๊นซ์วิศวะอย่าง ซนฮยอนอู พูดอย่างอารมณ์ดี

            “ใช่ แค่เรามาเซอร์ไพรส์มันก็ดีใจแล้ว แต่นี่โฮซอกคนจริง เล่นไปลากมินฮยอกมาด้วยนี่ แม่งคงตื้นตันร้องไห้ขอบคุณเราแหงๆ”เสริมด้วยปริ๊นซ์คณะบริหาร ผู้ชายตัวเล็กน่ารัก ยูกีฮยอน

            “จะว่าไปแล้ว ไม่ได้มาเที่ยวด้วยกันแบบนี้มาตั้งนานแล้วเน๊อะ”ปริ๊นซ์น้องใหม่แห่งคณะประมง อิมชางกยุน พูด

            “ก็กว่าจะหาเวลารวมตัวกันได้ ยากเย็นเหลือเกิน นี่ดีนะ เวลาว่างตรงกัน”ปริ๊นซ์คณะศิลปศาสตร์ ลีจูฮอน พูดต่อ ตาตี่ๆของเขาทำให้มินฮยอกไม่ค่อยแน่ใจว่าเขามองทางเห็น

            แต่ว่านะ ..คนธรรมดาๆอย่างมินฮยอก มาอยู่ท่ามกลางปริ๊นซ์ที่โด่งดังเหล่านี้

            ไม่โดนหมั่นไส้ก็แปลกแล้ว รู้สึกตัวเองด้อยค่าไปเลย

            “มั่นใจในตัวเองหน่อยสิมินฮยอก ไอ้ฮยองวอนมันคงดีใจ ที่ได้เจอเรานะ”

            “แต่ว่าผม.. หมอนั่นอาจจะไม่ดีใจก็ได้นี่ครับ”

            “เชื่อพี่สิ ดีใจแน่นอน”

            รุ่นพี่โฮซอกพูด ตบบ่ามินฮยอกเบาๆเป็นการให้กำลังใจเขาก็คือคนที่ทำให้มินฮยอกมาอยู่ที่นี่ไง การเดินทางต่างประเทศครั้งแรกของมินฮยอก ก็ต้องขอบคุณรุ่นพี่นี่แหละ แถมยังได้นั่งแบบระดับเฟิร์สคลาสไปอีก

            ชาตินี้ไม่รู้จะหาโอกาสนี้ได้จากไหน

            ความจริงมันก็หาได้แหละ..

            ถ้าฮยองวอนรับรักน่ะ

            บ้า!! เขินจัง

            ทุกคนเดินทางกันมาถึงบ้านพักตากอากาศของตระกูลแช ปาร์ตี้เล็กๆเริ่มขึ้น โดยมินฮยอกยังไม่ปรากฏตัว ไม่รู้ว่ารุ่นพี่คิดอะไรอยู่ ถึงได้ให้มินฮยอกมาซ่อน

            และแน่นอนว่าทำเอาเจ้าของวันเกิดรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย.. ทำไมไม่มีใครเข้าใจ ทำไมไม่มีใครรู้ว่าฮยองวอนต้องการอะไร

            จะมากันทำไมเยอะแยะ ความจริงแค่ส่งมินฮยอกมาคนเดียวก็พอ ฮึ่ย หงุดหงิดจัง

            “เป็นไรเนี่ย หน้ามุ่ยเชียว”

            “-*- จะมากันทำไม แล้วทำไมไม่พาหมอนั่นมาด้วยฮะ”ฮยองวอนถามรุ่นพี่ที่ตัวเองสนิทที่สุด ก่อนจะทำหน้างอใส่

            โฮซอกหัวเราะร่วน กอดคอรุ่นน้องแล้วยักไหล่ “หมอนั่นที่ว่านี่ ..มินฮยอกเหรอ”

            “ก็ชะ..”

