#ยามะชี่

ข้อมูลเบื้องต้น

เพราะความรู้สึกของผมจะไม่เลือนหายไป ถึงแม้ว่านายจะลืมมัน ผมก็จะย้ำจนกว่านายจะจำได้ J

Chinen part :      

แสงแดดจ้าลอดผ่านม่านตาเล็กที่กำลังขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มหนา จนเจ้าตัวไม่อาจทนกับแสงนั้นได้ร่างบางจึงคว้าเอาผ้าห่มสีน้ำตาลมาคลุมโปง แต่ถึงอย่างนั้นเสียงนกที่ระเบียงก็ยังคงกวนใจเขาอยู่ไม่หาย

ผมปรือตาขึ้นมาใต้ผ้าห่มหนาก่อนจะดันตัวลุกขึ้นมากับเตียงที่ไม่คุ้นเคย พร้อมกับกวาดตามองห้องนอนที่ทำจากไม้โอ๊คสีน้ำตาล ผมชอบหรอ? เจ้าตัวเผลอยกมือมาขยี้หัวเบาๆ แล้วสังเกตเห็นกระดาษโน๊ตที่เสาไม้ทางหัวเตียง

“นายชื่อ ยูริ จิเน็น เป็นนักร้องดัง ผมชื่อ ยามาดะ เรียวสุเกะ เป็นผู้จัดการคุณ เมื่อคุณตื่นมาคุณจะจำเรื่องราวที่ผ่านมาของเมื่อวานไม่ได้เลย ใบรับรองแพทย์อยู่ในลิ้นชักตู้สีน้ำตาลในห้องทำงาน กุญแจถูกซ่อนไว้ที่ใต้กระถางดอกไม้ตรงระเบียง”  ผมอ่านกระดาษโน๊ตอยู่ซ้ำๆพลางมองไปรอบๆห้องตัวเอง อ้าว ! ผมจำอะไรไม่ได้เลยนี่นา  แต่โน้ตใบนี้คงเชื่อถือได้อยู่หรอกมั้ง ผมลุกขึ้นเดินหาห้องทำงานอย่างน้อยๆผมก็ควรจะไปดูใบรับรองแพทย์นั่นสักหน่อยโดยไม่ลืมหยิบกุญแจที่ซ่อนอยู่ที่กระถางดอกไม้ติดมือมาด้วย ห้องผมก็ดูท่าจะหรูหราขนาดนี้ผมคงเป็นศิลปินจริงๆ ผมสำรวจห้องของตัวเองอย่างตื่นเต้น ข้างๆเตียงนั้นเป็นม่านสีขาวที่เปิดออกไปเป็นเหมือนตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ มีทั้งรองเท้า กระเป๋า หมวก บลาๆ ผมเดินสำรวจไปทั่วทั้งห้องครัว ห้องน้ำ จนกระทั่งถึงห้องทำงานผมจัดการเปิดลิ้นชักหยิบใบรับรองแพทย์มาดู อืม.. แล้วก็โยนกลับเข้าลิ้นชักตามเดิม ผมไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไป นี่ผมเป็นศิลปินจริงๆหรือเปล่าเนี่ย ไหนล่ะเจ้าผู้จัดการนั่น ผมเดินไปที่เตียงนอนกำลังจะเอนตัวลงไปนอนเสียงโทรศัพท์ที่ซ่อนในผ้าห่มก็ดังขึ้น…

Yama part :

“ฮัลโหล”

“ผมเป็นผู้จัดการนายนะ อาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย ผมกำลังไปรับคุณ”

“ยามะจังเหรอ ..”

“ครับ”

ผมวางสายจากเจ้าตัวเล็กแล้วเร่งความเร็วรถสปอร์ตสีแดงเพื่อที่จะไปถึงจุดหมายไวๆ ผมอยากเจอหน้ายูริจังไวๆแล้ว

                ผมเดินเข้าไปยังห้องนอนเจ้าตัวเล็ก ด้วยความที่ผมมีลูกกุญแจทุกห้องของยูริการเข้าห้องจึงง่ายดาย

“นายเองหรอ ผู้จัดการของฉัน” คนตัวเล็กหยุดยืนอยู่หน้าห้องแต่งตัวพูดด้วยเสียงตื่นเต้น ร่างบางพันด้วยผ้าขนหนูสีขาวผืนจิ๋ว ผมไล่มองไรผมที่ชุ่มไปด้วยน้ำ ใบหน้าเรียวที่ตอนนี้มีหยดน้ำเกาะพราวทั่วใบหน้า

ตึก ตัก ตึก ตัก

นะ..น่ารัก

ไม่รู้ตัวผมก็เดินมาหยุดที่ตรงหน้าคนตัวเล็กที่เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองมีแค่ผ้าขนหนูพันตัวเพียงผืนเดียว ใบหน้าเรียวเรื่อด้วยสีแดงน้อยๆ

