Online on Love รักได้ไหมเมื่อหัวใจออนไลน์ไปหาเธอ (ตีพิมพ์แล้ว และมีฉบับ E-book)

Online on Love

(รักได้ไหม เมื่อหัวใจออนไลน์ไปหาเธอ)

            “อยู่กับผมนะ”

“......”

“นะครับ...คนดี” เสียงทุ้มที่เอ่ยนุ่มๆ นั้นทั้งออดและอ้อน

พิมพ์อรช้อนสายตาขึ้นสบกับเขาในระยะประชิด อ้อมแขนอบอุ่น ดวงตาคมที่ทอประกายอ่อนหวาน และความรู้สึกลึกซึ้งในใจ ทำให้เธอไม่อยากจะปฏิเสธเขาเลย แต่จะให้ตอบรับคำเชิญมันก็ไม่ใช่อีก

“แต่ว่า...”

โซนิคหยุดคำพูดของอีกฝ่ายด้วยการส่ายหน้าให้ช้าๆ ก้มหน้าลงมาจุมพิตลงบนขมับบางอีกครั้ง ราวกับกำลังร่ายเวทมนตร์ให้เธอคล้อยตาม

“อยู่กับผมก่อนนะครับฮันนี่ ผมคิดถึงคุณ”

เรื่องนี้เขียนเป็นเรื่องแรกตั้งนานแล้ว แต่ไม่จบเสียที เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ขอบคุณทกคนค่ะ

