ตะวันสาดจันทรา

"คมสันต์ ผมถามอะไรคุณหน่อยสิ ทำไมคุณถึงไม่หนีออกจากชุมชนนี้ไปเเล้วไปเริ่มชีวิตใหม่ล่ะ"

"เพราะผมต้องอยู่ปกป้องคุณยังไงล่ะครับ คุณสารวัตร"

ทั้งคู่นั่งพูดคุยกันอยู่บนยอดหน้าผาหินที่อยู่ทางด้านหลังของหมู่บ้าน

นายคมสันต์เอื้อมมือมาโอบกอดสารวัตรชาตรี

เสียงของสายลมที่กำลังพัดผ่านมากระทบที่ผิว ต้นหญ้าต้นไม้ต่างพากันพัดปลิวไปมา 

เเสงพระจันทร์อ่อนๆที่สาดส่องลงมาสู่พื้นดิน

หมู่ดาวที่กำลังต่างพากันส่องสว่างท่ามกลางท้องฟ้าในยามราตรี

สารวัตรชาตรีซบหัวไปที่หัวไหล่ของนายคมสันต์

"ผมรักคุณนะ คมสันต์"