[Monsta_X] Another Time

ลำดับตอนที่ #10 : Another Time : C H A P T E R S 9

© themy butter

Chapters 9

            ผมชอบความเงียบสงบ ไม่ชอบไปวุ่นวายกับใคร หรือพาตัวเองไปอยู่ในที่ที่มีคนเยอะ ความเงียบคือสิ่งที่ผมโปรดปราน แต่ไม่ใช่กับตอนนี้

            เพราะตอนนี้ผมต้องการคำตอบ ไม่ใช่การเงียบจากวอนโฮ

            ผมถามเขาไปว่าเขาคือองครักษ์ชินที่หายตัวจากอดีตใช่ไหม

            เขาเงียบ..

            เงียบอยู่นานมากจนผมอึดอัด

            มันอาจจะบังเอิญก็ได้ คนเกาหลีมีอีกเป็นร้อย เป็นพันคนที่ชื่อชินโฮซอก ไม่แปลกที่ชื่อนี้จะไปซ้ำกับชื่อขององครักษ์สมัยนั้น

            มันอาจจะบังเอิญก็ได้ ที่ผมฝันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่หน้าตาเหมือนผมมากๆ อาจเป็นเพราะผมโดนวอนโฮพูดกรอกหูอยู่บ่อยๆในอาทิตย์แรกที่เขามาอยู่กับผม

            มันอาจจะบังเอิญก็ได้ที่ในฝันของผมมีผ้ายันต์ที่เหมือนกันกับที่อยู่ในมือวอนโฮ ก็ผมเห็นมันอยู่แทบจะทุกวัน เก็บไปฝันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

            มันอาจจะบังเอิญก็ได้ ที่วอนโฮพูดอะไรที่เกี่ยวกับยุคอดีต และมันดันไปตรงกับประวัติศาสตร์แทบจะทั้งหมด บางทีก่อนหน้าที่เขาจะกลายเป็นคนสติไม่ดีแบบนี้ เขาอาจจะชอบอ่านเรื่องประวัติศาสตร์จนเก็บไปมโนเอาเองก็ได้

            ทั้งหมดมันก็แค่เรื่องบังเอิญทั้งนั้นแหละ ที่ผมกำลังสับสนอยู่ด้วย

            มันก็แค่เรื่องบังเอิญที่ผมดันไปเจอเขาที่มาพร้อมกับปริศนามากมายให้ผมปวดหัวอยู่ตอนนี้

            “มันจะใช่ได้ยังไง ฮยองวอนก็เห็นนี่ ว่าพี่อยู่ตรงนี้ ไหนว่าองครักษ์ชินอะไรนั่นหายตัวไปแบบไร้ร่องรอยไม่ใช่เหรอ.. เขาจะ เขาจะข้ามเวลามาตั้งหลายร้อยปีได้ยังไง”

            ผมมองวอนโฮที่พูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่เขาน่ะโกหกไม่เก่งเลย เขาตบตาผมไม่ได้หรอก แววตาเขากำลังกังวลอย่างเห็นได้ชัดมากขนาดนั้น

            “พูดความจริงได้ไหม”

            “...”

            “ฉันรู้ว่ามันน่าเชื่อยาก ใช่ ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องแบบนี้มันจะเกิดขึ้นจริงๆ ไม่อยากเชื่อว่ามันไม่ได้มีแต่ในละคร”

            “...”

            “ถึงจะยังไม่เชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ฉันสัญญา ..ฉันจะไม่ด่านายว่าโรคจิต หรือเป็นบ้า เป็นโรคประสาทอีกแล้ว”

            วอนโฮมองผมนิ่งๆ สุดท้ายเขาก็ถอนหายใจ ดวงตาคมนั้นกำลังแดงก่ำ คล้ายกับคนกำลังจะร้องไห้

            “ทุกอย่างเป็นความจริง”

            “...”

            “องครักษ์ชิน ..ก็คือพี่เอง”

            หากเขาย้ำกับผมชัดๆอีกครั้งว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง ผมก็จะเชื่อและไม่ถามซ้ำอีกแล้ว แต่เขาพูดมันออกมาเองว่ามันคือเรื่องจริง คนจากยุคอดีตที่หายไปอย่างไร้ร่องรอยก็คือตัวเขาซึ่งอยู่ตรงหน้าผม ถึงทำใจยอมรับยาก แต่ผมก็เชื่อไปแล้วเกินครึ่ง

            ไม่ว่าตอนนี้เขาพูดอะไร ผมก็เชื่อทั้งนั้น

            “มีคนวางแผนลอบปลงพระชนม์องค์ชายรัชทายาทจริง พี่อยู่ที่ตำหนักจริง แต่พี่ไม่ได้เป็นคนฆ่าอินฮยอง”