            “จะอยากให้แฟนฉันมาทำไมวะ”

            “ฮะ ฟะ แฟนเหรอ”

            “อืม เพิ่งตกลงคบกันไป มินฮยอกน่ารักดี ยังไงก็ขอบใจแกมากนะที่แนะนำมินฮยอกให้รู้จัก”

            ฮยองวอนยืนเงียบ เหมือนสติหลุด แต่เมื่อตั้งสติได้ ก็สะบัดตัวเองออกมา รู้สึกหงุดหงิดจนอยากจะพังงาน ไม่รู้เป็นบ้าอะไร มันหงุดหงิด ทั้งที่ความจริงก็ต้องการให้มินฮยอกกับไอ้พี่โฮซอกมันคบกัน แต่พอคบกันจริงๆแล้ว..

            ทำไมรู้สึกเหมือนอกหัก

            เฮ้ย จะบ้าเหรอ จะไปอกหักอะไรอ่ะ ไม่ได้รู้สึกอะไรสักหน่อย คอยดูเถอะ หาคนในฝันเจอเมื่อไหร่ จะหวานแซงหน้าเลย..

            แต่พอมานึกดูอีกที มินฮยอกก็หน้าตาคุ้นๆจริงๆนั่นแหละนะ เหมือน.. เหมือนกับ

            “เอ้ย มาเป่าเค้กเร็ว จะกิน”

            ฮยองวอนสะดุ้งจากความคิด หันไปมองเจ้าแฮมจี้ที่ตะโกนเรียกดังลั่น เลยจำใจต้องเดินไปหน้าเค้กที่จุดเทียน แต่หลีกเลี่ยงจะยืนใกล้โฮซอก ไม่รู้สิ ไม่พอใจ ทำไมต้องคบกับมินฮยอกด้วยวะ เขาเจอกับมินฮยอกก่อนนะเว้ย อยู่ด้วยกัน สนิทกันมากกว่า คนที่อยู่ข้างมินฮยอกมาตลอดก็คือเขา

            ฮยองวอนสิ ต้องเป็นคนคบกับมินฮยอก

            แน่ะ บ้าอีกละ จะไปอยากคบกับคนขี้เหร่ที่ชอบนั่งอยู่ข้างบ่อขี้ทำไม พอๆๆๆๆๆ

            “กะมากินฟรีกันอย่างเดียวเลยสินะ ไหนอ่ะของขวัญ”เป่าเทียนเสร็จ ฮยองวอนก็ถามหาของขวัญทันที

            เหล่าปริ๊นซ์มองหน้ากันไปมา อย่างรู้กัน ก่อนที่กีฮยอนจะเป็นคนพูด “ของขวัญน่ะมีแน่ รับรองว่าถ้าเห็น นายต้องคุกเข่าขอบคุณฉันเลยแหละ”

            “ขี้โม้ว่ะ”

            “เดี๋ยวรู้เลย พี่โฮซอก ไหนอ่ะของขวัญ”

            “แป็บ”โฮซอกพูด ก่อนจะเดินหายไป

            ฮยองวอนแอบเบ้ปากใส่ ไม่รู้ ตอนนี้เห็นโฮซอกแล้วหงุดหงิดเป็นบ้า ว่าแต่ ของขวัญอะไรเหอะ ที่ทำให้ฮยองวอนถึงกับต้องลงไปนั่งคุกเข่าขอบคุณ ไม่มีทางอ่ะ ตอนนี้นะ เขาก็แค่อยากได้คนในฝันคนนั้น นั่นแหละ ถ้าพามาได้ ถึงจะลงไปนั่งคุกเข่าขอบคุณ

            แล้วนั่น ..เฮ้ย!!!!!!!!!

            “ฮยองวอน!!! เข่าอ่อนเลยเหรอ”ฮยอนอูพูดกลั้วหัวเราะ เมื่อรุ่นน้องลงไปนั่งคุกเข่าจริงๆ ทันทีที่โฮซอกพามินฮยอกออกมา

            “นะ นี่ นี่นาย..”

