ข้าวปั้น, น้องปั้น (17)
ญี่ปุ่น - ปุ่นพี่สาวปั้น (24)
แชมป์ (25)
Intro
เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอบอกให้รู้ว่าเขากำลังหลับสนิท ผมยืนมองเขาในความมืดสลัวของแสงไฟจากโคมไฟเหนือโซฟา มือของผมอยากเอื้อมไปสัมผัสแตะตัวของเขาแต่กลับไม่กล้า...
ผมโดนหมางเมิน...
เหมือนที่เธอเคยโดยกระทำ...
ผมค่อยๆ นั่งลงข้างโซฟา ได้แต่มองเขาเงียบๆ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงเพราะกลัวว่าทำให้เขาตื่น ดวงตาของผมเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา ผมไม่แน่ใจว่าใครกันแน่ที่เศร้า....
ผม...
หรือเธอ...
"มานั่งทำอะไร?"
จู่ๆ เสียงของเขาก็เอ่ยถามทั้งที่ยังหลับตาอยู่ในท่วงท่าเดิม ผมเม้มริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับด้วยความประหม่า เพราะเสียงที่เปล่งออกมาเป็นเสียงของ "เธอ" ที่ผมยังไม่คุ้นชิน
"ปุ่นว่าจะเดินมาปลุกคุณเข้าไปนอนข้างในค่ะ นอนตรงนี้มัน..."
ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ คิ้วหนาของเขาก็ขมวดเข้าหากัน พร้อมคำพูดใจร้ายที่เขามักใช้ทำร้ายเธอด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ
"คุณก็รู้ว่าผมไม่ชอบนอนเตียงเดียวกับคุณ"
ก้อนสะอื้นจุกอยู่ในลำคอ หัวใจของผมรู้สึกเหมือนถูกบีบด้วยมือที่มองไม่เห็น ผมมองเขาผ่านม่านน้ำตาที่ผมไม่แน่ใจว่าใครกันแน่ที่กำลังเสียใจ
ผม..
หรือเธอ...
"พี่แชมป์..." ผมพยายามเรียกเขา ในแบบที่ผมเคยเรียก ก่อนที่ผมจะจากร่างกายของตัวเองมา
แต่ทันทีที่เอ่ยขึ้นมาไม่กี่คำ เขาก็ลุกพรวดขึ้นมาโซฟา กระโจนเข้าใส่ผมราวกับเสือที่กระโจนใส่เหยื่อ
สีหน้าบึ้งตึงของเขาที่ผมไม่เคยเจอมาก่อน และน้ำเสียงที่ไร้ความเมตตาที่ "พี่สาว" ของผมต้องเจอมาตลอดเวลาในฐานะภรรยาของเขา
"คุณไม่มีสิทธิ์เรียกผมแบบนั้น คุณไม่ใช่ปั้น! แล้วก็เลิกบีบน้ำตาสักที ผมหมดความอดทนกับคุณแล้วนะปุ่น การตายของน้องชายคุณไม่ได้ทำให้เรื่องระหว่างเรามันดีขึ้นหรอกนะ ยังไงผมก็จะหย่า!"
ใช่....ผมเป็นชู้กับพี่เขยตัวเอง และพี่สาวผมรับรู้มันมาตลอด
พี่ปุ่นไม่แม้แต่จะตำหนิผม หรือแม้แต่เขา
เพราะความรักที่เธอมีให้พี่แชมป์มันทำให้เธอยอมเก็บความเจ็บปวดไว้เพียงลำพัง
แต่เหมือนว่าพระเจ้าจะลงโทษผมอย่างสาสมแล้วในตอนนี้...
"ฮึก... แชมป์" ผมร้องไห้และเรียกชื่อเขาอย่างอ่อนแรง
ขณะที่สองมือของเขากำลังกดลงบนคอของผม...ไม่สิร่างกายของเธอ
ผมเริ่มหายใจติดขัด หวนให้คิดถึงคำพูดของพี่ปุ่นที่เคยพูดเล่นกับผม
คำพูดเล่นที่ดูเหมือนจะเป็นตลกร้ายเหลือเกิน
'อย่าบอกแชมป์นะว่าพี่เป็นคนออกไอเดียเรื่องเที่ยวพัทยา บอกว่าปั้นอยากไปนะ'
"ทำไมละครับ?"
'ถ้าแชมป์รู้ว่าพี่หาเรื่องให้เขาลางาน แชมป์ฆ่าพี่ตายแน่ๆ'
คำพูดติดตลกที่แฝงไปด้วยความเศร้าในแววตาของพี่ปุ่น ในตอนนั้นผมไม่เคยเอะใจเลยว่าทำไมพี่สาวผมถึงมีร่องรอยฟกช้ำเต็มตัวไปหมด เธอมักจะอ้างว่าเป็นอุบัติเหตุพลัดตกหกล้มเสมอ
แต่ในวินาทีที่สองมือของเขาค่อยๆคลายออกจากลำคอให้โอกาสผมได้หายใจอีกครั้ง
ผมคิดว่าคนที่ทำให้พี่สาวจากไปคือคนรักของผมเอง....
"ถ้าปุ่นตาย คุณคงจะมีความสุขมากกว่านี้ใช่ไหม?"
ผมถามเขาด้วยคำลอที่แห้งผาก น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างเกินจะควบคุม
เขาจ้องหน้าผม ด้วยแววตาแบบเดียวกับที่เขามอบมันให้พี่สาวผมตลอดมา
แววตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง...
"หึ ตอนนี้ผมต่างหากที่อยากตาย อย่างน้อยก็อาจจะได้เจอปั้น มันคงดีกว่ามีชีวิตอยู่กับคุณ!"
..........TBC..........
สวัสดีค่า!
กลับมาอีกแล้วกับพล็อตเรื่องประหลาดๆ 5555555
เรื่องนี้ท้าทายเราค่อนข้างมากเพราะน้องจินยองจะต้องเป็นผู้หญิงนะคะ
เพราะในเรื่องน้องเสียชีวิตแล้วและตื่นมาในร่างของพี่สาว
แง๊ T_____T จะรอดไหมเนี่ย
เอาเป็นว่าไม่สปอยล์นะคะ ฝากติดตามด้วย ขอบคุณมากค่า
แต่เราชอบนะ เนื้อเรื่องสนุกออก อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อไป
สู้ๆนะ รออ่านต่ออยู่เสมอ
เข้าใจไรท์เลยอะ ว่ามันกดดัน และเครียด แต่ปั้นทำแบบนี้ สงสารแชมป์เลยอะ
อยากรู้ว่าพลอตมันทะมึนมาขนาดนี้ มันจะจบยังไง จะไม่ดราม่าได้รึป่าว
แต่ถ้าไรท์ไม่โอเค เราก้อไม่อะไร ไรท์เขียนเรื่องไหน เรากัออ่านทุกเรื่องอ่ะ
เสียใจและเสียดายมากคะ ที่ไรท์จะพักเรื่องนี้ไว้ เราชอบเรื่องนี้มาก พล๊อตไม่ตลาดแปลกใหม่ แต่ก็เคารพการตัดสินใจของไรท์ ถ้ามีโอกาสก็แต่งต่อนะคะ รออยู่เสมอ