[Fic Reborn] Magnet Freedom ตัณหานภาสีเลือด (1827)

   

 


 

  

"สิ่งที่เสียไปแล้ว มันกลายเป็นสิ่งที่ฉันต้องการ

ความเจ็บปวดฝังลึก ย้อนคืนหวนมา กีดซ้ำหัวใจ

โอบกอด ของเราทั้งสอง ตราตรึง อบอวลเต็มไปด้วยรัก

ยินยอมสละชีวิต ขอเพียงได้อยู่ด้วยกัน จะขอยอมตาย

รสชาติหอมหวานชวนยั่วใจ สัมผัสกายนี้

ไม่ว่าจะกี่ครั้ง ก็ไม่เพียงพอต่อใจของฉัน

ไม่ว่าให้ใครทดแทน ก็ไม่เหมือนเธอคนนั้น

อยากพบ อยากลิ้มรสมันเหลือเกิน"


 

 

ค่อยๆพังทลาย หมุนตามกาลเวลา

ราวกับฉันเป็นเพียงแค่ตุ๊กตา

พร่ำกระซิบว่า  「ฉันรักเธอ」 ตราบชั่วนิรันดร์

ต่อให้ชีวิต ต้องพังทลาย หรือต้องเจ็บปวดมากแค่ไหน

ข้ามทลายกฎเกณฑ์ เลือกทางเดินผิดเพี้ยน

ปล่อยให้ความลุ่มหลงเข้าครอบงำ

ทั้งหมดนี้เพราะ  ฉันรักเธอ...
"ไม่ว่าคุณจะทำร้ายผมมากเท่าไหร่... ชิงชังผมมากแค่ไหน..
ผมขอเพียงแค่อย่างเดียว... ได้โปรดอย่าทิ้งผมไป..."
"อ.. อื้อ.. อืม.. ฮ่าห์.. ฮิบาริซัง..."
 

แรงต้านทาน ท่าทีของเธอเริ่มจะหมดลง 

เมื่อไหร่กันนะ ? จะหลุดจากเธอผู้นี้

ต้องการจะถูกรัก? ต้องการใครผูกมัด? จิตสำนึกของเราสะท้อนดัง

ด้วยสิ่งนี้จะดึงให้เรา มาอยู่เคียงกายด้วยกัน?

ต้องการมากกว่านี้ แนบชิดกันมากกว่านี้...
"เสียงครางของนาย... เป็นได้แค่ความสุขชั่วข้ามคืน.."
 

 

 


 

...ต่างคนต่างมีรักมั่นเป็นของตัวเอง...

เพียงแค่เผลอปล่อยตัวปล่อยใจไป แค่เพียงราตรีเดียว บางสิ่งบางอย่างที่ยึดมั่นกลับหายไป

...ผู้ที่เคยรักกลับกลายเป็นเกลียด...

...ผิดกับ... ผู้ที่เกลียดกลับกลายเป็นคนที่รักยิ่งสุดหัวใจ...

ปากบอกว่าไม่ได้รักแต่ใจกลับทำตรงกันข้าม...

หากว่ารักนี้มีจริง... แล้วรักเก่าเล่า.. เขาจะทำกับมันเช่นไร?..

“ถ้าแกไม่ได้รักฉัน แล้วแกทำแบบนี้ทำไม?”

“ฉันไม่ได้รักแก... วันนั้นฉันแค่เผลอตัว”

“เพราะฉันมีคนที่รักยิ่งอยู่ก่อนแล้ว”

 

...ต่างคนต่างรัก... แต่กลับไม่กล้ายอมรับว่ารักจริง!...

แค่ได้ฟังเสียงก็เคลิ้มหนัก!

แค่ได้สัมผัส(ทางสายตา) ก็แทบทนไม่ไหว!

แค่อยู่ใกล้หัวใจก็แทบหลุดออกจากอก!

(แล้วทำไมไม่บอกรักให้มันจบๆ ไปสักทีฟร่ะ!)

แค่ผมได้อยู่ใกล้คุณหัวใจก็แทบหลุดออกจากอก..

ผมอยากจะบอกคุณจังเลยว่าผม..

“ผม... ผม.. ผม”(-///-)

 

เพียงแค่ได้กลิ่นหอมๆที่แผ่ออกมาจากร่างกายสมส่วน

ร่างกายส่วนล่างก็ตื่นขึ้น

อยากจะลิ้มลอง.. แลบเลียตั้งแต่ส่วนบนยันส่วนล่าง...

แต่ไม่กล้าบอกรักเขาสักที..(=_=)

“มุคุโร่คุง.. ฉัน.. ฉัน..”