คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : I'm so sorry teacher!
‘โครม!’
มืออันซุกซนของฉันปัดไปโดนชั้นหนังสือชั้นใหญ่ที่กั้นระหว่างฉันกับคู่รักคู่นั้นจนพลิกคว่ำลงมาทั้งตู้...
และนั่นทำให้สองคนนั้นเห็นว่าฉันกำลังแอบมองอยู่...
“เห้ย! อีเด็กแว่นมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ!!!” ชายหนุ่มผมสีทองอุทานอย่างตกใจเมื่อเห็นว่ามีคนแอบมองดูตนกับแฟนทำกิจกรรมกันในห้องสมุด ฉันเปล่าแอบดูนะ TT แค่แอบฟังเฉยๆเอง
“เห้ย! ตัวเองตามรีบไปกระทืบมันเลย เดี๋ยวมันเอาไปบอกอาจารย์มาลี!!!” แฟนสาวออกคำสั่งให้ชายหนุ่มวิ่งพุ่งมาทำร้ายร่างกายฉัน!! เมื่อได้ยินเช่นนั้นนางสาวกมลแก้วก็เร่งฝีเท้าด้วยความเร็วยิ่งกว่าจรวดของนาซ่าออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด
“มันวิ่งไปแล้ว ตัวเองวิ่งตามให้ทันนะ ถ้ามันไปบอกอาจารย์เรื่องใหญ่แน่เลย” แฟนสาวตะโกนบอกชายหนุ่มที่กำลังวิ่งตามมาพร้อมกับรีบหยิบเสื้อผ้าของตัวเองมาใส่ด้วยความอับอาย
“อีเด็กแว่น อย่าหนี มึงวิ่งไม่ทันกูหรอก” ชายหนุ่มตะโกนไล่หลังฉันเพื่อเพิ่มความกดดัน T^T แม่จ๋าช่วยหนูด้วย หนูไม่ได้ตั้งใจมาแอบดูสองคนนั้นทำอะไรกันนะ หนูแค่มาอ่านหนังสือแล้วบังเอิญได้ยินเฉยๆ แง้
‘พลั่ก!!!’
ด้วยความเร็วของฝีเท้าในการวิ่งหนีสิ่งน่ากลัวทำให้นางสาวกมลแก้วพุ่งชนเข้ากับร่างของใครคนหนึ่งจนร่างของทั้งฉันและเขากระเด็นไปคนละทิศทาง
“โอย...” เสียงร้องเจ็บปวดของคนที่ฉันพุ่งชนดังมาจากข้างหลังฉันที่ล้มนอนอยู่บนพื้นในสภาพไม่ต่างกัน ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ T^T จะโดนเกลียดไหมเนี่ย ฉันค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นจากพื้นเพื่อจะไปช่วยและขอโทษคนที่ฉันวิ่งชน
“ทำไมเธอไม่ระวังแบบนี้ เธอเห็นที่นี่เป็นที่วิ่งเล่นหรือไง”
และแล้วเรื่องที่น่าตกใจมากกว่าคู่ชายหญิงในห้องสมุดก็เกิดขึ้น ภาพที่เห็นตรงหน้าฉันคืออาจารย์อายุค่อนข้างมาก บุคคิลเนี๊ยบและเป๊ะเวอร์ตั้งแต่หัวจรดเท้ากำลังลุกขึ้นปัดฝุ่นตามตัวและปัดมือของฉันที่กำลังจะยื่นไปช่วยพยุงขึ้นออก ฉันจะตายก็งานนี้แหละ วิ่งชนใครไม่ชนดันวิ่งชนอาจารย์หน้าตาดุเหมือนเจ๊โหดแบบนี้YOY
“เธอวิ่งหนีผีมาหรือไงกัน ทำไมถึงไม่ดูตาม้าตาเรือบ้างเลย นี่โรงเรียนนะไม่ใช่สนามเด็กเล่น แล้วเธอเป็นนักเรียนที่เข้ามาใหม่ใช่มั้ย ฉันไม่เคยเห็นหน้า”