Honey Orapim

Online on Love (รักได้ไหม เมื่อหัวใจออนไลน์ไปหาเธอ) Honey Orapim www.mebmarket.com พิมพ์อรเดินเหม่อลอยออกไปจากคอนโดของโซนิค ตั้งใจจะโบกแท็กซี่ไปหาพัชรพงศ์ที่คอนโดของเขาซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ตอนนี้เธออยากเจอเพื่อน อยากระบายทุกสิ่งทุกอย่างออกมาให้หมด แต่ยังไม่ทันออกไปพ้นจากเขตถนนส่วนบุคคล ข้อมือเล็กก็ถูกกระชากจนร่างน้อยลอยหวือไปปะทะกำแพงอกแกร่งของใครบางคนเข้าอย่างจัง คนที่เธอทั้งรักทั้งชังนั่นเอง!“ปล่อยนะ” เธอสั่งเขาเสียงห้วน ดวงตาก็แข็งกร้าวไม่เหลือความนุ่มนวลอ่อนหวานใดๆ อีกแล้ว เขาทำให้เธอเสียน้ำตายิ่งกว่าใครๆ ที่ผ่านมา “มานี่!” เขาว่าสั้นๆ พร้อมกับฉุดกระชากลากถู ครั้นเธอไม่ยอมตามใจก็จับยกเธอขึ้นอุ้มพาดบ่า ก่อนจะเดินดุ่มๆ พาขึ้นมาบนห้อง ห้องที่เมื่อสามสัปดาห์ก่อนมันยังอวลไปด้วยกลิ่นอายแห่งรักอยู่เลย แต่ตอนนี้่น่ะหรือ มันจะมีแต่ร่องรอยแห่งช้ำเสียมากกว่าโซนิควางร่างที่แบกมาบนโซฟาในห้องรับแขกแรงๆ พร้อมกับถอนหายใจอีกครั้ง รู้สึกยุ่งยากใจกับเรื่องยุ่งเหยิงที่จะว่าไปก็มาจากเขานั่นแหละที่ทำให้เป็นแบบนี้ วินาทีนั้นที่เธอบอกว่าไม่ต้องไปหา และเขาก็บอกว่าโอเค ใจเขาไม่ได้โอเคสักนิด พอหันหลังเดินหนีไปไม่กี่ก้าวแล้วเหลียวกลับไปมองอีกครั้ง ได้เห็นว่าเธอกำลังจะกลับไปจริงๆ วินาทีนั้นเขาก็ลืมความตั้งใจ รีบเดินตามลิ่วๆ ตามไปลากเธอกลับมา แต่เมื่อต้องมาเผชิญหน้ากันตอนนี้ เขากลับไร้คำพูดจะอธิบายเอาเสียดื้อๆ และเขาคิดว่าคนเราไม่จำเป็นต้องพูดทุกเรื่อง และผู้หญิงที่ได้อยู่เคียงข้างเขาเป็นคู่ชีวิตก็ควรจะหนักแน่นกว่านี้แต่ครั้นเห็นใบหน้าหวานเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ก็อดเอ่ยถามไม่ได้ “เป็นอะไร” เธอหันไปมองหน้าเขาด้วยใบหน้าบึ้งตึง ยังจะกล้ามาถามอีก! “พิมพ์ต่างหากที่ต้องถามคุณว่าคุณเป็นอะไร ทำไมต้องทำกับพิมพ์แบบนี้ พิมพ์ทำอะไรผิด” “ก็แต่งด้วยแล้วก็น่าจะพอใจ ยังจะต้องการอะไรอีก ทำไมแค่นี้ก็ต้องคิดเล็กคิดน้อย”“พิมพ์ไม่เคยคิดเล็กคิดน้อย พิมพ์แค่ไม่เข้าใจ” “แล้วต้องการเข้าใจแบบไหน คิดเองเออเองจบแล้วนี่” เขาสวนกลับรวดเร็วจนเธออ้าปากค้างก็จริง เธอไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย ไม่เลยจริงๆ ตอนนี้เขาเหมือนคนแปลกหน้า ไม่ใช่คนที่เธอเคยรู้จักมาตลอดอีกแล้ว“งั้นเราก็คงไม่มีอะไรจะต้องคุยกันอีกแล้วค่ะ” เธอว่าก่อนจะลุกเดินหนีเขาเข้าไปในห้องนอน “ฮันนี่ ฟังผมก่อน” เขาตามมากระชากแขนไว้ให้เธอหยุดเดิน แต่เธอก็สะบัดออกและถอยห่างจากเขา“ไม่! พิมพ์จะกลับบ้าน พิมพ์ไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแม้แต่วินาทีเดียว ฮือๆ” เธอตะโกนใส่หน้าเขาพร้อมอาการสะอึกสะอื้นที่ตีตื้นขึ้นมาอีกครั้ง หันหลังเตรียมจะเดินไปที่โซนแต่งตัว เพื่อเก็บเสื้อผ้า ของที่เป็นของของเธอจริงๆ ที่ไม่ใช่สิ่งที่เขาซื้อให้ พิมพ์อรตั้งใจว่าจะขนกลับไปที่บ้านให้หมด ให้มันจบๆ กันไป แต่โซนิคที่โมโหจนเลือดขึ้นหน้า เดินมากระชากข้อมืออีกครั้งและตวาดด้วยความฉุนเฉียว“จะไปไหน!” “ปล่อยพิมพ์นะ อย่ามาทำกับพิมพ์เจ็บๆ แบบนี้ คุณไม่มีสิทธิ์” คำพูดของเธอทำให้เขาตาลุกวาว “ไม่มีสิทธิ์งั้นเหรอ ดี! ก็ให้มันรู้ว่าผัวอย่างผมจะแตะต้องคุณไม่ได้” เขาว่าเสียงดุดันพร้อมกับกระชากร่างงามเข้ามาปะทะอกกว้าง แล้วรวบกอดเอาไว้แน่น พิมพ์อรดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนแกร่งที่รัดแน่นราวกับเชือกป่านที่พันม้วนสามทบ แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย“ปล่อยนะ คนบ้า!” ปากห้าม ใบหน้าก็เบี่ยงหลบปากและจมูกของเขาวุ่นวายไปหมด สุดท้ายก็สู้แรงเขาไม่ได้ เรือนกายบอบบางอ่อนระทดระทวยลงเรื่อยๆ กระทั่งสู้ไม่ไหว โอนอ่อนผ่อนตามไปนอนราบลงบนเตียง โดยมีเขาทาบทับแน่นหนา พร้อมกับจุมพิตที่ระรัวสัมผัสทั่วใบหน้าและลำคอระหง“ไม่เอา!”“ต้องเอา!” “พิมพ์ไม่ยอม พิมพ์จะไม่ยอมอีกแล้ว”“นั่นเป็นเรื่องสุดท้ายที่ผมจะยอมให้มันเกิดขึ้น”และแล้วทุกอย่างก็เป็นไปตามครรลองของธรรมชาติที่ร่างกายเรียกร้อง และโซนิคก็เพิ่งรู้สึกตัวแน่ชัดตอนนี้เองว่า เขาโหยหาคนตัวเล็กนี้มากแค่ไหน สามสัปดาห์ที่ผ่านมา เขาอดทนอดกลั้นไปได้ยังไงนะ ไม่ไปหา ไม่เจอหน้า ไม่ได้สัมผัส อา...เพิ่งรู้ว่าการห่างกันมันทำให้อารมณ์รักและใคร่คุกรุ่นลุกโชนไปพร้อมๆ กันได้หนักหน่วงขนาดนี้“ฮือๆ” คนที่นอนหันหลังร้องไห้กระซิกๆ ทำเอาคนที่นอนกอดเอวคอดอยู่ข้างๆ ถอนหายใจเบาๆ อย่างไม่รู้จะเอาใจยังไงดี “ฮันนี่...” เขาลากร่างบอบบางที่บอบช้ำเพราะการเล่นสนุกกับเนื้อนวลเนียนเข้ามาแนบชิดสนิทแน่นกว่าเดิม ในขณะที่เธอพยายามกระถดกายถอยหนีแต่สุดท้ายก็หนีเขาไม่พ้น จำต้องยอมตกอยู่ในอ้อมแขนของเขาทั้งที่ตอนนี้เธอเกลียดขี้หน้าเขาที่สุด ไม่อยากเห็นหน้าคนใจร้าย!โซนิคไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก เพียงแค่ซุกซบใบหน้าลงที่ไหล่กลมกลึง จูบแผ่วเบาลงไปบ้างในบางครั้ง พร้อมกับปล่อยให้เธอสะอื้นไปอย่างนั้น เดี๋ยวจะปล่อยให้ร้องไห้ซะให้เข็ด คนขี้แย!“ฮึกๆ” จนกระทั่งพอใจแล้วนั่นแหละ เธอจึงได้ใช้หลังมือปาดเช็ดน้ำตาออกจากแก้มอย่างลวกๆ แต่ก็ยังทิ้งร่องรอยไว้ให้เห็นอยู่ดี------------------ฝาก Online on Love ไว้ในอ้อมใจด้วยนะค้า ขอบคุณทุกคนมากๆ ค่า