ตอนที่ 2 : 2 : ไอ้บ้ากาม2209
2
ไอ้บ้ากาม 2209
อิงฟ้ามองหน้าคนรักด้วยหัวใจที่เจ็บปวด มือของหญิงสาวยังคงกอบกุมมือหนาที่ตอนนี้เย็นเฉียบจนใจหาย ทั้งที่ยังมีลมหายใจ แต่คุณแม็กกี้กลับไม่ต่างจากร่างที่ไร้วิญญาณ เสียงอันสั่นเครือของหญิงสาวเอ่ยถามชายหนุ่มที่นอนหลับสนิทด้วยหัวใจที่ใกล้หมดแรงเป็นครั้งสุดท้ายว่า...
"อ๊า อ...อ๊ะ พิ อื้อ พี่บี แรงอีกค่ะ อ๊ะ ~~~~~"
ดวงตารีเหลือบมองผนังขณะที่เงยหน้าขึ้นมาจากแลปท็อปที่ใส่เคสสีเขียวเชอร์เบต เสียงอุบาทว์ๆ ของชะนีที่กำลังถูกกระทำชำเราดังทะลุมาถึงห้องเพราะช่วงเวลากลางคืนมันเงียบเสียจนไม่ว่าเสียงอะไรก็ได้ยินหมดแม้แต่เสียงกดชักโครกจากห้องข้างๆ แล้วประสาอะไรกับเสียงมนุษย์หญิงชายกำลังเอากัน...
เสียงครวญครางเป็นชะนีโดนเชือดดังมาเป็นพักๆ สลับกับเสียงกระแทกนั่นกระแทกนี่ จินตภัทรไม่แน่ใจว่าตกลงสองคนนั้นกำลังร่วมรักหรือกำลังทะเลาะกัน นิ้วเรียวขยับแว่นกรอบหนาก่อนจะสูดหายใจลึกๆ เขาไม่ใช่คนที่มีความอดทนมากนัก ยิ่งในเรื่องที่บอกเตือนกันไปแล้ว ร่างเพรียวบางเปิดประตูห้องออกไป ทางเดินเงียบสงัด ไม่ได้ยินเสียงข้างห้องออกมาด้านนอกอาจจะเพราะประตูห้องเก็บเสียงได้ดี แต่ไม่รู้ทำไมเขากลับได้ยินชัดเจนเวลาที่อยู่ในห้องตัวเอง
ก๊อกๆๆ
จินตภัทรมองประตูห้องหลังจากที่เคาะประตูไปสามที รอคอยอย่างใจเย็น แต่กลับไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับมา
โอเค...ให้เวลาเขาหน่อย อาจจะใส่เสื้อผ้าอยู่...
แก๊ก
เสียงประตูปลดล็อกและค่อยๆ เปิด ริมฝีปากอิ่มถอนใจออกมาขณะที่กำลังจะเงยขึ้นตักเตือนเพื่อนบ้านที่ทำเสียงดังจนเขาไม่มีสมาธิ ทันทีที่เงยหน้าขึ้นก็พบร่างสูงใหญ่ที่มีเพียงผ้าขนหนูสีขาวพันเอวไว้ ท่อนบนเปลือยเปล่าเต็มไปด้วยมัดกล้ามเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อที่ไม่ต้องเดาว่ามาจากกิจกรรมอะไร...
คำพูดที่คิดเอาไว้ถูกกลืนหายลงคอไปหมด เหลือเพียงดวงตากลมใสที่เบิกกว้างมองไล่จากซิกแพ็กสวยขึ้นมาถึงใบหน้าของอีกฝ่ายที่เลิกคิ้วมองเขาเป็นเชิงถามว่ามีอะไร
"คือ...เบาเสียงได้ไหมครับ เสียงมันดังมากเลย" จินตภัทรพูดตะกุกตะกักออกมา แต่ดูเหมือนเขาจะเริ่มต้นผิด...
"เสียงอะไรครับ"
น้ำเสียงกวนๆ มาพร้อมกับใบหน้าที่ท้าทาย คุณห้อง 2209 ยืนกอดอกพิงกรอบประตูห้องมองคนตัวเล็กกว่าอย่างรอคำตอบ
"เสียงเอ่อ เสียงตอนคุณกับแฟนกำลัง..."