เสียงต่อว่าของอาจารย์ตรงหน้าเป็นเหมือนลมที่เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาออกไปเพราะอยู่ๆฉันก็นึกขึ้นได้ว่ากำลังวิ่งหนีผู้ชายคนที่ฉันไปแอบดูเขากับแฟนในห้องสมุด O_o!!! ต้องรีบวิ่งหนีก่อนที่เขาจะตามมาทัน ตายแล้วไม่น่าเสียเวลายืนฟังอาจารย์บ้าคนนี้บ่นเลย ว่าแต่...ทำไมฉันไม่เห็นเขาแล้วล่ะ ฉันชะเง้อมองซ้ายมองขวาท่ามกลางสายตานักเรียนนับร้อยที่มามุงดูฉันวิ่งชนอาจารย์หน้าแก่คนนี้ เขาหายไปได้อย่างไงกันในเมื่อเขาต้องวิ่งตามมาเอาเรื่องฉันน่ะสิ ฉันกวาดสายตามองให้ทั่วก่อนโชคชะตาทำพาให้ฉันเห็นสีทองเด่นมาแต่ไกล เขายืนหลบอยู่หลังต้นไม้ต้นใหญ่ข้างโรงอาหาร เอ๊ะ...จะหลบทำไมกันถ้าฉันเขาจะต้องตามฉันให้ได้
“นี่เธอฟังฉันอยู่หรือเปล่า วิ่งชนฉันแรงขนาดนี้คำขอโทษยังไม่มีเลย มารยาทมีบ้างไหม เป็นแค่นักเรียนใหม่อย่ามาทำตัวยิ่งใหญ่ในโรงเรียนนี้นะ”
ฉันมัวแต่มองหาผู้ชายคนนั้นจนลืมไปว่าตัวเองเพิ่งจะวิ่งชนอาจารย์ล้ม ฉันควรจะขอโทษสินะ T^T
“ขอโทษค่ะอาจารย์ หนูวิ่งมาไม่ได้ดูทางเลย ขอโทษจริงๆนะคะTT” ฉันกล่าวขอโทษและยกมือขึ้นไหว้ยกใหญ่ด้วยความรู้สึกผิด
“ช่างมันเถอะ ว่าแต่จะบอกฉันได้หรือยังว่าเธอวิ่งบ้าอะไรมากัน ถึงได้วิ่งไม่มองทางแบบนี้”
“คือหนูวิ่งหนี...”
ด้วยความที่ไม่อยากโดนอาจารย์คนนี้ต่อว่าฉันจึงรีบตอบทุกคำถามของอาจารย์ให้เร็วที่สุดจนลืมคิดไปว่าถ้าฉันบอกไปว่าเห็นอะไรมา ชายหญิงคู่นั้นจะต้องตามมาฆ่าฉันแน่ๆ แต่ถ้าลองคิดในมุมกลับ ถ้าฉันบอกเรื่องทุกอย่างที่เจอกับอาจารย์คนนี้ฉันก็จะมีคนคอยคุ้มกันเป็นอาจารย์หน้าตาโหด แค่คิดก็ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว ^O^ แต่เดี๋ยวนะ ถึงมีคนคุ้มกันแต่ถ้าฉันโดนชายหญิงคู่นั้นเอาพวกมากระทืบล่ะ อาจารย์ก็คงช่วยอะไรไม่ได้ T^T ยังไงก็ขอห่วงชีวิตตัวเองไว้ก่อนแล้วกัน
“วิ่งหนีอะไร”
“คือหนูวิ่งหนีแมลงสาบค่ะ แมลงสาบตายอยู่ในห้องสมุด ตัวใหญ่ม้ากกกกก ^^”
ถึงแม้คำแก้ตัวมันอาจจะเวอร์เกินแรงวิ่งชนของฉันแต่มันก็เป็นข้ออ้างที่ฉันนึกได้เร็วที่สุดในตอนนั้นก็ฉันกลัวแมลงสาบนี่นา -_-
“แมลงสาบจริงหรอ เธอดูวิ่งเร็วมากเลยนะ วิ่งหนีใครมาหรือเปล่า”
ทำไมจะต้องจี้ฉันด้วยนะ ก็บอกไปแล้วไงว่าหนีแมลงสาบทำไมจะต้องคิดว่าฉันวิ่งหนีใครมา ทั้งๆที่มันคือเรื่องจริง!
“เปล่าจริงๆค่ะ”
“เปล่าก็เปล่า แต่อย่าให้เห็นว่าเธอต้องไปวิ่งชนใครคนอื่นอีกนะ คราวหลังหัดระวังซะบ้าง”
“ค่ะอาจารย์” ฉันรีบๆตัดบทเพราะขี้เกียจฟังคำพูดยาวๆของเจ๊แก
ความคิดเห็น