ขอบคุณโชคชะตาที่ทำให้เราได้พบกัน

“นี่ราตรี...ตื่นได้แล้วนะ”

เสียงอันนุ่มนวลชวนฝันของเด็กนุ่มคนหนึ่งเอ่ยชื่อของเด็กสาวร่างบาง ดูเหมือนว่าจะเกิดเหตุการณ์บางอย่างกับเด็กสาวนามว่า ‘ราตรี’

“อ่า...นายรู้ชื่อฉันด้วยเหรอ?”

เด็กสาวเอ่ยปากถามอีกฝ่ายด้วยความึนงง

“รู้จักสิ...รู้จักมากๆด้วย”

เด็กหนุ่มเรือนผมยาวสีแดงได้เอ่ยบอกกับราตรีด้วยน้ำเสียงผิดหวังปนเศร้า(?)

“แล้ว...นายเป็นใครงั้นเหรอ?”

ราตรีพยายามที่จะถามซักไซ้อีกฝ่าย แน่ล่ะ วัยนี้ก็เป็นวัยกำลังอยากรู้อยากเห็นด้วยสิ

“ฉัน..เชียรไง...”

เขาพูดพลางมองหน้าราตรีด้วยสายตาขุ่นเคืองใจนิดๆ ว่าทำไมถึงจำคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของตนเองไม่ได้

“เชียรงั้นเหรอ...อืม ฉันคิดว่า ฉันไม่เคยรู้จักคนชื่อเชียรมาก่อนนะ”

“...............”

เชียรเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะกุุมมือของราตรีไว้แน่น

“เธอจำฉันไม่ได้ไม่เป็นไรนะ...ยังไง ฉันก็ยังรักเธอเหมือนเดิม”

ราตรีพยายามที่จะนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า แต่ทำไมกันนะ ความทรงจำของเธอทั้งหมด มันว่างเปล่า...

“...ขอโทษด้วยนะ..นายคงจำคนผิด”

ราตรีรับสะบัดมือของอีกฝ่ายออกแล้วเดินลุกหนีมาให้ห่างจากตรงนั้นมากที่สุด

เธอทิ้งให้เด็กหนุ่มนั่งเหม่ออยู่ลำพัง.....

“บ้าที่สุด! เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับฉันกันแน่!?”

ไม่ว่าจะทำยังไง ตนก็คิดไม่ออกเสียที

“เธอมันน่าผิดหวังที่สุดเลยราตรี...”

เสียงเล็กแหลมอันคุ้นหูได้เอ่ยขึ้นจากด้านหลังของเด็กสาว เสียงนั้นพูดขึ้นชวนให้เคืองระอา

ควับ!

ราตรีรีบหันกลับไปมองเพื่อหาต้นตอของเสียงนั้น..

“อ...เอ๋!?”

แต่แล้วเธอก็ต้องตกใจกับภาพที่เธอเห็นตรงหน้า

  ศพมากมายตายเรียงรายเกลื่อนเต็มพื้น กลิ่นเลือดคาวคลุ้งแตะจมูกจนทำให้แทบอยากจะอาเจียนออกมา

“หึๆๆ~:)”

สิ่งที่ราตรีเห็นตรงหน้าคือ..ร่างของเธอเอง แต่มันดูต่างออกไป เหมือนมันเป็นอีกตัวตนนึงของเธอ

“...นั่นฉันนี่...”

สภาพตัวตนอีกตัวตนหนึ่งของราตรี ในตอนนี้เธอคนนั้นเหมือนไม่ใช่ราตรี แต่เป็น ‘ฆาตกรเลือดเย็น’ ต่างหากเล่า

“ใช่แล้ว~ ฉัน-คือ-เธอ:)”

“ม...ม....ไม่จริง!? ฉันไม่มีทางฆ่าคนได้หรอกนะ!!!!”

“แต่ว่านะ...เธอนั่นแหละ ฆาตกรตัวดีเลยหึๆ~”

เด็กสาวตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว..ปมในใจของเธอและแผลในใจพวกนั้น เธอกลับไม่ลืมมัน ทำไมกันนะ..ทั้งๆที่เรื่องที่เจ็บปวดรวดร้าวมากแค่ไหน แต่ในใจมันก็ยังไม่เคยลืมเลือน อดีตที่น่าเศร้าที่สุด...

“ฉัน...ไม่ได้ฆ่าใคร...”

“ยัยโง่! ตื่นจากฝันลมๆแล้งๆนี้ได้แล้ว!?”