"คุณจีนเคยมีแฟนไหมครับ" จอมพลยิ้มออกมาราวกับมองเห็นเด็กเล็กๆ ที่ไม่ประสีประสาอะไร
"ห๊ะ มันเกี่ยวอะไรล่ะครับ คือผมจะเคยมีแฟนหรือไม่มีแล้วมันทำไม"
จินตภัทรตอบอย่างหงุดหงิด เขาแค่อยากให้ข้างห้องเบาเสียงลง แล้วมันเรื่องอะไรที่อีกฝ่ายจะมาละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของเขาด้วย
"คนมีแฟนเขาต้องรู้สิครับว่าเวลามีเซ็กซ์กัน มันก็ต้องมีเสียงแบบนี้เป็นปกติอยู่แล้ว"
"จำเป็นต้องเสียงดังแบบนั้นเหรอครับ"
"เสียวมากก็เสียงดังมากเป็นปกติแหละครับ ผมจะปิดปากน้องเขายังไง ก็เขาเสียวอะ"
พูดอะไรออกมาอะ...ทุเรศชะมัด
จินตภัทรขมวดคิ้วมองอย่างไม่ขำด้วย ด่าในใจจนคิดไปถึงการเลี้ยงดูของคนประเภทนี้...
"พี่บีหนูกลับก่อนนะ พรุ่งนี้มีเรียนอะ"
ขณะที่กำลังจะอ้าปากด่าอีกฝ่ายถึงความชั่วร้ายที่ไม่รู้ว่าสมองคิดอะไรถึงพูดอะไรน่าขยะแขยงแบบนั้นออกมา เด็กสาวมัธยมสวมชุดคอซองก็เดินออกมาจากห้อง ดวงตาของเด็กหญิงเหลือบมองจินตภัทรเหมือนรำคาญก่อนจะเบียดตัวเดินจากไป
"นี่คุณ นั่นมันเด็กม.ต้นเองนี่" จินตภัทรหันกลับมาจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างตกใจ
"ตกลงคุณเป็นนักเขียนหรือนักสิทธิเด็ก" จอมพลอมยิ้มขำท่าทางอีกฝ่ายที่ดูตกใจจนโอเว่อร์ นอนกับเด็กม.ต้นแล้วมันยังไง
"คุณกำลังพรากผู้เยาว์นะรู้ตัวป้ะ เด็กตัวแค่นั้น คุณเอาเธอมาปู้ยี้ปู้ยำ..."
"ปู้ยี้ปู้ยำ...โห ศัพท์ตั้งกะสมัยยายผม..."
"คุณบี!" จินตภัทรเผลอตวาดชื่ออีกฝ่ายออกมาเพราะเกลียดคำพูดล้อเลียนที่ผิดกาลเทศะ
"รู้ชื่อเล่นผมได้ไง"
"ก็เสียงน้องเขาเรียกคุณตอน...ตอน..."
"อ้อ ฟังจากที่น้องเขาครางตอนเสียว นี่เอาหูแนบข้างฝาเลยป้ะ ได้ยินเสียงอะไรมั่งอะ เสียงปั้บๆๆ นี่ได้ยินด้วยมะ"
ร่างบางยืนหน้าชาขณะที่ฟังคำพูดเลวๆ ของอีกฝ่ายที่ยอกย้อนกลับมาอย่างทะลึ่งตึงตังและสนุกปาก เขาไม่รู้หรอกว่าถ้าเป็นคนอื่นมาฟังจะรู้สึกยังไง แต่สำหรับนักเขียนวัยยี่สิบสี่ปีอย่างจินตภัทรแล้ว มันช่างเป็นคำพูดที่หยาบโลนและน่าสะอิดสะเอียน
"ทุเรศ หยาบคาย ไร้มารยาท" จินตภัทรค่อยๆ เอ่ยออกมาทีละคำราวกับต้องการจะพูดย้ำให้อีกฝ่ายรู้จักอับอายบ้าง แต่มันไม่ได้เข้าหูอีกฝ่ายเลย...