            ผมเม้มปาก มองคนตรงหน้าแล้วพยักหน้าเบาๆ “อืม ฉันเชื่อนาย”

            เขาดูรักอินฮยองมากขนาดนี้ เขาจะฆ่าเธอลงได้ยังไง มันไร้เหตุผลจริงๆ ถ้าจะคิดว่าเขาเป็นคนฆ่าเธอ

            “เพราะคำมั่นสัญญาที่ให้อินฮยองไว้ว่า พี่จะปกป้องเธอด้วยชีวิตของพี่ แต่เมื่อพี่ทำมันไม่ได้ พี่ก็เลยตั้งใจฆ่าตัวตาย แต่เมื่อปลายแหลมของดาบปาดที่ลำคอ จู่ๆพี่ก็มาโผล่อยู่ที่นี่”

            เขาทำให้ผมย้อนกลับไปในเหตุการณ์วันนั้น วันที่ผมเจอกับเขาเป็นวันแรก สภาพเขาดูมอมแมมเล็กน้อย ดูมึนงง และสับสน แถมยังโผล่มาทั้งที่ใส่ชุดฮันบกอยู่อีก

            “อาจเป็นเพราะผ้ายันต์”วอนโฮยกผ้ายันต์ขึ้นมา แล้วมองตาผม “ผ้ายันต์ที่อินฮยองให้ไว้เพื่อปกป้องพี่จากอันตราย มันอาจจะพาพี่มาที่นี่ เพื่อค้นหาความจริงบางอย่าง”

            “ความจริง? ความจริงอะไร”

            “ใครเป็นคนฆ่าอินฮยอง”

            ผมหลับตา ยกมือขึ้นมาลูบหน้าตัวเอง ตอนนี่ผมอึดอัดไปหมด มีคำถามเป็นสิบๆคำถามในหัว เหมือนหัวจะระเบิดอยู่แล้ว ขณะเดียวกันในใจผมก็เหมือนกำลังถูกบีบจนเจ็บและปวดไปหมด

            “ผ้ายันต์พาพี่มาที่นี่ ..เพื่อกลับมาหาเจ้าของของมัน”

            ผมยกมือขึ้นเป็นเชิงให้วอนโฮหยุดพูดก่อน สุดท้ายผมก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

            “โอ๊ยยยยย ทำไมมันอึดอัดขนาดนี้วะ”

            “เจ็บตรงไหนหรือเปล่าฮยองวอน”

            ผมมองคนที่ปรี่เข้ามาถามอย่างห่วงใย แล้วสั่นหัวรัวๆ “เปล่าๆ ฉันแค่รู้สึกอึดอัด เหมือนหัว เหมือนหน้าอกมันจะระเบิด ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย”

            “พี่ขอโทษ ถ้าหากว่าพี่เป็นต้น..”

            “หยุดเลย ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นแหละ”ผมรีบห้ามอีกครั้งเมื่อวอนโฮทำหน้าเหมือนรู้สึกผิดอีกแล้ว “ฉันเชื่อนายนะ แต่ไม่เชื่อทั้งหมด นายอาจจะเป็นคนวางแผนลอบปลงพระชนม์องค์ชายรัชทายาทจริงๆก็ได้”

            “...”

            “ไม่ต้องมาทำหน้าจ๋อย ก็บอกแล้วว่าแค่อาจจะ”

            ได้ยินผมพูดแบบนี้ คนที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ก็ค่อยๆคลี่ยิ้ม ผมยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเองแรงๆ ก่อนจะมองเขาอย่างจริงจัง

            “อดีตฉันอาจจะเป็นอินฮยองก็จริง แต่นายรู้ไว้ว่าตอนนี้ฉันคือฮยองวอน แชฮยองวอน ไม่ใช่แชอินฮยอง เข้าใจไหม”

            “เข้าใจ”เขาพูดสั้นๆ ยิ้มบางๆ “ไม่ว่าจะเป็นอินฮยอง หรือฮยองวอน พี่ก็จะรัก และปกป้องด้วยชีวิตเหมือนกัน”

            “อย่ามาเน่า”ผมดับฝันเขาก่อนที่จะเพ้อมากไปกว่านี้ “เรื่องราวของเรามันจะไม่เหมือนเดิมแน่นอน ฉันจะไม่รักนายเหมือนอดีต เพราะฉันมีคนที่ฉันรักอยู่แล้ว เข้าใจไว้ด้วย”

            “พี่รู้”เขาพูด ก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วก้มมามองผม

            ผมถอยหนีทันทีที่จู่ๆวอนโฮก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “อะ อะไรของนายวะ”

            “พี่รู้ว่าใจฮยองวอนตอนนี้ไม่ได้ชอบพี่ และมีคนที่ชอบอยู่ พี่รู้ดีว่าคนๆนั้นคือใคร แต่ว่าพี่ไม่สนใจหรอกนะ”

            “...”

