[one shot] see you later (เบลล์xฝน)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

#เมนดราม่าดราม่าตามเมน

พยายามบิ้วอารมณ์ดราม่าแล้วค่ะ เขียนได้แค่นี้จริงๆ
รู้สึกว่ามันยังไม่สุด T_____T ฝีมือยังไม่ถึง 555555

แอบอิงเพลงพบกันใหม่ นิดนึง นิดนึง วันช็อตนี้ได้มาเพราะทวิตนี้ของพี่เบลล์เนี่ยแหละ

เนื้อเรื่อง

ณิชาภัทร

            2นาฬิกา 45นาที

            ตามปกติแล้วเวลานี้ฉันควรจะได้นอนตีพุงสบายใจอยู่คอนโด ยิ่งวันพรุ่งนี้ไม่มีงานแล้ว ยิ่งเป็นสวรรค์ของแพรวาสุดๆ ยกเว้นไอ้ตัวปัญหาที่นอนสลบให้ฟรังนั่งล็อค นั่งฉุด ไม่ให้นางลุกไปกระดกเหล้าต่อ ไม่ได้ดื่มเก่งอะไรเลย แค่ดื่มประชดคน สนิทกับนางขนาดนี้ ทำไมฉันจะไม่รู้ ตั้งแต่นางรู้ว่าพี่เขาไม่มา ก็ซึม กระดกเหล้าอึกๆ ไม่เกรงใจประชาชีที่ยืนห้ามนางอยู่รอบกายเลยแม้แต่น้อย แถมนั่งจ้องโทรศัพท์ระดับที่ว่า ถ้านางกับโทรศัพท์เป็นปลากัด แพรวาฟันธงเลยว่าท้องแน่นอน

            “พี่แพร โทรหรือยัง ฟรังง่วงแล้ว”

            ฉันพยักหน้าให้ฟรัง หันหน้าจอโทรศัพท์ที่เคยแนบหูอยู่ไปทางฟรัง เพื่อเป็นหลักฐานยืนยันว่ายังไม่ได้รับการตอบรับจากอีกฝ่าย เวลานี้รับเร็วสิแปลก อันจะไปส่งนางเองที่คอนโดก็ไม่มีใครรู้ทางอีก นอกจากพี่ฝนมายเลิฟของนาง

            “รับแล้วๆ!”

            “ฮัลโหล”

            ฟรังดูจะดีใจมากที่ปลายสายตอบสนองกับสายเรียกเข้าเสียที เสียงงัวเงียๆ ครางงึมงำ เหมือนถามเชิงว่ามีอะไร ฉันสูดหายใจลึกๆ มองไปที่สภาพกึ่งศพของคุณเขมิศรา

            “พี่ฝน มารับเบลล์ไปส่งที่คอนโดทีได้ไหมคะ นางเมามาก แพรไม่รู้ทางไปคอนโดนาง”

            “ห้ะ? เบลล์เนี่ยนะเมามาก”

            ฟังจากเสียงปลายสายแล้ว ดูเหมือนว่าพี่เขาจะตื่นเต็มตาเลย ก็สมควร ปกติเบลล์ใช่คนอย่างนี้ที่ไหน ยิ่งถ้าพี่ฝนมานะ เหล้าไม่แตะค่ะ พอไปกระแซะถามมัน

            “เผื่อพี่ฝนเมา จะได้ไปส่ง”

            ค่ะ เมคเซ้นส์สุดไรสุด

            “เอ้อ แต่ถ้าพี่ฝนมาไม่ได้ บอกทางแพรมาก็ได้นะ เดี๋ยวไปส่งมันเอง”

            “ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวพี่ไป ตอนนี้อยู่ที่ไหน”

            ดูจากที่คุณเขมเขาตัดพ้อ นั่งปรับทุกข์ช่วงที่กำลังกรึ่มๆแล้ว พี่ฝนในตอนนี้ตรงข้ามกับแกทุกอย่างเลยเหอะ อยากให้นางสร่างแล้วมาฟังน้ำเสียงลุกลี้ลุกลนของพี่ฝนตอนนี้จัง ฉันบอกสถานที่ของพวกเราตอนนี้ไป ก่อนที่พี่ฝนจะวางสาย เพื่อออกมารับเบลล์ทันที

            พี่ฝนแม่งงง ไม่สนใจเบลล์เลยรู้ปะ!

