ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Monsta_X] Another Time

    ลำดับตอนที่ #9 : Another Time : C H A P T E R S 8

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 675
      9
      24 ธ.ค. 58

    © themy butter

    ภาพลิงค์ที่แปะไว้


    Chapters 8

     

                เมื่อคืนผมแทบไม่ได้นอนเพราะมัวแต่ครุ่นคิดถึงสิ่งที่เห็นในความฝัน ประกอบกับทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตั้งแต่เจอวอนโฮ


                จู่ๆเขาก็โผล่มา ใส่ชุดฮันบกแบบโบราณ และพร่ำบอกว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เขาเคยอยู่ เขาดูไม่เข้าใจอะไรบนโลกใบนี้สักอย่าง แถมยังชอบพูดจาแปลกๆ ผมไม่เข้าใจจริงๆ บนโลกเรามันจะมีเรื่องแปลกประหลาดแบบนี้ขึ้นจริงๆ คนเราจะข้ามยุคไปมาได้ง่ายขนาดนี้เชียว


                ยิ่งคิดผมก็ไม่เข้าใจ แถมพอตอนเช้าที่ตื่นขึ้นมาเจอวอนโฮ ผมก็ทำตัวไม่ถูกไปอีก จนเขาไปทำงาน แล้วพี่มินฮยอกมารับ ผมก็ยังหยุดคิดไม่ได้สักที


                “เป็นอะไรน่ะ ทำไมหน้าเครียดๆ”


                ผมสะดุ้งแล้วหันไปมองพี่มินฮยอกที่เดินมานั่งบนเตียง “มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยครับ”


                “คิดเรื่องคนทำเหรอ”พี่มินฮยอกถามพลางลูบหัวผมเบาๆ “ไม่ต้องห่วงนะ ตำรวจจะหาตัวคนทำได้เร็วๆนี้แหละ”


                “อ่า ครับ”


                ผมจำต้องเออออไปตามนั้น ขนาดผมยังคิดว่าวอนโฮมันบ้าเลย แล้วถ้าผมเล่าให้พี่มินฮยอกฟัง เขาอาจจะเข้าใจว่าผมหัวฟาดจนเพี้ยนไปแล้วก็ได้


                “เอ้อ ไอ้ผ้านี่นะ ทิ้งไปได้ไหม มันเปื้อน”


                “ไม่ได้นะ!!!”ผมตะโกนเสียงดังทันทีที่เห็นพี่มินฮยอกถือผ้ายันต์เอาไว้ “เอ่อ คือ มะ ไม่ใช่ของผมน่ะ อันนั้นของวอนโฮเขา”


                “อืม พี่ขอโทษ เห็นมันเปื้อนน่ะ”พี่มินฮยอกยิ้มเจื่อนๆก่อนจะส่งคืนมาให้ผม “กลับกันเลยไหม”


                “ครับ”


                ผมพยักหน้า ลงจากเตียงแล้วเดินออกไปพร้อมๆกัน ความจริงเจ็บตัวแบบนี้ก็มีข้อดีนะ เพราะมันทำให้ผมหยุดงาน สิ่งที่ผมไปเจอมา ดูเหมือนว่าผมคงต้องใช้เวลาช่วงที่หยุดค้นหาคำตอบสักหน่อยแล้วล่ะ


                “อ้าว ฮยองวอน จะกลับแล้วเหรอ”


                ผมยิ้มพร้อมกับก้มหัวให้พี่หมอชยอนูที่เดินออกมาจากห้องข้างๆ “ครับ ขอบคุณมากนะครับ”


                “มันเป็นหน้าที่ของพี่อยู่แล้วน่ะ”พี่หมอตอบ ยิ้มให้พี่มินฮยอกแล้วมองรอบๆก่อนจะมาหยุดที่ผม “คุณวอนโฮกลับไปแล้วเหรอ”


                “ไปทำงานแล้วครับ”


                “คุณหมอคะ คนไข้หัวใจหยุดเต้นค่ะ”


                “พี่ขอตัวก่อนนะ”


                ผมพยักหน้ามองพี่หมอที่วิ่งย้อนกลับเข้าไปในห้อง ประตูห้องเปิดแง้มอยู่พอให้เห็นความวุ่นวายข้างใน ถึงจะเคยชินกับภาพตามข่าวอาชญากรรม แต่ผมก็รู้สึกแย่ทุกครั้งนะ เวลาเห็นคนกำลังแย่แบบนี้


                “กลับกันเถอะ เดี๋ยวพี่ต้องไปประชุมต่ออีก”


                “ครับ”ผมพยักหน้าแล้วเดินไปตามแรงจูงมือของพี่มินฮยอก


                เมื่อขึ้นมานั่งบนรถ ผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรหาเบอร์ล่าสุดที่เพิ่งรับ ไม่นานนักปลายสายก็รับ


                (ฮยองวอน)


                “อืม ฉันเอง อยู่ไหน ถึงที่ทำงานแล้วใช่ไหม”


                (เพิ่งมาถึงสักพัก ตอนนี้อยู่ที่ไหน)


                “กำลังจะกลับบ้านน่ะ ตั้งใจทำงานนะ แล้วก็รีบกลับบ้านล่ะ”


                (ครับ ดูแลตัวเองด้วยนะ)


                “อื้ม”ผมกดวางสายแล้วเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่างรถ


                “กับวอนโฮน่ะเป็นญาติกันทางไหนเหรอ”


                “ครับ?”ผมหันไปหาพี่มินฮยอก ทบทวนคำถามของเขาแล้วค่อยตอบ “ญาติทางแม่น่ะครับ ห่างๆ ไม่ได้เจอกันมานานแล้วเพิ่งกลับมาเจอกัน”


                “อืม”


                “มีอะไรหรือเปล่าครับ”


                “..ก็แค่คิดว่าเหมือนทั้งสองคนจะไม่ใช่ญาติกัน วอนโฮดูเป็นห่วงนายมากเลย แถมตอนนี้พี่รู้สึกว่านายแปลกๆไปด้วยนะ”


                “แปลก ยังไงเหรอ”


                “ก็ตั้งแต่วอนโฮมาอยู่ด้วย ไม่ค่อยงอแงกับพี่เหมือนเมื่อก่อนแล้วไง”


                ผมสังเกตสีหน้าของพี่มินฮยอกตอนที่พูด ก่อนจะยิ้มบางๆ “เวลาผมงอแงก็รำคาญไม่ใช่เหรอครับ ตอนนี้คิดถึงเหรอ”


                “เด็กน้อยตัวยุ่งที่ชอบมาง้องแง้งใส่หายไป พี่ก็แค่แปลกใจ เหมือนว่าตอนนี้เจ้าตัวยุ่งจะไปงอแงใส่คนอื่นที่ไม่ใช่พี่ซะแล้วมั้ง”


                ผมหัวเราะ เอนหัวไปซบกับไหล่ของคนที่ขับรถอยู่อย่างที่ชอบทำ “ก็พี่งานยุ่งนี่ ผมน่ะ จะไปไหนได้ล่ะ”


                เพราะพี่มินฮยอกชอบเป็นแบบนี้ไง ทุกครั้งที่ผมอยากยอมแพ้เรื่องของเขา เขาก็ทำให้ผมฮึดขึ้นมาใหม่ แต่ก็ไม่ยอมพูดให้ชัดเจนสักที ว่ารู้สึกยังไง แล้วผมมันก็บ้ามากซะด้วยสิ


                ความสัมพันธ์ไม่ชัดเจน ผมก็ยังทนมันอยู่ได้


                เพราะพี่มินฮยอกคนเดียวเลย

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

                ผมนั่งอ่านหนังสืออยู่หน้าบ้าน ตอนเย็นอากาศบนดาดฟ้ากำลังดี มัวแต่อุดอู้อยู่ในห้องแล้วรู้สึกเหมือนจะป่วยขึ้นมา พี่มินฮยอกมาส่งผม อยู่กับผมพักใหญ่ก็กลับไปทำงาน ผมอยู่คนเดียวไม่รู้จะทำอะไรก็นอน จนเพิ่งมานึกขึ้นได้ว่าผมน่าจะหยิบมันขึ้นมาอ่าน นี่แหละ ผมถึงได้อยู่ตรงนี้


