เสียงท้องร้องดังออกมารอบที่ 8
ผมหิวจะบ้าอยู่แล้ว
แต่ผมไม่สามารถจะหาอะไรมาแก้หิวได้เลยนอกจาก ดื่มน้ำเยอะๆ….
เป็นคนจนนี่มันแย่จังครับ ผมควานๆ หาเศษเงินในกระเป๋า
มีเงินเหลืออยู่นิดหน่อยในนั้น ผมกำมันใส่ในกระเป๋ากางเกงยีนส์แสนเน่า
ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วออกไปหาอะไรมาประทังชีวิต
……………………..
ร่างสูงโปร่งเดินตัวงอๆเข้า 7-11 มองไปทางขนมปังที่ราคาถูกที่สุด
กลืนน้ำลายลงคอแล้วหยิบชิ้นที่เล็กที่สุด ถูกที่สุด ก่อนจะเดินไปจ่ายเงินด้วยใบหน้าเซงๆ
“500 วอนครับ” พนักงาน7-11 บอก
“เอ่อ ครับ” ชายหนุ่มยื่นเงินให้ด้วยความเสียดาย
มองไปทางขนมปังก้อนเล็กๆแล้ว มันโคตรจะแพงเลยจริงๆ
เกาหลีไม่มีอะไรถูกเลยสักอย่าง เค้าก็ไม่มีเงินพอจะซื้ออะไรที่ดีกว่านี้กินจริงๆ เพราเพิ่งมาอยู่เกาหลีได้ไม่นาน อาหารอะไรก็ไม่ถูกปากสักอย่าง
ร่างสูงคิดพลางถอนใจ มือหยิบถุงขนมปัง ก่อนจะเดินตัวลีบๆ ออกจาก 7-11 ไป
……………...
“พี่ฝากร้านแปบนะ” เด็กชายตัวผอมบางตะโกนบอกเพื่อนร่วมงานในร้านก่อนจะสวมเสื้อฮู้ดทับชุดพนักงาน7-11 แล้ววิ่งออกจากร้านไป
“เห้ จื่อเทา ไปไหนหนะ?”
ร่างผอมบางค่อยๆเดินตามร่างสูงที่เพิ่งเดินออกมาจาก 7-11 พยายามเดินทิ้งช่วงไม่ให้อีกฝ่ายสงสัย ดวงตาเรียวยาว มองขายาวที่สวมกางเกงยีนส์ของอีกฝ่ายที่เดินนำหน้าด้วยความอิจฉา
'รูปร่างดีชะมัด'
เดินตามมาเรื่อยจนเห็นอพาร์ตเม้นท์เล็กๆไม่ไกลนัก
เมื่อร่างสูงเดินเข้าไปคนที่ตามก็รีบวิ่งตามไปประชิดตัว
"เดี๋ยวครับ ผมลืมคีย์การ์ดขอเข้าไปด้วย"
ดวงตาคมเหลือบมองอีกฝ่ายนิดๆก่อนพยักหน้า แล้วเปิดประตูให้กว้างออกพอที่อีกฝ่ายจะเดินเข้ามาด้วยกัน
เดินมาถึงลิฟต์ ร่างสูงกว่าก็เดินนำเข้าไปก่อน กดชั้น 4
เด็กที่ตามมาแสร้งทำเป็นจะกดชั้นเดียวกันแล้ว ก็เดินมายืนข้างๆ
'กลิ่นตัวหอมชะมัด'
คิดพลางมองอีกฝ่ายที่ยืนตีหน้านิ่ง
...................
เหลือบมองขายาวๆของร่างสูงเดินจ้ำไปที่ห้อง 461 ก่อนที่ประตูจะปิดลง
ดวงตารีเหลือบมองเลขห้องของอีกฝ่าย ก่อนจะกดปิดลิฟท์
ปรากฏรอยยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ
ภารกิจของเค้าเสร็จแล้ว
.................