            ปากบอกแคร์กัน แต่ดูทำดิ ไม่ให้น้อยใจได้ไง

            ฟรังนะ บอกไว้เลย อย่าไปยอมแพรวามันมาก ยอมแล้วก็เงี้ย!

            คร่าวๆที่ฉันจำได้ แถมไม่วายมาเสี้ยมแฟนฉันอีก สุราพาผีบ้าเขาสิงจริงจังค่ะ ฉันนั่งเล่นมือถือรอพี่ฝนโทรมาได้ไม่นาน นางก็โทรมา โห ไม่ถึง 20นาที นางเหยียบมิดเลยปะเนี่ย ถนนเวลานี้น่าจะว่างอยู่ ฉันรีบรับสาย บอกพิกัดพี่เขารัวๆ จะได้กลับคอนโดไปนอนกับฟรัง เอ่อ.. หมายถึงนอนจริงๆนะ สักที

            “แพรวา ฟรัง”

            เสียงของพี่ฝนเรียกพวกเราสองคน ก่อนที่ร่างเล็กจะเดินไปนั่งข้างๆร่างที่หลับสนิทของเบลล์ พี่ฝนยู่จมูก คงเพราะกลิ่นเหล้าที่นางซัดเข้าไป ฉันกับฟรังอาสาช่วยแบกเบลล์มาที่รถพี่ฝน ขืนให้พี่ฝนที่ตัวเล็กแค่นั้น แบกเบลล์ที่สภาพไร้สติอย่างนั้นไปขึ้นรถเองนี่ ถ้าเธอเป็นพี่ฝนคงถึงขั้นกุมขมับเลยล่ะ

ศนันธฉัตร

            ฉันมองเบลล์ที่นอนหลับอยู่บนที่นั่งด้านข้างฉันเป็นพักๆ ไม่มีท่าทีที่จะงัวเงียตื่นขึ้นมาอ้วก หรือ โวยวายอะไรแม้แต่น้อย ดีแล้วล่ะ เพราะถ้าเบลล์อยู่ในสภาพนั้น ฉันก็รับมือคนเดียวไม่ไหวแน่ๆ

            “เป็นอะไรของเขานะ ปกติไม่เคยกิน”

            เอื้อมมือไปลูบผมเด็กน้อยเบาๆ เธอครางฮื่อ ออกมาแล้วจับมือฉันไปกุมไว้ รู้สึกดี อันที่จริง ช่วงนี้ฉันกับเบลล์ไม่ได้คุยกันเลยด้วยซ้ำ ฉันก็ยุ่งๆกับการสอบ และเบลล์ก็คงเหมือนกัน ก็น้องไม่ติดต่อมาเลย เห็นล่าสุดก็ตอนไปกดไลค์รูปโปรล่ะมั้ง?

            “แพร.. หิวน้ำว่ะ”

            เสียงเบลล์ที่ดูแหบจากปกติพูดขึ้นมาเบาๆ ทั้งตายังหลับอยู่ ฉันควานหาขวดน้ำที่ยังพอมีอยู่บ้างในรถ ยื่นให้เบลล์ดูดเผื่อจะดีขึ้นบ้าง

            “ฉันยังบ่นเรื่องพี่ฝนไม่จบนะเว้ย แม่งโคตรน้อยใจเลย แต่ตัวสำรองไง เออทำไรได้วะ”

            ฉันนั่งกลั้นใจฟังเบลล์ที่ดูใส่อารมณ์กับการเล่าเป็นพิเศษ หัวใจฉันกระตุกวูบทุกครั้งที่เบลล์เริ่มพูด ความในใจที่น้องอัดอั้นมานาน ทั้งเรื่องไม่สนใจ ทั้งแคร์เธอน้อยกว่า หรือเรื่องเล็กๆน้อยที่บางทีเธอไม่ได้คิดอะไร แต่เบลล์กลับเก็บมันมาคิดทุกอย่าง

            “บอกตรงๆ เฟลว่ะ”

