ความรักคือความเจ็บปวด(เฮอร์ไมโอนี่,มัลฟอย)

ข้อมูลเบื้องต้น

เมื่อชะตาลิขิตให้เธอเป็นเลือดสีโคลน
และพบเจอกับเค้า...ซึ่งเป็นเลือดบริสุทธิ์
สายใยรักแห่งความปิดบังจึงถูกสารภาพออกมา

แต่เมื่อเธอ..รู้ดีแก่ใจว่าสายเลือดต่างกันเกินไป
เธอ...จะทำอย่างไรกับความรักที่ไม่มีทางเป็นไปได้

ติดตามชมฟิคชั่นD/H
''ความรักคือความเจ็บปวด''
ได้เลยค่ะ

- -

เนื้อเรื่อง

วันหนึ่งของฤดูหนาวที่ฮอกวอตส์ แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ ซึ่งตอนนี้อยู่ปี7

แล้วออกมาเล่นหิมะที่ตกหน้าลานปราสาทกันอย่างสนุกสนาน แต่แล้วสายตาคู่หนึ่ง

ก็มองตรงมายังที่พวกเค้าทั้ง3คนเล่นกันอยู่ สายตาคู่นั้นก็คือ เดรโก มัลฟอย แต่

ก่อนที่เค้าจะคิดอะไรต่อมิอะไรนั้น ได้มีเสียงหนึ่งวิ่งมาเรียกเค้า เสียงนั้นก็คือ แพนซี่

พาร์กินสัน นั่นเอง แพนซี่ชวนมัลฟอยให้ไปเล่นหิมะด้วยกัน มัลฟอยปฏิเสธแพนซี่

แล้วเค้าก็รีบเดินหนีไป แพนซี่มองมัลฟอยด้วยความมึนงง ก่อนที่เธอจะลงไปเล่น

หิมะกับเพื่อนๆของเธอ มัลฟอยหลังจากหนีแพนซี่มาได้ เค้าก็มานั่งเหม่อลอยที่

ทะเลสาป แล้วนึกกับตัวเองว่า

"ทำไมฉันต้องนึกถึงยัยเลือดสีโคลนด้วย"

ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาว่า

"เฮอร์ไมโอนี่ เธอจะมานั่งที่นี่คนเดียวหรอ" รอนพูดขึ้นมา

ด้วยความเป็นห่วงเธอ(มัลฟอยหลบได้แล้ว)

"ใช่ ฉันว่าพวกฉันอยู่กับเธอด้วยดีกว่า"

แฮร์รี่พูดขึ้นมาด้วยความรู้สึกเช่นเดียวกับรอน

"ฉันว่าฉันนั่งคนเดียวดีกว่า พวกเธอกลับไปเหอะนะ ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก" แฮร์รี่

กับรอนจึงจำยอมกลับไปอย่างว่าง่าย แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็มานั่งพิงต้นไม้ต้นหนึ่ง แล้ว

ก็มองหิมะข้างหน้าด้วยความรู้สึกใจลอย แล้วเธอก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว เมื่อมัลฟอยอ

อกจากที่ซ่อนแล้ว เค้าก็มองเฮอร์ไมโอนี่แล้วพูดกับตัวเองเบาๆว่า

"ความรู้สึกนี้มันอะไรกันนะ ทำไมฉันต้องนึกถึงเธอด้วย...ยัยเลือดสีโคลน''

คำพูดของมัลฟอยทำให้เฮอร์ไมโอนี่ตื่นขึ้นมา เธอตกใจมากที่เห็นมัลฟอย

เธอลุกขึ้นยืนแล้วบอกกับมัลฟอยว่า

"นายมาแอบดูฉันหรอ มัลฟอย"เฮอร์ไมโอนี่พูดกับมัลฟอยด้วยความโมโหและ

ตื่นเต้นโดยที่เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน

"ฉันไม่ได้มาแอบดูเธอซักหน่อย ยัยเลือดสีโคลน หลงตัวเองมากไปรึเปล่า''

มัลฟอยกล่าวออกมาด้วยความรู้สึกเช่นเดียวกับเฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่ลุก

ขึ้นยืนแล้วตั้งท่าจะเดินหนีมัลฟอย แต่มัลฟอยเร็วกว่า เค้าดึงตัวเธอมาแล้วก็โอบ

รอบเอวของเธอ เฮอร์ไมโอนี่พยายามดิ้นหนีเพื่อให้หลุดจากมัลฟอย แต่ยิ่งดิ้นเท่า

ไหร่มัลฟอยก็โอบรอบตัวเธอแน่นกว่าเดิม จนหน้าของเธอซบอยู่กับแผ่นอกของมัล

ฟอย(กอดนั่นแหล่ะ)แล้วมัลฟอยก็กระซิบข้างหูเธอแล้วบอกว่า

"พรุ่งนี้ไปฮอกว์มี้ดกับฉันนะ...แต่ถ้าเธอปฏิเสธที่จะไม่ไปกับฉัน"มัลฟอยยื่นหน้าเข้า

