[Drrr]Tsun...dere?[Shizuo x Izaya]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Yaoi

โลกใบนี้ยังมีกากบาด
สาวนอมอลหรือหนุ่มนอมอล
กรุณาจิ้ม..
ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือนนะจ้ะ^^

เนื้อเรื่อง

Title:Tsun..dere?

Pairing:Heiwajime Shizaya xOrihara Izaya

Rate: PG-13

Warning: อย่าถือคนบ้าอย่าว่าคนแต่ง เพราะคนแต่งคือคนบ้า..//โดนตบ

คนเราน่ะ เวลาเขินแล้วมันควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ นะ

ถังขยะหน้าร้านสะดวกซื้อในบริเวณอิเคะ บุกุโระ ถูกงัดขึ้นมาจากพื้นที่เคยอยู่ ก่อนลอยหวืออย่างรุนแรงด้วยเรี่ยวแรงที่เหนือมนุษย์

เวลาเขินน่ะ มันควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ!!!

โครม!!!

ด้วยเรี่ยวแรงมหาสารบวกกับน้ำหนักของสิ่งของนั่น ร่างเล็กๆ ในชุดสีดำที่ถูกกระแทกกระเด็นไปนอนวัดพื้นอยู่บนถนนของอิเคะ บุกุโระอย่างไม่ต้องสงสัย ที่น่าแปลกในคือร่างเล็กๆ ในชุดเสื้อโค๊ดสีดำนั่น สามารถลุกขึ้นมาได้โดยไม่มีอาการบาดเจ็บต่างหาก

"อิ~ซา~ยะ~คุง~"เสียงทุ้มนุ่มลากยาวเสียงยานจนไม่รู้จะยานยังไง เฉกเช่นผีสาวน้อยหรืออาจจะเป็นหญิงแก่ในหนังสยองขวัญก็ได้กระมัง แต่อย่าบอกนะว่าคนตรงหน้าคิดจะไปพาก์ยเสียงเป็นหนุ่มน้อย!//โดนตบ

"บอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าอย่าเสนอหน้ามาที่อิเคะบุกุโระนี่อีก"เสียงร่างสูงผมทองกล่าวด้วยทำนองเป็นเพลงพลางถอดแว่นไปเหน็บไว้ที่เสื้อนอก..

"อิ~ซา~ยะ~คุง~เอ๋ย~"ท่วงทำนองเหมือนเทปที่เก่าจนยืดยานชวนสยองโวนประสาทใช่เล่น

"ชิสึจัง.."เสียงเคล้าหวานเอ่ยออกมาเมื่อเห็นชายหนุ่มร่างสูงผมทองในชุดบาเทนเดอร์..เหมือนทุกครั้ง สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นซ้ำต่อเนื่องกันทุกครั้งที่ทั้งสองเจอกันเป็นเวลา 7 ปี

ตั้งแต่เจอหน้านายครั้งแรก ชั้นก็รู้สึกเขินขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล..มือไม้ก็เกะกะไม่รู้จะเอาไปวางไว้ที่ไหนไล่นายไปไกลๆ ก็เพราะว่าไม่รู้ควรจะทำยังไง พอจะเข้าใจเหตุผลของชั้นไหม?

ความผิดของนายที่ทำให้ชั้นเขินเวลามองหน้านาย

ความผิดของนายที่ทำให้ชั้นทำอะไรไม่ถูก

มันเป็นของผิดของนาย..ไม่ใช่ของชั้น!

ในเวลานั้น ถึงแม้จะรู้สึกดีใจที่ได้เจอนายอีก เพราะไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง ถึกได้แสดงออกไปแบบนั้น..

"แต่รัก...ของเรามันรักแท้นะ!"

ไม่ชอบให้ใครพูดถึงความรัก ก็เพราะว่า มันทำให้ชั้นนึกถึงนาย..ไม่จริง..ชั้นไม่ได้คิดถึงนายซะหน่อย นายน่ะ ทำอะไรกับหัวชั้นกันแน่..

บุหรี่ที่ถูกจุดสูบหักครึ่งคามือของเจ้าของ ก่อนถูกโยนลงพื้นบดขยี้ที่ถนนด้วยอารมณ์ของเจ้าของที่เริ่มมีโทสะ

"รักแท้บ้าบออะไรของแก๊~~~!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

"เหวอ!!!"

 โครม!!!

