ลำดับตอนที่ #28
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : Chapter 26 :: วางแผน ::
Chapter 26 :: วาแผน ::
่วเวลาหลัาเลิเรียนอไอแอมลายเป็นาราในารฝึ้อมฮอัพอย่าหนัหน่วสำหรับนัสุท้ายอทีม หิสาวำ้อบอลาเพื่อนัวเอเพื่อแยัวไป้อมฮอัพที่สนาม โยที่ีูอาสาแบ่เบาเอาานส่วนหนึ่อไอแอมไปทำให้ เพื่อที่ะให้หิสาวไ้มีเวลาพัผ่อนหลัาาร้อมบ้า
ายาวเินอยู่ทาเินอปราสาทเพื่อะลไปที่สนาม แ่ทว่าเธอลับนึถึนๆหนึ่ึ้นมาไ้ วามริไอแอม็ไม่แน่ใเหมือนันว่าแทยะยัอยู่ที่ห้อพยาบาลรึเปล่า เพราะเท่าๆที่รู้มาือเาอาารไม่หนัเท่าไรไ้็เพราะวาม่วยเหลือาเธอ
แ่ะลอไปูที่ห้อพยาบาล็ะไม่เสียหายเท่าไร
ใ้เวลาไม่นานไอแอม็พาัวเอมาถึห้อพยาบาลแล้ว ่อนะพบว่าไม่มีแทยอยู่ในห้อนี้ หิสาวำลัะลับออไปแ่เสียหนึ่็เรียื่ออเธอึ้นมา่อน
“อนันเีย”
“นายยัอยู่ที่นี่อีเหรอ?”
ไอแอมถามออไปเมื่อเห็นว่านที่เธอมาหาเพิ่เินออมาาห้อพัอมาามเฮเลน เธอิว่าแทยลับไปแล้วะอี
“้านอันไม่เป็นไร็ริ แ่มาามเฮเลนบอว่า้าใน่อน้าที่ะหนัหน่อยนะ เลย้อนอน้าหนึ่ืน ส่วนอนนี้ันไ้รับอนุาให้ออไปไ้แล้ว”
ายหนุ่มอธิบายให้หิสาวฟัพร้อมรอยยิ้มบา อนแรเธอเ้าใว่าเาะไม่เป็นอะไรมาะอี ถ้า้ำในแบบนี้็อาารหนัพอัวเลยนะสิ
“แล้วนายโอเึ้นรึยั?” ไอแอมถามอีน้วยวามเป็นห่ว นรหน้าึส่ยิ้มว้าลับมา
“ถ้าไม่ไ้เธอัน้อแหลอยู่บนพื้นแล้ว อบุมาๆนะอนันเีย”
มันออะแปลหน่อยๆที่แทยเป็นนเอ่ยอะไรแบบนี้ออมาับเธอ แ่ไอแอม็ีใที่เธอสามารถ่วยให้เาไม่ไ้รับบาเ็บไปมาว่านี้
ยัไม่ทันที่หิสาวะไ้บอลาแทยเพื่อออไป้อมฮอัพ เสียฝีเท้าอผู้มาใหม่ทำให้ทั้สอน้อหันไปมอและรีบทำวามเารพในทันที
“ไม่้อลำบาหรอ..” เ้าายเนล์เอ่ยับพวเาทั้สอน “เธอมาทำอะไรที่นี้อนันเีย?”
เ้าาย็ถามแปลๆ นป่วย็อยู่รหน้า เธอะมาทำอะไรอีละ
“มาเยี่ยมเอร์แทยเพะ”
“ั้นเหรอ? ันเห็นแฮยอนุยับเธอวันนี้ มีอะไรรึเปล่า?”
“ปะ...เปล่าเพะ เราแุ่ยันเรื่อาถาที่เรียนในห้อ” ไอแอมรีบอบลับไปอย่ารวเร็ว ถ้าเป็นเรื่อเมื่อเ้าทีุ่ยับแฮยอน็ือเรื่ออแทยนี่แหละ แน่นอนว่าแทยหันมามอเธอ้วยวามสสัย
“อ่อ ว่าแ่เรื่อหอเียริยศ เธอยัะไปหามันอีรึเปล่า?” นี่เ้าายยัไม่เ็ารั้ที่แล้วอีเหรอเพะ...
