ตอนที่ 3 : 3 : ลู่ก่ายเพื่อนน้ำหวาน
3
ลู่ก่ายเพื่อนน้ำหวาน
"กากา...กากา"
"เรียกอาก่อน"
"กา..."
ชายหนุ่มร่างหนาในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์สีซีด นั่งจ้องหน้าเด็กหญิงตัวน้อยที่ยืนมองและตีหน้านิ่งไม่สนใจคำพูดของเขาเลยแม้แต่น้อย
"น้ำหวาน อาชื่ออะไรคะ" คำพูดของกวินเริ่มอ่อนลงเพราะแกล้งทำเป็นโกรธก็ไม่ได้ผล...น้ำหวานไม่เคยกลัวเขา
"กากาเล่น...นะหวันจาเล่นทอสับ" มือน้อยๆ ยื่นไปข้างหน้าทำท่าขยำๆ เป็นเชิงขอในแบบของตัวเอง
"คุณอากวิน น้ำหวานขอเล่นโทรศัพท์หน่อยค่ะ..."
คุณอารูปหล่อของน้ำหวานยังคงมุ่งมั่นจะบังคับให้หลานพูดตามใจตัวเอง
"กา...กา...วิน นะหวันเล่นทอสับ"
"..."
เสียงของน้ำหวานไม่ได้แสดงอาการหงุดหงิด เธอรู้ดีว่าต่อให้คุณอาพูดอะไร แต่ถ้าเธอย้ำคำเดิมอีกสักสองสามครั้ง เธอจะประสบความสำเร็จ ถ้าไม่ด้วยความใจอ่อนของคุณอา ก็เพราะความรำคาญของคุณพ่อของเธอ...
"แจ็คให้หลานไปเถอะน่า แกเพิ่งจะสามขวบครึ่ง จะไปบังคับให้เรียกทำไม ทำเหมือนเรียกว่ากากาแล้วจะไม่หัน"
"ผมแค่..." กวินพยายามจะเถียงกลับพี่ชายที่อายุมากกว่าหกปี แต่น้ำหวานกลับใช้ช่วงชุลมุนเดินมาดึงสมาร์ตโฟนในมือของกวิน จังหวะเดียวกับที่หน้าจอสว่างวาบพร้อมสติ๊กเกอร์ไลน์รูปไก่สีเหลืองส่งมา
"ลู่ก่ายยยยยยยยยยยยย กากา ลู่ก่ายยยยยยยย"
น้ำหวานเสียงดังอย่างดีใจจนกวินต้องอุ้มหลานมานั่งตักแล้วเปิดแชตดู เขาขำพรืดออกมากับสติ๊กเกอร์น่ารักน่าหยิกของอนิล
BabyEarn :
GAGAWIN : คุณส่งสติ๊กเกอร์มาอีกได้ไหมครับ หลานผมชอบ
กวินพิมพ์ข้อความไปบอกเอินแล้วก้มลงหอมแก้มหลานสาวอย่างหมั่นเขี้ยว
กวินพิมพ์ข้อความไปบอกอนิลแล้วก้มลงหอมแก้มหลานสาวอย่างมันเขี้ยว
ช่วงนี้พวกเขาคุยกันบ่อยขึ้น แต่ก็ไม่เชิงว่าคบกันแล้ว เพราะหลังจากวันที่ไปเจออนิลที่คอนโดฯ ของจินตภัทร กวินก็ไม่มีโอกาสได้นัดเจออนิลเพราะงานของพวกเขาทั้งคู่นั้นไม่เป็นใจเอาซะเลย อนิลทำงานเป็นกองบรรณาธิการของเว็บนิยายออนไลน์ที่ต้องดูแลนักเขียนในสังกัดเกือบ 20 ชีวิต ในขณะที่ตัวกวินทำร้านเหล้านั่งชิลล์ที่เปิดหลังตะวันตกดินและเลิกงานเกือบเที่ยงคืน ช่วงเวลากลางวันก็อย่างที่เห็น...รับจ้างพี่ชายเลี้ยงหลาน
BabyEarn :
"คิกๆๆๆ เอาอี๊กกกกกกกก" เสียงหัวเราะร่าเริงของน้ำหวานทำเอากวินขำออกมาด้วย
ลำพังจะซื้อสติ๊กเกอร์มาให้หลานกดเล่นก็ไม่ใช่เรื่อง คุยกับอนิลแบบนี้ก็ได้ข้ออ้างเรื่องหลานชอบสติ๊กเกอร์
ส่วนตัวเขาเองก็ ชอบ คนส่งสติ๊กเกอร์ มีแต่ได้กับได้
GAGAWIN : สติ๊กเกอร์คุณน่ารักดี หลานผมกรี๊ดใหญ่เลย วันนี้ว่างแล้วหรอครับ?