“ฮึก...ฮือ...ฮึกๆ~! ”

เด็กสาวสะอื้นร่ำไห้ออกมาไม่หยุด ในใจของเธอรู้ดีว่าถึงแม้จะหลีกเลี่ยงคำกล่าวหาว่าเป็นฆาตกร ยังไงตนก็หนีไม่พ้น

“ฉ...ฉันไม่อยากได้อนาคตแบบนี้!?”

“งั้นก็จงเลือกเส้นทางของเธอซะสิ...”

ตัวตนของเธอพูดขึ้นด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แต่สายตาบ่งบอกถึงความกระหายเลือด

“ฉ..ฉันต้องทำไง..”

“ฉันรู้ ในใจเธอน่ะ..ยังไม่ลืมเขา และยังรักเขา ถึงแม้เธอจะความจำเสื่อมไปชั่วคราวก็เถอะ”

“...ใช่..ฉันรักเขาคนนั้น แต่ยังไงฉันก็ยังจำไม่ได้อยู่ดีว่าเขาเป็นใคร”

“งั้น..ถ้าอยากรู้คำตอบ ก็จงตามหาชายคนที่เป็นที่รักเสียเถิด และหยุดเขาซะก่อนที่อะไรๆมันจะสายเกินแก้ไข”

“แล้วฉันจะรู้ได้ไง ว่าเขาคนนั้นอยู่ไหน แล้วคือใคร”

“ง่ายๆเอง...”

“เขาก็อยู่กับเธอตลอดเวลานั่นแหละ...”

ก่อนที่จะสิ้นเสียงของอีกฝ่าย เธอได้พูดคำนึงออกมาเบาๆ แต่ประสงให้ราตรีได้ยิน

‘จงตามหา...ชายผู้มีเรือนผมสีแดงยาว..’

.

.

.

.

.

.

.

.

ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด!

เสียงปลุกของนาฬิกาดีงขึ้นในยามเช้าอรุณ

“ฝันแบบนี้อีกแล้ว..”

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อราตรี ฉันก็เป็นแค่เด็กสาวมัธยมปลายธรรมดาๆนี่แหละค่ะ แต่สิ่งที่ไม่ธรรมดาคือ....

‘ฉัน..สามารถมองเห็นและจับต้องวิญญาณได้’

แม่ฉันเคยบอกว่า..ตระกูลของเราเป็นตระกูลเชื้อสายที่สืบทอดกันมา ในอดีตตระกูลของฉันเป็นตระกูลที่มีอาถรรพ์ครอบครองไว้ และเป็นตระกูลที่เก่าแก่ที่สุด..

และใช่..ฉันคือทายาทสืบทอดเชื้อสายอาถรรพ์นั้นเอง

แต่ฉันไม่ได้ต้องการมันซักหน่อยนะ!?

ใครจะไปอยากได้มันล่ะ ความปรารถนาของฉันคือการได้ใช้ชีวิตแบบอิสระและเหมือนเด็กผู้หญิงทั่วๆไป

แต่ฉันก็ได้รับพลังนี้จนได้=^=)

พลังที่คนทั่วไปยากจะมี มันก็คือ ‘ญาณอาถรรพ์’ ยังไงล่ะ

“ราตรี ตื่นยังลูก”

“ตื่นแล้วค่ะแม่~”

“ไปอาบน้ำแต่งตัวเลยนะ แม่เตรียมอาหารเช้าไว้ให้แล้วล่ะจ้ะ”

“โอเคค่ะ!~”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

*หลังอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ*

“ค่อยๆกินนะลูก”

“ค่าาา~”

ฉันค่อยๆกินอาหารเช้าที่คุณแม่เตรียมไว้ให้ มันอร่อยมากๆเลยล่ะ..~

‘รายงานข่าวเช้าวันนี้นะครับ เหตุการณ์เมื่อวันที่ 15 มกราคม พ.ศ. ×××× นะครับ ที่โรงเรียนไอรินวิทยาในเวลา 20:39 น. ได้เกิดเหตุการณ์ไฟไหม้อย่างไร้สาเหตุ ทางเจ้าหน้าที่ทราบว่า นักเรียนที่ทำกิจกรรมที่นั่นได้เสียชีวิตทั้งหมด เหลือแค่นางสาวลัลทริมา วิกรานต์วรศิษย์ ที่เหลือรอดเพียงคนเดียว ทางตำรวจยังชี้แจงไม่ได้ว่ามันเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นได้ไง..’

“อ่า...แม่คะ...หนูไปโรงเรียนก่อนนะคะ”

“อื้ม โชคดีนะลูก”

“ค่ะ..”

ฉันรีบเดินออกจากบ้านทันที....

ข่าวนั้นอีกแล้วเหรอ ฉัน...เฮ้อ~!

เอาเป็นว่า...ฉันไม่อยากรับรูู้เกี่ยวกับไอรินวิทยาอีกต่อไปแล้ว..