[GOT7-FIC] DID #DIDBnior #Bnyoung #Bnior #บีเนียร์ #บีนยอง

โรคหลายบุคลิก คืออะไร?

โรคหลายบุคลิก หรือ Dissociative Identity Disorder (DID) หรือชื่อเก่าคือ Multiple Personality Disorder (MPD) เป็นโรคจิตประเภทหนึ่งที่ตัวผู้ป่วยมีบุคลิกอื่นๆ มากกว่า 2 บุคลิกขึ้นไป ผลัดเปลี่ยนกันออกมาใช้ชีวิต และแสดงพฤติกรรมที่แตกต่างไปจากบุคลิกเดิมออกมา

โรคหลายบุคลิก มีสาเหตุมาจากอะไร?

สาเหตุของโรคหลายบุคลิกอาจเกิดจากสภาวะทางจิตใจของผู้ป่วยที่ถูกกระทบกระเทือนอย่างหนักตั้งแต่สมัยวัยเด็ก โดยผ่านการกระทำอันรุนแรงทั้งทางกาย และทางจิตใจ เช่น อาจเคยโดนทารุณกรรม กระทำชำเราจากผู้ที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่จำความได้ ทำให้ผู้ป่วยมีอาการทางจิตที่เต็มไปด้วยความเศร้า ความกลัว หวาดระแวง ความหดหู่ทางจิตใจ การปรับเปลี่ยนทางอารมณ์ต่างๆ จนทำให้จิตใต้สำนึกสร้างบุคลิกอื่นๆ ขึ้นมาเพื่อแสดงออกในสิ่งที่บุคลิกหลัก หรือบุคลิกเดิมไม่สามารถทำได้ โดยบุคลิกต่างๆ ที่สร้างขึ้นมาอาจเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิตของผู้ป่วย

INTRO

“หมู่บ้านของเราเป็นหมู่บ้านที่มีสาธารณูปโภคครบครันครับ ไม่ว่าจะเป็นสปอร์ตคลับ สวนสาธารณะ และ........”

เสียงเซลล์ขายบ้านเจื้อยแจ้วเป็นนกขุนทองขณะที่อิมแจบอมกำลังเดินทอดน่องดูบ้านหลังแรกในชีวิตที่เขาเก็บเงินซื้อเป็นของตัวเองได้ในวัยสามสิบปี...ไม่มากไม่น้อยไปสำหรับคนที่กำลังจะวางแผนมีครอบครัว

ตอนนี้ก็มีบ้านมีรถแล้ว.....เหลือแต่หาเมีย

ความคิดที่ริอ่านจะสร้างครอบครัวของผู้ชายหน้าตาดีมีฐานะปานกลางค่อนข้างจะแปลกไปสักหน่อยสำหรับสังคมที่ผู้ชายที่มีเพียบพร้อมขนาดนี้ควรที่จะ “มีเมียก่อนมีบ้าน” แต่แจบอมกลับทำงานหนักและซื้อบ้านซื้อรถก่อนที่จะหาเมียเป็นของตัวเอง

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

“โอ้ยยยยยย ตกใจหมด!!!” เสียงแหวของเซลล์ขายบ้านตัวเล็กดังมาจากหน้าบ้านจนแจบอมต้องถอนสายตาจากเฟอร์นิเจอร์ที่ยังไม่ได้แกะพาสติกออกแล้วหันไปดู

เด็กตัวเล็กผิวขาวเบรกจักรยานจนตัวโก่ง ขณะที่เซลล์ขายบ้านของเขายืนเอามือทาบอกตัวเองอย่างมีจริต

“พี่จงแด มีคนมาซื้อบ้านแล้วหรอ?” เสียงน่ารักถามเซลล์ขายบ้านพลางหันมามองแจบอม

รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสดใสเหมือนเช้าของฤดูร้อน เล่นเอาคนมองอยู่ถึงกับอ้าปากค้าง....คำว่าน่ารักวนเวียนอยู่ในหัวเต็มไปหมด

“เอ่อ....”

“ผมอยู่ข้างบ้านพี่อ่ะ ชื่อจินยองนะ”

“ครับ....”

“เจอกันฮะ!”