อู้อี้ฟานเดินทางเข้ามาช่วยงานญาติที่บริษัทผลิตเครื่องดนตรี ตำแหน่งของอี้ฟานไม่ได้ใหญ่โตนัก ก็แค่แผนกตรวจสอบมาตรฐานเครื่องดนตรี
เค้าลองเทสเสียงเครื่องดนตรีเป็นร้อยๆชิ้นต่อวัน
เพื่อให้แน่ใจว่าเครื่องดนตรีสั่งทำพวกนั้นจะได้มาตรฐานตามที่ลูกค้าสั่งไว้
ร่างสูงนั่งบรรเลงแกรนด์เปียโนราคาแพงอย่างชำนาญ ก่อนจะตรวจสอบทุกตัวโน้ต
"เฮ้ คริสวันนี้ไม่มีอะไรแล้ว ขอบใจมากนะ"
เสียงของรุ่นพี่คนนึงตะโกนบอก
คริสคือชื่อเล่นของเค้า
ร่างสูงพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปหยิบสัมภาระและเดินกลับที่พัก ที่ทำงานเค้าอยู่ไม่ไกลจากอพาร์ตเม้นนัก
อยากจะแวะ 7-11 จัง....แต่เงินหมดแล้วหนะสิ
มือเรียวลูบท้องตัวเองป้อยๆ เสียงน้ำย่อยทำงานหนักดังออกมา
เดินมาจนถึงอพาร์ตเม้นท์อย่างหิวโซ
ถุง 7-11 ถูกแขวนไว้ที่ลูกบิดประตู
คริสขมวดคิ้วมองอย่างสงสัย
มือเรียวค่อยๆเปิดปากถุงออก พบกับข้าวกล่อง
ข้าวกล่องอุ่นพร้อมทานจากร้านสะดวกซื้อ
กลิ่นของข้าวในกล่องลอยแตะจมูก
ยังอุ่นๆอยู่เลย....
ใบหน้าคมมองซ้ายมองขวา ก่อนจะหยิบถุงเข้าห้อง
"แขวนที่ประตูชั้น ก็ต้องเป็นของชั้นสิ" พูดกับตัวเองยื้มๆ ก่อนจะหยิบเข้าไปในห้องอย่างง่ายดาย
โน้ตที่เขียนหลังใบเสร็จคิดเงินอยู่ในถุง
เป็นภาษาจีนสั้นๆ "ทานให้อร่อยนะครับ"
ภาษาจีนด้วย.....แถวนี้มีคนจากบ้านเดียวกันด้วยหรอ?
คริสไม่รีรอที่จะเปิดกล่องข้าวกินทันที เค้าหิวเกินกว่าที่จะสนใจว่ามีอะไรแปลกปลอมใส่ในนั้นไหม เค้าอาจจะตายทันทีที่กิน แต่ตายทั้งๆที่หิวมันคงแย่กว่า
............
อี้ฟานนอนมองเพดานอย่างสิ้นหวังอีกรอบในตอนดึก
ท้องร้องอีกแล้ว...... บ้าชะมัด
อาหารที่กินไปตอนเย็นทำให้เค้าอิ่มเพียงแค่ 3ชม. เท่านั้น .....
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นสองครั้ง ชายหนุ่มลุกจากเตียงอย่างุนงง
ถุง 7-11 ถูกแขวนไว้ที่เดิมพร้อมกลิ่นหอมๆของบะหมี่ถ้วย
ที่ใส่น้ำร้อนมาให้พร้อมกิน
"พระเจ้า!"
คริสอุทานกับตัวเองมองซ้ายมองขวาอย่างงุนงง
หรือจะเป็นนางฟ้า....
นางฟ้าใจดี เห็นใจเค้าที่แสนยากจน
นางฟ้าครับขอบคุณนะครับ...
...........