แ่่อนะบอเ้าาย ไอแอมว่าเธอบอัวเอ่อนีว่า
“ไม่แล้วเพะ มันอาะไม่มีอยู่ริๆ” หิสาวอบลับไป แ่แปลที่อีนพยัหน้าอย่าเ้าใและไม่ถามอะไร่อ หิสาวึรีบอัวออมาเพื่อไป้อมฮอัพทันที ่อนที่เธอะโนสอบถามอะไรมาไปว่านี้
วามร้อนที่ปะทะเ้าับร่าายนรู้สึเหื่อไหลไม่หยุทำให้ไอแอม้อลืมาื่นึ้นมาอย่าหุหิ เธอว่ามันเป็น่วฤูใบไม้ร่วนะ ไม่มีทาเป็นไปไ้ที่อาาศอนลาืนะร้อนนานี้หรอ มันร้อนมาๆนแปลเินไป
หิสาวลุึ้นมานั่่อนะยี้าเพื่อมอภาพรหน้าให้ั อนนี้เธอสัมผัสไ้ถึสิ่ที่เธอำลัเห็นอยู่ ไอแอมไม่ไ้อยู่บนเียนอน แ่ทว่าเธอนั่อยู่บนพื้นิน และ้าหน้าอเธอ็ลุโนไป้วยไฟ...
ไฟอหส์ไฟ!!!
ไอแอมมอภาพรหน้าอย่าไม่อยาะเื่อ นี่เธอำลัฝันแบบเิมอีแล้วใ่มั๊ย?!
แน่นอนว่าผู้ายที่เธอมัะเห็นในฝัน และเธอิว่าเาือนิโลัส มอร์แนนนั้น ำลัประลอเวทย์อยู่!!
แ่ทว่าหิสาวไม่สามารถที่ะมอเห็นไ้ว่าใรันที่เป็นู่ประลออมอร์แน และนั่น็ไม่ใ่สิ่ที่เธอสนใ ในเมื่ออนนี้เธอสนใสัว์ประำายอมอร์แนมาว่า ็เพราะว่ามันือหส์ไฟเหมือนเธอไ!
ารประลอรหน้าสร้าวามื่นาื่นใให้เธอไ้ไม่น้อย เพราะนอาเธอะเห็นฝีมืออหส์ไฟแล้ว เธอยัเห็นสัว์ประำายอผู้ประลอเวทย์อีนที่สามารถ่อรับหส์ไฟไ้อย่าสูสี มันือมัรฟ้า...
เปลวไฟที่ลุโนอหส์ไฟพุ่เ้าปะทะับสายน้ำอมัรฟ้าอย่ารุนแรนทำให้รอบ้า่า็พัทลายลไปอย่า่ายาย แน่นอนว่าไอแอมเอ็โนแรระแทาารปะทะันอทั้สอ แน่นอนว่าเธอแปลใมาับสิ่ที่เิึ้น ถ้ามันเป็นวามฝัน และทำไมเธอถึรู้สึเ็บเพราะแรระแทนานี้...
ไม่มีเวลาให้หิสาวทันไ้หาำอบ ารปะทะันอย่ารุนแร็ส่ผลให้เธอโนระแทอีรั้ และราวนี้เธอโยสายน้ำอันรุนแรามัรฟ้าโยร
เฮือ!!
ไอแอมสะุ้ึ้นมาอย่าใ่อนะใ้หลัมือเ็เหื่อที่ฝุอยู่ามหน้าผาอัวเอออ
เธอรู้สึเ็บ.... เ็บเหมือนเป็นเธอเอที่โนระแทในารประลอที่อยู่ในวามฝัน....
มันเ็บนเธอไม่สามารถที่ทนนอนให้หลับ่อไปไ้อีเลย...