แจบอมมองตามจักรยานสีแดงไปจนกระทั่งเลี้ยวหายไปจากสายตา เขาไม่ได้ยินอะไรอีกเลย เหมือนโลกทั้งใบกำลังหยุดหมุน....

“ถ้ารำคาญจะย้ายไปหลังอื่นก็ได้นะครับ บางคนก็ไม่ชอบอยู่ใกล้บ้านที่มีเด็กวัยรุ่น”

“ไม่เป็นไรครับ ผมเอาหลังนี้....ว่าแต่น้องเค้าอายุเท่าไหร่?”

“น้องจินยองหรอครับ สิบเจ็ดมั้ง เห็นยังใช้ชุดม.ปลายอยู่เลย น่ารักนะครับเป็นเด็กสดใส น่าสงสารตรงที่อยู่คนเดียวนี่แหละ”

“ครับ? อยู่คนเดียว?”

“ครับ พ่อแม่เค้าเสียไปหมดแล้ว ก่อนหน้านี้คุณอาจจะได้เยินเรื่องข่าวเครื่องบินตกเมื่อสี่ปีก่อน คุณพ่อคุณแม่น้องเขาเสียตอนนั้นแหละ ตอนแรกก็คิดว่าญาติจะพาตัวไปอยู่ด้วยแต่เหมือนน้องเขาไม่ยอมเพราะนี่ก็บ้านหลังแรกที่พ่อแม่เค้าซื้อไว้ จินยองก็เลยอยู่คนเดียวโดยมีเงินประกันของพ่อแม่ที่คงใช้ไปตลอดชีวิตก็คงไม่หมด...”

“มีเงินเยอะแค่ไหนก็คงไม่มีใครอยากอยู่คนเดียวหรอกครับ...”

“นั่นสิครับ ผมก็ไม่รู้น้องเค้าอยู่ได้ไงคนเดียว...ญาติก็มาหาบ้างนะครับนานๆ ที”

แจบอมเม้มปากแล้วคิด เขารู้สึกสะเทือนใจกับเรื่องเด็กข้างบ้านจนหลังจากที่ทำสัญญาซื้อขายเสร็จก็เดินออกมาชะเง้อมองบ้านข้างๆ จักรยานสีแดงจอดเอาไว้ที่โรงรถ

อยากคุยด้วย...

อยู่ๆความคิดที่อยากคุยกับเด็กคนนั้นก็ผุดขึ้นมาในสมอง ทั้งที่ไม่เคยรู้จักกัน ทั้งที่เจอกันครั้งแรก

แต่แจบอมกลับรู้สึกอยากคุยกับจินยองอีก...

“พี่มีไรปะครับ?...”

แจบอมสะดุ้งสุดตัวขณะที่ชะเง้อมองบ้านข้างๆ แต่คนที่อยู่ในความคิดกลับยืนอยู่ริมรั้วและถือถุงใส่อาหารอยู่ เต็มสองมือ

“เอ่อะ...” มองเรียวขาเล็กที่โผล่ออกมาจากกางเกงขาสั้นสีขาวแล้วใจมันเต้นไม่มีสาเหตุ

“คือ แค่จะถาม....ว่า เอ่อ วาวน้ำ...เอ วาวน้ำอยู่ตรงไหน”

“อ๋อ แปบนะพี่ ผมเอากับข้าวไปเก็บแปบ” เด็กชายตัวสูงแค่อกเดินกลับเข้าไปในบ้านก่อนจะถอดรองเท้าแตะทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า

น่ารักยันรองเท้าแตะ.....สงสัยกูจะบ้าแล้ว

แจบอมเงยหน้าขึ้นสะบัดหัวแรงๆ แอบมองรองเท้าแตะสีเขียวแล้วก็คิดว่ามันน่ารักทั้งที่มันคือรองเท้าแตะธรรมดา....

