จอง แชยอน คือชื่อประธานบริษัทจองแชกรุ๊ป บริษัททำผลิตภัณฑ์สตรอเบอร์รี่ลาเต้อันดับหนึ่งของเกาหลี

 

 

     ด้วยอายุเพียงสิบเก้าเข้ายี่สิบปี และหน้าตาที่สวยสดงดงามราวกับนางแบบ ทำให้ไม่มีใครที่เจอเธอแล้วคิดว่าเธอจะเป็นเจ้าของบริษัทแห่งนี้เลยสักคน

 

 

     มีแต่คนบอกว่าเธอควรไปเป็นดารานักร้องเสียมากกว่า แต่คนอย่างจอง แชยอนไม่สนใจเรื่องพรรค์นั้นหรอก...

 

 

     เธอสนใจแต่เรื่องเลขาของเธอมากกว่า

 

 

     ก็อกๆๆ

 

 

     “สตรอเบอร์รี่ลาเต้มาแล้วค่ะประ... ธาน” เสียงหวานติดแหบเล็กน้อยดังขึ้น ร่างเล็กบนรองเท้าส้นสูงเดินเข้ามาอย่างมั่นใจโดยไม่ต้องรอให้เจ้าของห้องเอ่ยอนุญาต

 

 

     ก็เขาเป็นคนบอกเองว่าจะเข้าออกยังไงก็ได้ตามใจเธอ

 

 

     “ประธาน... อยู่มั้ยคะ?” เธอเลิกคิ้วพลางเดินไปทั่วห้อง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าภายในห้องทำงานของผู้บริหารคนนี้มีห้องนอนเอาไว้สำหรับพักผ่อนอยู่ด้วย เธอรู้ว่ามีมาตั้งแต่เข้าทำงานเมื่อแปดเดือนก่อนแล้ว และเธอก็รู้เช่นกันว่าเขามักจะชอบนอนอยู่บนเตียงในห้องนอนมากกว่ามานั่งเคาะปากกาเล่นอยู่ที่โต๊ะทำงาน จึงเดินไปเคาะประตูที่ถูกปิดเอาไว้ด้วยแล้วเข้าไปในห้องนั้นทันทีด้วยความเคยชิน

 

 

     “วันนี้นอนในห้องอีกแล้วนะคะประธาน ไม่สบายหรือว่าขี้เกียจกันแน่ล่ะคะ” ร่างเล็กเอ่ยแซะพลางวางแก้วใสที่บรรจุของเหลวสีชมพูอ่อนไว้ที่โต๊ะข้างเตียง ร่างสูงที่นอนคว่ำอยู่บนเตียงลุกขึ้นนั่งขมวดคิ้วใส่ผู้ที่เพิ่งเข้ามาในห้องเธอทันที

 

 

     “ฉันจะหักเงินเดือนเธอ คิม เซจอง” เจ้าของห้องพูดด้วยเสียงงัวเงียก่อนจะยกมือขึ้นไปจัดผมของตัวเองพลางมองร่างเล็กที่ยืนยิ้มไม่สะทกสะท้านกับคำขู่ของเธอด้วย

 

 

     “ยิ้มอะไรของเธอ นี่ฉันพูดว่าหักเงินเดือนนะ... หักเงินเดือนเชียวนะ” เจ้าของห้องย้ำคำกับเลขานาม คิม เซจองก่อนจะหยิบแก้วสีหวานมาดื่ม – เซจองเป็นผู้หญิงสวย แม้จะมีแว่นหนาอยู่บนใบหน้าเธอก็ยังคงดูดีและดูฉลาด เธอสามารถหล่อได้หากเธอต้องการ เป็นผู้หญิงตัวเล็กที่ใจไม่เล็ก ไม่มีอะไรที่เธอจะทำไม่ได้ ไม่แปลกใจเลยที่ประธานคนเย็นชาของจองแชกรุ๊ปจะให้เธอทำงานอยู่ที่นี่มาได้ตั้งแปดเก้าเดือนแบบนี้

