คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 7
อนที่7.
หิสาวรีร้อออมาอย่าไม่เรใบิาที่มอมายัเธอ้วยวามไม่พอใ ในะที่นาวัราหรือที่แม่บ้านาวไทยในมิวนิเรียเธอว่า ุนายแมว นั้นลับลูบหลัลูบไหล่บุรสาวนเียวอย่าปลอบโยน
“โธ่ๆ ลูาใเย็นๆ นะะลู ุอัลล์็แ่เหนื่อยละมั้๊ะ วันนี้ที่โรแรมอุอัลล์มีะมาูานาเมือไทยนี่ลู”
“็ใ่สิะุแม่แที้ไ้่าว้วยนะะว่ามียายผู้หิหน้า้านนหนึ่มันพยายามอ่อยุอัลล์้วย”
“พูาไม่เห็นะน่ารัเลยลูแท แล้วอย่ารีเสียร้อเหมือนะนีร้อโหยหวนแบบเมื่อี้อีนะพ่อไม่อบ ุ็เหมือนันนะุแมว หายัสอนลูให้มีนิสัยเที่ยวล่าผู้ายอีผมะไม่อทนับุ อย่าเอานิสัยัวเอมาสอนลู ผมทำธุริไม่ไ้ิเอาลูสาวไปายทอลา หาผมะทำอย่านั้นผมิว่าไม่ไ้ราาีเท่าไหร่...”
ุโทมัสพูบ็เินออไปาห้อรับประทานอาหารอย่าเบื่อระอานิสัยแย่ๆ อสอแม่ลู เาพลาเอที่หลลอวัรา เาิว่าหิไทยะนิสัยีรันวลสวนัวและเป็นุลสรีอ่อนโยนน่ารัเสียอี แ่ไม่ใ่เลย ไม่ใ่วัราที่มีแ่วามอิาริษยาแม้ะมีทุอย่าเหนือว่านอื่นแ่ภรรยาอน็เที่ยวแสวหาผู้ายรวยๆ ให้ลูสาวและสอนให้แทเร่ามีนิสัยเหมือนนเารู้ีว่าลูสาวอนนั้นาวแ่ไหน...
“รี๊... ุพ่อ / ุโทมัส...” สอแม่ลูรีร้อออมาอย่าเ็บใเมื่อโนประมุอบ้าน่ารๆ
“อย่าทำอะไรบีเลยนะะไ้โปรอย่าทำ่อเลยนะะบีเหนื่อยแล้ว อุ้ย อื้อออ...”
เสียวอนออเธอไร้่าเมื่อเาไม่นำพาับน้ำาที่อาบแ้มใส ร่าสูให่ถาโถมเาหาายบาอวบอิ่ม้วยวัยสาวสอย่าหิวระหาย ื่มินยอทรวสีหวาน้วยวามร้อนแรนเ้าอ้อหวีร้อออมา้วยวามเ็บระนเสียว่านมือหนาฟอนเฟ้นายบา้วยวามหลใหลลืมัว เอวบาที่มือ้าเียวแทบะำรอบถูเาับพลิให้เธอนอน่ำพร้อมับยสะโพมนึ้นสู่อนะสอเสยวามแ็แร่เ้าหา้าๆ ท่วท่าเ็มไป้วยวามมั่นใและหมายมานเาสามารถเ้าไปนสุทา...
“อา... บารนี เธอนี่แน่นสุยอไปเลย... โอว... มัน ไม่น่าเื่อ...”
เายับสะโพสอบเ้าหาวามอ่อนนุ่มอสะโพหนั่นแน่นนั้น้าๆ หมุนวนบเบียให้วามแ็แร่เสียสีเล้าโลมนบารนีเสียวไปทั้าย สาวน้อยแหนใบหน้าึ้นพร้อมับสูปา้วยวามเสียวระสันเมื่อวามให่โเลื่อนไหวอย่าึะนอในายสาว วามร้อนผะผ่าววิ่แล่นไปทั้สรรพา์นเธอแทบะมอไหม้ ยิ่เาระแทายเ้าหาและบีบเฟ้นทรวสาวอวบให่เินัวมาเท่าไหร่ เธอ็เหมือนลอยล่อออห่าวามเป็นริทุะ อนนี้บารนีรู้สึเหมือนัวเอฝันไป วามเสียว่านรัวนใับลีลาอันเนัในเมพิศวาสออเาทำให้เธอมึน วามเ็บปวไม่มีอี่อไป มีเพียวามเสียเสียวที่ทำให้เธอแทบแระส่ำ้วยวามสุสมที่เามอบให้รั้แล้วรั้เล่า...