“มาแล้วๆ พี่เปิดประตูหน่อยสิ หรือให้ผมปีนเข้าไปอ่ะ?” เสียงจินยองบอกพร้อมกับสีหน้าขี้เล่น

“เอ่อแปบ” แจบอมเดินไปเปิดประตูรั้วก่อนจะอัญเชิญเด็กตัวเล็กเข้ามาในบ้านตัวเอง ระหว่างที่จินยองเดินผ่านไป..ชายวัยสามสิบก็ได้กลิ่นเหมือน....ดอกไม้ติดตัวอีกฝ่ายมาด้วย

“น้ำหอมหรอ?” อยู่ๆ ก็ถามขึ้นมาทั้งที่จินยองกำลังจะเดินไปหาวาวน้ำให้ เด็กชายตัวผอมหันมายิ้ม รอยยิ้มแบบที่ทำเอาคนมองหัวใจเต้นรัวซ้ำๆซากๆ จนแอบคิดไม่ได้ว่าตัวเองมีอาการผิดปกติอะไรรึเปล่า

“ไม่ใช่ครับ ถ้ากลิ่นดอกไม้นั่นติดมาเพราะร้านดอกไม้หน้าหมูบ้าน พี่ได้สังเกตป่าว? ไปอุดหนุนด้วยนะครับ ผมช่วยงานอยู่ร้านนั้น”

คำพูดแสนจะเป็นกันเองบวกกับรอยยิ้มที่ไม่เคยจางหาย จินยองยิ้มเก่งมาก...มากเสียจนคนมองแอบคิดไม่ได้ว่ากำลังโดนอ่อยอยู่รึเปล่า

“อันนี้อ่อยปะเนี้ย....” แจบอมถามออกมาตรงๆ ประสบการณ์กว่า 15 ปีที่โดนผู้หญิงอ่อยโดนตุ๊ดอ่อยมีมาแทบจะตลอดชีวิต

จินยองมองหน้าเขาแล้วเอียงคอมองอย่างมึนงงกับคำถาม เด็กตรงหน้าไม่ได้มีท่าทีแรดหรืออ่อยหรอก เขาต่างหากที่คิดไปเอง

“เอ่อ โทษ คือพี่แค่...” แจบอมรีบแก้ตัว

“พี่ชอบผมหรอ?”

“ปะ....ปล้าววววว”

“ดีแล้วครับ ผมชอบผู้หญิง” จินยองตอบพลางขำออกมา แต่คนฟังไม่ได้ขำด้วย

เพล้งงงงงงงงงงงงง!!!!!

ได้ยินเหมือนเสียงคนหน้าแตกเป็นเสี่ยง

“อ้อ พี่ก็ชอบผู้หญิง...มะ เหมือนกัน”

“วาวน้ำอยู่มุมนี้ครับ จริงๆเวลาพี่ไม่อยู่บ้านก็หมุนปิดหน่อยเพราะว่าถ้ามีน้ำรั่วในบ้านเราก็ไม่รู้ ที่นี่วาวท่อฝังกับผนังหมดเลย” จินยองอธิบายอย่างไม่ได้สนใจเลยว่าอีกคนที่กำลังเดินตามมามีสีหน้าแบบไหน

ทำไมรู้สึกเหมือนถูกหักอกวะ.......ทำไมต้องนอยด์อ่ะ

“ปกติไปโรงเรียนยังไงหรอ?” แจบอมถามออกมาเมื่อเดินมาส่งเด็กข้างบ้าน

“ก็ขี่จักรยานไปหน้าปากซอยแล้วก็รถเมล์”

“เรียนที่ไหนหรอ?”

“มัธยมSครับ ตรงใกล้ๆ ตึกโซลเทเลคอม”

“อ่าพี่ทำงานตึกนั้น ยังไงตอนเช้า...ติดรถพี่ไปโรงเรียนก็ได้นะ”

จินยองสบตาอีกฝ่ายแล้วยิ้ม ขณะที่คนชวนตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร แค่เอ็นดูเฉยๆ แต่พอก้มลงมาแล้วเห็นจินยองยิ้มอยู่ก็รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมา

“อันนี้พี่อ่อยปะเนี้ย....”

คำพูดเดียวกันกับที่แจบอมพูดไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อนถูกตอกกลับจนร่างสูงยืนอ้าปากหวอ จินยองหมุนตัวเดินเข้าไปบ้านไป ทิ้งไว้เพียงรอยยิ้มที่สร้างความอับอายให้คนที่โตกว่าเป็นรอบไว้เบื้องหลัง

#DIDBnior

CR.SHL