[Reborn S.f.]Song:ความลับ[8018]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ฟิคเรื่องนี้มีเนื้อหา

Y
รับไม่ได้กรุณาปิดด่วน!!

อ่านไปก็ฟังไปด้วยนะค๊า~~[หากถามว่าทำไมไม่แปะโค๊ดก็จะบอกว่าขี้เกียดหาน่ะสิ กร๊ากกกกกก]

http://www.4shared.com/file/53132658/7926f7b7/_-____Be_My_Guest.html?s=1

เนื้อเรื่อง

Song:ความลับ

Artist:มัม ลาโคนิค

 

Rate: Nc-18

Pairing:8018,D18

 

 

      ผมไม่รู้ว่านานแค่ไหน...ที่ผมแอบเฝ้ามองคนๆ หนึ่ง คนที่ผมเพิ่งรู้...ว่า ผมรักเขาหมดใจ.. แต่พอรู้ตัวอีกที...กลับพบว่าความรักของผม...มันเป็นไปไม่ได้

 

ก็รู้เป็นไปไม่ได้ มันฝืนในความรู้สึก...

 

      วันนั้นแล้วแท้ๆ..หลังจากศึกชิงแหวน..ผมก็ตั้งใจจะบอกเรื่องนี้แก่เขา...ก็รู้ทันทีว่า..มันช้าเกินไป..วันนั้นผมตั้งใจจะบอก...ทั้งที่เป็นอย่างนั้นแล้วแท้ๆ ผมเดินไปหาเขาในช่วงเวลาเรียน แน่นอนผมตั้งใจโดดเรียนมาเพื่อช่วงเวลานี้...แต่..พอผมจะไปถึง..ตอนที่ผมเปิดประตู...ตอนที่ผมกำลังจะส่งเสียงทักทาย..ผมก็พบว่า..มันสายไปซะแล้ว..คนที่ผมรัก “ฮิบาริ” กับคนที่เป็นรุ่นพี่ของเพื่อนผม “ดีโน่” กำลังจูบกันในห้องรับแขก ผมรู้ก็จริงว่าคุณดีโน่เป็นครูสอนพิเศษให้ฮิบาริ แต่กว่าผมจะรู้ตัว..มันสายเกินไป..

 

      ผมค่อยๆ ปิดประตูห้องรับแขกเบาๆ เพื่อไม่ให้สองคนที่อยู่ในห้องได้ยิน...แล้วผมทรุดตัวลงกับพื้น...และผม...ก็หัวเราะออกมา..พร้อมๆ กับน้ำตาที่ไหลรินอาบใบหน้า...

ทำไม..สิ่งที่เราจะคว้า...มันถึงได้จากเราไปเร็วนัก...ทำไมสิ่งที่ผมหวังจะได้..ถึงได้หลุดมือผมไป..

หลังจากนั้น...ผมก็ได้แต่แอบดูพวกเขามาตลอด ภาพที่พวกเขาจูบกัน...มันยังติดต่อผมอยู่ ไม่ว่าอยู่ที่ไหน...

 

      “ยามาโมโตะเป็นอะไรน่ะ”สึนะร้องออกมา ขณะที่พวกเขากำลังทานข้าว โกคุเทระจึงหันมามอง นัยน์ตาสีน้ำตาลของยามาโมโตะดูขุ่นไป ไร้ประกายอย่างที่เคย และ..พูดน้อยลง ทั้งๆ ที่เป็นอย่างนั้น ยามาโมโตะไม่เคยเล่าอะไรให้พวกเขาฟังเลย

 

      “ยามาโมโตะ...”เจ้าของชื่อสะดุ้งก่อนหันมามองเพื่อนตัวเล็ก แล้วยิ้มออกมา

 

      “มีอะไรเหรอ สึนะ”

 

      “นาย...ไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า...ยามาโมโตะ..”สึนะถามด้วยความเป็นห่วง เพื่อนที่แสนร่าเริงของเขาช่วงหลัง แทบจะไม่มีใครเห็นยามาโมโตะยิ้มเลย บางครั้งก็เหม่ออยู่คนเดียว..แม้แต่ในเวลาเรียนที่หลับประจำ...ยามาโมโตะก็ยังเอาแต่เหม่อ....เพื่อนของเขาเป็นอะไรไป..แล้วที่ยามาโมโตะยิ้ม มันไม่ใช่จากใจจริง เขารู้ดี...

 

      “อะ...อ๋อ~ เปล่านี่...”ยามาโมโตะตอบเสียงระรื่น สึนะยิ้มจืดๆ ก่อนพูดว่า

 

      “ก็ดีแล้วล่ะ..กินข้าวกันต่อเถอะ..”