วันนี้วันเงินเดือนออก คริสยิ้มอย่างมีความสุขหลังจากเดินออกมาจากที่ทำงาน เค้าแวะเข้า 7-11ก่อนที่จะกลับห้อง มีของใช้จุกจิกหลายอย่างที่เค้าต้องซื้อ เค้าชอบเข้าร้านสะดวกซื้อมากกว่าเข้าห้าง
"ยินดีต้อนรับครับ"
เสียงพนักงานประจำเค้าท์เตอร์ทักทายอย่างเป็นมิตร
คริสยิ้มให้อีกฝ่ายโดยไม่ได้มองหน้าตรงๆ เค้ามองผ่านไปที่ชั้นวางของที่เค้าต้องการ
ครีมโกนหนวด และ บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป
"ทั้งหมด 15,000 วอนครับ"
พนักงานร่างผอมบางบอกพลางยิ้มให้
คริสก้มลงหยิบเงินไม่ได้ใส่ใจรอยยิ้มนั้นนัก
เค้านับเงินก่อนที่จะยื่นให้ คริสมองของอย่างอารมณ์ดี
"ขอบคุณมากครับ"
คริสหยิบของใส่เป้ที่สะพายมาก่อนจะเดินออกจากร้านไปไม่สนใจท่าทีบองใครบางที่ยิ้มเขินๆเมื่อมือได้สัมผัสกับเค้ายามที่ทอนเงิน....
...........
วันโลกาวินาศกลับมาอีกแล้ว
คริสจ่ายค่าห้องพัก ค่าน้ำ ค่าไฟจนเงินเกือบหมด
เค้าอยากจะบ้า ทำไมรายได้เค้าถึงน้อยนักนะ....
คริสได้นั่งวิงวอนมองฟ้าให้ส่งของกินมาให้อย่างเคย ใช่ ตอนที่เค้ามีเงิน นางฟ้าไม่เคยส่งอาหารอะไรมาแขวนไว้หน้าห้องเค้าอีกเลย
ก๊อกๆ
เสียงสวรรค์!
คริสพุ่งไปที่ประตูอย่างดีใจ
พลันเปิดประตูอย่างรวดเร็ว
แต่ปรากฏเป็น...เป็นเจ้าของอพาร์ตเม้นท์
"อาคริสอ่า นี่ๆ เอาเงินลื้อปาย มีคนมาจ่ายค่าห้องกะน้ำไฟให้ลื้อเลี้ยวอ่า"
อาแปะเจ้าของหอบอกพลางคืนเงินให้
"ครับ?"
"เมียอั๊วะอาซี่ บอกว่ามีคนมาจ่ายให้เลี้ยวอ่า"
"เอ่อ..ครับ"
คริสรับเงินมาอย่างตกใจ เค้าคิดว่านางฟ้าอาจจะจ่ายให้ด้วยแต่....
บ้าหรอ มันจะมากไปไหม แค่ข้าวบางมื้อที่ส่งมามันก็มากเกินไปแล้วรึปล่าว
"คนที่มาจ่ายให้หน้าตาเป็นยังไงครับ?"
"เมียอั้วะบอกอีเหมืองแพงด้าหวะ"
"ครับ?"
แพนด้า........คือไรวะ
นางฟ้าเดียวนี้คอสเพลย์แพนด้าหรอ?
ก่อนหน้านี้คริสไม่เคยคิดสงสัย เพราะนางฟ้าที่ว่าไม่ได้เอาข้าวมาส่งบ่อยนักทมักจะมาแค่เฉพาะช่วงที่เค้าไม่ออกไปจากห้อง นอนดื่มน้ำประทังชีวิต....
คริสกำเงินเอาไว้ในมือแน่น ก่อนจะคิดว่า
เค้าควรทำอะไรสักอย่าง....
คริสแอบอยู่หลังประตู
เค้าไม่ออกไปไหนทั้งวัน นั่งอดทนกินแต่ขนมในห้อง
ถ้านางฟ้าจะมาเฉพาะวันที่เค้าไม่ออกไปซื้อข้าวมากินละก็....วันนี้ต้องมาสิ
เรื่องเซงๆของคริสคือประตูเค้าไม่มีช่องตาแมวส่งหนะสิ ไม่มีทางรู้ก่อนเลยว่าใครจะมา
ในขณะที่เค้าถอนใจ....
ก๊อกๆ
มือเรียวกรัชากประตูเปิดออก ทันที ถุง7-11มาแขวนไว้หมาดๆห้อยต่องแต่ง
ขายาวๆวิ่งตามนางฟ้าที่คิดว่าใช่แน่ๆไปที่ลิฟต์
"เดี๋ยวๆๆๆ"
คริสร้องตะโกนพยายามวิ่งไปแทรกตัวเข้าไปในลิฟต์แต่ไม่ทัน ลิฟต์ปิด...