BabyEarn : รอจิกนักเขียนส่งต้นฉบับ เหนื่อยมาก แต่ส่งกันช้าเลยมีเวลานิดนึง หลานคุณอายุเท่าไหร่?
GAGAWIN : กำลังจะสี่ขวบครับ ชื่อน้ำหวาน
BabyEarn : ขอดูรูปน้ำหวานหน่อยยยยยย
GAGAWIN :
BabyEarn : น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
BabyEarn :
GAGAWIN : อยากดูรูปคุณอาของน้ำหวานด้วยไหม....
GAGAWIN :
BabyEarn :
GAGAWIN :
BabyEarn : อยากเจอมากกว่า...
GAGAWIN :
BabyEarn :
...............................
"อนิล...แอบคุยกับแฟนเวลางานเหรอ"
คนโดนทักเก็บโทรศัพท์คว่ำหน้าลงกับโต๊ะแทบไม่ทัน เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นหัวหน้ากองบรรณาธิการมองมาด้วยสายตาจับผิด อนิลยิ้มเจื่อนๆ แล้วแกล้งทำเป็นชวนคุยเรื่องอื่น
"เอ่อ พี่โฉมครับ เพชรไพลินบอกว่าจะขอเลื่อนส่งต้นฉบับไปก่อน เพราะคุณแม่ป่วยครับ"
"แม่ป่วยแล้วไง แม่ป่วยวันนี้ แล้วมันเพิ่งเขียนต้นฉบับวันนี้เหรอ ตัดเงินไปเลยผิดนัดสามสี่รอบต่อเดือนแบบนี้ไม่ไหวนะ แล้วนี่เพื่อนเธอส่งต้นฉบับอาทิตย์นี้รึยัง"
หญิงสาวร่างใหญ่พูดถ้อยคำที่ดูเหมือนจะแล้งน้ำใจออกมา แต่วงการนี้ใครๆ ก็รู้ดีว่าข้ออ้างแบบนี้มีความจริงไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซ็นต์เพราะมันชอบเกิดในวันส่งต้นฉบับ
"ส่งแล้วครับ กำลังส่งให้น้องฝ้ายปรู๊ฟคำผิดครับ" อนิลเหลือบมองสมาร์ตโฟนที่สั่นอยู่ ไม่ใช่นักเขียนที่กำลังต้องการตัว แต่เป็นกวิน...
โฉมฉายหัวหน้าของอนิลถอนใจออกแรงๆ ทำเสียงจิ๊จ๊ะหงุดหงิดแล้วเริ่มบ่นนักเขียนมือทองของสำนักพิมพ์ที่ทำรายได้มหาศาลให้หลังจากที่มีค่ายผู้จัดละครมาซื้อนิยายของจินตภัทรไปทำซีรีส์ ถึงสามเรื่องติดกันในปีนี้ แต่จินตภัทรกลับไม่เคยเปลี่ยนแนวของตอนจบที่ทำร้ายคนอ่านและคนดูละครจนมีอีเมลและคอมเมนต์ด่าเป็นร้อยเป็นพันจนอ่านกันแทบไม่ไหว
"เมื่อไหร่จีนมันจะเลิกเขียนให้พระเอกตาย นางเอกตายวะ พี่ละเบื่อจริงๆ เลย เขียนนิยายดีพล็อตก็เด่นไม่ซ้ำกันเลยสักเรื่องแต่ตอนจบเสือกตายห่าแบบแรนด้อมตลอด มันเป็นโรคจิตป้ะ"
"แนวมันมั้งพี่ เรื่องล่าสุดเอินก็บอกจีนไปแล้วว่าให้พี่แม็กกี้รอด"
อนิลยิ้มเจื่อนไม่รู้จะอธิบายแทนจินตภัทรยังไง เพราะถึงแม้จะเป็นเพื่อนกันแต่จินตภัทรก็เป็นนักเขียนนิสัยติสต์แตกที่หากไปพูดบ่นมากๆ ก็สามารถหยุดเขียนแล้วนั่งร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรจนสุดท้ายเขาต้องยอมให้จินตภัทรเขียนตามใจชอบ ฉะนั้นต่อให้โฉมฉายไม่พอใจเขาก็ไม่สามารถจะไปบังคับได้จริงๆ
"ไอ้พระเอกเป็นลูคีเมียมันจะรอดยังไง จะเป็นไปได้ยังไงที่ไอ้พระเอกขี้โรคที่แค่ลุกไปเยี่ยวยังต้องประคองนี่จะหายเป็นปกติได้" โฉมฉายกอดอกแล้วขมวดคิ้วถาม
"เอ่อ...เอินก็ไม่ทราบอะครับ" ปากก็พูดกับหัวหน้าตัวเอง แต่ใจนั้นไปอยู่ที่โทรศัพท์แล้ว ตอนนี้ไม่ใช่แค่โทรเข้ามาแต่กลายเป็นวิดีโอคอลแล้ว...
