My fire boy หวานใจนายโหดสุดน่ารัก

บทนำ

        “แพรดาว…”

        “ค่า พี่วันใหม่”

        ฉันตอบรับพี่สาวที่อายุห่างกัน 4 ปี แล้วก้มหน้าก้มตาซดมาม่าต่อ

        “เธอรักพี่มั้ย แพรดาว”พี่ซูยอนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

        “แหม ก็ต้องรักสิคะ พี่ก็พูดอะไรแปลกๆ^^”ฉันยิ้มให้พี่สาวคนสวย

        ถึงแม้ว่าเราจะเป็นพี่น้องกัน แต่เราไม่มีอะไรเหมือนกันสักนิดเดียว พี่วันใหม่ทั้งสวย ทั้งฉลาด แถมยังน่ารักเป็นกุลสตรีอีก ไม่เหมือนฉันคนนี้ =_= ที่ซุกซนยิ่งกว่าลิง ฉันล่ะสงสัยจริงๆ ทำไมพ่อแม่ช่างลำเอียง

        “เธอแต่งงานแทนฉันได้ไหม”

        “ได้สิคะ….ฮะ แต่ง…แต่งอะไรนะพี่วัน”ฉันย้อนถาม

        “แต่งงาน!”

        “แต่งงาน!!”

        พรวดดดด !!

        มาม่าที่ฉันกำลังดูดๆอยู่ พุ่งพรวดไปข้างหน้าอย่างบังคับไม่ได้ -*- ใครมันบังคับเส้นมาม่ากันล่ะฟะ

        แต่ว่านี่พี่ฉันเพิ่งพูดว่าให้ฉันไปแต่งงานเนี่ยนะ ล้อเล่นรึเปล่า!!

        “เมื่อวันก่อน อาม่าเล่าเรื่องสมัยสาวๆให้พี่ฟัง ว่าเคยสัญญากับเพื่อนรักของม่าว่าถ้ามีหลานชาย กับหลานสาว จะให้แต่งงานกัน”

        “นี่มันสมัยไหนแล้วเนี่ย ม่านะม่า”

        “แพรดาวก็รู้ว่าพี่สอบชิงทุนทายาทศิลปะผ่าน”

        ใช่ พี่วันใหม่ ฉันรู้ว่าพี่รักงานศิลปะมาก และนั่นก็เป็นสิ่งที่พ่อภูมิใจในตัวพี่

        “แต่ว่า…ฉัน…..ฉัน….”ฉันก้มหน้างุดซ่อนแววตาลังเลของตัวเอง

        พี่วันใหม่เดินมาจับมือฉัน แล้วมองหน้าฉันนิ่ง แล้วน้ำตาก็เริ่มไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยของพี่วันใหม่ พี่รู้ใช่มั้ย ฉันไม่ชอบน้ำตา

        “ถือว่าพี่ขอร้องล่ะนะแพรดาว ถ้าพี่ไม่รีบคว้าโอกาสไว้ พี่จะไม่ได้โอกาสนี้อีกตลอดชีวิต”

        “ตกลงค่ะ !”ฉันตอบอย่างไม่ลังเลเมื่อคำพูดที่กำลังจะฆ่าฉันกำลังจะเข้าหู

        “ขอบคุณนะแพรดาว พี่รักเธอ”พี่วันใหม่ดึงฉันเข้าไปกอด ฉันยืนนิ่ง ฝากดูแลความหวังของพ่อด้วยนะพี่ ฉันคงไม่มีหวังแล้วล่ะ หวังที่จะสอบเข้าทำงานเป็นสายลับที่ฉันชอบ T-T

        “แล้ววันไหนคะ ที่อาม่าบอก”ฉันขยับตัวออกมาจากอ้อมกอดพี่สาว     

        “พรุ่งนี้”

        แค่กๆ อะไรนะ ฟังไม่ชัด

        “คะ?”