ใกล้เฮอร์ไมโอนี่ 

''เธอก็ต้องจ่ายแพงสุดๆนะ เธอจะเลือกอย่างไหนระหว่างชุดที่1และชุดที่2"

เฮอร์ไมโอนี่นิ่งเงียบไปพลางครุ่นคิดว่า

~จะมาไม้ไหนกับฉันอีกเนี่ย~

แล้วมัลฟอยพูดขึ้นว่า"งั้น เอางี้มั้ย เกรนเจอร์ ฉันเลือกชุดที่2ให้เธอแล้วกัน"

ว่าแล้วมัลฟอยก็ดึงตัวเฮอร์ไมโอนี่เข้ามาใกล้เค้า จนจมูกของทั้ง2ชนกัน

แล้วมัลฟอยก็ทำท่าจะจูบเธอ เฮอร์ไมโอนี่ตกใจมาก แล้วก็พูดขึ้นว่า

"ฉันเลือกอย่างแรกแล้วกันนะ"โอ้!ไม่ ฉันไม่น่าพูดแบบนั้นออกมาเลย ถ้ารอนรู้ขึ้นมา

เค้าต้องฆ่าเธอแน่ มัลฟอยชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง แล้วปล่อยเธอออกจากอ้อมแขนเค้า

เฮอร์ไมโอนี่เมื่อหลุดออกจากอ้อมแขนของเค้า เธอก็บอกว่า

"นายต้องแกล้งฉันแน่ๆมัลฟอย ฉันไม่เชื่อนายหรอก"

"อะไรของเธอ..ฉันไปแกล้งอะไรเธอ"มัลฟอยพูดจากวนประสาทเฮอร์ไมโอนี่

"ก็เพราะคุณชายเลือดบริสุทธิ์ผู้สูงส่ง ทำไมถึงหันมาทำดีกับเลือดสีโคลนผู้ต่ำ

ต้อยอย่างฉันไง"

"งั้น พรุ่งนี้พิสูจน์มั้ยหล่ะ ว่าฉันพูดจริง อ้อ!เกือบลืม...พรุ่งนี้ที่ห้องโถงกลาง ฉันจะ

มารับเธอตอน7โมงเช้านะเกรนเจอร์ ฉันไปหล่ะ"แล้วเค้าก็โบกมือให้เฮอร์ไมโอนี่แล้ว

ก็วิ่งออกไปอย่างมีความสุขโดยที่เค้าก็ไม่เคยเป็นมาก่อน

รุ่งเช้าที่ห้องโถงกลาง

"เฮ้ เฮอร์ไมโอนี่ วันนี้เธอไปฮอกว์มี้ดกับฉันนะ"

รอนกล่าวออกมาอย่างมีความสุข เพราะคิดว่าเฮอร์ไมโอนี่ต้องไปกับเขาแน่ๆ

"ฉันไปไม่ได้หรอกนะ รอน"เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นมาทำให้รอนต้องหุบยิ้มทันที

แล้วรอนก็พูดขึ้นมาว่า

"เพราะอะไรทำไมเธอถึงไม่ไปกับฉัน"

รอนพูดขึ้นมาอย่างหงุดหงิด โดยที่แฮร์รี่ก็งงเหมือนกัน

"เพราะว่า เอ่อ...."

เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะพูดขึ้นมา พอดีมีเสียงหนึ่งดังขึ้นซะก่อน

"เพราะว่าเกรนเจอร์ต้องไปกับฉันไงหล่ะ"

มัลฟอยพูดขึ้นมาพลางยืนข้างเฮอร์ไมโอนี่ จนรอนและแฮร์รี่ยืนตาข้างกัน

แล้วแฮร์รี่ก็เป็นผู้พูดขึ้นมาว่า

"เธอ2คนเป็นแฟนกันหรอ"แฮร์รี่พูดขึ้นมา

แล้วหันไปทางรอนที่กำลังจ้องเฮอร์ไมโอนี่ตาเขียวจนเฮอร์ไมโอนี่ต้องหลบ

สายตาของรอน แล้วรอนก็พูดขึ้นมาว่า

"เฮอร์ไมโอนี่ทำไมเธอทำอย่างนี้ เธอก็รู้ว่ามันเป็นศัตรูของฉันกับแฮร์รี่ แล้วเมื่อก่อน

เธอก็เป็นคนบอกกับพวกฉันว่าเธอเกลียดมันไงหล่ะ"

รอนพูดขึ้นมา จนเฮอร์ไมโอนี่เริ่มจะร้องไห้ แฮร์รี่พูดขึ้นมาว่า

"เฮอร์ไมโอนี่ ฉันขอพูดตามตรงนะ ฉันหน่ะสงสัยเธอมาตั้งแต่ปี4แล้ว ว่าทำไมเธอ

ต้องสงสารมันด้วย ตอนที่มัน หึ...โดนศจ.มู้ดดี้สาปให้เป็นตัวเฟเร็ต เธอรักมันใช่มั้ย

