คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 เจอกันแบบนี้ จะดีเหรอ
อนที่ 5
เอันแบบนี้ ะีเหรอ
“เลิฟ
เลิฟ ทำไมวันนี้รีบละลู”
เสียแม่ถามมา
ทำเอานที่ำลั้มลผูเือรอเท้าหน้าบ้านเยหน้าึ้นมอ
“พี่อเฮโทรามรับ”
“วันนี้ะลับมาทาน้าวเย็นไหมลู”
“ฮะ แ่ว่าน่าะ่ำๆ นะรับแม่” โวอนลุึ้นระโ
เพื่อให้รอเท้าผ้าใบมันเ้าที่
ึ่เป็นภาพทีุ่้นาอนเป็นแม่เวลาใส่รอเท้าแบบนี้
“โอเ! แม่ทำอโปรไว้รอ็แล้วัน”
“อบุฮะ”
โวอนวัมือเรียให้แม่เินมาใล้ โน้มัวลไปหอมแ้ม ่อนะวิ่ออไป
“มา้าั ันรอนานแล้วนะ” อเฮทำหน้าบึ้
มอนาฬิานเมื่อยาไปหมละ
“พี่ะบ่นทำไม
ในเมื่อ็้อรออยู่ี
บอให้ไป่อน็ไม่เื่อ” ร่าเล็เินนำหน้านรอไปะอี อเฮ้อวิ่าม
“ันลัวนายไม่ไป”
“ไปสิ เยรินไปอะ”
โวอนหันมาทำหน้าุใส่อี......พูไม่รู้ัฟั
“ทำไมไม่บๆ
ันไปเลยละ ะไ้บๆ” อเฮถามร ๆ
เร่ฝีเท้าให้ทันโวอนที่ไวยัะลิ
“บ้ารึเปล่า! นเป็นเพื่อนันะบันไ้ยัไ”
โวอนเบ้ปาใส่
“ทำมาเป็นเสียแ็ใส่ ทีเมื่อี้ อะไรๆ ็เพราะเยริน”
อเฮทำเสียในลำอ
“่าระแหนะระแหนเหมือนใร”
“เหมือนนายนะแหละ”
อเฮลั้นำอนที่ถูหันมามอาวาใส่ อยาหยิแ้มาวๆ แ่ลัวโนวีนใส่
โวอนไม่อบให้ใรแะัว
เพราะผื่นมัะึ้น ไอ้ผิวแบบนั้น
มัน็่าเลือไ้ริๆ
“ไปไ้แล้ว
พี่เิ่อนผมะมาเหมือนผมไม่ไ้หรอ”
อเฮันปายิบๆ
อยาะบ่นอีสัหน่อย แ่นบ่นเินหนีไปแล้ว
“นี่เป็นสถานที่โบราที่เ่าแ่ที่สุในประเทศเาหลี
และเป็นสถานที่สุท้ายที่เราะเยี่ยมมในวันนี้ เราหวัว่าทุนะไ้รับวามรู้
และวามประทับใลับไปไม่มา็น้อย ่วนี้็อให้ทุท่านพัผ่อน
ถ่ายรูปใ้เวลาับสถานที่ ประมาหนึ่ั่วโม เอันรนี้นะรับ อบุรับ”
โวอน้มโ้ล ทุนปรบมือให้
โยเพาะฮิปลาบปลื้มมาบอเลย............อเฮพลอยไ้หน้าไป้วย
“มออะไร”
โวอนถามนัวสู
หน้าาีที่สุในลุ่มที่มาเยือน
เมื่อวานว่าหล่อ
วันนี้หล่อว่าเมื่อวาน แล้วมันเรื่ออะไรมาแอบมผู้าย้วย วุ้ย! ใ!
