เปรมาศ

ลำดับตอนที่ #4 : Libary

           “เห้ยเธอ!!! ยัยแว่นเมื่อเช้า!!!”

           หมอนี่ถึงกับช็อคขั้นสูงสุดที่เห็นว่าฉันเดินมากับเพลง ฉันดูแย่มากในสายตาของเด็กโรงเรียนนี้ขนาดนั้นเลยหรอ -0-

           “คงรู้จักกันแล้วสินะ เมื่อเช้าเห็นคุยกันอยู่”  อยู่ๆเพลงก็ทำเสียงประชดประชันแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน

           “ยังไม่รู้จักหรอก กูแค่บอกให้เดินไปไกลๆจากตึกเรียนกู เพราะเดี๋ยวอาจารย์มาลีมาเห็นแล้วมันจะเป็นเรื่องใหญ่”

           “เอ้าหรอกเหรอ อีหงส์หยกนั่งสิยืนให้เมื่อยทำไม”

           ฉันนั่งลงข้างๆเพลง โดยมีผู้ชายหน้าตากวนประสาทอีกคนชื่อตี้นั่งอยู่ตรงข้าม เป็นสถานการณ์ที่น่าอึดอัดสุดๆ

           “คนนี้อะนะเพื่อนมึง กูคิดว่าจะสวยพิมพ์เดียวกับมึงซะอีก ใส่แว่นหนาเตอะมาแบบนี้กูผิดคาดเลยว่ะ”

           หนอย... เกิดเป็นคนสายตาสั้นมันผิดตรงไหนกันนะ ฉันใส่แว่นเพราะอ่านหนังสือมากจนสายตาสั้นไม่ได้นั่งวิจารณ์คนอื่นไปวันๆเหมือนหมอนี่น่ะสิ

           “ช่างมันเหอะ เพิ่งเข้ามาใหม่ก็ติ๋มแบบนี้แหละ อีกไม่นานก็คงเปลี่ยน เหมือนตอนกูกับมึงเข้ามาเรียนปีแรกนั่นแหละ โดนรุ่นพี่มองว่าติ๋มบ้างหาว่าแอ๊บแบ๊วบ้าง เป็นธรรมดา”

           เพลงพูดขึ้นก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดไฟแล้วสูบต่อหน้าต่อตาฉันและนักเรียนคนอื่นมากมาย -0-

           “มองอะไรอีหงส์หยก เสี้ยนหรอ จะเอาบ้างไหมละ”  เพลงหันมาถามฉันที่นั่งมองการกระทำของเพลงอย่างงุนงง ฉันได้แต่เบือนหน้าหนีเพราะไม่อยากต่อปากต่อคำมากมาย

           “เพื่อนมึงนี่เงียบดีเนอะ ไม่พูดไม่จาสักคำ”  ตี้พูดกับเพลงพร้อมกับเหลือบมองฉันด้วยสายตาที่ไม่ถูกชะตา

           จะให้ฉันกล้าพูดอะไรล่ะ ถ้าเกิดยุ่งกับหมอนี่มากๆแล้วฉันโดนเพลงจิกผมขึ้นมาอีกจะทำยังไง

           “นี่เธอ ชื่อหงส์หยกใช่เปล่า พูดอะไรบ้างก็ได้นะ นั่งนิ่งแบบนี้ไม่ปลื้มเลย แล้วไม่หิวหรือไง ไปหาอะไรกินสิ”

           ฉันชายตามองหมอนี่แทนคำตอบว่าอย่ามายุ่งได้ไหม ก่อนจะหันไปพูดกับเพลง

           “แล้วเธอ เอ๊ย มึงไม่ไปซื้ออะไรกินหรอ”

           “ไม่ดีกว่า คาบบ่ายกูกับตี้กะจะโดดเรียนไปบ้านมัน ค่อยไปหาอะไรกินที่บ้านมันทีเดียว โดดไปด้วยกันปะละเห็นมึงเบื่อๆเวลานั่งเรียนในห้อง”

           หึยยยยยยยยยยยยย ตั้งแต่เกิดมาทั้งชีวิตนี้ฉันยังไม่เคยโดดเรียนหรือขาดเรียนแม้สักครั้ง -0-!!! ให้ตายฉันก็ไม่ยอมโดดเรียนไปกับเพลงแน่นอน

           “ไม่ล่ะ พวกมึงไปกันเถอะ อยากไปเรียนมากกว่า”

           “งั้นแล้วแต่นะ พวกกูไปเลยแล้วกัน เจอกันพรุ่งนี้”

           เพลงหันหลังเดินออกจากโรงอาหารไปกับตี้ ทิ้งฉันไว้คนเดียวในโรงอาหาร แค่บรรยากาศธรรมดาในโรงเรียนก็แย่มากพอแล้ว เพลงดันมาทิ้งฉันไปอีก แง้ ฉันอยากจะย้ายโรงเรียนTT

           หลังจากถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวฉันก็รีบกินข้าวให้เสร็จเร็วๆเพราะไม่อยากอยู่ทามกลางควันบุหรี่และเสียงกลุ่มนักเรียนหญิงจับกลุ่มนินทาเรื่องชาวบ้าน เหลือเวลาพักอีกตั้งครึ่งชั่วโมงไปห้องสมุดดีกว่า อากาศเย็นๆแบบนี้เมื่อมีแสงแดดอ่อนๆมันดูอบอุ่นมากเหมาะกับการไปอ่านหนังสือเงียบๆในห้องสมุด