 

 

     แน่นอนว่าทั้งคู่สนิทกัน

 

 

     “ฉันรู้ว่ายังไงประธานก็ไม่หักเงินเดือนฉันอย่างที่พูดหรอกค่ะ” เซจองยิ้มใจเย็นให้คนที่นั่งอยู่บนเตียงเบะปากอย่างนึกหมั่นไส้

 

 

     “มั่นใจจังเลยนะเซจอง ฉันจอง แชยอนเชียวนะ ไม่กลัวหน่อยหรอ” เขาทำหน้าเหรอหราตาโตเหมือนนึกว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่มันจะช่วยขู่คนที่ยืนยิ้มอยู่ได้

 

 

     แต่เปล่าเลย

 

 

     กลับทำให้เซจองนึกขำขึ้นมาซะมากกว่า

 

 

     “แล้ววันนี้มีประชุมหรือนัดอะไรมั้ย ฉันจะได้ไปแต่งตัว” โหมดประธานบริษัทเข้าสิง ทำให้จอง แชยอนที่ทำตัวเป็นเด็กน้อยเมื่อกี้หายวับไปกับตา ช่วงที่เข้ามาทำงานที่นี่ใหม่ๆ เซจองก็เคยห่วงนะว่าประธานของเธอจะเป็นไบโพล่า แต่ตอนนี้คงไม่ต้องห่วงแล้วล่ะ

 

 

     เพราะประธานเหมือนจะเป็นไบโพล่าแค่กับเธอคนเดียว

 

 

     “วันนี้ตอนสองทุ่มเจ้าของห้างฮานาแกรนด์เชิญประธานให้ไปร่วมงานเปิดตัวบูธสินค้าที่ทางเราเป็นหุ้นส่วนอยู่ค่ะ” เสียงรายงานของเซจองที่ชัดเจนและไม่เคยลนลานทำให้แชยอนยิ้มน้อยๆ ก่อนจะลุกขึ้นเต็มส่วนสูง – อันที่จริงชุดตอนนี้ที่เธอใส่มันก็ดีอยู่แล้ว เสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนถึงข้อพับกับกางเกงยีนส์ขาเดฟที่ดูไม่ใช่ชุดมาทำงานเลยสักนิดนั้นทำให้แชยอนสวยจนแทบลืมหายใจ

 

 

     ไม่สิเซจอง เธอต้องตั้งสตินะ

 

 

     “แล้วตอนนี้กี่โมงแล้วล่ะ” แชยอนถามขณะที่กำลังเปิดตู้เสื้อผ้าหลังสีขาวเลือกชุดไปงานอยู่ เซจองก้มมองนาฬิกาเรือนสีขาวแถบทองก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งพร้อมยกมือขึ้นมาทำท่าจะดันกรอบแว่นที่ตกลงมาอยู่เกือบปลายจมูกแทนที่จะอยู่บนสันดั้งโด่ง

 

 

     แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าคนที่เลือกชุดอยู่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

 

 

     ตรงหน้าจริงๆ...

 

 

     “อ เอ่อ ห ห้าโมงครึ่งแล้ว...ค่ะ” เสียงติดๆ ขัดๆ ไม่สมกับที่เป็นเลขาของผู้บริหารจองแชกรุ๊ปทำให้เจ้าของห้องส่ายหน้าแล้วยิ้มเล็กน้อยเหมือนกำลังนึกเอ็นดูอยู่

 

 

     “วันนี้เธอ... สวยจัง” มือเรียวยกขึ้นมาประคองแก้มนวลของคนตัวเล็ก ก่อนที่แชยอนจะค่อยๆ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกคนมากขึ้น ริมฝีปากนุ่มดั่งมาร์ชเมลโล่ของคิม เซจองชอบทำให้เธอแทบคลั่งทุกครั้งที่ได้สัมผัส

 

 

     ใช่... พวกเธอเคยจูบกันมาก่อนแล้ว

 

 

