เปรมาศ

ลำดับตอนที่ #2 : First testing

            แต่เอ๋!!! นี่มันไม่ใช่หมอนั่น!!! แต่คนที่กำลังจิกผมฉันอยู่นั้นเป็นนักเรียนหญิงหน้าตาสวยเกินกว่าจะเป็นนักเรียนถ้ามีใครบอกฉันว่าผู้หญิงคนนี้เป็นดาราฉันก็เชื่อ ผู้หญิงคนนี้มองฉันด้วยสายตาโกรธเคืองอย่างมาก ทำไมต้องมองน่ากลัวขนาดนั้นด้วย เมื่อเช้าฉันไปเหยียบเท้าหรือเปล่า ก็แว่นตามันมัวนี่ ให้ทำไง

          "มึงไม่ต้องมาทำหน้าใสซื่อ"

          ผู้หญิงคนนี้ตะคอกใส่หน้าฉันพร้อมกับจิกที่ผมของฉันให้แรงมากขึ้น

          "เราไปทำอะไรให้เธอ เราเพิ่งมาเรียนวันแรกเองนะ"

          ฉันพูดด้วยเสียงสั่นด้วยความกลัว นักเรียนดีเด่นสี่ปีซ้อนอย่างฉันไม่เคยมีประสบการณ์โดนหาเรื่องเลยสักครั้ง ฉันจึงไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรบ้างเพราะผู้หญิงคนนี้น่ากลัวจนฉันไม่กล้าพูดอะไรมาก

          "มึงไปยุ่งกับตี้ทำไม เมื่อกี้มึงไปยืนคุยกับตี้ทำไม"

          สงสัยหมอนั่นคงชื่อตี้ แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นแฟนกับหมอนั่น เพราะหมอนั่นแท้ๆทำให้ฉันโดนหาเรื่องแต่เช้าเลย

          "เราขอโทษ เราเป็นเด็กใหม่เราจะไปหาเพลงเพื่อนเราเราไม่ได้อยากไปคุยกับแฟนของเธอนะ"

          "ดะ...เดี๋ยวนะ เมื่อกี้บอกว่าเป็นเด็กใหม่แล้วมาหาเพื่อนชื่อเพลงหรอ"

          "..."

          "..."

          "..."

          "..."

          "หงส์หยก!!!" อยู่ๆมือที่กำผมของฉันไว้แน่นก็ค่อยๆคลายออกแล้วมาจับที่ไหล่สองข้างของฉันอย่างเป็นมิตรแทน

          เอ๋...ผู้หญิงคนสวยคนนี้รู้จักฉันได้ยังไง แล้วทำไมพอรู้ว่าฉันคือหงส์หยกแล้วต้องเลิกหาเรื่องฉันด้วยล่ะ

          "รู้จักชื่อเราด้วยหรอ"

          "หงส์หยกเพื่อนรัก กูเพลงไง นี่มึงลืมกูหรอ"

          เพลง...คนที่ฉันไปหาคือเพลงวงโยไม่ใช่หรอ ไม่ใช่เพลงคนสวยคนนี้

          "เอ่อ...คือเพื่อนเราที่ชื่อเพลงอยู่ห้องวงโยน่ะ เรากำลังจะไปหาเพื่อนเรา" ฉันพูดพร้อมกับขยับขาแว่นที่กำลังจะตกเพราะแรงดึงผมของเพลงคนสวยเมื่อกี้

          "อีหงส์หยก มึงลืมกูจริงๆหรอเนี่ย กูอะเพลงเพื่อนมึงตอนเด็กๆตอนที่กูอ้วนๆไง"

          "ไม่ใช่หรอก เธอจำผิดคนแล้วแหละ เพลงเพื่อนเราคงไม่สวยแบบเธอแน่นอน"

          "กูเพลงเพื่อนมึงจริงๆหงส์หยกลูกพ่อแดง"

          ฉันเริ่มตกใจที่เพลงคนสวยคนนี้ดันมารู้จักชื่อพ่อฉันซะด้วย!

          "กูอะเพลงเพื่อนมึงจริงๆนะ เพลงลูกพ่อชัยไง"

          "เพลงจริงๆด้วย!!!"

          เพียงแค่เพลงพูดชื่อน้าชัยฉันก็เชื่อทันที แต่เพลงสวยมากจนฉันจำไม่ได้จริงๆ สวยซะจนไม่หลงเหลือคราบเพลงเพื่อนสมัยประถมที่ฉันรู้จักเลย

          "ทำไมเธอสวยขึ้นมากขนาดนี้ ผอมลงมากด้วย แล้วทำไมเมื่อกี้ต้องจิกผมเราด้วย แล้วตี้เป็นใคร ทำไมเธอต้องห้ามเรายุ่งกับตี้ แล้วเธอมีเพื่อนอีกมั้ย โรงเรียนที่นี่สงบดีมั้ย"

          "ถามเยอะขนาดนี้ตอบไม่หมดหรอกอีหงส์หยก เดี๋ยวไว้ค่อยคุยกัน ไปเข้าห้องเรียนก่อนเหอะ ตอนนี้สายมากแล้ว"

          และแล้วเวลาที่ฉันรอคอยก็มาถึง เวลาที่ได้พบเพื่อนใหม่แล้วก็เจอคุณครูประจำชั้น ได้แนะนำตัวหน้าห้อง เป็นการเริ่มต้นผูกมิตรที่สดใสสุดๆ คุณครูคนสวยตัวเล็กหันหน้ามายิ้มให้ฉันจนริมฝีปากสีแดงเด่นจนน่ามอง

          "เด็กใหม่ ออกมาแนะนำตัวหน่อยจ่ะ^^"

          คุณครูคนสวยพูดเสียงหวานพร้อมยิ้มจนมองไม่เห็นตา ฉันจึงลุกขึ้นอย่างเขินอายเล็กน้อยทำให้เดินชักช้าลีลา

          "เร็วๆหน่อยสิ!!!"

          อยู่ๆเสียงหวานๆของคุณครูคนสวยก็กลายเป็นเสียงอัมหิตราวกับแม่มดร้ายที่สามารถฆ่าคนได้ตลอดเวลา สงสัยว่าคุณครูคนนี้คงไม่ได้เป็นแบบที่ฉันคิดตอนแรกแล้วล่ะสิ

          บรรยากาศหน้าห้องเรียนช่างผิดกับที่ฉันวาดไว้ เพื่อนใหม่ที่น่ารักมองฉันด้วยสายตาเป็นมิตรและอยากคุยด้วยกลับกลายเป็นสายตาที่มองด้วยความรังเกียจและไม่ชอบเด็กใหม่คนนี้สุดๆ ทำไมการเป็นเด็กใหม่ที่ฉันคิดไว้กับความเป็นจริงมันต่างกันนัก

          "สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ดิฉันชื่อนางสาว กมลแก้ว ศรีรัตนรุ่งโรจนากรณ์ ชื่อเล่น หงส์หยกค่ะ"

          บรรดาเพื่อนใหม่ที่ควรจะยิ้มแย้มให้ฉันหลังจากแนะนำตัวเสร็จกลับกลายเป็นเพื่อนใหม่ที่ทำหน้าเหมือนอยากให้ฉันออกไปจากที่นี่เร็วๆ

          หลังจากแนะนำตัวเสร็จก็ไม่มีใครพูดอะไรฉันจึงรีบเดินกลับที่นั่งเผื่อว่าอะไรๆจะดีขึ้น

          เฮ่อ... นี่แค่เช้าวันแรก ยังวุ่นวายมากขนาดนี้ เมื่อไหร่จะเลิกเรียนสักทีนะ...