“ไม่ใช่แค่ผู้จัดการนะ” ผมไล่ต้อนคนตัวเล็กไปจนสุดทาง โชคดีจริงๆที่วันนี้ผมเดินทางไว

“อ๊ะ ! นาย หมายความว่าไงน่ะ ก็ในโน๊ตนายบอกว่าเป็นผู้จัดการแล้...” ผมยื่นหน้าเรียวจนจมูกชนกับคนตรงหน้าที่กอดอกแน่นราวกับกลัวว่าผ้านั้นจะหลุดลงมา แววตาตกใจคละไปด้วยความสงสัยปนเขินอาย จนใบหน้าเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ ผมค่อยขยับตัวเบียดเข้าไปใกล้ๆ เพราะกลัวว่าคนตัวเล็กจะหนาวเกินไป มือเรียวกั้นขวางไม่ให้คนตัวเล็กหลุดจากอ้อมอกหนาไปได้

“นั่นมันในโน้ต เพราะนอกเหนือจากนั้นฉันจะทำให้นายนึกขึ้นได้เอง” จังหวะที่คนตัวเล็กอ้าปากเหวอนั้น ผมจัดการแนบริมฝีปาก จนคนตรงหน้าสะดุ้งเบาๆ ลิ้นเรียวลุกล้ำเข้าไปอย่างนิ่มนวล ละมุน ยูริหลับตารับความรู้สึกนั้นอย่างเต็มใจ ก่อนที่ผมจะขบกลีบปากบางเบาๆพรางพรมจูบไปทั่วใบหน้าใส

อะ อื้อออ !

ราวกับว่าคนในอ้อมกอดจะหมดแรงไป จึงใช้มือเล็กนั่นเกาะอกผมไว้ นั่นน่ะมันทำให้ผ้าขนหนูนายไม่ปลอดภัยนะ ผมรวบตัวเจ้าตัวเล็กขึ้นในอ้อมแขน พลางถอนจูบช้าๆ จัดการอุ้มไปยังห้องแต่งตัว วันนี้คงไม่ต้องแต่งตัวอะไรมาก แค่มีสัมภาษณ์ลงนิตยสาร wing up กับ อิโนะโอะ เคย์ นักร้องดังที่ทางค่ายเชิญมาร่วมในซิงเกิลนี้ แต่งตัวสบายๆแล้วกัน

“ถามอะไรหน่อยสิ เมื่อวานนายก็ทำแบบนี้หรอ” ผมวางคนตรงหน้าไว้ที่โต๊ะไม้ พรางหันไปมองคนตัวเล็กที่เงยหน้าทำสายตาบ้องแบ๊วถาม

“ถามทำไมล่ะ นายจำมันไม่ได้อยู่แล้ว” ผมจัดการหยิบกางเกง เสื้อ รองเท้าที่เข้าชุดกันมาแขวนไว้

“แต่ว่าฉันก็จะทำให้นายจำฉันได้ทุกเช้าวันรุ่งขึ้นนั่นล่ะ ส่วนวิธีก็จะแตกต่างกันไป...”

คนตัวเล็กอึ้งไปซักพัก ก่อนที่ผมจะชี้ไปยังเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ แล้วเดินออกจากห้องให้คนตัวเล็กได้ใช้เวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าเอง

สตูดิโอ

คนตัวเล็กเอาแต่เข้าหาเจ้านักร้องหน้าแบนนั่น อิโนะโอะ เคย์ จนผมชักเริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาบ้าง

“นี่เคย์จัง นายน่ะมีคนที่ชอบหรือเปล่า”  ผมหันขวับไปทางสองคนที่ท่าทางดูจะคุยกันเข้าขา โถ่เคย์จังหรอ พรุ่งนี้เดี๋ยวยูริก็จะลืมนาย ตัวจริงมันฉันต่างหากล่ะ

“เอ.. ไม่มีนะ ถ้าแบบจิเน็นคุงล่ะก็ต้องรู้สึกว่าตัวเองโชคดีสุดๆไปเลย”

“จริงหรอ ๆ ฉันก็ว่าอย่างนั้นนะ ว่าแต่นายเนี่ยก็สุดยอดสุดๆไปเลยนะ” ผมสบตากับเจ้าตัวเล็ก แต่แล้วยูริก็หันไปสนใจเคย์เหมือนเดิม

“งั้นแลกเมลล์กันไว้ไหมล่ะ คราวหน้าฉันจะเลี้ยงข้าวนาย” เฮ้ย !! เดี๋ยวนะ ผมมองยูริอย่างไม่อยากจะเชื่อ นายจะเลี้ยงเจ้าเถิกนี่น่ะหรอ ทั้งๆที่ทุกรอบฉันยังออกให้นายตลอดแท้ ๆ ผมนั่งมองสองคนที่หน้าแทบจะชนกัน นั่นแลกเมลล์หรือสิงร่างกันเนี่ย ทนไม่ไหวแล้ว!