            “พี่ทำให้อินฮยองรักมาได้ครั้งนึงแล้ว”

            “...”

            “ทำไมพี่จะทำให้ฮยองวอนรักพี่บ้างไม่ได้ ..จริงไหม”

            “ยะ อย่ามาพูดบ้าๆนะเว้ย”ผมลุกขึ้นยืนทันที ก่อนที่จะโดนรุกมากไปกว่านี้ “ถึงฉันจะเชื่อนาย แต่ก็ใช่ว่านายจะมาทำตัวเป็นองครักษ์ชินได้นะ ตอนนี้นายคือวอนโฮ เรื่องในอดีตปล่อยให้มันเป็นประวัติศาสตร์แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ซะ”

            “ยังไงพี่ก็ต้องหาคำตอบให้ได้”

            “อยากจะทำอะไรก็ทำ แต่อย่าให้ฉันเดือดร้อนก็พอ แล้วก็..”

            “แล้วก็..?”

            “ถะ ถ้ามีเรื่องอะไรจะให้ช่วย ก็บอก”

            “...”

            “ช่วยได้จะช่วย”พูดจบผมก็รีบเดินหนีเข้าไปในบ้านทันที ไม่ลืมที่จะหยิบหนังสือติดมือมาด้วย ยังไงซะผมก็ต้องอ่านให้ละเอียด ผมเองก็อยากรู้เหมือนกัน

            ใครฆ่าอินฮยอง แล้วฆ่าทำไม

            -WONHO-

            ผมเงยหน้ามองท้องฟ้าที่ตอนนี้เต็มไปด้วยดวงดาวที่เปล่งประกายสวยงาม โล่งใจที่ในที่สุดฮยองวอนก็เชื่อ และยอมรับฟังผม เหมือนจะใจร้าย แต่ก็เหมือนเดิม ฮยองวอนยังเป็นฮยองวอนที่จิตใจดี ถึงร่างกายจะเปลี่ยน แต่หัวใจดวงนั้นไม่เคยเปลี่ยนไปเลยสินะ บริสุทธิ์ซะยิ่งกว่าผ้าขาวเสียอีก ถึงจะโล่งใจแล้ว แต่ลึกๆก็ยังไม่สบายใจกับความจริงตามประวัติศาสตร์

            ผมกลายเป็นพวกเล่นไสยศาสตร์ ซ้ำยังฆ่าเมียตัวเอง

            เรื่องราวกลายเป็นแบบนี้ ผมจะต้องค้นหาความจริง ว่าใครที่เป็นคนฆ่าอินฮยอง และวางแผนจะลอบปลงพระชนม์องค์ชายรัชทายาท

            จู่ๆภาพแววตาภายใต้ผ้าคลุมสีดำก็กลับเข้ามาในความคิด แววตาที่ผมรู้สึกคุ้นเคย แต่นึกไม่ออกว่าคือใคร

            “แค่ก”

            ผมไอและสำลักพร้อมกับสัมผัสความเหนียวของของเหลวที่ไหลเกือบมาถึงปาก จนต้องรีบเงยหน้าให้สูงกว่าเก่า รู้สึกปวดแสบปวดร้อนที่ต้นคอจนต้องยกมือขึ้นจับ มีเลือดจากตรงนี้อีกนิดหน่อย ผมหันไปหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดอย่างเร็วเพราะไม่อยากให้ฮยองวอนออกมาเห็น

            ความเจ็บปวดกำลังเล่นงานไปทั่วทุกส่วนของร่างกาย ไม่มีที่มาที่ไป ทำไมจู่ๆผมถึงได้กลายเป็นแบบนี้

            ผมจะเป็นอะไรไม่ได้ทั้งนั้น หากผมยังหาความจริงไม่ได้

            ต่อให้ต้องตายอยู่ที่ยุคนี้ ขอแค่ให้ผมได้รู้ความจริงก็พอ..

ไรท์ขอโทษ ที่หายไปหลายวันเลย แต่ไรท์กลับมาแล้วนะ

เหมือนเดิม งงตรงไหนถามได้ค่ะ ไรท์จะมาอธิบายให้เคลียร์

เหมือนจะหน่วง แต่ก็หน่วงไม่สุด คุณแชเชื่อองครักษ์ชินแล้ว

แถมยังจะช่วยตามหาความจริงให้อีก ส่วนองครักษ์ เกิดอะไรขึ้น??

#องครักษ์ชิน