"ผม....ก็แค่อยากขอบคุณ"
คริสรำพึงกับตัวเอง เค้าดูไม่ทันด้วยซ้ำว่ากฝ่ายหน้าตาเป็นยังไง
รู้แค่สวมฮู้ดสีดำ ...และน่าจะตัวเล็กกว่าเค้า
.........
คริสรอโอกาสอีกครั้ง คราวนี้เค้าดักที่ลิฟต์
คริสไม่ยอมไปไหนจนล่วงเลยมาจนค่ำ
เค้าแอบอยู่ข้างลิฟต์ ตรงทางหนีไฟ มองเห็นฝั่งตรงข้ามลิฟต์ไปเป็นระเบียงทางเดิน
และประตูห้องเค้าอยู่เยื้องๆ
.........
ไม่ไปดีไหมวันนี้...
ร่างเล็กยืนกัดเล็บเหมือนเด็ก
มองที่หน้าอพาร์ตเม้นท์
เมื่อวานเค้าเกือบถูกจับได้แหนะ
คริสวิ่งตามเค้ามาเร็วมาก โชคดีที่ลิฟต์มาพอดีไม่งั้นเค้าคงแย่แน่ๆ
เอาหนะฮวางจื่อเทา.... เค้าอาจจะไม่มาดักรอแล้วก็ได้เพราะอาจจะหิวจนวิ่งไม่ไหว....จื่อเทาให้กำลังใจตัวเองก่อนจะเดินหิ้วถุงข้าวเข้าไป
เค้าได้คีย์การ์ดมาเพราะเค้าตัดสินใจย้ายมาอยู่ที่นี่
เพื่อคอยมองใครบางคนเดินเข้าออกที่นี่ แต่เค้าอยู่แค่ช่วงเช้าถึงบ่าย เพราะช่วงนี้จื่อเทาเข้าเวรร้านตอนเย็นถึงตีสี่แทน
ร่างเล็กๆสวมอู้ดปิดหัวก่อนจะเดินเจ้าอพาร์ตเม้นท์ไป เพื่อส่งเสบียงแก่คนหล่อแต่ยากจน
.............
คริสยืนหมุนตัวไปมาอย่างหงุดหงิด
เค้าเบื่อการรอคอย เค้าต้องรอ
เค้าอยากเจอนางฟ้า....
เสียงลิฟต์ดังขึ้นมาที่ชั้น4ทีไรคริสต้องคอยแอบทุกที และทุกครั้งก็เป็นแค่คนข้างห้องเค้า
ไม่ก็แม่บ้านที่เดินทำความสะอาด....
คริสถอนใจออกมาเฮือกใหญ่คิดว่าวันนี้นางฟ้าคงไม่มาแล้ว พอจะก้าวออกจากช่องทางหนีไฟ ลิฟต์ก็มาหยุดที่ชั้นสี่อีกครั้ง คริสกลั้นหายใจ
ร่างเล็กๆในฮู้ดสีดำ กำลังค่อยๆเอาถุง7-11แขวนประตูห้องเค้า
คริสไม่ได้พุ่งตัวออกไป เค้าพยายามเพ่งมองใบหน้าของอีกฝ่าย
คนตัวเล็กถอดฮู้ดออกเพราะร้อน ก่อนจะก้มลงเขียนโน้ตเล็กๆถึงอีกฝ่าย
ใบหน้าน่ารัก ตาโตแก้มป่อง
ขอบตาคล้ำๆนั่น ไม่ได้ดูแย่ แต่กลับทำให้ดวงตาอีกฝ่ายมีสเน่ห์ให้มองอย่างหลงใหล...นางฟ้าเค้าเป็นแค่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆผอมๆ
คริสยิ้มกับตัวเอง..เค้าจำเด็กตรงหน้าได้แล้ว
พนักงาน7-11ที่เค้าไม่เคยใส่ใจ เด็กที่ทักทายเค้าทุกวันที่เค้าเดินเข้าออกเพื่อหาของกิน....