“ยูริจัง สัมภาษณ์เสร็จแล้วเรากลับกันเถอะนะ” ผมเรียกความสนใจจากทั้งสองได้แล้ว แต่เจ้าตัวเล็กกลับตอบอย่างร่าเริง

“ผมจะกลับเคย์จังล่ะ วันนี้จะไปกินข้าวกันนายกลับไปก่อนเลยนะ”

“แต่ว่านายต้องกลับกับฉันตลอดนะ เราต้องไปคุยเรื่องตารางงานกันอีก”

“ยังไงพรุ่งนี้ฉันก็ต้องลืมอยู่แล้วนี่นา งั้นตารางงานอะไรนั่นก็ฝากนายดูแลแล้วกันเนอะ ใช่มั๊ยเคย์จัง”

ผมหันไปทางเคย์ แต่หมอนี่ก็เอาแต่ยิ้มหวานส่งกลับมา

“ถ้างั้นฉันไปด้วยคน”

“ก็ไปสิ ฉันกับเคย์จังไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว” ไอ้ท่าทางที่ผมเป็นส่วนเกินนี่มันอะไรกัน หงุดหงิดชะมัด แล้วทำไมผมจะต้องมาเดินตามสองคนนี้ด้วยเนี่ย

ร้านอาหาร

ผมนั่งกินเนื้อย่างพลางมองสองคนที่คุยกันอย่างสนุกสนาน โดยไม่สนใจผมเลย นี่ยูริจังจะเล่นแบบนี้ใช่ไหม ผมแกล้งทำแก้วน้ำหล่นไปที่กางเกงของเคย์ ก่อนที่เจ้าหมอนั่นจะขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำ ผมจึงรีบนั่งแทนที่เจ้านั่น พลางเท้าคางมองหน้ายูริที่ยังคงไม่สนใจผมตามเดิม ผมขยับตัวไปชิดคนข้างๆ เท่าที่จะทำได้

“นิสัยไม่ดี รู้นะว่านายแกล้งเคย์จัง”

“ก็ยูริไม่สนใจฉันเลย”

“ทำไมต้องสนใจนายด้วย เป็นแค่ผู้จัดการแท้ๆ” เจ้าตัวเล็กลุกขึ้นยืนพลางเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งมา ทำให้ผมเพิ่งจะรู้ตัวว่าโดนแกล้งเข้าให้แล้ว พอดีกับเคย์จังที่มาขอตัวกลับอย่างกะทันหัน ทำให้คนตัวเล็กต้องอยู่กับผมตามลำพัง

“ผะ ผมจะไปเข้าห้องน้ำ” เหมือนเด็กที่กำลังจะหนีความผิด ผมคว้าแขนเล็กไว้

“ไว้ไปเข้าที่บ้านแล้วกัน” ผมดึงคนตัวเล็ก พลางยิ้มเจ้าเล่ห์กว่ากลับคืนไป หน้าเรียวถึงกับซีด จากนั้นผมทำการพาคนตัวเล็กนั่งบนรถสปอร์ตคันหรู ตลอดทางคนตัวเล็กเอาแต่มองข้างทางตลอด

เอี๊ยดดด

ผมจอดรถ แต่คนข้างๆไม่มีท่าทีที่จะขยับไปไหนเลย ผมเอี้ยวตัวไปหาคนข้างๆ j

“ระ เรียวจัง”

หืมม คำนี้เจ้าตัวเล็กจะเผลอเรียกเวลาที่กำลังจะอ้อน แต่สำหรับเวลานี้ผมคงไม่ปล่อยไปง่ายๆหรอกนะ คราวนี้จะทำให้จำไปจนถึงเช้าเลย

จากที่อยู่เบาะข้างตอนนี้ผมกลับมานั่งเบียดกับคนตัวเล็ก มือสองข้างคว้าปรับเบาะให้นอนลงไป ร่างเล็กไม่สามารถหนีไปจากผมได้ ผมไล่มองดวงตาที่เคยเจ้าเล่ห์เมื่อตอนกลางวัน ตอนนี้ไม่เหลือแล้ว นี่มันลูกแมวชัดๆ หึๆ …

อื้ออ…

คงไม่ต้องถามนะว่าผมทำอะไรต่อไป ..

ผมจะทำให้นายจำผมจนถึงเช้าวันพรุ่งนี้เลยคอยดู J