     และดูเหมือนจะจูบบ่อยเสียด้วย

 

 

     “อื้อ” เสียงครวญในลำคอของคนตัวเล็กยิ่งทำให้แชยอนเป็นบ้า ทั้งที่ก็พยายามอดทนเอาไว้แล้วหลังจากที่ได้เห็นชุดเดรสสั้นสีครีมแขนยาวถึงข้อพับลายตารางทับด้วยเสื้อสูทสีดำ มันไม่ได้ดูเซ็กซี่หรือน่าดึงดูดใจเลยสักนิด

 

 

     แต่ประธานคนสวยกลับคิดว่าแบบนี้แหละที่เรียกว่าน่ารัก

 

 

     ไม่สิ

 

 

     คิม เซจองน่ารักตลอดเวลาอยู่แล้ว

 

 

     “ประ... อือ” ประธานถอนจูบออกมาก่อนที่จะถอดแว่นกรอบทองของคนตรงหน้าออกแล้ววางลงบนเตียงอย่างเบามือ เซจองทำท่าจะพูดแต่กลับโดนคนเป็นเจ้านายบดริมฝีปากลงมาอีกครั้งภายในไม่ถึงห้าวิ มือเล็กที่กำแน่นเพราะเกร็งเลื่อนขึ้นมาวางบนไหล่ของร่างสูงด้วยความเผลอตัว ลิ้นร้อนที่กำลังกวาดชิมความหวานอยู่ภายในโพรงปากกำลังทำให้เลขาคนสวยอ่อนระทวยไปทั้งตัวจนคนเป็นเจ้านายต้องกอดประคองเอวเล็กเอาไว้ มือเล็กเริ่มเลื่อนไปโอบรอบคอของร่างสูงก่อนจะเงยหน้าขึ้นอีกเล็กน้อย กดคอของคนตรงหน้าลงมาให้ได้รับจูบที่แนบแน่นกว่าเดิมอีก มือเรียวที่กำลังลูบไล้อยู่บริเวณเอวของร่างเล็กบีบเอวเล็กหนึ่งทีเหมือนกำลังหักห้ามใจตนเองอยู่

 

 

     แล้วถ้าเธอห้ามไม่ไหวล่ะ?

 

 

     ลูกน้องที่ดีอย่างคิม เซจองก็คงต้องปฏิบัติตามสิ่งที่เจ้านายต้องการสินะ

 

 

     ร่างสูงละริมฝีปากที่กำลังขึ้นสีออกมาแล้วเลื่อนใบหน้าลงไปที่ลำคอขาวของอีกคน แชยอนลากลิ้นร้อนสัมผัสกับต้นคอของคนตัวเล็กจนผู้ถูกกระทำสั่นไปทั้งตัว ก่อนที่เลขาจะลากมือมาปลดกระดุมเม็ดบนของร่างสูงและ...

 

 

 

     กริ๊งงงงงงงงงงง!!!

 

 

 

     เสียงแหกปากโวยวายของไอโฟนหกเอสเครื่องหรูทำให้สองคนที่แทบจะสิงร่างกันอยู่ตอนนี้ผละออกจากกันแทบจะทันที เสียงหอบหายใจของทั้งคู่ดังระงมไปทั่วห้อง แชยอนหันไปมองโทรศัพท์เครื่องหรูที่ร้องไม่หยุดแล้วกลอกตามองบนหนึ่งทีก่อนจะเดินไปรับโทรศัพท์ปล่อยให้เซจองหยิบแว่นของเธอมาใส่เงียบๆ ด้วยความไม่สบอารมณ์นัก

 

 

     “ฉ ฉันไปเตรียมตัวนะคะ” พูดจบก็โค้งให้ประธานที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่หนึ่งครั้งแล้วเดินออกไปจากห้องทันที

 

 

     โดนประธานทำแบบนี้ด้วยเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วคิม เซจอง!