...........
จื่อเทาเดินเข้าไปตอกบัตรเวลาเดิม 6โมงเย็น
ใจได้แต่คิดว่าอีกฝ่ายจะอยู่ห้องรึปล่าว...เค้าดันเอาเกี๊ยวน้ำไปแขวนไว้ มันอาจจะเย็นจนไม่อร่อย ทำไงดีนะ ...
"สวัสดีคร๊าบบบบ"
เสียงรุ่นพี่ตัวเล็กทักทายลูกค้าหน้าร้านเรียกสติให้จื่อเทาเร่งแต่งตัวให้เสร็จ แล้วเดินก้มหน้าก้มตาไปประจำที่ ที่เค้าท์เตอร์
ถุง 7-11 ที่ใส่เกี๊ยวน้ำถูกเอามาวางไว้ที่เค้าเตอร์ตรงหน้า
จื่อเทากลั้นหายใจไม่กล้าเงยหน้ามอง
ถุงเดียวกับที่เค้าเอาไปแขวนไว้แน่ๆ....
"พี่อยากกินแบบร้อนๆอ่ะ อุ่นให้ใหม่ได้มะ?"
ใบหน้าเล็กเหลือบมองหน้าอีกฝ่ายที่ยืนยิ้มกว้าง
จื่อเทารีบก้มหน้า เค้าพยักหน้ารัวๆ ก่อนจะหยิบของในถุงเข้าไมโครเวฟให้
ไม่มีคำพูดใด ต่างฝ่ายต่างยิ้ม
จื่อเทาเอาแต่ก้มหน้ายิ้มอาย
โดนจับได้ซะแล้ว.....
ติ๊ดๆ
เสียงไมโครเวฟเตือน
จื่อเทาค่อยๆใช้ถุงมือหยิบถ้วยเกี๊ยวน้ำออกมา
แล้วจัดมันลงในถุงพลาสติก โดยพยายามไม่มองคนที่ยืนรออยู่
"เลิกงานกี่โมง?"
เสียงทุ้มถามพลางยิ้ม
"ทะ...เที่ยงคืนครับ"
จื่อเทาตอบไม่กล้าสบตาอีกฝ่าย
คริสไม่ตอบอะไรร่างสูงยิ้มกว้างก่อนจะยกมือเหมือนบอกลาก่อนจะเดินออกจากร้านไป
เมื่อร่างสูงเดินออกไป ฮวางจื่อเทาทรุดตัวลงนั่งจับแก้มตัวเอง ใบหน้าเล็กรู้สึกร้อนผ่าว อายจนไม่รู้จะบรรยาย
ออกมาเป็นคำพูดยังไง เค้าเป็นฝ่ายตามร่างสูงไปเองตั้งแต่แรก เค้าแค่อยากรู้ และสนใจอีกฝ่าย ก็แค่อยากทำดีด้วยโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้
แต่สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้มันยิ่งกว่าฝัน ผู้ชายคนนั้นยิ้มให้เค้า มองเห็นเค้ามีตัวตนแล้ว และถ้าไม่เข้าข้างตัวเองจนเกินไป ทำไมถึงรู้สึกว่าอีกฝ่ายก็ชอบเค้าเช่นกัน.... จื่อเทาได้แต่ปิดหน้าตัวเองด้วยความเขินอาย กว่าจะตั้งสติทำงานต่อไปได้ก็ใช้เวลานานทีเดียว
ร่างผมบางเดินกลับมาที่อพาร์ตเม้นท์ที่เพิ่งย้ายมา เค้ากลับเข้ามานอนพักหลังจากเวลาเที่ยงคืน นั่นคือสาเหตว่าทำไมคริสถึงไม่เคยเจอจื่อเทาเลยแม้จื่อเทาจะย้ายเข้ามาอยู่ด้วยหลังจากที่รู้ว่าอพาร์ตเม้นท์คริสอยู่ไหน เพราะทั้งสองคนทำงานกันคนละเวลาเสมอ จื่อเทาเข้างานหกโมง นั่นคือเวลาที่คริสเลิกงานแล้วไปซื้อของกินที่ 7-11 ประจำ