 

      “นั่นสินะ!”ยามาโมโตะคีบซูชิในกล่องข้าวของตัวเองเข้าปาก สึนะจึงก้มหน้ากินต่อ

 

      “อ๋อ..ใช่ นี่ คุณดีโน่จะกลับอิตาลีแล้วนะ..”สึนะพูดก่อนเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนๆ

 

      แกร็ก...

 

      ตะเกียบในมือยามาโมโตะร่วงลงไปที่พื้นทันที... คุณดีโน่..จะกลับอิตาลี..

 

ในส่วนลึกฉันรู้เธอมีเขาอยู่....

 

      “ฮิบาริ!! นายคบกับชั้นนะ!!!”ยามาโมโตะร้องออกมา ร่างบางของฮิบาริชะงักกึก..ดวงเนตรสีนิลเปรยขึ้นมามองหน้าผมเหมือนกับสงสัย

 

      “นายก็รู้ว่าชั้นคบอยู่กับเจ้าม้าพยศ...”

 

      “ไม่เป็นไร...ให้ชั้นเป็นแค่ตัวสำรองก็ได้...ขอแค่ได้อยู่ข้างๆ นายตอนที่คุณดีโน่ไม่อยู่ก็ได้..เพราะอย่างงั้น คบกับชั้นเถอะนะ!”

ก็รู้ในความเป็นจริง แต่ก็ยังจะแอบเฝ้าดู...

 

      ฤดูหนาวย่างกรายเข้ามา ฮิบาริมองเกล็ดน้ำแข็งที่ร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้าเงียบๆ ...ม้าพยศ...เมื่อไหร่นายจะกลับมา...นายจะให้ชั้นรอไปถึงเมื่อไหร่.. ใบหน้าหวานเศร้าลง ใบหน้าหวานเลื่อนเข้าไปใกล้กระจก จนเกิดไอน้ำขึ้นที่กระจกนิ้วเรียวตวัดเขียนตัวหนังสือภาษาอังกฤษที่อ่านได้ว่า “DINO” ยามาโมโตะแอบดูอยู่ด้านนอกห้องรับแขกอย่างเงียบๆ ด้วยความรู้สึกที่เจ็บลึกอยู่ภายใน ถึงแม้ฮิบาริจะยอมคบกับเขา...แต่...ก็ยังรู้สึกเหมือนได้แค่แอบมองอยู่ดี...ชั้นจะสามารถแบ่งปันความรู้สึกของนายได้ไหมฮิบาริ...

 

      “อยู่อย่างนี้...ทำไมไม่ใส่กักคุรัน...เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก..”ยามาโมโตะกอดร่างเล็กจากด้านหลัง ร่างเล็กนิ่งเงียบไป...ก่อนจับที่แขนเขาอย่างหลวมๆ แล้วส่งเสียงครางตอบรับอย่างแผ่วเบา..

 

      “อืม...”  

 

ทั้งๆ ที่รู้เป็นได้แค่เพียงเท่านั้น...

 

      ได้อยู่ใกล้...ได้ใกล้ชิด...ทำไม...ยังรู้สึกว่ามันไกลนัก.. อาจเป็นเพราะ..เขา..มาสามารถ..แทนที่คุณดีโน่ได้.. ดวงดารา ท้องฟ้าของรัตติกาลใดๆ ทำไม...ถึงได้เศร้านัก... ยามาโมโตะ มองท้องฟ้ายามราตรี แล้วถอนหายใจ...สึโยชิ ผู้เป็นพ่อแอบมองอยู่เงียบๆ

 

      “เจ้าลูกคนนี้...มันไปหลงรักสาวที่ไหนเนี่ย...”

แค่ชู้ทางใจที่ทำได้ เมื่อหัวใจเธอไม่ให้ จะเก็บไว้ให้คนที่เธอรักกันมานาน...

 

      “ฮิบาริ...ชั้นรักนายนะ..”ยามาโมโตะพูดขณะกอดฮิบาริไว้..สันจมูกคมไล่ไปตามแก้มเนียนจนไปถึงลำคอขาว

 

      “รัก...รักมาก...ชั้นรักนายจริงๆ นะ”ฮิบาริไม่พูดอะไรเพียงแต่ส่งเสียงตอบรับเบาๆ

 

      “อือ..”

 

      “แล้ว...นายรักชั้นบ้างหรือเปล่า..”ยามาโมโตะถามพลางเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าหวานของร่างเล็ก.. ฮิบารินิ่งเงียบไป...แล้วหลบตา เจ็บ...เจ็บในคำตอบที่ได้รับ...ไม่ว่ายังไง..ในใจของฮิบาริ...ก็ไม่มีเขา...

ก็รู้เป็นเพียงแค่ทางผ่าน ไม่มีวันจะเดินร่วมทาง...