        “พรุ่งนี้น่ะ วันนี้แพรเก็บเสื้อผ้ารอได้เลยนะ”

        “ทะ ทำไมเร็วอะไรอย่างนี้”

        “แค่ย้ายไปอยู่ที่นู่นก่อนล่วงหน้าน่ะ มันเป็นธรรมเนียมของตระกูลฝ่ายชาย ที่ต้องให้เจ้าสาวไปเก็บตัว เรียนรู้ธรรมเนียมที่บ้านฝ่ายชายสามเดือน”

        กรี๊ดดดดด !! ร้องในใจอย่างตื้นตันใจ ทำไมชีวิตฉันช่างโหดร้าย >,<

        “แล้วบ้านฝ่ายชายนี่ที่ไหนกัน ทำไมมีธรรมเนียมวุ่นวายอย่างกะในหนัง”

        ฉันพยายามถามด้วยน้ำเสียงปกติ เพื่อไม่ให้พี่รู้ว่าฉันแทบคลั่งแล้วตอนนี้

        “ฮ่องกง! คือบ้านฝ่ายชายเค้าเป็นตระกูลเจ้าพ่อมาเฟียเก่าแก่ ที่แข็งแกร่งที่สุดในฮ่องกงน่ะ”พี่วันใหม่บรรยาย

        เจ้าพ่อมาเฟีย ฮ่าๆๆ มีจริงซะที่ไหนเล่า มีแต่ในหนังน่ะสิ ถ้ามีจริงฉันก็ไม่กลัวหรอก แพรดาวคนนี้จะซัดให้ร่วง

        “แต่ว่า ฉันพูดจีนไม่ได้”ฉันอ้าง ที่จริงแล้วฉันพูดได้ดีกว่าภาษาไทยซะอีก

        “หรอจร๊ะ แพรดาว เธออยู่กับอาม่ามาตั้งแต่เด็กๆ ทำไมจะพูดไม่ได้”

        อาม่าฉันเป็นคนจีนที่อพยพมาจากฮ่องกงเมื่อ 60 ปีก่อน แล้วฉันก็อยู่กับอาม่ามาตั้งแต่เด็กๆ เพราะตอนเด็กฉันขี้อ้อนและติดอาม่าอย่างกับแม่แท้ๆเลยพูดจีนคล่องปรื๋อยิ่งกว่าภาษาไทย อีกทั้งพ่อกับแม่ยังเดินทางไปๆมาๆฮ่องกงบ่อยๆ ฉันจึงต้องอยู่กับอาม่าเป็นส่วนใหญ่

        “ค่ะ แต่พี่คะ แล้วอาม่าไม่ว่าหรอคะ”

        “เดี๋ยวพี่บอกให้เอง แพรไม่ต้องกลัวนะ”

        “แต่ฉันต้องไปลาอาม่าก่อน ฉันต้องคิดถึงม่ามากแน่ๆ”

        พี่วันใหม่ยิ้มอย่างสดใส มีอะไรรึเปล่า ขี้ระแวงอยู่แล้วด้วยฉัน

        “อาม่าอยู่ฮ่องกงจร๊ะ ^^”

        -_- ให้มันได้อย่างนี้สิ นี่มันละครหรือว่าฉันฝันกันแน่ ทำไมจู่ๆ เช้าวันเสาร์สดใสของฉันต้องพังทลายครื่น เพราะสัญญาสมัยสาวๆของอาม่าด้วยเนี่ย

        “เครื่องออกเวลา 05.00 นะจร๊ะ อย่าสายล่ะ ไม่ต้องห่วงเรื่องตั๋วหรอก พี่เตรียมทุกอย่างไว้ให้แพรแล้ว ไปแต่เสื้อผ้าก็พอ”

        ห๊ะ!! นี่พี่วันใหม่เตรียมการล่วงหน้าเลยหรอเนี่ย ไม่กะเวลาให้ฉันปฏิเสธเลยล่ะสิ ยังไงๆฉันก็หนีไม่พ้นสินะ ก็ได้ แพรดาวน้อยคนนี้ลุยแหลกแน่

        ฉันเดินเข้าไปเก็บเสื้อผ้ากับของใช้ที่จำเป็นนิดหน่อยใส่กระเป๋าเดินทางสีชมพูดแปร๊ด ตอนนี้พ่อแม่และอาม่าอยู่ที่ฮ่องกง แสดงว่าเรื่องนี้คงจะจริงจังมากแน่ๆ ขืนฉันเบี้ยวมีหวัง ตายแน่ๆ ทั้งฉันและพี่วันใหม่

        เอาฟร๊ะ เป็นไงเป็นกัน !!!