จื่อเทาเป็นฝ่ายสนใจคริสก่อน เค้าเจอร่างสูงมาตั้งแต่เริ่มมาทำงานพาร์ทไทม์ แต่คริสไม่เคยสนใจเค้าเลยจนวันนึง จื่อเทาเห็นคริสท่ทางลำบากเลยตัดสินใจเดินตามชายหนุ่มมาเพื่อดูว่าอาศัยอยู่ที่ไหน จริงๆมันห่างจากที่พักเดิมของจื่อเทาแค่สองบล็อคเท่านั้น เค้าจึงย้ายออกจากที่เดิมเพื่อมาอยู่ที่นี่โดยไม่ต้องคิดซ้ำ
จื่อเทาเดินคิดไปเรื่อยจนกระทั่งกดลิฟต์ขึ้นมาถึงชั้น6 อพาร์ตเม้นที่นี่มี6ชั้น พอเดินขึ้นไปก็เป็นชั้นดาดฟ้า ลาดเท้าเล้กๆเดินมาจนถึงหน้าห้องเหลือบมองสิ่งมีชีวิตที่นั่งสัปหงกด้วยความตกใจ
คริสอยู่ตรงนั้นนอนเอาหัวพิงประตูห้องจื่อเทาอยู่ ร่างสูงเพิ่งรู้จากอาแปะที่ดูแลว่า แพนด้าที่อาแปะบอกเพิ่งย้ายมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วและอาแปะแกก็ไม่ได้สงสัยอะไรเพราะอีกฝ่ายก็เคยจ่ายค่าห้องให้คริส เลยบอกว่าแพนด้าที่ว่านั่นพักอยู่ห้องไหน
“เอ่อ....พี่ครับ” จื่อเทารวบรวมความกล้าปลุกอีกฝ่ายอย่างหวั่นๆ
“งื้อ อ่ะ นางฟ้า นางกลับช้าจังชั้นง่วงมากๆเลยรู้ไหม” มืออุ่นหยิกแก้มจื่อเทาเบาๆพลางบ่น
นี่พี่เค้ามารอเรางั้นหรอ.....จื่อเทาคิดไปใบหน้าก็เริ่มร้อนผ่าว
“คือนี่นายจะใจร้ายอุปการะพี่แค่ข้าวสามมื้อหรอ” คริสแกล้งทำเป็นน้อยใจใส่เด็กน้อยที่ได้แต่ซ่อนใบหน้าเขินอายไว้ในฮู้ด
“ป่าวนะ คือว่าถ้าพี่ไม่เดือดร้อนผมก็...” ร่างบางตอบเสียงเบา
“ก็ไรหละ ตอนนี้พี่ลำบากยิ่งกว่าไม่มีข้าวกินอีกนะรู้ไหม?”
“เอ๋? เกิดอะไรขึ้นหรอครับ? พี่ไม่มีเงินจ่ายค่าห้องหรอ? ทำไมหละก็ผม...”
“จ่ายให้แล้วใช่มะ ทำไมทำแบบนี้หละ พี่ดูแย่มากในสายตานายมะ จนมากเลยสินะถึงจ่ายค่าห้องให้ หาข้าวให้กิน”
“ไม่ใช่นะครับ ผมแค่อยาก...”
“อยากอะไร?”
“อยากรู้จักพี่...” จื่อเทาตอบเสียงเบาเหมือนกระซิบ
คริสยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนมีคู่ลมหายใจกั้น จื่อเทาผงะออกเล็กน้อยแต่มือของคริสก็รวบตัวคนขี้อายมากอดไว้จนได้ จมูกโด่งไล่แก้มนิ่มของคนในอ้อมกอดเบาๆ
“สวัสดีครับฮวางจื่อเทา พี่ชื่ออู๋อี้ฟาน อายุ25ปี สูง 187 หนัก 73 ใส่เสื้อไซส์ M แล้วที่สำคัญตอนนี้ยังโสดครับ”
จื่อเทาได้แต่ยกมือเล็กปิดหน้าตัวเอง เค้าไม่รู้จะโต้ตอบอีกฝ่ายยังไง
“แค่นี้ใช่ไหมครับที่อยากรู้” คริสกระซิบถามใกล้ใบหูอีกฝ่าย
“มะ....ไม่ใช่”
วงแขนแกร่งกอดร่างบางแน่นขึ้น
“แล้วอยากรู้จักแค่ไหนครับ?” คริสแกล้งถามเสียงขรึม
“ผมขอโทษ....” จื่อเทาทำท่าเหมือนจะร้องไห้ เค้าทำอะไรผิดงั้นหรอ?