“โลี่..” หิสาวพยายามเปล่เสียเรียวอร์ฟที่เธอเยใ้านออมาอย่ายาลำบา ร่าบาล้มัวลนอนอีรั้้วยวามเ็บปว ่อนที่เธอะไ้ยินเสียป็อปัึ้นมาใล้ๆ
“นายหิ..” โลี่ยืนอยู่้าๆเียและมอเธอ้วยวามแปลใ
“โลี่ รู้ัที่เ็บยาในห้อพยาบาลมั๊ย?” ไอแอมถามวอร์ฟที่มีสีหน้าื่นๆ มันะใอยู่ไม่น้อย แ่ทว่าอนนี้หิสาวรู้สึไม่สามารถแม้แ่ะลุออไปไ้ริๆ
“รู้ัอรับ นายหิะให้โลี่ไปเอายามาให้เหรออรับ?” วอร์ฟัวิ๋วเปล่เสียถามเธอ้วยวามสสัย
“ใ่ ไปเอายาแ้ปวาห้อพยาบาลมาให้ันที เร็วที่สุ!” เธอออำสั่ับมันเสียเ้ม เพราะอนนี้เธอปวไปทั้ร่าายนแทบะทนไม่ไหว แบบนี้มันแปลเินไปแล้ว เธอไม่มีแผลใๆบนร่าายเลย แ่ลับปวไปทั้ัว เหมือนับว่าเธอโนระแทริๆ...
โลี่ลับมาพร้อมยาสำหรับบรรเทาปวที่เธอเยเห็นมาามเฮเลนเอาให้ับนัเรียนในห้อพยาบาลี แ่ทว่ามันลับมีอะไรบาอย่าิมือมา้วย
“อะไรนะ?” หิสาวถามออไป้วยวามสสัย หลัาที่ทานยาเ้าไปแล้ว แ่ถึอย่านั้นอาารปว็ยัไม่หายาในทันที
“้นเมนเรอรับ โลี่ิว่ามันน่าะำเป็นสำหรับนายหิ...” วอร์ฟัวิ๋วว่าพร้อมยื่นมันมาให้เธอู
“ำเป็นยัไ?”
“มัน่วยบรรเทาอาารปวั้นรุนแรไ้อรับ แ่บีบน้ำยาออา้นอมัน...”
หิสาวมอวอร์ฟรหน้าบีบน้ำยาออมาา้นเมนเรอย่าำนา เธอไม่รู้ว่าะเื่อำพูอโลี่ไ้มาแ่ไหน รู้เพียแ่ว่าในอนนี้อาารปวอเธอมันไม่ไ้ีึ้นเลย
ถ้าอย่าั้น....
“เอามาให้ัน” ไอแอมรับ้นเมนเรที่อีนยื่นมาให้และมอมันอย่าั่ใอยู่นาน
ในที่สุเธอ็บีบน้ำยาออมาา้นอมัน และลืนมันลไปในลำอามำบออโลี่...
นี่เธอิผิรึเปล่า...ทำไมมันถึแสบไปทั้ัวแบบนี้ละ!!
ไอแอมำมือแน่นเพราะวามแสบร้อนที่ำลัลามไปทั่วร่าายอเธอ หิสาวพยายามลั้นเสียร้อเอาไว้อย่าสุวามสามารถ ่อนะมอวอร์ฟที่ยืนอยู่้าๆเียอเธอ้วยสายาพร่ามัว
อนนี้สิอเธอเริ่ม่อยๆหายไปอย่า้าๆ พร้อมๆับวามแสบร้อนที่่อยๆลลไปเรื่อยๆ นในที่สุเปลือาอหิสาว็ปิลพร้อมหลับสนิท
มันประหลา...