“เราเยเอันไหม”
นาวาถามร ๆ หลัา้อมาสัพัแล้ว
“หน้าาแบบนี้ เท่าที่ำไ้
ไม่เย!” โวอนส่ายหน้า......หันไปโทรศัพท์หาแม่
“เ้าหมายถึ
พี่ี้เหร่รึเปล่า” บอลลูนถาม ๆ เ็รหน้า่อน้าไม่แยแสโลริ ๆ แปลน
“บ้าเหรอ! บอลลูน ำนั้นไม่มีในพนานุรมอนาวาหรอยะ ไอ้เ็นั้นา่ำ” เสี่ทำหน้าุ่นวาใส่
ปรายามอโวอนที่ไม่สนใใรริ ๆ อิา! เพราะนาวาสนใั้แ่มาถึ...........
“นาย็พู
ให้มันีๆ หน่อยนะ ไม่เยเอ็ไม่เยเอ ไม่้อ่อปา่อำ”
เสี่ทำท่าสั่สอนะเอาเรื่อโวอน
“เี่ยวไร
ไม่ไ้พู้วย (เาหลี)”
โวอนอบมาี้แล้วหนีไป
อาารแ่ละนแ่าัน
เสี่ทำหน้า ๆ อเฮถลามาถึัวน้อายแล้วลาออ ฮิสำลัน้ำที่ำลัยื่ม บอลลูนปล่อยหัวเราะออมาอย่าำๆ
ส่วนนที่ถูุย้วยระุริมฝีปาแ่นิเียว เย็นาะมั....ในวามิอโวอน
“เ้าพูอะไร”
ทอแทนทำหน้า ๆ ยิ่บอลลูนหัวเราะยิ่อยาะรู้
“ใ้ำแสล
มีนไม่เ้าใ็ถูแล้ว”
“มันพูว่าอะไร”
เสี่ทำหน้าหวาระแว ไอ้เ็บ้ามัน้อพูอะไรแน่
ๆ ูหน้าแ่ละนแปล ๆ
“นายพูไม่ีใส่เ้านะ
ไม่อบเ้ารึไ” อเฮระพริบถามน้อาย วอนมีเรื่อริๆ
“่อนะถามผม
พี่่วยูหน้ายัยนั่น้วยว่าอบหน้าผมรึเปล่า” โวอนทำหน้าเอาเรื่อเหมือนัน
“ไปเถอะ”
ำเียว็หันหลัเินออไป
แ่็มาพอที่ะพาทุๆ นออารนั้น แบบไม่มีำทัท้ว
่าเป็นนที่มีอำนาริๆ ในทาภาษาพู
นาวาหยุรุที่สูที่สุ
มอเห็นเบื้อล่าเือบะทั้หมอบริเว
อไม้สวยสะพรั่ ผู้หิอบ
ส่วนผู้าย็เป็นาล้อันไป ้อยอมรับว่านพามาเที่ยว เ้าใหาที่ๆ
ไม่ใ่อยู่ในทริปท่อเที่ยวปิ ที่ใรๆ ็ไปัน บรรยาาศที่นีู้แปลา
และสวยสามริ้วยฤูาล
“โวอน
น้ำอัลมไหม ันไปื้อให้”
เสียุยันอยู่้าล่าลไป
มอเห็นัว่าใรเป็นใร
ฮิเป็นผู้ายทีู่เป็นผู้ีทุระเบียนิ้ว หล่อแบบสะโอสะอ บุลิีเยี่ยม แ่ะหลุมาไปเมื่ออยู่ใล้ๆ
ับเ็หน้าหวานนนั้น ....โอน
“ผมไม่ิน
ทำไม้อบอให้ฮิไปื้อมา้วย ยุ่ยา ทำยัะใล้ๆ”
โวอน่อว่าอเฮ
ที่ยับล้ออีละ ัะสสัยละ ถ่ายอะไรันหนัันหนา ไม่อบเลย
“รำา
อบทำัวิับนาย”
“พี่็เหมือนัน
เลิถ่ายไ้แล้ว” โวอนเอาฮูปิหน้า.....เินหนี
“ันอบถ่ายรูป นาย็เป็นแบบให้ัน็หมเรื่อ อบบ่น! ะไปไหนรอ่อนสิ ....โวอน”