            “อะไร มอง ..มองแบบนั้นหมายความว่าไงฮะ”มินฮยอกโวยแก้เขิน แก้มร้อนไปหมดที่เห็นสายตาของฮยองวอน

            “นายคือ.. คือ มินฮยอกเหรอ”

            “ก็ใช่ดิ นายเห็นฉันเป็นคนในฝันนายหรือไง”

            “..กะ ก็ใช่น่ะสิ”

            “-o- ฮะ”

            “นาย ..คือ คือ ..คนๆนั้นจริงๆ”

            ตอนที่เห็นหน้าผ่านวิดีโอคอล มันก็ไม่ชัดขนาดนี้ แค่รู้สึกว่ามินฮยอกดูดีขึ้นกว่าแต่ก่อน เลยรู้สึกคุ้นๆตา แต่พอมาเห็นวันนี้ ตอนนี้ มินฮยอกดูดีมากๆ ไหนจะเสื้อผ้าที่แทบจะเหมือนเป๊ะกับที่เขาฝันถึงอยู่บ่อยๆอีก

            โคตรใช่เลย..

            “ถ้าพี่ไม่ช่วย แกจะรู้ตัวปะเนี่ย”โฮซอกพูด ดันมินฮยอกไปตรงหน้าฮยองวอน “คนอื่นเขารู้กันหมดละ ว่าไอ้คนในฝันที่แกมาเพ้อให้ฟังอยู่ใกล้ตัวแกซะขนาดนี้ มีแต่แกที่ไม่รู้เรื่อง”

            “ช่ายยยย โง่ว่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”

            “ไอ้ชางกยุน”ฮยองวอนเสียงเขียว เมื่อถูกหัวเราะเยาะ ยันตัวลุกขึ้น มองโฮซอกงงๆ “นี่อะไร พูดแบบนี้หมายความว่าพี่รู้ แต่พี่ก็ยังคบกับมินฮยอกอ่ะนะ”

            “ฮะ ใครคบกับฉัน”มินฮยอกตะโกนเสียงดัง “หมายความว่าไง”

            “อ้าว ก็นาย กับ.. นี่พี่หลอกผมเหรอ”

            “ไม่หลอกแล้วจะรู้ตัวไหมล่ะ”

            “พี่แม่ง..”ฮยองวอนเบ้ปากด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะหันไปคว้าข้อมือมินฮยอกแล้วดึงมายืนอยู่ข้างตัว “มานี่เลยนายน่ะ”

            “อะไรของนาย”

            “รู้ตัวปะ ว่าเข้าฝันฉันแทบทุกคืน”

            “ฮะ?”

            “..อย่ามาทำหน้างง”ฮยองวอนพูดด้วยเสียงไม่สบอารมณ์ ก่อนจะผ่อนเสียงให้ได้ยินกันแค่สองคน “มันน่ารัก”

            “.////////////.”

            “อ้าว แล้วแบบนี้เอาไงต่ออ่ะ”จูฮอนถาม “คบปะ”

            “..คบได้ไง ก็มินฮยอกมันชอบพี่โฮซอกอยู่”

            “ฉันไม่ได้ชอบรุ่นพี่สักหน่อย!!!!!”มินฮยอกปฏิเสธเสียงดัง ตัดสินใจหลับตาแล้วพูดออกไป “ฉันชอบนายต่างหากเล่า ไอ้โง่”

            “นะ นี่..”

            “อ้าวๆๆ คดีพลิกไหมล่ะ”กีฮยอนยิ้มกริ่ม “แล้วนายอ่ะฮยองวอน ชอบมินฮยอกไหม”

            “..คนในฝันมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าขนาดนี้ คิดว่าชอบไหมล่ะอ้วน”

            “งั้นจะบอกว่าถ้าฉันยังเป็นฉันคนเดิม นายก็จะไม่ชอบงั้นสินะ”มินฮยอกถาม รู้สึกเจ็บนิดๆ ถ้ามินฮยอกขี้เหร่ แว่นหนา แต่งตัวมอมๆ ฮยองวอนก็คงไม่สนใจ

            “ที่จริง..”

            “...”

