(Nogizaka46) - It's coming

ในยุคที่ความสามารถในการทำลายประเทศทั้งประเทศเพียงกดปุ่มหนึ่งปุ่มของอาวุธนิวเคลียร์ไม่อาจทำให้ผู้คนหวาดกลัวได้อีกต่อไป ใครบางคนกลับมองไปไกลยิ่งกว่านั้น ในที่สุดสถาบันวิจัยและเทคโนโลยีของญี่ปุ่นก็ประสบความสำเร็จในการคิดค้นอาวุธชีวภาพ มันคืออาวุธเชื้อโรคที่สามารถคร่าชีวิตคนนับหมื่นได้ด้วยตัวยาเพียงหนึ่งหลอดทดลอง โชคไม่ดีนักที่เกิดความผิดพลาดในระหว่างการทดสอบตัวอย่าง นักวิจัยทุกคนติดเชื้อ ห้องทดลองถูกปิดตาย การทำลายหลักฐานเริ่มขึ้นในคืนนั้นแต่ก็ต้องพบกับความล้มเหลว ภารกิจจบลงด้วยการกระจายตัวของผู้ติดเชื้อหลักร้อย สู่เมืองหลวงของญี่ปุ่น มหานครโตเกียว

จากถนนเปลี่ยวสู่ตัวเมือง ห้างสรรพสินค้า สถานีรถไฟ  

จากคนสู่คน

                จำนวนผู้ติดเชื้อเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในเวลาอันสั้น หลักร้อยสู่หลักหมื่น แม้รัฐบาลจะพยายามปิดข่าวอย่างสุดความสามารถก็ไม่อาจหยุดความโกลาหลที่เกิดขึ้นนี้ได้ ท่ามกลางสายตาของคนทั้งโลกที่คอยจับจ้องอยู่ สถานการณ์เริ่มยากต่อการรับมือมากขึ้นเรื่อยๆ และเมื่อผู้รอดเหลืออยู่เพียงหยิบมือ ในการประชุมสุดท้ายของผู้มีอำนาจสูงสุด มีคำสั่งลับให้ปิดตายกรุงโตเกียว ไม่มีประชาชนผู้ใดได้รับรู้เรื่องนี้นอกจากผู้ที่เกี่ยวข้อง

                หยุดการจ่ายน้ำ ไฟฟ้า อินเทอร์เน็ต โทรศัพท์

                ตัดขาดการติดต่อสู่โลกภายนอก

                      เพื่อกวาดล้างทุกสิ่งมีชีวิตในอาณาบริเวณนั้น 

...................................................................................

72 ชั่วโมง ก่อนเริ่มภารกิจ

พ่อกับแม่ไปทำงานตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง ข้าวเช้าจึงเป็นอะไรง่ายๆอย่างขนมปังที่เหลืออยู่ในตู้เย็น เปิดโทรทัศน์ดูข่าวก่อนออกจากบ้านก็เห็นแต่เรื่องการระบาดของโรคที่กำลังวุ่นวายอยู่ตอนนี้ จะช่องไหนๆก็เหมือนกันไปหมด รัฐบาลเองก็ดูเหมือนจะไม่เดือดเนื้อร้อนใจถึงได้ไม่มีมาตรการอะไรออกมาสักที อันที่จริงฉันก็ไม่คิดว่านั่นเป็นเรื่องสำคัญนักหรอก ถ้ายังต้องตื่นตั้งแต่หกโมงเช้าและแหกขี้ตาไปโรงเรียนเหมือนเดิมแบบนี้อะนะ

รถไฟขัดข้องเป็นเรื่องราวดีๆอย่างแรกของวัน กว่าจะไปถึงก็สายโด่ง ลุงยามหน้าโรงเรียนดูจะโกรธพอสมควรที่ฉันมาสาย สบตากันอยู่ๆก็วิ่งเข้ามาซะงั้น แถมใบหน้าที่จ้องกันเหมือนกับจะกินเลือดกินเนื้อทำเอาฉันต้องรีบเผ่น อยู่นานกว่านี้คงถูกกินเข้าจริงๆแน่ ไม่งั้นคงถูกอาจารย์ประจำชั้นกินหัวแทน น่ากลัวชะมัด พอหนีจนเหนื่อยก็กลายเป็นว่าไม่อยากจะเข้าเรียนแล้ว ก็เลยเปลี่ยนจากห้องเรียนเป็นห้องสมุดแทน แล้วก็อ่านหนังสือจนเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ 


ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับบรรยากาศเงียบงันจนน่าขนลุก รู้สึกได้ถึงเหงื่อที่ผุดซึมนั่นหมายความว่าแอร์ถูกปิด ฉันพยายามมองหาบรรณารักษ์หรือใครสักคนที่จะช่วยเปิดแอร์ให้ทำงานได้บ้างก็พบว่านอกจากแอร์แล้วดูเหมือนไฟก็จะดับไปด้วย โรงเรียนลืมจ่ายค่าไฟรึยังไงนะ แต่พอหาดูจริงๆจังๆ สุดท้ายแล้วห้องสมุดก็ไม่มีใครอยู่แม้แต่คนเดียว


ประตูกระจกเปิดอ้าไว้อย่างน่าสงสัย ฉันเดินออกไปแล้วพบศพเกลื่อนกลาดเต็มไปหมด ในตอนที่ตกใจจนลืมไปชั่วขณะว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่ คนที่ไม่น่าจะมีชีวิตอยู่ กลับค่อยๆลุกขึ้นมา...

-ไซโต้ อาสึกะ-

SOON...