อเฮวิ่าม
“ั้แ่ลรถมา
พี่็ถ่ายไปเยอะแล้วนะ”
โวอนบ่นไป
ถามว่าฟัไหม
โวอนว่ามันเ้าหู้ายทะลุหูวามาว่า ถ่ายอยู่ีๆ อเฮ็ปวท้อ สสัยะไ้รับำสาปแ่ในใอโวอนแน่ๆ
“ันไปห้อน้ำ่อน”
“ไปนานๆ
ส้วมายไปเลยยิ่ี”
“ไอ้น้อเลว!” อเฮไม่มีเวลา่ามา
วิ่ไปหาห้อน้ำ่อน เพราะมันมาหนัมา
“Beautiful boy
ใ่ไหมะ”
โวอนมอ้ายมอวา
ใรวะ....ไม่รู้ั แ่เธอนนี้ นนั้น
นนู้น 3-4 นไ้
รูเ้ามายืน้อหน้านิ่ราวับื่นเ้น
เรื่อไรใร่วยบอที
“ผมเหรอฮะ”
โวอนี้ัวเอ เมื่อไม่เห็นใรอื่นอยู่รนั้น ถามอีรอบเพื่อวามแน่ใ
หน้าาบอเลยว่า มา
“ใ่! ุใ่เน็ไออลรึเปล่า”
“หน้าุเหมือนมาเลยนะ”
อีนวัรูปมาใหู้
แวบแร เสื้อผ้าูนี่หว่า......แ่หน้าาไม่ใ่อะ
เหมือนรูปที่เยเห็นาอเฮเลย ใรั่อรึเปล่า......
“ไม่ใ่ฮะๆๆๆ ผมไม่เยแ่หน้า”
“ไม่เยถ่ายรูปแบบนี้เลย”
โวอนถอยหลัเหมือนโนุาม
โบมือปิเสธไปมา......ผู้หิพวนี้น่าลัวั
“้อใ่สิ! เราทำแบบล้าเรื่อสำอาออ้วยนะ”
โว์มาอีรูป เี่ย!
อยาอุทานเป็นภาษาไทยใส่หน้าเ้าั....แ่ลัวเ้าไม่เ้าใ นี่มันโวอนัๆ
รู้สึเป็นลาสัหร์ึ้นมาว่ามันะไม่ีแน่ๆ ถ้ายืนอยู่รนี้นานๆ
เรียมเผ่นละ....แ่ หมับ!!
มีนับเอาไว้
“ะไปไหนะ
อถ่ายรูป อลายเ็นไ้ไหม”หิสาวแปลหน้าุามเ้ามาอี ที่เหลือ็รูันเ้ามาะเอาบ้า บ้าแล้ว! นี่ไม่ไ้เรียว่าอนะพวเธอ
นี่เรียว่าบัับ.......โวอนส่ายหน้า....ไปมา...ไม่ยอม
“อัวรับ
ผมไม่ใ่นในรูปริๆ”
“เห็นๆ อยู่ว่าใ่ เหมือนนานี้” ยัไม่ยอมแพ้
ยล้อเ้ามาใล้อี.....
“อถ่ายเถอะนะ่ะ
เราาที่อื่น ไล้วย! ไม่ิว่าะมาเอุที่นี่” อีนทำหน้าอร้อ
“ผมไม่ใ่เ้า
ุถ่ายไป็เสียเวลาเปล่า ๆ อโทษริๆ ฮะ”
โวอนโบมือปิเสธ แ่โนว้าัวเอาไว้ ผู้หิสมัยนี้น่าลัว
นอาไม่ปล่อย ยัโทรามนอื่นมาอี
“ปล่อยผมเถอะฮะ ผม้อไปแล้วริๆ”
โวอนอร้อ พูี็แล้ว ไม่มีทีท่าะยอมปล่อยเลย
ไม่รู้ะทำยัไ
หันไปเห็นหนึ่ที่หน้าุ้นๆ ยืนอยู่้านบนและเห็นทุอย่ามาโยลอ
“นี่”
ะโนเรียเป็นภาษาไทย
“นายนะแหละ”
ะโนเรีย้ำ เพราะอีนทำท่าหันไปมอทาอื่นว่าเรียใร หล่อแล้ววน.....