            เสียงสั่นๆของเบลล์ ก่อนที่จะได้ยินเสียงคนข้างๆสะอื้น ฉันหันไปมองเบลล์ที่ยังคงหลับตาอยู่ น้ำตาใสๆไหลรินออกจากดวงตาที่ยังปิดสนิทคู่นั้น ฉันอยากจะเอื้อมมือไปเช็ด อยากจะขอโทษทุกอย่าง เบลล์คงไม่รู้ตัวว่าฉันไม่ใช่แพรวา ถึงระบายทุกอย่างออกมาหมดขนาดนี้ อันที่จริง ถ้าเบลล์พูดกับฉันตรงๆ ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน

            “พี่ฝนนี่แย่มากเลยเนอะ”

            พยายามแล้ว.. พยายามที่จะไม่ให้เสียงตัวเองสั่น เบลล์คงรู้ตัว แม้เจ้าตัวไม่ได้เหลือสติอะไรมากมาย แต่ก็คงจะแยกแยะได้บ้าง ว่าฉันไม่ใช่แพรวา ถึงลืมตาขึ้นมา หรี่ตาเพ่งเพื่อมองฉันผ่านความมืดจากบรรยากาศรอบๆ

            “พี่ฝน!?”

            เบลล์ดูตกใจ แล้วเงียบไป ระหว่างทางเงียบมาตลอดตั้งแต่เบลล์รู้ตัวว่าคนที่นั่งรถมาด้วยไม่ใช่แพรวา แต่เป็นฉัน ฉันที่ทำร้ายจิตใจเธอ ฉันแอบมองเบลล์เป็นระยะตามเคย เบลล์ไม่ได้กลับไปนอนอย่างตอนแรก แค่ยกแขนขึ้นมาพาดหน้าผากของตัวเองไว้ คงปวดหัวเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์หรือเปล่า ไม่รู้ทำไม ระยะทางระหว่างที่นี่ไปคอนโดเบลล์มันถึงดูเนิ่นนาน ต่างจากตอนที่ฉันออกมาจากบ้านลิบลับ

            ไม่นานนักก็ถึงคอนโดเบลล์ ฉันเลี้ยวรถเข้าไปจอดในที่จอดรถของเบลล์ แน่นอนฉันจำได้ มันว่างเพราะรถของเบลล์ยังอยู่ที่ผับนั่น เบลล์ยังคงเงียบ จนฉันต้องเป็นฝ่ายเปิดปากพูดก่อน

            “ถึงแล้ว”

            “รู้แล้ว”

            ไม่ชอบเลย ไม่ชอบจริงๆ น้ำเสียงและท่าทางที่เย็นชาของเบลล์ ฉันได้แต่เงียบเมื่อเจอเบลล์สวนมาอย่างนั้น

            “ขอบคุณนะ เบลล์ไปล่ะ”

            ถ้าบรรยากาศระหว่างฉันกับเบลล์ไม่มาคุอย่างนี้ ฉันคงหลุดหัวเราะออกมาแน่ๆ เพราะเบลล์เดินเซจนแทบล้ม แรงจะปิดประตูรถให้ฉันยังจะไม่มีเลย ฉันตัดสินใจลงจากรถ เดินเข้าไปประคองตัวเบลล์ไว้ เบลล์ปรายตามามองฉันเพียงแค่เล็กน้อย ไม่ได้ขัดขืนใดๆ

            ฉันพยุงร่างของเบลล์ให้นั่งลงบนโซฟาตัวกว้างภายในห้องนั่งเล่น เงียบ เงียบอีกแล้ว นี่เล่นบทคุณก้อย วิริยา จนอินใบ้กินตามตัวละครไปแล้วหรือไง

            “บนรถบ่นพี่ซะยับ ตอนนี้ก็อยู่นี่แล้วไง ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยหรอ”

            เบลล์ยังคงเงียบ แต่โถมตัวเข้ามากอดฉันอย่างเต็มแรง ตัวเบลล์หอมนะ แต่กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ปะปนอยู่ทำฉันเวียนหัวสุดๆ ยังคงไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกจากปากเบลล์ ถ้าให้ฉันประติดประต่อเรื่องราวจากที่เบลล์บ่นบนรถ และเหตุการณ์ต่างๆแล้ว เบลล์คงกำลังน้อยใจในสถานะของตัวเองอยู่ แถมช่วงนี้ฉันยังยุ่งจนไม่มีเวลาสนใจเบลล์

            อันที่จริง อาจจะเป็นฉันที่ละเลย เพราะเห็นว่ายังไงน้องก็ยังจะอยู่กับฉัน..