 

 

 

 

     “คุณจองแชยอนครับทางนี้ครับ”

 

 

     “ทางนี้ค่ะคุณจอง”

 

     “คุณแชยอนคะหันมาทางนี้หน่อยค่ะ”

 

 

     เสียงหญิงชายที่กำลังแก่งแย่งตำแหน่งที่เหมาะแก่การสัมภาษณ์มากที่สุดดังไปทั่วชั้นหนึ่งของห้างฮานาแกรนด์ เจ้าของชื่อที่มีสาวตัวเล็กเดินเคียงข้างมาด้วยกันหันไปยิ้มให้กล้องเล็กน้อยด้วยความชำนาญ เช่นเดียวกันกับเลขาตัวเล็กที่เดินเชิดพร้อมยิ้มให้กล้องพอเป็นพิธี

 

 

     “คุณแชยอนจะเปิดตัวสินค้าใหม่เมื่อไหร่ครับ” เสียงของนักข่าวที่ค่อนข้างคุ้นหน้าคุ้นตาแต่ก็จำชื่อไม่ได้เพราะเวลาเจอกันก็ไม่มีเวลาถามชื่อ เขายื่นไมค์เล็กๆ เข้ามาจ่อใกล้ๆ กับปากของแชยอนเหมือนกำลังบังคับให้เธอตอบ

 

 

     “ไม่เกินธันวาคมปีนี้แน่นอนค่ะ” แชยอนปรายตามองกล้องทุกตัวได้อย่างยอดเยี่ยม เธอสามารถมองกล้องทุกตัวโดยไม่แสบตาเพราะแฟลชกล้องได้ยังไงกันนะ

 

 

     “แล้วคุณจองมีคนในใจรึยังคะ” คำถามของนักข่าวหญิงห้าวๆ ทำให้ผู้ถูกถามชะงักเล็กน้อย แต่เธอก็ยิ้มบางให้กล้องด้วยความเป็นมืออาชีพ เป็นคนดังมันก็อย่างนี้แหละ จะพูดคุยเรื่องอะไรกันอยู่ สุดท้ายก็ต้องมาจบลงด้วยเรื่องความรักอยู่ดี

 

 

     นั่นสินะ

 

 

     ประธานจะมีคนในใจรึยังนะ

 

 

     “มีแล้วค่ะ” เสียงประกาศของแชยอนนั้นทำให้แฟลชกล้องกระพริบถี่ขึ้น เสียงเริ่มดังเซ็งแซ่เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้น นักข่าวที่ยืนอยู่ต่างก็ยื่นไมค์ให้เข้าใกล้คนที่อยากสัมภาษณ์มากที่สุดเพื่อที่จะได้สามารถขายข่าวของเองได้

 

 

     “แล้วจะแต่งงานเมื่อไหร่ครับ”

 

 

     “เขาเป็นใครหรอครับ”

 

 

     “ใช่คุณเลขาที่คุณจองพาออกงานด้วยกันบ่อยๆ คนนี้รึเปล่าคะ”

 

 

     คำถามสุดท้ายทำเอาเซจองที่ยืนเงียบสะอึก แชยอนหันมามองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ซึ่งเธอก็มองเขาอยู่เช่นกัน ทั้งคู่สบตากันอยู่สักพักก่อนที่แชยอนจะหันมาหากล้องอีกครั้ง

 

 

     “ฉันขอเข้าไปในงานก่อนนะคะ” แชยอนพูดจบก็ดึงมือของเซจองให้เข้าไปในส่วนที่เงียบกว่านี้ทันที นักข่าวมากมายต่างก็เดินตามทั้งคู่เป็นขบวนแต่ก็ต้องหยุดฝีเท้าทั้งหมดเอาไว้เพราะส่วนที่แชยอนเพิ่งเข้าไปเป็นส่วนสำหรับแขกวีไอพีของห้างเท่านั้น ดังนั้นถ้าการ์ดจะมีเยอะก็ไม่แปลกนักหรอก

 

 

 