“ไม่ิะมา่วยพาันออไปรึไ”
มาสมทบอีสอสามน
ิว่าไม่ไหวแล้ว เพราะถ่ายใล้ๆ แบบไม่เรใ แถมมีมือีแอบแะอั๋อี
เลยัสินใะโนเรียใหม่ เพราะอเฮไม่ยอมลับมาสัที
“นาวา”
ัถ้อยัำ นเ้าอื่อหันมามอ
“เรียันเหรอ”
“ใ่
นายนะแหละมา่วยันหน่อย”
โวอนทำหน้าแบบไม่ไหวแล้ว..............ไอ้นบ้าเินลมาแบบไม่เร่รีบ
“ทำไม
้อ่วย”
เวรแท้ๆ
หน้าา็หล่อเหล่า แ่ารเลิิ้วถามมัน่าวนบาทามาๆ
“เร็วๆ
สิ ันะไม่ไหวแล้วนะ” โวอนเร่เหย่ๆ
มอร่าสูที่เินรมา แ่ทำไมเิน้าัวะ
“อร้อสิ”
โวอนทำหน้าาอยาะ่าน เวลาแบบนี้ อนนี้เนียะ มาอรอร้ออะไร
บอให้่วยไม่ไ้อร้อรึไวะ.......
“พูสิ”
ไอ้นบ้า! โวอนะโน่าในใ
“่วยันหน่อย
อร้อ” ะโนสุเสียอนที่โนรุใล้เ้ามาอี
มีนอ้วยแหละ.....ทำไมรู้สึันยิบๆ เลย โอ๊ย! ะบ้าาย เอนัวออหลับาปี๋
“หลบหน่อยรับ
หลบหน่อย”
วาลมโเบิึ้นมอ
นัวสูที่แหวทาเ้ามา ภาษาเาหลีัๆ นนอื่นยับแหวออห่า
มอายนมาใหม่อย่าสนใ ้วยใบหน้าที่หล่อเหลา ารแ่ัวที่ีู
“แฟนุเหรอ”
เสียถามมา ยัไม่ทันปิเสธเลย เสีย็เ็แ่ไปหม
อะไรอเ้าันวะ โวอนะเป็นลม นมาใหม่ลายเป็นแฟนไปิบ!
“ไม่....”
“รับ”
ใรสัน อเปลี่ยนัว่วยเลย อนนี้! หมอนี่มันำลัทำอะไร เินมาโอบเอวระับเ้าหาัว
หันไปยิ้มหล่อบาใให้ทุน ที่ยืนมอเหมือนเอาราในวใอะไรประมานั้น.....ยืนนิ่เป็นหุ่นันไปเลย
“นนี้แฟนผม! ไม่ใ่นที่พวุามหาหรอ”
“แ่ว่าเหมือนมาเลยนะ
ูสิเหมือนในรูปเลย” หิสาวนหนึ่โว์รูปเป็นภาพโปสเอร์ึ้นาให้นาวาู
..........อืม! เหมือนรินะแหละ
แ่นในรูปแ่หน้าัมา..........ูสวยม ไม่ใ่บ๊อแบ๊วหวานเป็นน้ำแ็ใสแบบนี้
“ที่นี่นทำศัลยรรมเยอะแยะ
ุะำผิแล้ว” นาวาแ้ไปอีทา
“น่าเสียายั”
อีฝ่ายถอนหายใแบบยอมแพ้ ยิ่นาวาบีบแ้มาวๆ อโวอนไปมา
ทุน็เหมือนะเปลี่ยนทิศทาไปเป็นอย่าอื่นันหม
“แฟนผม
เ้า็พึ่ไปทำมาไม่นานนี่เอ ะแ่นหน้าล้ายนะรับ”
หัวหน้าลุ่มหันไปอธิบาย่อ
พวสาวๆ เ้าใ ่าทำหน้าเสียาย บานร้อไห้
ทำไมมันเว่อร์อะไรันนานี้วะ.............