ประหลามาๆ
เพราะหลัาที่อาารปวแสบปวร้อนพวนั้นหายไป เหมือนับอาารเ็บามร่าายอไอแอม็หายไป้วย แน่นอนว่าเธอหลับไปในทันทีหลัานั้น และื่นึ้นมาในวันรุ่ึ้น้วยอาารปิเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น
โลี่ไม่อยู่ให้เธอถามแล้ว และเวลาลาวัน็ไม่ใ่เวลาที่วระเรียมันออมาเพ่นพล่าน้วย
แ่เหุาร์ในฝันืนนั้นยัอยู่ในวามิอไอแอมลอเวลา มันแปลประหลานเธอเริ่มัวลใ
ารประลอนั้นเป็นแ่วามฝัน แ่ทำไมเธอถึรู้สึเ็บปวราวับัวเธอเอที่เป็นผู้ประลอเวทย์นั้น
“เอาล่ะ วันนี้เราะมารู้ัับ้นไม้นิหนึ่...”
เสียออาารย์ผู้สอนวิาพฤษศาสร์ลอยเ้าหู้ายทะลุออหูวาอหิสาวไป้วยวามไม่ใส่ใ เธอเหม่อนีสัเุไ้ถึวามผิปิ
“เธอไม่สบายเหรอ?” ีูถามเมื่อเห็นท่าทาอเพื่อนสาว ไอแอมหันลับไปลี่ยิ้มให้อีนเบาๆ
“เปล่า ันสบายี”
“รุ่นพี่ยุนโฮัารา้อมทีมหนัเลยสินะ แถมเธอยัเป็นผู้หิที่เหลือนเียวในทีม้วย...”
ีูเอ่ยถึเรื่อที่ำลัเป็นที่สนใอนัเรียนหลายนในอนนี้
แน่นอนว่ามันใล้เ้ามาแล้ว ารแ่ันฮอัพระหว่า Water Dome และ Fire Dome
“เธอ้อพัผ่อนให้พอนะ ถ้าเรื่อไหน่วยไ้ันะ่วย ปีนี้เรา้อเอาถ้วยมาา Water Dome ให้ไ้!” น้ำเสียอีููฮึเหิมมา ถ้าไม่ิว่าอนนี้มีเรื่ออื่นอยู่ในหัว ไอแอมะอบุเธอมาที่ให้ำลัใันนานี้
“รู้สรรพุอ้นเมนเรันไปแล้ว ที่นี้มาูวิธีเอาัวยาอมันันีว่า...”
ราวนี้ำพูออาารย์ผู้สอนทำให้ไอแอมเริ่มสนใไอ้้นไม้้นนี้ึ้นมา มันเป็น้นไม้เลื้อยเล็ๆที่ปลูในระถาไ้ แถมื่อและลัษะอมันยัุ้นๆเหมือนับว่าเธอเยเห็นที่ไหนมา่อน....
แ่หิสาว็ยัิไม่ออ และเพราะเอาแ่อยู่ในวามิอัวเอนั้นแหละ หิสาวถึลืมูวิธีารนำัวยาที่ถู้อออมาาารสอนออาารย์
“ับู่ับนัเรียนนละโม แล้วเอาน้ำยาอเมนเรออมาเี๋ยวนี้ เริ่มไ้!”
วยแล้วไ...
ไอแอมไม่ไ้ฟัและูวิธีารอมันเลยสันิ เธอะทำไ้ยัไ แล้ว่วนี้อาารย์เาฮิให้นัเรียนับู่ระหว่าโมันรึไ เธอว่ามันหลายวิาละนะ
และแน่นอนว่าู่อเธอะเป็นใรไปไม่ไ้ นอะา...
“เธอำอนที่อาารย์บอให้เอาน้ำยาอมันออมาไ้มั๊ย?” แฮยอนถามพร้อมมอหน้าเธอ แน่นอนว่าเธอำไม่ไ้เพราะไม่ไู้
“อ่อ ไ้สิ” ีเนียนไว้่อน แ่เอาน้ำยาออ ลอบมานอื่น็แล้ว่อยทำาม็ไ้
แฮยอนหยิบถ้วยแ้วอันหนึ่ออมารอ ่อนะใ้มือ้าที่สวมถุมือับ้นเมนเรและอี้าใ้ีบหนีบให้น้ำยามันออมา
น้ำใสๆที่มีลัษะหนืๆไหลออมาทีละนิ มันล้ายับเลว่านหาระเ้ แ่ไม่้นนานั้นแ่นั้นเอ ไอแอมว่าเธอุ้นับมันมาๆเลยละ
อ่อ! เธอนึออแล้ว! มันือ้นไม้ที่โลี่เอามันมาให้เธอินเป็นยาเมื่อืนนี้เอ!