“ไหนๆจ่ายค่าห้องให้แบบนี้ ไปอยู่กับพี่ดีไหมครับจะได้คุ้มเงินที่จ่ายไป”
“งื้ออออ” เสียงครางเบาๆของคนขี้อายไม่รู้จะช่วยเหลือตัวเองยังไง นี่เขินจนรู้สึกเหมือนตัวเองจะมอดไหม้เพราะความร้อนที่มันเพิ่มมากขึ้นๆทุกทีแล้วนะ
“เอ่าตอบสิครับ ไปอยู่ด้วยกันไหม นี่เห็นว่าเพิ่งย้ายมาไม่มีเวลาจัดของด้วยซ้ำ ย้ายลงไปอีกสองชั้นก็ไม่หนักหนาเท่าไหร่มั้งครับ ว่าไง? ไปไหม?”
คนรุกหนักยิ้มกริ่มเมื่อร่างบางในอ้อมกอดเริ่มบิดไปบิดมาด้วยความอาย
“ไม่ตอบพี่ไปละนะ” คริสแกล้งทำเป็นผละออกแล้วจะลุกหนี
มือเล็กๆจับข้อมือหนาไว้เหมือนกลัวอีกฝ่ายจะหายไป
“ไป....ไปก็ได้” หัวกลมก้มหน้าไม่กล้าสบตา เสียงที่เปล่งออกมาเบาจนเหมือนเสียงกระซิบ
“ห่ะ?” คริสแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน แกล้งถามแต่ก็มีเสียงหัวเราะระเบิดออกมา
จื่อเทาเงยหน้าขึ้นมา ริมฝีปากเล็กยู่ปากขมวดคิ้วเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายแกล้ง
“ก็ไปไงเล่า ไปด้วย อยากไปอยู่ด้วย...” หลับตาปี๋แล้วตอบออกมาตามที่ใจต้องการจนหมด ร่างสูงที่หัวเราะอยู่ฉุดมือเล็กให้จื่อเทาลุกขึ้นมา จมูกโด่งหอมที่แก้มนิ่มฟอดใหญ่
“โอเค งั้นคืนนี้เอาของทิ้งไว้นี่แหละ ไปเถอะกลับห้องกัน”
“อื้อ” จื่อเทาเดินไปตามแรงที่จูงมือเดินไปที่ลิฟต์อย่างว่าง่าย
เสียงคุยกันหงุงหงิงดังอยู่ในลิฟต์ คำถามที่ไม่ได้รับคำตอบที่ชัดเจน แต่ก็ทำให้คนฟังใจเต้นรัว....
“ทำไมพี่ถึงเรียกเค้าว่านางฟ้าหรอ?”
“เพราะว่านายเป็นนางฟ้าหนะสิ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
จบ♥
ถ้าชีวิตจริงมีนางฟ้าแบบจื่อเทาจะจับกินให้หมดเลยย #ห้ะ
เขินมากกกกกกกกก งื้ออออออ เขินแทนนางฟ้าจื่อเทาจุงเบย
ต่อไปนี้ไม่ใช่แค่ฝากข้าวฝากน้ำละ ท่าทางนางฟ้าจะต้องฝากทั้งตัวและหัวใจแล้วล่ะ
เอ๊ะ หรือฝากไว้ตั้งกะครั้งแรกที่เห็นแล้วก็ไม่รู้เนาะ
พี่คริสคะ ความรักของพี่เกิดที่เซเว้น อีเลฟเว่น (กรุณาร้องเป็นเพลง) ด้วยแน่ะ 5555
กรี็ดดดดดดดด ชอบอ่ะ