“ั้นอถ่ายรูปพวุแทนไ้ไหมะ”
หัวหน้าทีมหันมาุย....ทุนที่เหลือพยัหน้า
“หา! ไม่เอา” โวอนะพูแบบนี้แหละ
แ่โนมือให่ๆ อุ่นๆ บีบปาไม่ให้ส่เสียออมา
นี่มันะเินไปแล้วนะ.....โว้ย...
“ไ้รับ”
“แ่ว่าอย่าเยอะมานะรับ
แฟนผมแพ้ล้อถ่ายรูป”
ทุนพยัหน้ายอมรับ้อเสนอแ่โยี โวอนเลยโนนาวาลามาโอบเอวเอาไว้
เ้าไม่ไ้พูอะไร นอาลมออหู หน้าแ และทุนเ้าใว่าโวอนำลัเินอาย
เพราะนาวาทำไ้เหมือนมา....เหมือนู่รันเินไป ใบหน้าหล่อโน้มลมาใล้
ปลายมูห่าแ้มแ่ืบ.......ในสั่นเป็นบ้าเลย โวอนไม่อยาะยอมรับให้ายเถอะ
“ยิ้มหน่อยสิ
(ระิบเบาๆ”
“ไม่”
“ยิ้ม
ไม่ั้นไม่ไ้ออารนี้แน่” นาวาระิบ บิเอวเล็เบาๆ นสะุ้
“ถ้าอยาให้พวนี้ออไปเร็วๆ
ยิ้มเี๋ยวนี้”
นาวาสั่เสียุ
แ่ใบหน้ามเ้มลับนิ่สนิท ยยิ้มนิๆ ใหู้หล่อแบบที่สาวๆ อบ
วัไ้าระับเสียรี๊
่าสรุปไ้ว่าสอนนี้เป็นู่รัาราที่แอบมาเที่ยวัน
“ปล่อยันไ้แล้ว”
โวอนหันมาผลัอว้าออ
และไ้รับสิ่ที่อือนาวาปล่อย ร่าเล็เ....แทบะลไปอับพื้น
“ไม่อบุสัำ”
“ยัมาทำหน้าะ่าันอี”
นาวาบ่นมอนาฬิาแบรนั....
“ันไม่อบให้ใรโนัว”
โวอนปัเนื้อปััวให้เห็นามที่บอ ันยิบๆ ึ้นมาทันที เาให้เห็นะๆ
ไปเลย
“ัน็ไม่อบให้ใรโนัว”
สายาุๆ
นั้น มอนิ่แถมเน้นปาเน้นำ หล่อเหลาร้ายา....นั่นแหละที่โวอนิ
นาวาอาะหาว่าโวอนประ
แ่ใรแร์......โวอนรู้สึแบบนี้ริๆ ในอนนี้ ัน
“หน้าันไม่เยศัลยรรม้วย
ไปบอนอื่นแบบนั้นไ้ยัไ”
เหมือนะโนโวอนเือไม่เลิ
เพราะใบหน้านี้เป็นวามภาภูมิใผสมับไม่อบเล็ๆ แ่็นะ มันือใบหน้าที่เป็นธรรมาิมาๆ
ว่าั้นเถอะ
“นี่โรธอะไรเนียะ! ัน่วยนายไว้นะ” นาวาถามรๆ
ทำหน้าุๆ ใส่
“็....็นายมาบอว่าันเป็นแฟน”
โวอนอึอั
“อ้อ! เรื่อนี้เอ” นาวาพยัหน้า.....มอนหน้าอ แล้วเมินหน้าหันไปยิ้มทาอื่น
เี๋ยวโนวีนใส่
“ใ่”
โวอนทำหน้า้ำอ
นาวาอยาบอว่าผู้ายเ้าไม่ทำันนะ แบบนั้น
“ันแมนนะ...อบผู้หิ
ไม่ไ้อบผู้าย”
นแมนเาแน......ทำหน้าไม่พอใ
นน่าหยิปาที่้ำึ้น.....มันน่ารันนาวา้อแอบมอ
“ันแ่อยาะ่วย”
นาวายัไหล่
“ทีนี้
ผู้หิที่ไหนะสนใัน ะมอันยัไ ถ้ายัยพวนี้เอารูปไปล”
โวอนทำหน้าอยาะร้อไห้ นาวาถอนหายใ
ไม่ไ้ิเรื่อเลยริๆ
“วันธรรมอที่นี่ไม่เหมือนบ้านนาย ผู้ายที่ไม่ใ่ผู้ายะถูสัมไม่ยอมรับ”
“ั้น! ันอโทษ็แล้วัน ที่ทำอะไรไม่ิ” นาวายอม......