"โดนผัวทิ้งแล้วมีปมถูกมะ...แฟนนอกใจ หรือแอบเอาผู้หญิงมานอนบนเตียงที่คุณเคยนอนกอดกับเขา ไหนเล่าให้ฟังสิจะได้ช่วยกันแก้ปัญ--"
เพียะ!
ทันทีที่ได้ยินคำพูดเลวร้ายของอีกฝ่ายที่ก้มหน้าลงมาหาเขาราวกับกำลังเยาะเย้ย มือเรียวก็วาดแหวกอากาศตบหน้าของอีกฝ่ายเข้าเต็มแรงอย่างสติหลุด มือของจินตภัทรรู้สึกเจ็บจนชา มือแดงก่ำพอๆ กับซีกหน้าข้างซ้ายของชายหนุ่มที่สะบัดไปตามแรง
วินาทีแรกที่จอมพลค่อยๆ หันมาเขารู้สึกขบขันจนอยากจะระเบิดเสียงหัวเราะให้ดังลั่นเพราะสามารถทำให้อีกฝ่ายลงไม้ลงมือกับเขาได้ เพราะนั่นจะเป็นข้ออ้างให้เขาฟ้องนิติบุคคลได้เช่นกัน
แต่ทันทีที่มองใบหน้าของอีกฝ่ายที่ยืนอยู่ที่เดิม เขากลับรู้สึกใจหายวาบไปกับคำพูดที่ด่าเขาออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"ไอ้ชั่ว"
คำคำเดียวกับที่จอมพลเคยโดนแฟนเก่าด่า...ไม่เพียงแค่คำพูด แต่แววตาและน้ำเสียงของจินตภัทรที่ตอนนี้ยืนน้ำตานองหน้าอยู่ตรงนี้
ทุกอย่าง....ทุกอย่างที่จินตภัทรทำเหมือนกับวันที่เขาถูกแฟนเก่าบอกเลิกไม่มีผิด
เหตุการณ์วันนั้นคือเขาแอบพาผู้หญิงคนอื่นมานอนที่ห้องระหว่างที่แฟนสาวไปทำงานต่างประเทศ แต่เพราะหญิงสาวอยากมาเซอร์ไพรซ์เขาเลยแลกไฟลต์บินกับเพื่อน เลยมาเจอเขาอยู่ในห้องกับผู้หญิงคนอื่น
จอมพลมองหน้าอีกฝ่ายดวงตาร้อนผ่าว เพราะภาพของพิมพ์อดีตแฟนสาวของเขาที่มันซ้อนทับกับจินตภัทรอย่างเหมาะเจาะ รวมทั้งคำพูดที่ด่าเขา ชายหนุ่มไม่มีอะไรจะโต้ตอบกลับนอกจากความรู้สึกที่เจ็บปวดราวกับมีคนเอามีดมาแทงซ้ำอีกครั้ง...
ราวกับถูกดึงกลับไปในวันที่เขาเสียใจที่สุดในชีวิต วันที่เขากอดพิมพ์เอาไว้แล้วพร่ำขอโทษซ้ำไปซ้ำมาทั้งน้ำตา
แต่เธอใจแข็งเกินกว่าจะให้โอกาสเขาอีกครั้ง...
"ขอบคุณสำหรับคำชม...เชิญคุณกลับห้องได้แล้วครับ"
จินตภัทรรู้สึกมึนงงเพราะใบหน้าของจอมพลนิ่งไปจากที่เคยยิ้มกวน แต่ดวงตาเรียวยาวกลับเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา
ก่อนที่ประตูห้องจะปิดลง จินตภัทรมั่นใจว่าไอ้บ้ากามที่เขาเพิ่งด่าเมื่อครู่ร้องไห้ออกมา...
นี่เขาตบแรงไปเหรอ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แต่มาขำเอาตอนคุณจีน นึกงงว่าตัวเอง ตบแรงไปจนอีกคนน้ำตาไหล ถถถ อย่าไปคุณกับมันลู๊กกก
- -
เกือบร้องไห้ตามละ พอเจอจอมพลคนมีอะดูดนี่หลุดขำเลย5555555555555555