“ให้ันลอมั้” ไอแอมพูับนัวสูว่า่อนะเอื้อมมือไปว้า้นเมนเรมาาแฮยอน แ่ทว่าท่าทาที่ใและร้อออมาอย่าเสียันั้นทำให้หิสาวถึับะั
“อย่าับมันแบบนั้นนะ!”
ไม่ทันแล้วละ ำสั่ห้ามอแฮยอน้าไปเพราะ้นเมนเรอยู่ในมืออเธอแล้ว
“ทำไมละ?” ไอแอมถามพร้อมมอหน้าอีนๆ ่อนะไ้ำอบาอาารย์ผู้สอนที่เอ่ยึ้นมาอย่าใ
“ายแล้ว! ันบอแล้วใ่มั๊ยว่าเมนเรเป็นพิษ ้อใ้ถุมือับ! แล้วทำไมถึใ้มือเปล่าๆับแบบนี้!”
แน่นอนว่าไอแอมถึับรับปล่อย้นเมนเรและสำรวมืออัวเอทันที ....แ่มัน็ไม่มีอะไรผิปิหนิ แถมเมื่อืนเธอยัับไปแล้ว้วย
“พาู่อเธอไปห้อพยาบาละุแฮยอน ่อนที่พิษอมันะทำให้ท่านหิสลบไปะ่อน”
ทันทีที่รับำสั่มาาอาารย์ประำวิา แฮยอน็พาเธอเินออมาาห้อท่ามลาสายาอเพื่อนๆอย่ารวเร็ว แน่นอนว่าเาถอถุมือออและึแนเธอไปในทันที
“อนนี้เธอรู้สึไม่โอเรึเปล่า?” น้ำเสียอแฮยอน..ูัวลนะ
“็ไม่หนิ ันโอเี” หรือที่ไอแอมหลับไปอย่า่ายายเมื่อืนเพราะ้นเมนเรนี่หรอเหรอ?
“รีบไปให้มาามเฮเลนู่อนเถอะ” แฮยอนว่า่อนะลาแนเธอไป่อ ไอแอมเ้าห้อพยาบาลบ่อยนมาามเฮเลนเบื่อหน้าไ้แล้วมั้
“แฮยอน นายิยัไเรื่อที่ันมีสัว์ประำายเป็นหส์ไฟ” ู่ๆวามฝันและเรื่อราวเมื่อืน็ลับเ้ามาในหัวเธอ
เธอมีสัว์ประำายเหมือนนิโลัส มอร์แนริๆ และใรบานเยบอเธอไว้้วย
“เธอยัมีอารม์ิเรื่ออื่นในะที่ัวเอโนพิษอีเหรอ?” นัวสูที่เินนำถามออมาอย่าแปลใ
“มันแปลมามั๊ยที่ันมีสัว์ประำายเหมือนเา?” ไอแอมไม่อบำถามอีนแ่เลือที่ะถามอัวเอ่อไป
“มันไม่แปลหรอที่สัว์ประำายเราะเหมือนนอื่น แ่มันแปลเพราะไม่มีใริว่าผู้หิที่อายุสิบแปะเป็นนวบุมมันนะสิ”
เพราะแบบนี้ทุนเลยมอเธอแปลๆสินะ
“เราพลามาหลายรั้แล้วนะ! รั้นี้เราะพลาอีไม่ไ้!”