     “สวัสดีค่ะคุณจอง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ” เสียงผู้หญิงผมแดงดูเผ็ดขัดกับตำแหน่งหน้าที่การงานดังขึ้นให้ทั้งแชยอนและเซจองลุกจากโซฟาตัวนุ่มเพื่อทำการทักทายทันที

 

 

     “สวัสดีค่ะคุณชิน สวยขึ้นนะคะเนี่ย” เจ้าของชื่อได้ยินดังนั้นก็ยกมือขึ้นมาป้องปากทำท่าหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มให้หุ้นส่วน

 

 

     แต่ถ้าจะให้พูดความเป็นจริงหน่อยก็คงส่งให้เลขาของหุ้นส่วนมากกว่า

 

 

     “เชิญนั่งเลยค่ะ” ผู้หญิงผมแดงนามว่าชิน ฮานาเอ่ยปากก่อนผายมือเล็กน้อยให้ทั้งสอง แชยอนนั่งลงบนโซฟาตัวยาวข้างเซจองซึ่งมีฮานานั่งอยู่บนโซฟาตัวเล็กถัดจากคุณเลขา บริกรหนุ่มชุดขาวเดินเข้ามาพร้อมกับไวน์ยี่ห้อดีสองขวดและแก้วไวน์สามแก้ว เขาทำหน้าที่ของผู้เสิร์ฟเป็นอย่างดีก่อนจะเดินออกจากห้องไปเมื่อรินไวน์ให้ผู้มีอำนาจทั้งสามแล้ว

 

 

     “บูธจากบริษัทจองแชกรุ๊ปเป็นที่นิยมของลูกค้าในห้างเรามากเลยนะคะนะคะคุณจอง” เธอพูดพลางยกแก้วใสที่มีของเหลวที่แดงอยู่ภายในขึ้นมาดื่ม

 

 

     “คงเป็นเพราะห้างฮานาแกรนด์ที่โฆษณาสินค้าของพวกเราให้เป็นอย่างดีด้วยนั่นแหละค่ะ” แชยอนพูดแล้วส่งยิ้มให้อีกคนตามมารยาท ฮานายิ้มตอบเธออีกครั้ง – ทำไมแชยอนจะไม่รู้ล่ะว่าชิน ฮานา เจ้าของห้างฮานาแกรนด์คนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ สายตาที่เบนไปทางเลขาคนสวยบ่อยๆ น่ะเดาได้ไม่ยากหรอก

 

 

     แน่นอนว่าแชยอนไม่ชอบที่หล่อนทำแบบนั้น

 

 

     ประธานบริษัทสตรอเบอร์รี่ลาเต้ขยับตัวไปหาเลขาของเธอเล็กน้อยแต่มากพอที่จะทำให้ชิดติดกัน เซจองหันมองเจ้านายด้วยความสงสัยก่อนที่จะหันไปหาฮานาอีกครั้งด้วยความไม่คิดอะไร

 

 

     “วันนี้คุณคิมสวยจังเลยนะคะ เจอกันทีไรก็สวยขึ้นทุกที” เจ้าของห้างส่งยิ้มให้เลขหุ้นส่วน และแน่นอนว่าเซจองก็ต้องยิ้มตอบกลับเป็นธรรมดา

 

 

     แต่ยิ้มของฮานาน่ะธรรมดาที่ไหนกัน

 

 

     “ถ้าคุณคิมถอดแว่นจะสวยกว่านี้มากเลยนะคะ” สาวผมแดงพูดยิ้มๆ ก่อนจะยื่นมือมาหมายจะจับแว่นกรอบทองของเซจองอย่างถือวิสาสะ การกระทำของหุ้นส่วน ทำให้แชยอนนึกโกรธทันที

 

 

     ไม่รู้หรอกว่าโกรธอะไร

 

 

     แค่อยากโกรธอ่ะ เข้าใจมั้ย

 

 