            “เบลล์ขอโทษ / พี่ขอโทษ”

            เราสองคนพูดขึ้นมาพร้อมกัน ฉันขมวดคิ้วเชิงถามว่าขอโทษทำไม เบลล์กอดฉันแน่นกว่าเดิม ซุกหน้าเข้ากับไหล่ฉัน รู้สึกเปียกๆ ร้องไห้หรอ อย่าร้องสิเบลล์ พี่ไม่ชอบเลย

            “ขอโทษที่งี่เง่า ขอโทษที่ลืมสถานะของตัวเอง เบลล์จะหยุดเอง”

            “เบลล์..”

            “เบลล์ไม่อยากให้พี่ลำบาก”

            “ไม่-“

            เบลล์เงยหน้าออกจากไหล่ของฉัน ดวงตากลมสวยที่ฉันหลงใหล แดงบวมเต็มไปด้วยคราบน้ำตา นิ้วเรียวยกขึ้นกดบนริมฝีปากฉัน ให้หยุดพูด ก่อนที่ใบหน้าเรียวจะเคลื่อนเข้ามาทาบทับริมฝีปากของเธอลงที่จุดเดียวกับฉัน จูบที่นุ่มนวลของเบลล์ ฉันชอบ ฉันชอบมันเสมอ แต่ทำไมกันนะ รู้สึกว่าครั้งนี้มันขมขื่น อันนี้อาจจะเป็นเพราะแอลกอฮอล์ที่คุ้งอยู่ทั่วปากของเบลล์ แต่ไอ้ความรู้สึกที่ราวกับว่า ฉันจะไม่ได้สัมผัสมันอีกแล้วคืออะไรกัน..

            เบลล์ถอนจูบออกช้าๆ ฉันพยายามจ้องมองเข้าไปในแววตาของเบลล์ ผิดหวัง เสียใจ เหนื่อย ฉันแอบสังเกตบ่อยๆจากเวลาที่เบลล์ทำงานเหนื่อยๆ แต่ตอนนี้เบลล์กลับใช้มันมองมาที่ฉัน ฉันที่เป็นต้นเหตุของความรู้สึกที่กำลังจะพังลง

            “พี่กลับไปเถอะ”

            “เบลล์... ฟังพี่บ้างได้ไหม”

            “เบลล์เหนื่อยที่จะฟังพี่แล้ว เหนื่อยจริงๆนะพี่ฝน”

            ฉันสะอึกกับคำพูดของเบลล์ เขาไล่ขนาดนี้แล้วยังจะหน้าด้านอยู่ทำไมนะศนัน ทำกับเขาไว้ขนาดนั้น เขาไม่ลุกขึ้นมาลากเธอโยนออกไปก็ดีเท่าไรแล้ว หรือที่เบลล์ไม่ทำ อาจจะเพราะแค่ตอนนี้เบลล์ไม่เหลือเรี่ยวแรงแล้ว?

            “งั้น..เอาไว้เจอกันใหม่นะ”

            ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่เบลล์คงไม่อยากเจอฉันแล้วล่ะ ระหว่างเรามันพังไม่เป็นท่า ทั้งๆที่ฉันรู้เหตุผลดี แต่ก็ยอมแพ้ ไม่พยายามอธิบาย และเบลล์ที่ปิดใจ..เพราะไม่อยากเจ็บ ฉันเข้าใจน้องนะ ฉันเข้าใจ เข้าใจจริงๆ

            ว่าแต่ เมื่อไรไอ้น้ำตาบ้าๆนี่จะหยุดสักที แล้วฉันจะขับรถออกจากที่นี่ยังไง

            รู้ไหมมันทรมาน...

----

Kemi P. @kemisarabelle  ·  6h 6 hours ago

และแล้วก็รู้ ว่าคนที่จบกันไป ด้วยคำที่บอกว่าเราจะมาพบกันใหม่ มักจะไม่พบกันอีก #polycat @ photo by p… http://instagram.com/p/wV-9wMBgEb/