รู้สึกอึดอัด เหมือนกับว่า ถ้าไม่ได้ปลดปล่อยออกมา...อาจจะระเบิดในสักวันก็ได้

.......................

.............

.......

...

[นึกไม่ถึงเลยนะ ว่าคนอย่างเฮย์วาจิมะ ชิสึโอะ จะแอบปิ๊งเขาข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่งแบบนี้]นัยน์ตาสีน้ำตาลมองตัวอักษร ก่อนใบหน้าจะกลายเป็นสีก่ำ  โชคยังดีที่โทนสีของใบหน้าที่เปลี่ยนไปนั้น กลืนกับแสงอาทิตย์ที่ทองแสงยามใกล้รัตติกาล

"บ้าสิ ชั้นไม่ได้แอบปิ๊งนะ!"คนผมสีทองใช้นิ้วดันแว่นขึ้นทั้งๆ ที่มันไม่ได้ร่วงลงเลยแม้แต่น้อยพลางเอ่ยแก้ตัว

[แล้วทำไมเวลาเจอทำอะไรไม่ถูกล่ะ]ถึงแม้คนตรงหน้าจะไม่มีหัวแต่ทำไมถึงรู้สึกว่าใต้หมวกกันน็อกนั่นกำลังหัวเราะได้กันนะ! ร่างในชุดสีดำหันมากดอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกในมืออีกครั้ง

[แต่ปัญหาเรื่องที่ควบคุมตัวเองไม่ได้น่ะ มันก็หนักอยู่นะ...]

"ชั้นควบคุมตัวเองไม่ได้..ตอนโกรธก็ด้วย..ตั้งแต่เด็กน่ะ.."

.....

.........

.............

...................

 "ใช่สิ...ชั้นไม่ชอบรุนแรงจริงๆ นะ.." ฟังดูเหมือนคำโกหก เพราะคนตรงหน้า เป็นผู้ที่มีกำลังมหาสารเยอะมากมายกว่ามนุษย์คนใด ในอิเคะบุกุโระ หากแต่ร่างตรงหน้าก็ยังฟังคำพูดที่ร่างสูงระบายออกมา นัยน์ตาสีน้ำตาลทอดมองออกไปไกล ราวกับจะปลดปล่อยสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจออกมา

"ชั้นอยากจะ..แข็งแกร่งให้มากพอ..ที่จะควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้"ร่างสูงก้มหน้าลงสักพักก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา

"สบายใจขึ้นเยอะเลย พอได้คุยกับเธอเนี่ย"ร่างสูงพูดอย่างสบายใจเมื่อได้ปลดปล่อยเรื่องที่อัดอั้นตันใจออกมา ร่างในชุดสีดำกดข้อความออกมาเช่นเคย

[งั้นเหรอ? ดีแล้วล่ะ]

"หมู่นี้ ชั้นหัวเสียบ่อยๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม"

[ชั้นได้ยินข่าวลือมาบ้าง ก็เลยห่วงนายขึ้นมา]

"งั้นเหรอ ขอโทษนะ ที่ทำให้เป็นห่วง"ชิสึโอะพูดเพื่อตอบแทนความเป็นห่วงของเชลตี้ ร่างของเชลตี้หันไปกดอุปกรณ์ในมือต่อ

[นายน่ะรักน้องชาย มากเลยสินะ]

"หนวกหูน่า.."ชายร่างสูงพูดพลางใช้นิ้วดันแว่นเหมือนเคยก่อนจะเอ่ยทำลากับร่างในชุดสีดำ

"แล้วเจอกัน"

..................

..........

....

..

เวลาโพล้เพล้ใกล้จะพบค่ำเต็มที ร่างของชิซึโอะเดินบนตามถนนเพียงตามลำพัง พลันสายตาเหลือบไปเห็น เจ้าของผมสีรัตติกาลที่ยืนอยู่บนลานจอดรถ ริมฝีปากนั่นค่อยๆ ยิ้มแสยะออกมาอย่างรู้สึกได้..

"อิซายะ...อย่างงี้เองเหรอ..ไอ้เรื่องบรรลัยพวกนั้นน่ะ..มันเพราะแกสินะ.."

..เพราะนาย เพราะนายชั้นถึงเป็นอย่างนี้..

รถบรรทุกข์คันโตวิ่งผ่านทำให้นัยน์ตาสีน้ำตาลคลาดสายตาจากคนในห้องคำนึงไป..ร่างเมื่อครู่หายไปแล้ว..?