และแล้วพระเจ้าก็ดลบรรดาลให้โฉมฉายปล่อยอนิลให้เป็นอิสระ หลังจากที่อนิลต้องอยู่ทำโอทีจนสามทุ่มมาสามวันติด
"โอ๊ย น่าเบื่อ แกกลับไปได้แล้วป้ะ วันนี้ไม่มีงานทำแล้วนี่ นักเขียนหายหัวกันหมด ไม่ต้องไปตามมันละ ให้ฝ้ายเอางานที่ปรู๊ฟส่งมาให้พี่ดูก่อนลงนะ แล้วเอินก็ลิสต์มาให้พี่ว่าคนไหนมันไม่ส่งต้นฉบับกี่ครั้งแล้ว"
"ครับพี่โฉม"
ทันทีที่โฉมฉายเดินจากไปจิกลูกน้องในคอกอื่น มือเรียวก็คว้าโทรศัพท์ที่สั่นเตือนไม่หยุดแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำ สถานที่เดียวที่จะอู้งานได้เต็มที่
พอปิดฝาโถลงแล้วทิ้งตัวลงนั่ง อนิลก็แตะหน้าจอรับสายวิดีโอคอลจากอีกฝ่าย แต่ภาพที่ขึ้นบนหน้าจอกลับเป็นภาพใบหน้าของเด็กหญิงหน้าตาบ้องแบ๊วที่ทำหน้าตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นตัวเองในจอ เด็กหญิงไม่พูดอะไรหันไปหันมาเหมือนหาคนช่วยเพราะไม่รู้ตัวเองไปกดอะไร แล้วเสียงของใครบางคนก็ดังมาจากไกลๆ
"น้ำหวาน ถ้าลู่กายของน้ำหวานตอบมาบอกอาด้วยนะคะ"
อนิลอมยิ้มเมื่อได้ยินเสียงกวินคุยกับหลาน ทั้งน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูและคำพูดคะขาน่ารักที่คงสงวนไว้พูดกับหลานสาวคนเดียว ทำให้อนิลรู้สึกว่าคิดไม่ผิดที่ชอบผู้ชายคนนี้มาก
ดวงตากลมโตของน้ำหวานหันกลับมามองจอที่อนิลยิ้มให้แล้วยกนิ้วขึ้นมาทำเสียงจุ๊ๆ ไม่ให้น้ำหวานบอกว่าตอนนี้เขาแอบฟังกวินอยู่ เจ้าของแก้มยุ้ยพยักหน้าเข้าใจว่าอนิลอยากให้ทำอะไร
"วันนี้หนูยังไม่อึ๊เลยนี่นา น้ำหวานปวดอึรึยังคะ"
"ม่าย"
"งั้นดื่มน้ำส้มดีไหม ดื่มอีกนิดจะได้อึไง หนูไม่อึไม่ได้นะคะ"
บทสนทนาของอาหลานมันน่ารักไปหมด อนิลมองหน้าน้ำหวานที่ส่ายหน้าน้อยๆ ให้กับคุณอาและดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะเดินมานั่งข้างๆ หลานแล้ว
จู่ๆ หัวใจของคนที่นั่งอยู่ในห้องน้ำก็เต้นแรงขึ้น...และแรงขึ้นอีกเมื่อเจ้าของโทรศัพท์ดึงโทรศัพท์ออกจากมือน้อยๆ ของหลานสาว ภาพของกวินที่โชว์บนจออยู่ในสภาพผมเปียกเหมือนเพิ่งอาบน้ำมาใหม่ๆ ท่อนบนเปลือยเปล่ามองเห็นแผงอกเต็มไปด้วยมัดกล้ามชัดเจนจนคนมองรู้สึกหน้าร้อนไปหมด
"น้ำหวานเปิดดูอะไร..." พอเจ้าของดึงโทรศัพท์ไปแล้วเห็นใบหน้าของอนิลที่ดูจะตกใจพอๆ กับเขา เสียงอันแสนน่ารักของน้ำหวานก็รีบอธิบายให้คุณอารู้ทันที
"เพื่อนนะหวัน ลู่ก่ายเพื่อนนะหวัน"
มือเล็กๆ ชี้นิ้วไปที่หน้าจอแล้วเงยหน้ามองคุณอา แต่ดูเหมือนตอนนี้คุณอาจะไม่ฟังน้ำหวานเลย...
