Remember L

ข้อมูลเบื้องต้น

R E M E M B E R L

IN MY 

ขอบคุณธีมจากSYDNEY｡SYDNEY♔

เนื้อเรื่อง

 

 Remember L

“ฮุนนา หยุดถ่ายได้แล้ว ฮ่าๆ”

“เสี่ยวลู่น่ารักต้องถ่ายเยอะๆสิ”

“แต่นี่มันวีดีโอไม่ใช่หรอ เวลาหน้าหลุดมันน่าเกลียดนะ”

“หน้าหลุดๆของเสี่ยวลู่นั่นแหละที่ผมต้องการฮ่าๆ”    

ทีวีจอแบนขนาดกลางกำลังทำหน้าที่ฉายวีดีโอที่มีใบหน้า เสียงหัวเราะ คำพูดทุกอย่างของลู่หานในวันวานอย่างต่อเนื่อง เขาใช้เวลาไม่นานในการรวบรวมวีดีโอทั้งหมดมาไว้ในไฟล์เดียวถึงแม้มันจะมีเยอะก็ตามเพราะมันคือของขวัญวันครบรอบสามปีที่คบกัน

.

.

.

.

   ร่างสูงบนโซฟาพลิกตัวนอนหงายละสายตาจากจอทีวีมาได้สักพัก เขาไม่สามารถทนดูภาพอดีตคนรักในจอภาพต่อไปได้เพราะมันทรมาน ทรมานเหลือเกิน ทรมานที่ไม่มีคนคนนี้คอยป่วนอยู่ข้างๆ ทรมานที่ไม่ได้ยินเสียงหวานแต่ติดห้าวเล็กๆนั่นอีก ทรมานที่ต้องอยู่คนเดียว....

ชีวิตของโอ เซฮุน มันว่างเปล่าตั้งแต่คนตัวเล็กก้าวออกจากชีวิตเขาไป...

ถึงแม้จะมีคำอำลา

ถึงแม้จะมีเหตุผลที่สามารถเข้าใจได้

ถึงแม้จะเลิกกันทั้งที่ยังรัก

ยังรัก เขาอยู่ฝ่ายเดียว

“ผมคิดถึงพี่... ลู่หาน”

“เมื่อไหร่จะกลับมา”

“เมื่อไหร่จะกลับมา... รักผม เหมือนเดิม”

น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินอีกครั้งเมื่อความคิดถึงทำพิษ มือหนาเอื้อมหยิบรีโมทบนโต๊ะกระจกหน้าทีวีและกดปิดมัน สองขาก้าวยาวๆไปที่ครัวเปิดประตูตู้เย็นหยิบเอาข้าวกล่องออกมาอุ่นระหว่างที่กำลังรอไมโครเวฟทำงานภาพเก่าๆก็กลับมาฉายในความคิดอีกครั้ง

“เซฮุนนาพี่บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ากินข้าวกล่องแบบนี้”

“ก็เสี่ยวลู่ไม่ทำข้าวให้ผมกินนี่นา”

“ข้ออ้างชัดๆเลย ก็แล้วทำไมไม่บอกเล่า! พี่จะได้ทำให้กินไง”

“งั้นก็ทำให้กินหน่อยสิ” 

“ก็เลิกกอดก่อนได้มั้ย”    เซฮุนยืนมองแฟนตัวเล็กของตัวเองยิ้มๆ เสี่ยวลู่ของเขานี่เข้ากับผ้ากันเปื้อนลายกวางเรนเดียร์ที่สุด ยิ่งคนตัวเล็กดูคล่องแคล่วกับการหยิบจับทำนู่นผัดนี่แล้วมันน่ามอง อะไรในตัวเสี่ยวลู่ก็ดูลงตัวและน่ารักไปหมด ไม่ได้หลงแฟนนะ!

“เซฮุนหยิบแครอทในตู้เย็นให้พี่หน่อยสิ”

“นี่ครับแครอท”  หยิบแครอทได้แล้วก็เดินไปโอบกอดคนตัวเล็กจากข้างหลังพร้อมยื่นแครอทให้ดู หัวทุยๆของเซฮุนซบลงที่ไหล่ลาดของลู่หานอย่างอ้อนๆ ร่างสูงกอดโยกคนตัวเล็กไปมา

“ปล่อยนะฮุนนา นายกอดแบบนี้พี่จะทำกับข้าวได้ยังไงเล่า” คนในอ้อมกอดหันหน้ามาส่งสายตาดุใส่นิดๆก่อนจะหันกลับไปทำกับข้าวต่อ.. แต่ก็โดนขโมยหอมแก้มจากคนที่กอดซ้อนหลังตัวเองอยู่

ติ๊ง!!

เสียงเตือนจากไมโครเวฟดึงร่างสูงออกจากภวังค์ในอดีต ภาพของเขาและคนรักตรงหน้าค่อยๆจางหายไป

เซฮุนสะบัดหัวไล่ภาพนั้นแรงๆก่อนจะเอาข้าวออกมาจากไมโครเวฟกลับมานั่งกินหน้าทีวี

“ฮุนนา อร่อยมั้ย”

“ฮุนนา พี่ถามว่าอร่อยรึเปล่า”

“อร่อยครับ”    เซฮุนเอ่ยตอบแฟนตัวเล็กที่นั่งข้างๆ  ชายหนุ่มฝืนยิ้มให้กับตัวเองที่เอ่ยตอบลู่หาน  ลู่หานที่เขาเผลอสร้างขึ้นมาจากอดีตเก่าๆ

  ในห้องนี้คือสถานที่แห่งความทรงจำ ที่มีผมและเขาอยู่ด้วยกันไม่ว่าจะมองไปทางไหนภาพในอดีตมักจะซ้อนทับตลอดเวลา  ภาพที่เราเคยอิงแอบกันบนโซฟา ภาพที่เราเคยจูบกันที่ระเบียง ภาพที่เราเคยนอนกอดกันบนเตียง ภาพที่เราหัวเราะด้วยกัน ซึ่งตอนนี้มันมีแค่ผมคนเดียว

เขาเลือกที่จะไปแล้วผมก็ไม่สามารถรั้งเขาเอาไว้ได้

ไม่ว่าผมจะคิดถึงเขาแค่ไหน.. เขาก็ไม่มีวันกลับมา

ไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิม

Rrrrrrrrrrrrrrr

“ฮัลโหล”

.

.

.

.

.

“เซฮุนมาซ้อมเพลงคัมแบคได้แล้ว”

“ครับ.. ชานยอลฮยอง”

 

talk
มาแบบสั้นๆเพราะความคิดถึง
เซฮุนจะเป็นยังไงบ้างนะ
เราจะไม่ถามว่าทำใจกันได้หรือยัง
เพราะเรารู้ว่าทุกคนรู้สึกยังไง
รอเวลา รอวันที่เขากลับมา...
กลับมาให้เรามองเห็นเขาจากที่ไกลๆอีกครั้ง

ฮุนฮานตลอดไป
#rememberL