                “กลับมาแล้ว”


                “ไง”ผมทักวอนโฮที่เดินขึ้นมา “เก่งแล้วนี่ ไปไหนมาไหนคล่องเชียว”


                “ก็ทำตามที่ฮยองวอนสอนพี่ไง”เขาตอบแล้วเดินมายืนตรงหน้าผม “เป็นยังไงบ้าง”


                “ดีขึ้นเยอะแล้ว มีปวดๆที่แผลนิดหน่อย”ผมตอบ ก่อนจะพับหนังสือแล้วลุกขึ้นยืน “หิวไหม กินอะไรมายัง”


                “ยัง ยังไม่หิวด้วย”


                “อืม”เมื่อได้ยินแบบนั้นผมเลยนั่งลงแล้วเปิดหนังสือตามเดิม เปิดไปหน้าต่อไปก็เจอกับผ้ายันต์ที่ถือติดมือไว้ เลยหยิบมันขึ้นมาแล้วส่งคืนให้เจ้าของ “ของนาย”


                “ฮยองวอนเก็บไว้ก็ได้ เผื่อมีอันตราย อ่า มันเป็นเครื่องรางให้พ้นจากอันตรายน่ะ พี่คงไม่จำเป็นต้องใช้เท่าไหร่”


                “เก็บไว้เถอะน่า”ผมยัดใส่มือวอนโฮ “คนที่ให้นาย เขาตั้งใจให้นาย ไม่ใช่ให้ฉันสักหน่อย”


                “...”วอนโฮเม้มปากก่อนจะยิ้มนิดๆ “อ่านอะไรอยู่เหรอ”


                “หนังสือของพ่อน่ะ เพิ่งนึกได้ว่าเคยเอามาอ่านเมื่อนานมาแล้ว วันนี้ว่างๆก็เลยเอามาอ่านต่อ”ผมพูด พลิกหนังสือไปที่หน้าปก พูดพลางเหลือบมองปฏิกิริยาของคนตรงหน้า “ประวัติศาสตร์สมัยพระเจ้ายองโจน่ะ”


                “!!!!!!!


                “มีเรื่องที่น่าสนใจอยู่เรื่องนึง ในนี้มีการพูดถึงองครักษ์ขององค์ชายรัชทายาท”


                “...”


                “เคยได้ยินบ้างไหม องครักษ์ที่เก่งที่สุดในยุคนั้น ..องครักษ์ชินน่ะ”


                “ปะ ประวัติศาสตร์ว่ายังไงบ้างเหรอ”


                ผมหรี่ตามองวอนโฮที่เหมือนจะตกใจมากกับสิ่งที่ได้ยิน ผมเลยพูดต่อไปเรื่อยๆ


                “ก็มีคนบอกว่าองครักษ์ชินเป็นพวกที่เล่นไสยศาสตร์น่ะสิ ไม่อยากจะเชื่อเลยนะ ว่าเขาฆ่าเมียตัวเอง แล้วหนีหายไปเลย”


                “ไม่จริง!!!!!


                “จริงสิ ก็ฉันอ่านอยู่นี่ไง”ผมพูดแล้วส่งหนังสือให้วอนโฮ “ลองอ่านดูไหมล่ะ”


                “องครักษ์ชินไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นแน่ ไม่ใช่เรื่องจริง”


                ...


                หัวใจของผมกระตุกเล็กน้อย เหมือนสิ่งที่ผมสงสัยมันกำลังจะกระจ่างในไม่ช้า


                มันมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นบนโลกจริงเหรอ แถมยังเกิดขึ้นกับคนใกล้ตัวของผม


                ถ้าเขามาจากยุคอดีตหลายร้อยปีที่ผ่านมาจริงๆ นั่นหมายความว่าในสักวัน


                เขาจะต้องกลับไปใช่ไหม..