 

      “ฮิบาริ วันนี้...กลับบ้านด้วยกันนะ..”

 

      “เอาสิ..”ร่างเล็กตอบรับ ก่อนยามาโมโตะจะคว้ามือบางมาจับแล้วพาเดินออกไป

แม้จะอยู่ใกล้กันเพียงแค่นี้...แต่ก็ไม่อาจอยู่ด้วยกัน ความรักช่างโหดร้ายทำไมฮิบาริ ถึงได้ให้โอกาสเขา แต่ก็ไม่เคยเปิดใจให้เขาเลยแม้แต่น้อย...

 

เพราะเธอกันฉันเป็นเหมือนดังเส้นขนาน....

 

      ยามาโมโตะมองฮิบาริจากสนามเบสบอล นัยน์ตาสีนิลของร่างบางที่อยู่บนแท็งก์น้ำของดาดฟ้าเหม่อมองไปไกล เหม่อมองนภา...เมฆาก็ต้องอยู่กับนภา..พิรุณที่ต่ำต้อยก็คงมิอาจเอื้อมได้แต่มองเมฆา พัดผ่านไป...

แอบฝันเล็กๆในใจ ไม่ได้มีความหมาย... 

(หมายเหตุ*เนื่องจากถูกแบนฉากNCจึงถูกตัดออกไป
ขออภัยที่เนื่อหาไม่สมบูรณ์ค่ะ)

 

เป็นแค่ความลับที่ฉันและเธอซ่อนไว้ในใจ...

     

      “เมื่อกี้...ขอโทษนะ”ฮิบาริพูดพลางหลบตายามาโมโตะ

 

      “ไม่เป็นไรหรอก...”ร่างโปร่งพูดพลางยิ้มออกมาเหมือนกับว่าไม่ต้องคิดมาก ทั้งที่ในใจชุ่มโชกไปด้วยน้ำตา...ที่ไหลออกมาจากหัวใจ...

ไม่มีใครจะรู้ ได้แต่เก็บเอาไว้ในหัวใจ....

 

      み~どり~~~~波森~~~~~

      เสียงมือถือที่คุ้นเคยดังขึ้นฮิบาริกดรับตามปกติ..

     

      “ใคร...ดีโน่เหรอ..”นัยน์ตาดำเบิ่งกว้างขึ้น รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้า...รอยยิ้ม ที่เขาไม่เคยได้..

 

      “จริงเหรอ!”ฮิบาริร้องออกมาก่อนหน้าจะเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วตามด้วยผิวที่ขึ้นสีเรื่อ..

 

      “บ้า! ใครคิดถึงนาย คิดไปเองน่ะสิ..”ทำไม..ทั้งๆ ที่เขารู้อยู่แก่ใจ..กลับทำใจไม่ได้...

 

      สนามบิน...

 

      “เคียวยะ~~~~”ดีโน่พุ่งเข้ามากอดร่างเล็กไว้แน่น...เจ็บ...ไม่สิเขาควรจะมีความสุข...ฮิบาริ...เมื่อมีคุณดีโน่อยู่ข้างๆ ก็คงจะไม่เศร้าแล้วสินะ...แต่ทำไม..ชั้นถึงได้....น้ำตาอุ่นไหลรินออกมาจากดวงตาสีน้ำตาล

 

เมื่อผลสุดท้ายคนที่ต้องเจ็บคือฉันคนเดียว...

 

      End

 

          แถม~

          ฮิบาริเดินเข้ามาในห้องรับแขก ตามด้วยดีโน่ ฮิเบิร์ดที่นอนอยู่ในตะกร้าลืมตาขึ้นมาก่อนบินวนไปรอบๆ

      “ฮิบาริๆ มีกิ๊กๆ~”

 

      จบ!!!!

 

      ......

SongFicเรื่องแรกของข้าพเจ้าจบไปแล้ว..

กรี๊ดดด~~~~!!! แม่ยก 8018 อย่าเพิ่งปารองเท้าใส่หัวหนู!!

ความจริงแรงบันดาลใจมาจากคอมเม้นจาก
เรื่อง[FIC.KHR] Cross Heart - 8018
ของคุณ Cross Heart

ซึ่งมีแม่ยก8018หลายคนบอกว่าคู่ 8018
เหมือนคู่ "ลูกเมียน้อย"เมื่อมาเทียบกับD18 
เลยแต่งมันซะเลย..
เหอๆ...

อย่าเคืองหนูนะ...= =
ไปล่ะค่ะ! ฟิ้ว!!!!!

(สามารถอ่านฉากNCในเวอร์ชั่นเต็มได้ที่
http://rinrin-crazy.exteen.com/20091218/sf-song-8018  ขออภัยในความไม่สะดวกเจ้าค่ะ..-w-)