     “เซจอง” แชยอนเรียกคนข้างๆ ก่อนที่มือของฮานาจะเอื้อมมาถึง เซจองหันมาตามเสียงเรียกก่อนจะได้สบสายตากับคนข้างๆ – สายตาที่กำลังจ้องมองกันอยู่แบบนั้นทั้งๆ ที่แชยอนก็กำลังยิ้มมันกำลังทำให้เซจองรู้สึกขนลุกแปลกๆ และนึกสงสัย

 

 

     ว่าทำไมสายตาของแชยอนในตอนนี้ถึงได้ดูน่ากลัวเหลือเกินสำหรับเธอ

 

 

     “ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะคุณชิน คราวหน้าเจอกันใหม่” แชยอนพูดเสียงเรียบแล้วลุกขึ้น คราวนงครางหน้าอะไรนั่นประธานคนสวยไม่ได้อยากให้มีหรอก เป็นไปได้ไม่ต้องเจอกันอีกได้ยิ่งดี

 

 

     ประธานกำลังรู้สึกไม่อยากให้เซจองเจอกับฮานาอีกก็เท่านั้นเอง

 

 

 

     “ฉันไปส่งนะ” แชยอนยื่นมือออกไปกุมมือของคนตัวเล็กอย่างเคยชิน ก่อนจะกระตุกเบาๆ ให้เธอตามไปที่รถ

 

 

     “ไม่เป็นไรหรอกค่ะประ...” เสียงหวานขาดให้ไปเมื่อถูกคนที่จับข้อมืออยู่พุ่งเข้ามาแตะจูบที่ปากอิ่มของเธอ ถ้อยคำปฏิเสธถูกกลืนลงคอไปในพริบตาเมื่อแชยอนทำแบบนั้น

 

 

     “เธอเป็นลูกน้องนะ ลูกน้องน่ะ ควรทำตามคำสั่งของเจ้านายไม่ใช่หรอกหรอ” คนที่เป็นเจ้านายถอนจูบออกมาแล้วมองคนตรงหน้าด้วยสายตาอ่อนโยน

 

 

     อ่อนโยน... จนบางทีเซจองก็ใจอ่อนจนแทบจะยืนไม่ไหว

 

 

     “...ก็ได้ค่ะ”

 

 

 

 

     ระหว่างทางที่อยู่บนรถยนต์คันหรูของประธานนั้นเงียบสนิท มีเพียงเสียงเพลงจากวิทยุที่เปิดคลอเบาๆ เท่านั้นที่บ่งบอกว่านี่ไม่ใช่อวกาศซึ่งไร้เสียง

 

 

     “เดี๋ยวฉันไปส่งข้างบน” เจ้าของรถเปิดประตูออกมาแล้วรีบวิ่งไปเปิดประตูให้อีกคน เซจองที่ได้ยินดังนั้นทำหน้ามุ่ยเล็กน้อยก่อนจะกลับมาเป็นใบหน้านิ่งเรียบอีกครั้ง

 

 

     “…” ภายในลิฟต์ก็ดูจะคล้ายกับตอนอยู่บนรถ เว้นเสียแต่ที่นี่ไม่มีเสียงเพลงคลอ มีเพียงเสียงหายใจของทั่งคู่เท่านั้นที่กำลังมีอยู่

 

 

     “ขอบคุณนะคะประธาน...” เซจองก้มหน้าเล็กน้อยแล้วยิ้มให้ประธานคนสวย แชยอนยิ้มตอบก่อนจะก้มมองนาฬิกาเรือนสวยบนข้อมือของเธอ

 

 

     “อา... สี่ทุ่มแล้วหรอ งั้นก็ดึกแล้วสิ” แชยอนทำท่าทางหมดหวังเล็กน้อยก่อนจะถอยห่างจากเซจอง

 

 

     “งั้น... ฉันไปก่อนนะ” แชยอนเอ่ยยิ้มๆ แล้วหันหลังให้เลขาทันที ใจจริงเธอก็แค่อยากให้เซจองชวนเธอเข้าไปในห้องบ้าง อย่างน้อยๆ ก็ขอเข้าไปนั่งดื่มน้ำสักแปบให้ชื่นใจก่อนค่อยออกมาก็ได้