           ห้องสมุดโรงเรียนเปรมาศเป็นห้องสมุดเล็กๆ ไม่มีแอร์ มีพัดลมตัวเล็กๆติดผนัง กลิ่นแอร์เย็นๆที่ควรจะมีในห้องสมุดกลับกลายเป็นกลิ่นเหม็นสาบเหมือนไม่ได้ทำความสะอาดมาหลายเดือน ฝุ่นเกาะอยู่ตามตู้หนังสือจนเกือบจะเป็นก้อน และที่สำคัญซากสัตว์ตายเต็มพื้นและมุมห้องนับร้อยตัวน่าขยะแขยง แต่นั่นก็ไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับฉันหรอก ฉันมาอ่านหนังสือไม่ได้มาหาที่นอนสบาย

           ฉันเดินไปที่มุมหนังสือวิทยาศาสตร์และมองหาเล่มที่อยากอ่าน แต่อยู่ดีๆก็มีเสียงชายหญิงคู่หนึ่งคุยกันดังมาจากด้านหลังโดยมีตู้หนังสือกั้นระหว่างฉันกับสองคนนั้นอยู่

           “ตัวเองเห็นเด็กใหม่ที่เดินกับเพลงวันนี้ปะ ใส่แว่นซะหนาเตอะเลย ถ้าไม่รู้ว่าเป็นเพื่อนเพลง เค้าคิดว่าเป็นคนใช้เพลงเลยนะนั่น”  ฝ่ายผู้หญิงพูดขึ้นมาก่อน

           เดี๋ยวนะ ถ้าฉันได้ยินไม่ผิด มีคนกำลังพูดถึงเพื่อนของเพลงที่ใส่แว่นตาแล้วเป็นนักเรียนใหม่ ถ้าฉันไม่ได้โง่เกินกว่าคนปกติฉันก็คงเดาได้ไม่ยากว่ากำลังโดนนินทา

           “ใช่ เค้าก็เห็นนะ แล้วได้ข่าวมาว่าอีเด็กแว่นคนนั้นไปยุ่งกับตี้ด้วย เห็นมีคนบอกว่าเมื่อเช้าอีเด็กแว่นคนนั้นเกือบจะโดนเพลงตบเละซะแล้ว”  ฝ่ายผู้ชายตอบกลับ

           ไม่อยากจะคิดเลยว่ามีคนสนใจเรื่องของเพลงและตี้มากขนาดนี้ แล้วถ้าฉันเป็นเพื่อนกับเพลงและตี้ก็จะต้องโดนสนใจไปด้วย ฉันทำทีเป็นอ่านหนังสือเงียบๆคนเดียวต่อไปและทำเหมือนไม่ได้สนใจอะไร

           “ก็แหงแหละ ก็เพลงอะชอบตี้ไม่ใช่หรอ เวลามีใครมายุ่งกับตี้ เพลงก็ต้องไม่ชอบเป็นธรรมดาผู้หญิงก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้น ยิ่งตี้หล่อ เท่ น่ารักมากขนาดนั้น ขนาดเค้ายังหักห้ามใจตัวเองไว้เกือบไม่ไหวเลย ><”

           “นี่ๆๆๆๆ ทะลึ่งแล้วไง แฟนอยู่ตรงนี้ทั้งคนยังจะพูดถึงผู้ชายคนอื่นอีกนะ”

           “โอ๋ๆๆๆๆๆ อย่างอนนะคะ ช่างเรื่องของเขาเถอะ มาทำธุระของเราให้เสร็จก่อนดีกว่า...”

           ฉันกำลังงุนงงเล็กน้อยกับคำพูดของสองคนนั้น ที่แท้เพลงก็แอบชอบตี้นั่นเอง แต่ถ้าในฐานะเพื่อนสนิทที่แอบชอบ ทำไมจะต้องออกตัวแรงแสดงความเป็นเจ้าของมากมายขนาดนั้นด้วยนะ -.- แต่ช่างเถอะ ว่าแต่ทำไมอยู่ๆเสียงเม้าท์ของสองคนนั้นถึงเงียบหายไป คนกำลังแอบฟัง -/-

           ด้วยความอยากรู้อยากเห็นฉันจึงเก็บหนังสือเข้าที่แล้วก้มลงแอบมองสองคนนั้นจากช่องว่างระหว่างหนังสือกับชั้นวางด้วยท่าทางทุลักทุเล

           O[]O!!!!!!!! ฉันตาโตจนตาแทบจะถลนออกมาจากเบ้า เมื่อเห็นภาพข้างหน้า แม่เจ้า!!!

           ภาพที่อยู่ข้างหน้าคือนักเรียนชายกับนักเรียนหญิงคู่นึงกำลังพลอดรักกันในห้องสมุดของโรงเรียน!!! เสื้อและกระโปรงนักเรียนของผู้หญิงคนนั้นถูกกองลงที่พื้นเกือบทุกชิ้น ในขณะที่ผู้ชายคนนั้นจูบที่คอของคนรักอย่างดุเดือด!!!

           ฉันรับไม่ได้กับภาพที่เกิดขึ้นอย่างมาก!!! มือไม้ปัดไปมั่วเหมือนนางเอกในหนังผี จนทำให้เรื่องที่ไม่ควรเกิดขึ้นอย่างมาก เกิดขึ้นดั่งฟ้ากลั่นแกล้ง

           ‘โครม!’

           มืออันซุกซนของฉันปัดไปโดนชั้นหนังสือชั้นใหญ่ที่กั้นระหว่างฉันกับคู่รักคู่นั้นจนพลิกคว่ำลงมาทั้งตู้...

           และนั่นทำให้สองคนนั้นเห็นว่าฉันกำลังแอบมองอยู่...

           “เห้ย! อีเด็กแว่นมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ!!!”