ราวกับตกอยู่ในภวังค์ ที่ไม่ว่าอะไร หรือสิ่งใดบนโลกใบนี้ ก็ไม่สามารถทำให้กวินถอนสายตาไปจากใบหน้าที่อมยิ้มตอบกลับมาให้เขาได้เลย
"คุณอยู่ไหนเนี่ย" กวินถามแก้เขิน มือก็ลากหลานขึ้นมานั่งบนตัก และปิดบังกายท่อนบนที่ยังไม่ได้สวมอะไรเพราะเขาเพิ่งออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่ล้างหน้ารอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้เพราะอากาศประเทศนี้ที่มันร้อนเหลือเกิน
"ห้องน้ำออฟฟิศ เอินหลบเจ้านายมา แต่ตอนนี้เลิกงานแล้วกำลังจะกลับบ้าน"
ยิ่งมองตอนพูดก็ยิ่งรู้สึกอยากเจอ...
กวินบอกกับตัวเองและตัดสินใจอย่างรวดเร็วว่าเขาทนไม่ไหวแล้ว...
รอที่จะเจอกันอีกไม่ไหวแล้ว รอนานกว่านี้ไม่ได้แล้ว
"คุณส่งโลเคชั่นมาทางไลน์ให้ผมได้ไหมครับ"
"หืม ส่งทำไมอะ"
ขณะที่อนิลถามกลับไป ของกวินก็หันไปหาผู้ช่วยตัวน้อย
"น้ำหวาน อยากไปนั่งรถเที่ยวไหมคะ"
"ไปๆ กากาวินเท่วๆ นะหวันเท่วๆ" ใบหน้าที่เคยนิ่งและเอาแต่มองไม่ยิ้มให้อนิล ตอนนี้กลับกระเด้งตัวดึ๋งๆ และหันไปยิ้มกว้างให้คุณอา กวินทำเป็นพยักหน้าให้หลานราวกับมันเป็นเรื่องจริงจังมาก
"หลานผมอยากไปเที่ยว เดี๋ยวแวะไปรับคุณด้วย"
"ข้ออ้างถูกป้ะ" อนิลถามพลางอมยิ้ม
"น้ำหวานอยากไปหาลูกไก่ไหมครับ" และเป็นอีกครั้งที่กวินหันไปหาแนวร่วมตัวจิ๋วที่รีบพยักหน้ารัวๆ
"ไป ไป ลู่ก่ายยยยยย"
แต่ทำไมชื่อที่สองคนนั้นใช้เรียกเขามันแปลกๆ
อนิลขมวดคิ้วก่อนจะถามออกไป
"ใครลูกไก่อะ"
"คุณไง ส่งสติ๊กเกอร์ลูกไก่ ในดิสก็ใส่หมวกไก่ หลานผมเลยเรียกคุณว่าลูกไก่"
ฟังจบก็ได้ยินเสียงหัวเราะของอนิลดังลั่นออกมาจากโทรศัพท์ น้ำหวานเองก็หัวเราะผสมโรงไปด้วยตามประสาเด็ก เรียกรอยยิ้มจากคนที่มองอยู่ให้ยิ้มกว้างขึ้นและยิ่งรู้สึกชอบคนที่เขากำลังจะไปหามากขึ้นเป็นทวีคูณ...
ตอนแรกก็คิดว่าแค่ยิ้มก็น่ารักแล้ว ไม่คิดว่าตอนหัวเราะจะโคตรน่ารักขนาดนี้
กวินยิ้มแล้วคิดในใจขณะที่มองใบหน้าสวยหวานที่อ้าปากหัวเราะจนเห็นเขี้ยวเล็กๆ ทั้งน่ารักและดูมีสเน่ห์ไปหมดทุกการกระทำ ในช่วงที่คุยกันก่อนหน้านี้ต่างฝ่ายก็พยายามหาเรื่องมาคุยกัน ไม่ก็เล่นมุขเสี่ยวๆ ใส่กัน แต่พอมีเรื่องน้ำหวานเข้ามาเป็นจุดเชื่อมระหว่างความสัมพันธ์ ชายหนุ่มเริ่มมองเห็นลู่ทางที่จะเป็นข้ออ้างให้เขาได้เขยิบความสัมพันธ์ของเขากับอีกฝ่ายให้เข้าใกล้กันเร็วขึ้น...
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
บีนยอง ยังไม่ถูกกัน
ความหวานของเเจ็คเอินเเซงหน้าไปแล้ว
5555?? ชอบอ่าาา รักคนเขียนเลย
น้องน้ำหวานทำดีมากลูก~~~