หัวเขิ่ง แอนด์ ขอด ซ่า / แสบ / สุข

ตอนเช้าของวันเสาร์ บรรยากาศถูกรุมเร้าด้วยหมอกหนา มาพร้อมกับลมหนาวที่เริ่มก่อตัวขึ้นตั้งแต่ปลายเดือนที่แล้ว สำหรับบางคนนั้น เหมาะอย่างยิ่งที่จะนอนซุกตัวอยู่ในผ้าห่มหนานุ่ม หรือแบ่งปันไออุ่นด้วยอ้อมกอดกับคนรัก  แต่ ไม่ใช่วิถีของ  ขอด และ  หัวเขิ่ง  สองเด็กน้อย แห่ง  บ้านหนองมะเขือ  หมู่บ้านเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ห่างจากตัวอำเภอ ที่ตัวอำเภออยู่ห่างจากตัวจังหวัด และตัวจังหวัดก็อยู่ห่างจากเมืองหลวงอีกที  ดังนั้น อย่าถามถึงความเจริญ(ตามความหมายของสังคมเมือง) เพราะถนนจากตัวอำเภอมาหมู่บ้าน ชาวบ้านยังเรียกว่า ทางหินแห่  อยู่เลย  หรือว่าบางที   ความเจริญ อาจจะไม่ใช่สาระสำคัญในวิถีของ ขอด และ หัวเขิ่ง ก็เป็นได้ เพราะในสมองของเด็กทั้งสองคือ ภาระกิจ ที่ต้องทำในวันนี้  ซึ่งแน่นอนว่าเป็นภาระกิจที่หนักเอาการเลยที่เดียว สำหรับใครบางคน แต่นี่คือสิ่งที่สนุกสำหรับทั้งสองที่รอคอยมาตลอดสัปดาห์  นั่นคือ  ไป  เลี้ยงควายหลายๆคนอาจจะหัวเราะเยอะว่า   บ้านน้อก! บ้านนอก!   แต่ถ้า ทั้งสองได้ยินก็คงไม่ได้รู้สึกอะไร เพราะครั้งหนึ่ง หัวเขิ่ง เคยถาม ยาย นวย  ผู้เป็นแม่ ด้วยภาษากลาง(ของหมู่บ้าน) ว่า

"อีแม่   ในเมืองเขาดีกว่าบ้านเฮาตรงไหน?"

 ถ้าคนแถวภาคอื่นบังเอิญผ่านมาได้ยินคงคิดว่าหัวเขิ่งพูดจาไม่สุภาพ  หยาบกระด้าง  ขาดซึ่งอารยะธรรม  ไม่มีสัมมาคารวะ เรียกแม่ว่า  อี  ได้อย่างไร  แต่ถ้าคนภาคอื่นคนเดิมคนนั้นบังเอิญ(อีกที)  มีโอกาสเดินทางไปทั่วหมู่บ้านหรือแม้กระทั่งหมู่บ้านใกล้เคียง  ไม่ว่าจะเป็น บ้านหนองตานา  บ้านโนนสมบูรณ์ บ้านหนองแห้ว  บ้านหนองขาม บ้านโนนงิ้ว ฯลฯ   ก็จะพบว่าเด็กน้อยแถวนั้น เป็นคนหยาบคาย  กันหมด แต่แท้จริงแล้ว  คำว่า  อีแม่ ตามความหมายของท้องถินที่บักหัวเขิ่งอาศัยอยู่ หาได้เป็นคำหยาบคายไร้อารยะธรรมอย่างที่เข้าใจไม่  อีแม่ ความหมายก็คือ  คุณแม่  นั่นเอง

"ก็ในเมืองเขา มีรถขี่    มีทีวีดู    มีถนนลาดยาง    โอ๊ย! สำมะปิ(อีกมากมาย)   ที่บ้านเฮาบ่มี นั่นล่ะ"   ยายนวย ผู้รอบรู้? รอบด้าน? ให้ความกระจ่าง? แก่บุตรชาย

"แล้วมันดีกว่าบ้านเฮา ตรงไหนล่ะ?"   เด็กชาย หัวเขิ่งยังไม่เข้าใจ  ไม่รู้ว่าสาเหตุมาจากความโง่ของบักหัวเขิ่งเองหรือว่าความไม่กระจ่างในการให้เหตุผลของยายนวยกันแน่  แต่ที่แน่ๆ ยายนวยเริ่มจะหน่ายกับการเป็นคนขี้สงสัยของลูกชายหล่าเต็มที

" ฮ่วย! มึงคือขี้สงสัยแท้วะ   มันกะดีกว่าตรงที่ว่า บ้านเฮาบ่มีคือเขานั่นเด่ะ"

"ถ้างั้น   บ้านเฮาก็ดีคือกันนั่นล่ะ"   หัวเขิ่งเริ่มเข้าใจ แต่เข้าใจไปในทางของเขาเอง ซึ่งความเข้าใจนี้ ทำให้ยายนวย เริ่มงง

"เอ้า   มึงลองว่ามาซิ  ว่ามันเป็นยังไงที่ว่าบ้านเฮาก็ดือกันนั่นน่ะ?"  ยายนวยทั้งงงทั้งเซ็งลูกชายหล่า(ลูกชายคนเล็ก) ทำเอาหัวเขิ่งได้แต่ส่ายหัวช้าๆ  ในความไม่เข้าใจของแม่ตัวเอง

"ก็ที่อีแม่บอกว่าในเมืองดีเพราะเขามีในสิ่งที่บ้านเฮาบ่มี  ดังนั้นบ้านเฮาก็ดีคือกัน   เพราะว่าบ้านเฮาก็มีในสิ่งที่ในเมืองไม่มีคือกัน   เช่นในเมืองบ่มีควายคือบ้านเฮา ถึงมีก็ไม่มีที่ไปเลี้ยงคือเก่าเพราะเห็นมีแต่ตึก   นาก็บ่มีเฮ็ดจะเอาข้าวที่ไหนกิน   เป็ดก็บ่มีออกไข่ ไก่ก็บ่มีต้ม   เฮ้อ   น่าสงสาร  ขนาด"    พูดจบ บักหัวเขิ่งก็เดินควงหนังสติ๊กจากไป  พร้อมกับกล่าวทิ้งท้าย

" ชวน*บักขอดไปยิงขี่กะปอมดีกว่า"

* “บัก” ใช้นำหน้าคนที่มีอายุเด็กว่า หรือเท่ากัน