            “ฉันว่าฉันชอบนายตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอกันแล้วล่ะ”

            “ฮิ้ววววววววววววว”

            “แหมๆๆๆๆๆๆๆๆ”

            “โอ๊ย เบาๆหน่อยครับ เพื่อนๆอิจ”

            คำสารภาพบวกกับเสียงแซวรอบข้าง ทำเอามินฮยอกหน้าแดงด้วยความเขินจัด นี่หมายความว่าใจเราตรงกันแล้วสินะ ทำไมบทมันจะง่ายก็ง่ายขนาดนี้

            “เอาเหอะ สารภาพรักกันแล้ว งั้นตอนนี้กินเค้กไหม พี่ก็หิว”ฮยอนอูพูด

            ฮยองวอนเลยหัวเราะแล้วเอามีดตัดเค้กใส่จาน “ก่อนกินขอชิมก่อนว่าหวานไหม”

            มินฮยอกมองการกระทำของฮยองวอนอย่างงงๆ ความจริงปล่อยมือก่อนก็ได้ จะได้ทำอะไรถนัดๆ ดูสิ ต้องชิบด้วยการยกเค้กขึ้นมาจุ่มปากแบบนั้น มันไม่ลำบากไปเหรอ

            “นายปะ..”

            จุ๊บ

            ตากลมๆของมินฮยอกเบิกขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อถูกริมฝีปากอิ่มที่เปื้อนเค้กของฮยองวอนแนบลงมา ทำให้พลอยรู้รสเค้กไปด้วย ไม่ได้ลึกซึ้งอะไรมากมาย และไม่ได้ยาวนาน แต่ก็ทำเอามินฮยอกเกือบเป็นลมไปได้เหมือนกัน

            “อืม หวาน ..อร่อยดี”

            “โห ขนาดนี้เลยเหรอไอ้บ้า เพื่อนอิจฉานะเว้ย”จูฮอนโวยวาย ทุกๆคนเลยหัวเราะ

            ฮยองวอนกระชับมือที่จับมือเล็กไว้ ก่อนจะหันไปมองหน้า “คบกับฉันแล้ว ต่อไปมองคนอื่น นายตาย”

            “บอกตัวเองเถอะ”

            “กลับไป ก็เอาแว่นมาใส่ ทำผมให้มันยุ่งๆด้วย”

            “เอ้า”

            “แบบนี้มันน่ารัก ไม่โอเค มีแต่คนมองนาย”

            “บ้า >/////<”

            โฮซอกมองรุ่นน้องสองคนที่กำลังจีบกัน อดไม่ได้ที่จะหยิบดทรศัพท์มาบันทึกภาพ “ฮยองวอน”

            “ฮะ”

            “แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะ”

            “เออใช่ แฮปปี้นะเว้ย”

            “มีความสุขมากๆนะ”

            “แค่นี้มันก็มีความสุขจะตายแล้วมั้ง”

            “สุขสันต์วันเกิดนะฮยองวอน”

            “ขอเค้กเพิ่มอีกได้มะ กินไม่อิ่ม ..เบิร์ธเดย์นะฮยองวอน”

            ฮยองวอนยิ้มกว้าง รู้สึกมีความสุขกับวันเกิดในปีนี้สุดๆ แบบนี้แหละที่เขาต้องการ มีเพื่อนที่ดี และ.. แฟนที่น่ารัก

            “อยากชิมเค้กอีก”

            “ทะลึ่ง!!”

            “ฮ่าๆๆๆ”ฮยองวอนหัวเราะ เมื่อเห้นแก้มของมินฮยอกเปลี่ยนสีไม่เลิก “นายไม่เห็นพูดบ้างเลย”

            “อะไร”

            “ก็..”

            มินฮยอกยิ้ม มองคนตรงหน้า ก่อนจะตัดสินใจเขย่งปลายเท้าขึ้นแล้วหอมฟอดใหญ่ๆไปที่แก้มของอีกฝ่ายโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

            “ฉันชอบนาย ..สุขสันต์วันเกิดนะ ฮยองวอน เจ้าชายของฉัน”

เป็นฟิคเบาสมอง ที่ไม่ค่อยจะมีสาระอะไรเท่าไหร่

ความจริงไรท์จะแต่งเป็นฟิคยาว พิมพ์ไปแล้ว แต่มันไม่จบ ก็เลยเอามาย่อให้กลายเป็นฟิคสั้นซะเลย

จบไปอีกหนึ่งเรื่อง สำหรับโปรเจ็ควันเกิดคุณแช ..เรื่องสุดท้าย ไอฮยอง หรืออาจจะเป็นฮยองไอ

จะมาลงในวันเกิดน้องกุ๊งทีเดียว ไว้เจอกันค่ะ