 

 

     เอ่ยขอบคุณกันเหมือนเป็นการบอกลาอ้อมๆ แบบนี้... มันน่าน้อยใจนะ

 

 

     “เดี๋ยวค่ะประธาน!” เสียงเรียกของคนข้างหลังทำให้คนที่กำลังเดินห่างกันไปไกลมากขึ้นเรื่อยๆ ยกยิ้มกว้าง ก่อนจะตีหน้านิ่งอีกครั้งอย่างฟอร์มจัด

 

 

     “เอ่อ... เข้ามาก่อนก็ได้ค่ะ”

 

 

 

 

     “เดี๋ยวฉันเอาน้ำมาให้นะคะ” เซจองบอกกับคนที่นั่งอยู่บนโซฟาสีขาวกลางห้องนั่งเล่นก่อนจะเดินหายไปในห้องครัวสักพักแล้วกลับมาพร้อมกับแก้วน้ำเปล่าหนึ่งใบ

 

 

     “ไม่มีสตรอเบอร์รี่ลาเต้หรอ” แชยอนเงยหน้ามองคนที่เพิ่งวางแก้วลงบนโต๊ะอย่างออดอ้อน ทำคิ้วตกให้น่าสงสารทั้งที่ไม่จำเป็นเลยสักนิด

 

 

     “ให้ฉันออกไปซื้อให้มั้ยคะ ข้างล่างมีเซเว่นพอดี” เซจองพูดพลางเลิกคิ้วถามคนที่นั่งมองกันอยู่ อันที่จริงก็อยากจะแกล้งให้คนขี้เก๊กฟอร์มเยอะให้อยู่ในโหมดน้องแชบ้าง

 

 

     เพราะโหมดน้องแชน่ะ น่ารักที่สุดแล้วสำหรับเซจอง

 

 

     “ไม่!” ปฏิเสธเสียงแข็งก่อนจะดึงให้คนที่ยืนยิ้มอยู่นั่งลง คว้าแก้วน้ำบนโต๊ะไปดื่มจนเหลือเพียงครึ่งก่อนจะวางมันบนโต๊ะอีกครั้ง

 

 

 

     “นี่เซจอง” หลังจากที่เงียบกันไปได้สักพักแชยอนก็เป็นคนทำลายความเงียบเอง ผู้ถูกเรียกหันมองพลางเลิกคิ้วเล็กน้อยเหมือนรอคำถามอยู่

 

 

     “เธอ... ชอบคุณฮานารึป่าว” แชยอนก้มหน้าก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาถามคนที่กำลังจ้องกันอยู่ นั่นยิ่งทำให้เซจองเลิกคิ้วสงสัยเข้าไปใหญ่ ถ้าเธอจะคิดเข้าข้างตัวเองสักนิด

 

 

     เจ้านายคนสวยของเธอคงกำลังรู้สึกอะไรอยู่

 

 

     เธอสังเกตมาตั้งแต่ตอนที่อยู่กับเจ้าของห้างแล้ว ตั้งแต่สายตาเย็นยะเยือกที่แชยอนใช้มองหุ้นส่วน อีกทั้งยังเร่งให้รีบกลับอีกทั้งที่ยังไม่ถึงเวลาด้วยซ้ำ

 

 

     “ทำไมคะ หึงฉันหรอคะประธาน” เซจองถามก่อนจะยกยิ้มบางให้คนตรงหน้า ใบหน้าของคนเป็นประธานค่อยๆ ขึ้นสีเล็กน้อยหลังจากที่ได้ยินดังนั้น

 

 

     “ไม่ได้หึงสักหน่อย! ฉันก็แค่... คิดว่าเธอดูใจดีกับคุณฮานาเกินไป เธอก็น่าจะรู้นี่ว่าหล่อนคิดยังไงกับเธอ เธอชอบยิ้มให้หล่อน หรือบางทีเธออาจจะให้คุณฮานาเป็นคนพิเศษของเธอก็ดะ...” ริมฝีปากของผู้เป็นเจ้านายถูกระงับไว้ไม่ให้พูดด้วยฝีมือของเซจอง เลขายกมือขึ้นประคองแก้มใสของประธานก่อนจะเอียงหน้าให้บดจูบแนบแน่นมากขึ้น

 

 

 

     “ฉันไม่เคยจูบกับใครแบบนี้นอกจากคุณ...”