เดี๋ยวก่อนสิ!! เดี๋ยวก่อน ชั้นยังมีเรื่องที่จะต้องบอก!

ร่างสูงรีบวิ่งไปยังสถานที่ที่ร่างเล็กเคยอยู่...

ไม่มี..ไม่มี...ช้าเกินไป..

อยากจะบอกว่า..บางที..ชั้นอาจจะ...

"โธ่โว้ย~!!!"ร่างสูงทุบมือกับเหล็กที่กั้นระเบียง ก่อนตะโกนก้องสุดเสียง

"อิซาย๊า~!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

ร่างสูงหายใจหอบถี่..

ชั้น..ยังไม่ได้บอกเลยนะ...

"ตะโกนอะไรโวยวายหนวกหูจังนะ...ชิสึจัง" เสียงเคล้าหวานดังขึ้นจากด้านหลัง ร่างสูงหันขวับไปพบกัน ร่างเล็กในชุดเสื้อโค๊ดสีเหมือนเคยกำลังใช้นิ้วแคะรูหูตัวเองราวกับกำลังแก้อาการหูอื้อจากเสียงดังแหกปากของใครบางคนเมื่อครู่ ก่อนเหยียดยิ้มกวนๆ ออกมาอีกครั้ง

"อิซายะ!"นัยน์ตาสีนิลมองคนเรียกพลางยิ้มกระหยิ่ม..แถวนี้สิ่งที่จะมีให้โยนหรือเขวี้ยง มีแค่รถ หรือไม่ก็เลาะราวเหล็กออกมาเท่านั้น..ชิซึโอะไม่เหลียวทั้งราวเหล็กและรถยนต์เดินพุ่งตรงมาหาร่างเล็กที่อยู่ตรงข้าม..

..ชิงก่อนดีกว่า..

ร่างเล็กขยับขาเพรียวเตรียมชิง ทุกครั้งแน่นอนว่าทัน..แต่ครั้งนี้..

กึก!

โดนคว้าแขนไว้..

ซวย!!!

ร่างเล็กพยายามดิ้น ขณะที่มีดพกคู่ใจกำลังถูกชักออกมา..

สวบ!!

ร่างเล็กๆ โดนกอดไว้ในอ้อมแขนจนแน่น..

"ชั้นรักนาย.."

-END-

จริงอ่ะ..

ไม่จริงๆ ..

หนูล้อเล่น...//โดนตบ

"เห..."เสียงเคล้าหวานครางสื่อความรู้สึกสงสัย มีดที่กำลังจะควักออกมาก็ยังคงคาอยู่ในกระเป๋า...ร่างสูงค่อยๆ คลายแรงที่กอดลง ร่างของอิซายะจึงดิ้นหลุดออกมาจากอ้อมแขนจนได้ นัยน์ตาสีนิลมองไปที่นัยน์ตาสีน้ำตาลของคนที่บอกรักตนอยู่เมื่อครู่...

ก่อนจะ...หลุดขำออกมา..

"ฮาๆๆ"เสียงหัวเราะหวานดังลั่น ร่างเล็กๆ ขำจนน้ำตาแทบเล็ด...

"ชั้นรอคำๆ นี้จากนายมา 7 ปี ในที่สุดนายก็พูดออกมาจนได้"ร่างบางขำต่อ..

7 ปี..หมายความว่า...รู้มาตลอด งั้นเหรอ..

แค่คิดได้อย่างนั้นใบหน้าก็ขึ้นสีแดงก่ำยิ่งคราวนี้มีเพียงแสงไฟส่องถนน ยิ่งทำให้เห็นชัด ร่างเล็กกลั้นขำไว้ก่อนจะกลับมายืนตรงๆ ตามเดิม

"แต่ก็นะ.."

ร่างของอิซายะค่อยๆ ก้าวประชิด ร่างสูง แล้วใช้มือแตะที่ริมฝีปากของชิสึโอะเบาๆ...

"ก็นายน่ะ...มัน ซึนเดเระ ขนาดนี้นี่นา.."ใบหน้าของร่างสูงขึ้นสีแดงก่ำกว่าเก่า..

..

..

..

"อิซาย๊า~~!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

และการวิ่งไล่จับของคู่รัก(?)คู่นี้ก็ยังเกิดขึ้นต่อไป..

-END..[จริงๆจ้ะ=w=]-