“ันผิเอแหละ
ที่เรียนายมา่วย”
ใบหน้าาวใส
ผ่อนลาย พ่นลมหายใออมา
นาวาอยาบอริๆ ว่าทำแบบนั้นมันน่ารัเินไป
ัับวามแมนที่เ้าัวพยายามประาศมาๆ
“ั้น
ไป้วยันสิ”
“ไปไหน????” โวอนหันมาถาม ๆ
“ประเทศไทยไ
ที่นั่นไม่มีอะไรที่ทำไม่ไ้ ทุนมีอิสระ” นาวาวน ไม่รู้ว่าทำไมถึวน.....
“หึ! มาวนไ้ยั รู้ัันไม่ี่วัน” โวอนทำท่าฮึฮั
ทำไมรู้สึเหมือนโนพาหนีเลย.....
“นาวา”
นถูเรียับนไม่ถูเรียหันไปมอพร้อมๆ
ัน แหม! มาเป็นบวนเียว
“อยู่นี่เอ
เสี่ามหาั้นาน”
หิสาวเินเ้ามาถึ
็เาะแนหมับ มอสอนสลับันไปมา อยารู้ัว่าเิอะไรึ้น.....
“ถ่ายรูปันเสร็แล้วเหรอ”
“เสร็แล้วะ ทอแทน็ามหานาวาเหมือนัน อยู่ทานู้น
เราไปหาันไหมะ”
มันไม่ใ่ำถามวนนะ....แ่มันือารลาไป นาวาพยัหน้าถอนหายใ
มอโวอนแวบหนึ่่อนะเินาไป
“โวอน
อาารย์ให้มาาม” อเฮโผล่มาทาไหนไม่รู้ มาว้าัวโวอนให้เินไป้วยัน
“พี่หายไปไหนมา”
โวอนถาม...ใบหน้าบอบุไม่รับ
“ไปเินูอะไรทานู้น”
เสียแว่วมาทา้านหลัอสอพี่น้อ
พอับบทสนทนาไ้ นึ้อใ ทำไมอเฮ้อโห้วย ในเมื่อมุมอเ้าเห็นอเฮัๆ
ว่าเินมาแล้ว แ่เลือเินหนีไปอีทา เ้าถึ้อเป็นนลมา่วยโวอนแทน
“นาวาลับันไ้แล้ว
ทุนรอที่รถรบทุนแล้ว ยเว้นนายับโวอน”
นี่็โนให้มาามอีน
บอลลูนเินมาึแนให้นาวาเินไป้วย
เลยลายเป็นนาบ้าทั้พี่ทั้น้อ.....โวอนย่นมู....ึูทัผู้หิ
ผู้าย ูสิเาะ้ายเาะวานละ้า ไม่เลือสัน
“เป็นอะไร”
“เ็บมูเหรอ”
อเฮ้มมอมูอโวอนที่พึ่ย่นใส่นาวาไปเมื่อี้
“เปล่า
ไปไ้แล้ว....”
โวอนผลัให้ลูพี่ลูน้อเินปิท้าย แอบมอนัวสูที่สุ และูีที่สุ ำพูยัั้อในหู
ไปไทยเหรอ......รั้หนึ่เ้า็เยอยู่ที่นั้น แ่แม่บอว่าเราไม่มีอะไรเหลืออยู่ที่นั้นแล้ว
นอาเพื่อนรัอแม่.....แ่ว่านาวาวนทำไม
ทำไม้อวน.......
ความคิดเห็น