เปรมาศ

          "แม่ วันนี้หญิงไปกินเหล้ากับเพื่อนนะ ไม่ต้องรอกินข้าว"

          เสียงตะโกนจากหน้าประตูบ้านดังมาถึงห้องนอนบนชั้นสองของทาวน์เฮ้าส์หลังเล็กในใจกลางเมือง ซึ่งมีหญิงสาววัยกลางคนกำลังเก็บข้าวของในห้องนอนของเธอและสามี แม้เธอจะเริ่มเข้าสู่วัยกลางคนแล้วแต่ยังดูสวยมากเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนไม่ว่าเธอจะอายุเพิ่มขึ้นไปอีกกี่ปี ผมยาวสลวย จมูกเรียวเล็ก ริมฝีปากสีชมพูราวกับทาลิปส์ติกและแววตาที่คมเฉียบยิ่งเพิ่มเสน่ห์ในตัวเธอเหมือนเช่นเดิมไม่ว่าเธอจะอายุเท่าไหร่

          หญิงสาวรู้สึกเหนื่อยกับการทำความสะอาดบ้านมาทั้งวัน จึงละมือจากทุกอย่างก่อนจะเอนหลังลงบนโซฟานวมตัวใหญ่อย่างเหนื่อยล้า เธอนั่งพักได้เพียงครู่เดียวเท่านั้นเพราะเหลือสิ่งที่ต้องทำอีกหลายอย่าง ระหว่างที่เธอกำลังจะพยุงตัวเองขึ้นจากโซฟาตัวใหญ่นี้อยู่ๆสายตาของเธอก็ไปสะดุดกับกรอบรูปบนโต๊ะเล็กๆข้างโซฟา มันเป็นกรอบรูปของเธอและเพื่อนสนิทสมัยเรียนยืนกอดคอกันอย่างมีความสุข ถ้าให้คนที่ไม่เคยเห็นภาพนี้มาก่อนได้เห็นก็คงเดาได้ไม่ยากว่าพวกเขาคงเป็นเพื่อนรักกันมาก ในรูปมีนักเรียนม.ปลายสามคนยืนกอดคอกัน คนซ้ายเป็นผู้ชายหน้าตากวนๆดูเป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วมีความสุขตลอดเวลา ส่วนคนขวาเป็นนักเรียนหญิงมัดผมเรียบร้อยหน้าตาน่ารัก และคนที่ยืนอยู่ตรงกลางคือนักเรียนหญิงท่าทางเปรี้ยวและไม่ยอมใครแต่ในแววตาของเธอนั้นแสดงถึงความซื่อสัตย์และรักเพื่อนมากกว่าสิ่งใด ในรูปนี้ทั้งสามคนยืนกอดคอกันอยู่หน้าป้ายชื่อโรงเรียนเปรมาศพิทยาคม โรงเรียนแห่งความทรงจำของพวกเขา

          เธอหยิบกรอบรูปนั้นมาดู ก่อนจะอมยิ้มมุมปากเพราะคิดถึงวันวานอันสดใส มันคงเป็นช่วงชีวิตที่มีความสุขที่สุดสำหรับเธอ เพียงแค่เธอมองรูปภาพในอดีต กลิ่นของวันวานก็ย้อนขึ้นมาเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน...