[Reborn]Songfic: เก็บไว้ในหัวใจ [6918]

เนื้อเรื่อง

Title:Songfic: เก็บไว้ในหัวใจ [6918]
Song: เก็บไว้ในหัวใจ (เพลงประกอบละครอยากหยุดตะวันไว้ที่ปลายฟ้า)
Artist : แกรนด์ THE STAR 5
Author:Rinrin
Pairing:6918[Rokudo Mukuro x Hibari kyoya]
Warning: PG-15



ดวงตะวันที่เคยได้ส่องแสงสวยงามก็ยังมีเวลาต้องหายลับไปจากขอบฟ้า


นัยน์ตาสองสีไม่เข้าคู่กันมองไปที่ดวงตะวันสีทองที่กำลังจะตกลงลับขอบฟ้า นัยน์ตาสีไพลินและทับทิม ฉายแววว่างเปล่าอย่างน่าประหลาดนัก แสงสีของดวงตะวันช่างงดงาม แสงที่เปล่งประกายออกมาราวกับอัญมณีเล่อค่าประมาณมิได้...เจิดจรัสบนท้องฟ้าเพียงลำพัง... คนที่มองดวงตะวันจะตามืดบอด..เพราะรักหรือเปล่า...เพราะหลงใหลในความงามนั่นหรือเปล่า


...เมฆาอย่างคุณจะเหมือนดวงอาทิตย์หรือเปล่าครับ..ฮิบาริ เคียวยะ...



มันก็คงเหมือน รักของเรา ที่มีวันเวลาที่แสนดีแต่อีกไม่นาน ก็ต้องหมดลงเหมือนกัน



“ทำบ้าอะไรอยู่ เจ้าพืชไร่..”เสียงหวานตวัดห้วนร้องเรียกคนที่กำลังเหม่อมองอาทิตย์ยามใกล้จะลับขอบฟ้า รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาที่มีนัยน์ตาสองสี


“ตะวันกำลังจะลับขอบฟ้า...คุณจะไม่มาโบกมือลาซะหน่อยเหรอครับ”คำพูดยียวนชวนขยี้คนพูดทิ้ง น้ำเสียงเสแสร้งสุภาพก็ยังคงดูเจ้าเล่ห์เหมือนเคย คิ้วสีนิลขมวดน้อยๆ ก่อนขาเรียวยาวจะเดินเข้าไปใกล้จุดที่ร่างสูงนั่งอยู่


“พระอาทิตย์ก็ต้องลับฟ้าทุกวันนั่นล่ะ แกจะมาโบกมือลามันทุกวันหรือไง”พูดจบร่างเล็กก็นั่งบนลงขอบหน้าต่างที่ร่างสูงยืนพิงอยู่ มุคุโร่ได้ฟังความตอบเช่นนั้นก็หัวเราะในลำคอเบาๆ


“ก็คงอย่างงั้นล่ะครับ...”


ดวงตะวันใกล้จะลับขอบฟ้า...ดวงตะวัน...กำลังจะจากไป...เช่นกับเขา


...เคียวยะ...ผม...ไม่อยากจะจากคุณไป...





มีสิ่งเดียวที่ใจฉันกลัว คือพรุ่งนี้ไม่เจอหน้าเธอเหมือนเก่าหากไม่มีเธอ แล้วชีวิตฉันมีเพื่ออะไร



ผมคิดเสมอ...ถ้าเกิดวันนี้..คุณไม่มาที่โกคุโยแลนด์นี่...ผมจะทำยังไง...


เคียวยะ...ผม...

วันนี้...เจ้าของดวงตาสองสีดูแปลกไป...ไม่พูดจากวนประสาทเหมือนเคย... นัยน์ตาสีนิลมองกลับไป ร่างสูงนั้นก็ยังคงเหม่อมองร่างบางตรงหน้า ทำเอาอดรู้สึกเป็นห่วงเล็กๆ ไม่ได้


“เป็นอะไรไปเจ้าพืชไร่ วันนี้คนสวนลืมให้ปุ๋ยรึไงห๊ะ...”คำพูดที่ฟังดูเหมือนติติงแต่ก็ยังแฝงความเป็นห่วงไว้ มีค่ายิ่งกว่าคำพูดหวานเลี่ยนใดๆ ที่เคยได้ยิน...


ผม..อยากได้ยินคุณพูด อยากฟังเสียงของคุณ...ให้มากกว่านี้...


“ไม่มีอะไรหรอกครับ...”มุคุโร่ว่าพลางยิ้มสุภาพเหมือนเคย ร่างเล็กเอียงคอน้อยๆ ราวกับสงสัย


จะมีบ้างไหม...วันที่ผมจะได้อยู่กับคุณ..ตลอดไป...

ผมไม่อยากจะอยู่...บนโลกที่ปราศจากซึ่งคุณ...


อยากจะหยุดเวลาให้นาน ให้ความรักของเรามั่นคงเรื่อยไปเวลาที่มี จะเอ่ยคำนี้ให้หมดทั้งใจ



ร่างสูงเดินเข้าใกล้ร่างบางที่นั่งอยู่ที่ขอบหน้าต่าง พระอาทิตย์ที่ขอบฟ้าใกล้จะมืดดับเต็มที...


แสงตะวัน...ได้โปรดอย่าเพิ่งมอดดับไป...


ร่างสูงโผกอดร่างเล็กที่ไม่ทันตั้งตัว...


“อ๊ะ! ทำบ้าอะไรน่ะ!”ร่างเล็กที่ถูกกอดร้องโวยวาย ร่างสูงยังคงกอดแน่นไม่พูดอะไร..


“เคียวยะ...”


เพียงไม่กี่คำ..ที่ผมอยากจะเอ่ยกับคุณ...


“ผมรักคุณ...”



อยากบอกว่ารักเธอ ว่ารักเธอ ให้มากที่สุดตอนนี้อยากใช้ทุกเวลา ทุกวินาที อยู่ข้างเธอให้นาน



“รักคุณ...ผมรักคุณ...”ราวกับพร่ำเพ้อ...หากแม้ กี่หมื่น กี่พันครั้ง ก็มิอาจพอ...ไม่รู้ต้องใช้เวลาแค่ไหน เพียงเพื่อจะความรู้สึกทั้งหมดที่มี... อยากบอกคุณ...ว่ารัก...ไม่รู้ว่าผมจะต้องพูดอีกกี่ครั้ง...อยากมีเวลามากกว่านี้...ไม่ว่า...ทางคำพูด..หรือทางกาย...


ต้องใช้เวลาเนิ่นนานแค่ไหน.. ถึงจะพูดได้ทั้งหมด..


ริมฝีปากของมุคุโร่กดลงบนเรือนกายบางสีขาว ร่องรอยสีกุหลาบแทนคำบอกรักนับร้อยพัน ดวงจันทราปรากฏบนนภาที่ไร้ซึ่งแสงตะวัน


แม้สวยงามเพียงไหน...มิอาจทดแทนได้...

เฉกเช่นจันทรา...ที่มิอาจจะแทนที่ดวงตะวัน...




ร่างทั้งสองร่างแนบชิดบนอาคารหลังเก่า ราวกับกำลังดูดกลืนซึ่งกันและกัน อยากให้อีกฝ่ายได้รับรู้ถึงความรู้สึก...ให้มากที่สุด...





ไม่อยากแยกจาก...อยากอยู่กับคุณ...เพราะว่า...รัก...รักคุณ...รักมาก...รักเกินกว่าจะสามารถพูดได้หมด..


“..อือ..มุ..คุโร่ อือ..”เสียงหวานครางเครือแหบพร่าชวนลุ่มหลง ร่างสูงขยับเร็วขึ้นอีกจนถึงจุดหมายไปพร้อมกัน ร่างสูงถอดกายออกก่อนประคองร่างเล็กขึ้นมากอดแนบกายของตัวเองไว้


“ผมรักคุณ...รักคุณ เคียวยะ..”


“อือ...”เสียงครางในลำคอตอบรับก่อนร่างเล็กจะหลับไปอย่างเหนื่อยอ่อน...


...ผมไม่อยากจากคุณไป..ผมอยากอยู่กับคุณ...ได้ไหม...

...อยากจะรัก...รักคุณมากกว่านี้...

...รัก..และรักตลอดไป...





เพื่อบอกว่ารักเธอ ว่ารักเธอ จนถึงวันต้องจากกันฉันจะจำภาพเธออยู่ ฝังในใจเก็บไว้ไม่เคยจะลืม



“กี่โมงแล้ว..”ร่างเล็กที่เพิ่งตื่นค่อยๆ ลุกขึ้นมาจากโซฟาตัวเก่าที่ตนถูกอุ้มมาวางไว้ พลางขยี้ตาเหมือนเด็กเพิ่งตื่นนอน


“ตอนนี้.. 5 ทุ่มกว่าแล้วครับ..”เสียงมุคุโร่ที่นั่งอยู่ข้างกายกล่าวพลางมองร่างเล็กอย่างเอ็นดู


“เหรอ...”ฮิบาริฟังคำตอบแล้วหาวอีกรอบด้วยความง่วง ร่างเล็กพิงศีรษะบนไหล่ของคนตัวสูงกว่า


“อ้าว...เดี๋ยวก็หลับอีกรอบหรอกครับ”มุคุโร่ว่าพลางหัวเราะในลำคอน้อยๆ


“ถ้าชั้นหลับแกก็ไปส่งสิ”เสียงหวานออกคำสั่งตวัดห้วนอย่างเอาแต่ใจเหมือนเคย...มุคุโร่ระบายยิ้มอ่อนใจบนใบหน้าก่อนตอบปฏิเสธไป


“ไม่ได้หรอกครับ..”ร่างเล็กขมวดคิ้วน้อยๆ พลางยกหัวของตัวเองขึ้นจากไหล่ของอีกฝ่าย แล้วจ้องหน้าของมุคุโร่...



“เคียวยะ...ผม...ต้องกลับไปที่วินดิเช่.. ตอนเที่ยงคืน...”



เธอคนเดียวที่เดินเข้ามาเห็นหัวใจเป็นตะวันที่ส่องนำแสงเข้ามาที่ใจฉัน


“ทำไม!” ร่างเล็กร้องตะคอกถามออกมา มือเล็กๆ กำแน่น...หยาดน้ำสีใสไหลออกมาคลอดวงตาสีนิล


“ไหนแกบอกว่ารักชั้น แกคิดจะทิ้งชั้นไปงั้นเหรอ!”หยาดพิรุณจากเมฆาร่วงหล่นผ่านอากาศ ตกลงบนพื้นของอาคารหลังเก่า


“ไม่ครับ...ผมไม่เคยคิดจะไปจากคุณ..”


“แล้วทำไ...” ร่างสูงพุ่งเข้ามาประกบริมฝีปากของร่างเล็ก..รสจูบหนักหน่วง..สั่นเครือ...ราวกับเจ็บปวด...มากมาย...มิอาจอธิบายออกมาเป็นคำพูด...

“คุณคือทุกสิ่งทุกอย่างของผมนะ...เคียวยะ”นัยน์ตาสองสีที่คอยเอาแต่ทำเสแสร้ง ฉายแววเจ็บปวดอย่างไม่เคยเป็น... มือแกร่งที่จับไหล่บางทั้งสองข้างบีบแน่น..


“ผมไม่อยากจากคุณไป...”น้ำเสียงสั่นเครือราวกับตอกย้ำ...ว่าสิ่งที่พูดนั้นเป็นความจริง...

ตลอดไป...ผมอยากอยู่กับคุณตลอดไป...



ความทรงจำที่ดีที่สุด อยากจะมีมันไปอีกแสนนานคือตอนที่ฉันได้เดินอยู่เคียงข้างเธอ



“แล้วทำไม...ทำไมล่ะ..”ร่างเล็กถามเสียงอ่อนลง น้ำตายิ่งพาลไหลออกมามากกว่าเก่า...


“เขาจะปล่อยตัวภายใน 20 ปี...ถ้าหากผมโดนจับได้ทั้งที่เป็นแบบนี้..ผมจะไม่ได้ออกมาอีก..ได้โปรด..เคียวยะ...ผมไม่รู้จะหลบอยู่อย่างนี้ ได้อีกนานแค่ไหน 20 ปี..คุณจะรอผมได้หรือเปล่า..”


...มันเป็นทางออกเดียว...เคียวยะได้โปรดเข้าใจผม...ผมไม่อยากให้คุณต้องมาหาผมในที่แบบนี้อีก...ผมอยากจะเจอคุณทุกเวลา...ไม่ใช่หลบๆ ซ่อนๆ ...และถ้าผมโดนจับได้...ผมทนไม่ได้ที่จะไม่ได้เจอคุณอีก...


...อยากอยู่ด้วยตลอดไป...แต่ก็มิอาจเป็นไปได้...


ครืด...


ประตูบานเก่าถูกเปิดออก ปรากฏร่างของผู้คุมแห่งวินดิเช่...


“นักโทษโรคุโด มุคุโร่...เรามารับตัวแล้ว”


...ไม่อยากจากไป...อยากเอ่ยกับคุณอีก..คำว่า “รัก” กับคุณ...





ความรักของเรานั้นยังอยู่ ฉันจะเก็บเธอไว้ ในใจอย่างนี้..



ผู้คุมพาร่างสูงออกไป..ร่างเล็กทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง..




“ได้โปรด..อย่าเอาเขาไป...”





......End.......



ว่าด้วยฟิคนี้เกิดจากอาการเพ้อส่วนบุคคลเจ้าค่ะ=_=..

จึงขอวิ่งหลบทรีนแม่ยกด้วยประการละชะนี้แล...

ฟิ้ว~!!!!!!!!!!