     

                บรรยากาศมาคุแปลกๆที่ทำให้ผมอึดอัดจนต้องพับหนังสือแล้วลุกขึ้นยืน “ฉันจะเข้าบ้านแล้ว เพิ่งนึกได้ว่าอยากนอน ไปก่อนนะ”


                พูดจบผมก็เดินเข้าไปในบ้านทันที วอนโฮไม่ได้ตามเข้ามา สุดท้ายก็เป็นผมนี่แหละ ที่ทนความอึดอัดไม่ไหวเป็นฝ่ายเดินกลับไปนั่งที่เดิม แล้วกางหนังสือออก


                “นายอยากรู้เรื่องราวต่อไปไหม”


                “...”


                วอนโฮแค่มองตาผม ไม่ได้พูดอะไร ซึ่งผมจะเหมาเข้าใจเอาเองว่าเขาอยากรู้แล้วกัน


                “หนังสือบันทึกไว้ว่า มีคนวางแผนจะลอบปลงพระชนม์องค์ชายรัชทายาท หลังจากนั้นองครักษ์ชินก็ปรากฏตัวที่ตำหนักขององค์ชาย ไม่มีใครรู้เหตุการณ์ก่อนหน้านั้น แต่เมื่อนางในเข้ามาเห็น ก็เจอกับร่างของผู้หญิงที่เล่าต่อๆมาว่าคือบุตรสาวของเสนาบดีในวังหลวง และเป็นภรรยาขององครักษ์ชิน”


                “...”


                “เธอคนนั้นได้สิ้นลมหายใจไปแล้ว และที่นั่นก็มีแค่องครักษ์ชินที่อยู่ หลังจากนั้น องครักษ์ก็หายไปต่อหน้าต่อตาของทุกคนที่นั่น มีการสอบสวนเกิดขึ้น และสรุปได้ว่าองครักษ์ชินเป็นพวกเล่นมนต์ดำ และเป็นกบฏที่ต้องการกำจัดองค์ชายรัชทายาท สันนิษฐานกันว่าภรรยาของเขาอาจจะต้องการมาห้าม ก็เลยถูกฆ่า”


                เมื่อผมอ่านจนถึงตรงนี้ ผมก็เห็นว่ามือของวอนโฮกำเข้าหากันแน่น จนน่ากลัว


                “แล้วองค์ชายรัชทายาทล่ะ ..ปลอดภัยดีหรือเปล่า”


                “แน่นอน”ผมตอบก้มอ่านต่อ “หลังจากรู้ข่าวเรื่องการลอบปลงพระชนม์ ก็มีคนมาพาองค์ชายหลบหนีไปที่อื่นก่อน การสอบสวนองครักษ์ชินเริ่มตั้งแต่ตอนที่องค์ชายกลับมานั่นแหละ”


                “...”


                “ร่างภรรยาองครักษ์ที่ถูกทิ้งไว้ ถูกนำไปทำพิธีอย่างเป็นเกียรติ แต่จนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่มีใครหาคำตอบได้ ว่าองครักษ์ชินหายไปไหน”


                “...”


                “ภรรยาขององครักษ์ชิน.. คือ แชอินฮยอง”ผมอ่านด้วยเสียงที่จู่ๆก็สั่นเครือขึ้นมา “องครักษ์ชินมีชื่อเต็มว่า ชินโฮซอก”


                “...”วอนโฮเงยหน้ามองผม ที่ดวงตาคมของเขาเต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอ


                “วอนโฮ”


                “...”


                “ที่จู่ๆองครักษ์ชินหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย”


                “...”


                “เป็นเพราะว่า ..เขามาโผล่อยู่ที่นี่หรือเปล่า”ผมมองไปทางอื่น ไม่กล้ายอมรับความจริงที่กำลังรับรู้ สุดท้ายก็ต้องหันไปสบตากับเขา “ใช่นายหรือเปล่า ..องครักษ์ชิน”
















































    ไม่อยากให้เขากลับไปแล้วล่ะสิ คิดอะไรแล้วหรือเปล่าคุณแช

    ในที่สุดก็รู้ความจริง และเชื่อเรื่องที่องครักษ์ชินพูดแล้วใช่ไหม

    ไรท์รอเวลานี้มานานรู้เปล่า เพราะเมื่อรู้ความจริง หลังจากนี้

    ฟิน ฟิน ฟิน ฟิน ฟิน ฟิน!!!!!!!!!!!!!



    #องครักษ์ชิน

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×