เฮอร์ไมโอนี่ เธอรักมันมานานแล้วใช่มั้ย"

"ใช่มั้ง"

"ฉันถามเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ถามนายซักหน่อย"

แฮร์รี่พูดขึ้นมาอีกทีด้วยอารมณ์ที่กำลังโมโหอยู่

"ฉันก็สามารถตอบแทนเกรนเจอร์ได้"

เฮอร์ไมโอนี่เห็นทั้ง3คนทะเลาะกันเพราะเรื่องของ

ตนเองจึงวิ่งหนีทั้ง3คนไปอย่างรวดเร็ว มัลฟอย แฮร์รี่ และรอน ซึ่งมารู้ตัวทีหลังว่า

เฮอร์ไมโอนี่วิ่งหนีไปแล้ว จึงวิ่งกันออกตามหา มัลฟอยซึ่งรู้ว่าเฮอร์ไมโอนี่จะไปที่

ไหน จึงวิ่งไปที่ทะเลสาบ ก็เห็นเฮอร์ไมโอนี่ยืนเหม่อลอยอยู่ข้างหน้า ก็เลยเดินเข้า

ไปใกล้เฮอร์ไมโอนี่ แล้วก็เดินมาพูดด้วยว่า

"เธอเป็นอะไรเกรนเจอร์ เธอถึงวิ่งหนีออกมา"

มัลฟอยถามออกมาอย่างงงวย

"ก็ฉันไม่อยากเห็นใครทะเลาะกันเพราะฉันอีกแล้วไง"

"แต่....เธอไม่รู้บ้างหรอ ว่าที่ฉันทะเลาะกับพวกนั้นเพราะอะไร"

มัลฟอยพูดเสร็จแล้วจึงหน้าแดงออกมาโดยที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่ทันสังเกตุ

"เพราะ....เอ่อ....เพราะ....เพราะฉันรักเธอไงเกรนเจอร์"

มัลฟอยพูดเสร็จจึงหันหลังให้เฮอร์ไมโอนี่เพราะความอาย

ทั้ง2คนเงียบกันอยู่พักใหญ่ ทำให้พื้นที่ในบริเวณนั้นเงียบไปชั่วขณะ โดยไม่มีเสียง

ของคนทั้ง2ออกมาจากปาก เฮอร์ไมโอนี่จึงเป็นผู้เริ่มบทสนทนาขึ้นมาก่อน

"นายก็รู้ว่าเรา2คนเป็นไปไม่ได้ ฉันเป็นเลือดสีโคลน แต่นายเป็นเลือดบริสุทธิ์นะ"

แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็เริ่มร้องไห้

"เธอร้องไห้ทำไมเกรนเจอร์"มัลฟอยพูดออกมาด้วยความตกใจ

"เพราะฉันก็รักนายเหมือนกันไงเล่า นี่นายยังไม่เข้าใจอีกหรอ แต่พอฉันรู้ว่า

นายก็รักฉัน ฉันจึงกลัวสายเลือดของเรา2คน ฉันมันเลือดสีโคลน นายมันเลือด

บริสุทธิ์ เราแตกต่างกันทางสายเลือด นายก็รู้นี่ถ้า คนที่นายก็รู้ว่าใคร กลับมา

เลือดสีโคลนจะต้องตาย และบางที1ในนั้นก็อาจจะเป็นครอบครัวของฉัน เพราะ

ฉะนั้น....เพราะฉะนั้นนายก็อย่ามายุ่งกับฉันอีก"

เฮอร์ไมโอนี่พูดจบก็วิ่งหนีมัลฟอยไปทำให้มัลฟอยยืนนิ่งเป็นหุ่นยนต์

แล้วก็พูดกับตัวเองแล้วมองเส้นทางที่เฮอร์ไมโอนี่วิ่งหนีไปว่า

"ขอบคุณนะเกรนเจอร์ที่เธอเคยรักผู้ชายเลวๆคนนึง แต่ต่อจากนี้เราก็จะเป็น

ศัตรูกันอีก แต่ยังไงฉันก็อยากให้เธอรับรู้เหมือนกันว่า ไม่ว่าจะเป็นยังไงฉันก็ยังรัก

เธอคนเดียว และ..จะรักเธอตลอดไป'' 

แล้วมัลฟอยก็เดินออกไป โดยไม่รู้ว่าเฮอร์ไมโอนี่กำลังแอบฟังอยู่

เฮอร์ไมโอนี่จึงนั่งร้องไห้แล้วพูดกับตัวเองว่า

"ไม่ว่ายังไงฉันก็จะยังรักเธอตลอดไปเช่นกัน" แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็เดิน

ออกไปจากที่ตรงนี้อย่างอ้างว้างโดยไม่รู้เลยว่ามัลฟอยก็รู้สึกเช่นเดียว

กับเธอ

.....................The End.....................