“รี๊....อ๊า...”
เสียหวานผสานับเสียแหบห้าวอเาั้อห้อหอที่ไร้ึ่วามรั เสียเนื้อหนุ่มสาวระทบันราวเสียนรีามาอันไพเราะ่อนที่อันีะพาเธอไปสูุ่สูสุแห่เมสวาทอันร้อนแร...
“อา... เธอนี่มันสุยอริๆ สมับเป็นน้ออไอ้อม ที่แย่แฟนอนอื่น ไม่รู้ว่าพี่ายเธอมันะลีลาีเหมือนเธอรึเปล่านะแพทถึไ้หลมันนทิ้ันไปเอาพี่เธอมาเป็นผัว...”
“ุ...” บารนีพูไม่ออเมื่อวาาร้ายาัออมาาปาหยัสวยราวอิสรีอเา สาวน้อยน้ำาึมทั้หอบ้วยวามเหนื่อยอ่อนาบทรัเร่าร้อนหลาย่อหลายรั้ใน่ำืนนี้ และหอบหายใไม่สะวาอาารสะอึสะอื้นในอับวามใร้ายอเา...
“พูไม่ออนี่เพราะโนัหนัหรือมันือวามริล่ะ อย่าหันหน้าหนีันนะบารนี” อันีเสียเ้มและแรึ้น้วยอารม์เมื่อเธอหลับาลพลาหันหน้าหนีทำท่าเหมือนรัเียเาระนั้น ายหนุ่มระาไหล่มนอนที่นอนะเียหัน้าให้นหันลับมาแ่ราบน้ำาและวาที่ปิสนิทพร้อมับายสาวสะท้าน้วยแรสะอื้นทำให้อันีรู้สึใหายอย่าบอไม่ถู บารนีหลับไปแล้วและไม่มีทีท่าว่าะื่นมาฟัำพูร้ายๆ าเา...
“โธ่ เว้ย บับที่สุ...” เาลุึ้นาเียสีหวานยับย่นแล้วเินเ้าห้อน้ำำระร่าาย้วยวามหุหิที่หวั่นไหวับราบน้ำาอเธอ...
“ไม่ ันไม่ไม่หวั่นไหว เธอไม่มี่าสำหรับัน ไม่ๆ ม่ายยย...”
อันีผวาเฮือร่าสูผุลุนั่บนเียว้าแล้วเสยผมหยัศที่ยุ่เหยิไม่เป็นทรอนแรๆ ้วยวามหุหิและโมโห... ทำไม เา้อฝัน้ำาอยู่อย่านี้มาลอสี่ปีเ็ม
“ทำไม... ทำไม้อเป็นแบบนี้วะ”
อันีลุึ้นเปิประูระหรูแล้วเินไปที่ระเบียว้า วามทอมอไปยัวามมื่อนะเยหน้ามอฟ้าที่พราวพร่า้วยวาวนับล้านๆ ว แล้วาวที่มิวนิะเหมือนันับาวที่รุเทพฯ ไหมหนอ...
“นี่ันบ้าไปแล้วที่ออมายืนูาวอยู่ไ้ทุวัน...”
ายหนุ่มบ่นอย่าุนเียวับัวเอ่อนะลับเ้าห้อและพยายามะหลับให้ล...
“หนูเล็ว่าบีวรัสินใให้เ็าเสียที”ลิาบอเพื่อนสาวนสวยแ่วาเศร้าสร้อยเหลือเิน้วยน้ำเสียริั
“ทำอย่าไรล่ะหนูเล็ บีไม่รู้ะทำอย่าไรี”
“็ิแ่ิว่า ันอยามีอิสระ อยามีีวิใหม่... บี ัวทนทุ์มานานแล้วนะ ัวไม่เยเปิโอาสให้ัวเอมอใรใหม่ อย่าพี่อาร์นั่นเา็รับีับลูมา เทียบับใรบานที่ไม่เยมาเหลียวแล เป็นหนูเล็นะ หนูเล็เลือพี่อาร์แทนที่ผู้ายใร้ายนนั้นแน่ๆ”
ความคิดเห็น