 

 

 

     “ทีนี้รู้รึยังคะ...ว่าใครเป็นคนพิเศษของฉัน”

 

 

     แชยอนพุ่งเข้าบดเบียดริมฝีปากกับอีกคนทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น มือเรียวเลื้อยขึ้นไปวางอยู่บนไหล่เล็กของคนตรงหน้า กอดเกี่ยวร่างเล็กเอาไว้ในอ้อมแขนให้รับสัมผัสที่ร้อนแรงกว่านี้ เซจองเลื่อนมือไปกอดเอวบางของอีกคนแล้วโอบเอาไว้แน่ ลิ้นร้อนของทั้งคู่ต่างก็กำลังสู้กันอยู่อย่างไม่มีใครยอมใคร

 

 

     ทั้งคู่ต่างก็เป็นคนพิเศษของกันและกัน

 

 

     “เซ...จอง” ประธานถอนจูบออกมา แต่ริมฝีปากก็ยังคลอเคลียกับอีกคนอยู่ไม่ห่าง ดวงตาปรือขึ้นมองคนตรงหน้าก่อนจะแนบหน้าผากลงไปที่ส่วนเดียวกันของอีกคนแล้วเอ่ยขึ้นว่า

 

 

     “ฉันมีงานให้เธอทำ...ตอนนี้”

 

 

     “ประธานอยากให้ฉันทำอะไร...ก็สั่งมาเถอะค่ะ”

 

 

     “ฉันทำให้ประธานได้ทุกอย่างอยู่แล้ว”

 

 

     เซจองเอ่ยปากพูด แชยอนถอยใบหน้าให้ห่างออกมาเล็กน้อยก่อนจะหยิบแว่นทองที่วางอยู่บนดั้งของอีกคนไปวางไว้บนโต๊ะแทน

 

 

     “สตรอเบอร์รี่ลาเต้...”

 

 

     “คะ?”

 

 

     “ฉันอยากให้เธอเป็นสตรอเบอร์รี่ลาเต้ของฉัน...”

 

 

     “แค่ของฉันคนเดียว...”

 

 

     “ได้ไหม”

 

 

     แชยอนพูดพลางกดปากอิ่มที่คลอเคลียกับอีกคนอยู่แล้วลงบนมุมปากของอีกคนเบาๆ เหมือนเป็นการอ้อนวอน...

 

 

 

     “ตกลงค่ะ”

     NCจิ้ม

     “ฉันเป็นสตรอเบอร์รี่ลาเต้ของคุณ” แชยอนพูดพลางกดจูบลงบนหน้าผากของเซจอง คนเป็นเลขาในนามยิ้มแล้วส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะขยับตัวสอดแขนไปกอดอีกคนให้แน่นขึ้นอย่างรักใคร่แล้วหลับตาลงในอ้อมกอดของประธาน...

 

 

 

 

     “เราเป็นสตรอเบอร์รี่ลาเต้ของกันและกันค่ะ”

ช่วงไรท์พบประชารีด

กิ้วๆๆๆๆๆๆ ฟิคชั่ววูบมาแล้วค่าาา ถถถ

แก้บนเสร็จไป 1 ข้อจาก 4 ข้อแล้วววว เย่ๆๆๆๆ ดีจุยยย

เอาเป็นว่า ใครที่อ่านเรื่องนี้แล้วไม่เคยอ่านเรื่องอื่นของไรท์ก็ไปอ่านเรื่องอื่นกันได้นาจาาา

  CR.SQW