หืม? ไอแอมไม่ไ้ั้ใะไ้ยินนะ แู่เหมือนว่าเธอำลัไ้ยินบทสนทนาอใรสันอยู่ แ่เธอไม่ใ่พวอบยุ่เรื่อนอื่นนานั้น
ายาว้าว่อไปเ่นเียวับแฮยอนที่ไม่สนใในสิ่ที่ไ้ยินเล็ลอออมาาที่ไหนสีที ที่ๆพวเาำลัใล้เ้าไปเรื่อยๆ
“ทั้เโน่! ทั้แทย! แ่ไม่ใ่อนันเียเลยสัรั้!”
แน่นอนว่าราวนี้ฝีเท้าอทั้สอนถึับหยุะัโยอัโนมัิ เ้าอื่ออย่าไอแอมในร่าออนันเียเอยัใไม่น้อย แล้วที่เธอไ้ยินในอนแรละ
พลาั้นเหรอ?... แปลว่าใรสันั้ใทำอะไร ที่มีทั้เโน่และแทยเ้ามาเี่ยว้อ้วย และูเหมือนว่าแฮยอนเอ็สสัยในสิ่ที่ไ้ยินไม่่าัน
“ู่ว! เบาเสียหน่อยสิ ถ้าใรมาไ้ยินเ้าะทำยัไ! แล้ว็ถ้าไม่ำเป็นอย่าเอ่ยื่อนพวนั้นออมาอี!”
เสียทุ้มบอับอีนหนึ่ แ่ไอแอมว่าเธอุ้นๆับเสียนี้ แ่ยันึไม่ออ พอมอหน้าแฮยอนายหนุ่มเอ็มีิ้วมวไม่่าัน
“แผน่อไปอเรา้อรัุมว่านี้ และแน่นอนว่าะ้อไ้เป้าหมายไม่ผิัว”
น้ำเสียที่แ่าันมีแ่สอเสีย ะนั้น้อมีนเพียแ่สอน
ประเ็นือแผนอสอนนั้นืออะไร และทำไมะ้อเป็นเธอ...
มันไม่ใ่เรื่อที่ีเท่าไรแน่นอน ไอแอมิว่ามันะเิึ้นับเธอในไม่้านี้ แ่ถ้าเธอเินไปูหน้าสอนนั้น เธอะรู้เลย็ไ้ว่าพวเาเป็นใร
“เธอะไปไหน?” แฮยอนว้า้อมือออีนไว้เมื่อเห็นว่าหิสาวทำท่าะเินออไป
“ันะไปูหน้าพวมัน” ไอแอมบิแนออามือออีน่อนะวิ่ไป้าหน้าอย่ารวเร็ว เพราะเสียสะท้อนอพื้นริมทาเินทำให้มีผู้ไหวัวทัน เมื่อหิสาวมาถึ็พบแ่เพียวามว่าเปล่า
เธอมาไม่ทันสอนนั้น!
นพวนั้นเป็นใร? และ้อารอะไราเธอันแน่?!
หรือว่ามันะเี่ยว้อับที่เโน่ับแทยโนทำร้าย้วย?!
“ันไ้ยินนพูถึเธอ...” แฮยอนเอ่ยึ้นมา ใ่ละ เพราะเ้าอื่ออย่าอนันเียเอ็ไ้ยินเหมือนัน
“....”
“มีน้อะเล่นานเธอ ระวััวเอ้วย” ายหนุ่มบอพร้อม้อหน้าอีน แฮยอนรู้ว่าไอแอมเป็นนเ่ แ่เธอไม่รู้หรอว่ามีวิธีมามายในโลนี้ที่ะำัใรสัน ึ่เราไม่รู้้วยว่ามันะเิึ้นที่ไหนหรือเมื่อไร
“ันรู้แล้ว”
“แ่อันับแรเธอ้อไปห้อพยาบาลแล้วให้มาามเฮเลนูพิษที่มือให้สัที”
100%
#ฟิไอโอลอส
ลับมาาเาหลีแล้ว่ะ ยัไม่ลืมันใ่มั๊ย55555
ไม่้อห่วไอแอมนะะ นาหนัเหนียวมา555555
ห่วนใล้ัวอไอแอมีว่า อิอิ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น