เวลาที่ห่างกัน(1827ลองแต่งดูก่อน)

เนื้อเรื่อง

                                                      เวลาที่ห่างกัน1827 (ลองแต่งดูก่อน)

ปีเอโดะที่4 ในป่าใกล้หมู่บ้านแห่งหนึ่งที่มีแต่หิมะขาวปกคุมไปทั่วพื้นดินมีโขดหิน ต้นไม้สีขาวลมพายุสีขาว
หนาวเย็นไร้สีสันสวยงามภายหน้ามีแต่ลมหมอก และหิมะที่ให้เห็นเป็นสีขาวสะอาดตาแต่กับมองดูแล้วรู้สึกหม่นหมองใจ
แม้จะมีเสียงลมพัดผ่ายแรงจนจะปิวแต่กับรู้สึกเงียบเหง้าเสียงลมที่พัดผ่านซอกหินฟังราวกับเสียงรำไห้สถานที่ที่กว้างใหญ่
ไร้ผู้คน ไร้บ้านเรือน ไร้สัตว์ป่า ไร้คนเคียงข้าง ไร้แรก ไร้กำลัง ไร้กำลังใจ ที่จะผ่านภาพตรงหน้าสีขาวของพายุหิมะแต่
ในสายตากับเห็นเป็นความมืดมิด ไม่มีสีขาวของหิมะ ไม่มีแสงสว่างอย่างปกติในเวลากลางวัน

“ ไม่เห็น ไม่เห็น ไม่เห็น ทำไมชีวิตฉันถึงต้องเป็นแบบนี้!! ” ภาพหิมะที่อยู่ตรงหน้าภาพสีขาวที่จริงๆแล้ว
นั้นมองเห็นอย่างชัดเจนแต่กับเพราะความรู้สึกมันทำให้ราวกับอยู่ในความมืดมิด
ผมชื่อ ซาวาดะ สึนะโยชิ ความจริงผมเกิดในหมู่บ้านข้างๆนี้แต่หลังจากที่ผมพัดหลงกับแม่ตอนอายุ5ขวบ
มีโจรป่าบุกเข้ามาในหมู่บ้านและจับตัวผมมาในภูเขา คนที่จับตัวผมมาเป็นหัวหน้าของกลุ่มโจรป่า
ชื่อ ฮิบาริ เคียวยะ เขาเป็นคนที่ดูแล้วน่ากล้วแต่กับเลี้ยงดูเอาใจใส่ผม แม้บางที่จะโกธร
จะใช้งานหนัก แล้วทำท่ารำคาญผมขนาดไหนเขาก็ไม่เคยปล่อยทิ้งผมไว้คนเดียวจนผมอายุได้12ปี
แล้วแต่เวลาผมฝันร้ายก็จะมาค่อยอยู่ข้างๆจนกว่าผมจะหลับอีกครั้ง แต่ตอนนี้ผมกับอยู่คนเดียวและที่เป็นแบบ
นี้ก็เพราะผมออกมาหาอาหารกับคุณฮิบาริแล้วเพราะหมอกลงจัดแถมยังมีพายุอีกผมกับคุณฮิบาริเลยคาดกัน
ตอนนี้ผมนั้งหลบพายุอยู่ที่ถ้ำมันมืดมากหน้ากล้วผมกล้วจังเลยคุณฮิบาริ

“ อย่าทิ้งผมไว้คนเดียว ”

“ เจ้าบ้าใครจะไปทิ้งนายฉันเอานายมาแล้วฉันก็ต้องดูแลนายสิ เจ้าสัตว์กินพืช ”

“ คุณฮิบาริทำไม ฮึก คุณฮิบาริ!! ” พอผมเง้นหน้าเพราะได้ยินเสียงของคนคุ้นเคยผมก็เข้ากอดคุณฮิบาริ
พร้อมสะอื้น แล้วปล่อยโฮที่แผ่นอกของคุณฮิบาริ

“ ผะ..ผม...ผมคิดว่าจะไม่ได้เจอคุณฮิบาริตลอดไปซะแล้ว ” ผมหลังจากพูดเสร็จก็ร้องไห้อย่างหนัก
อีกครั้งที่แผ่นอกของคุณฮิบาริโยที่คุณฮิบาริก็กอดผมไว้ด้วย

“ แล้วเจอรึยังล่ะ เจ้าสัตว์กินพืชของฉัน ”คุณฮิบาริพูดกับผมด้วยหน้าตาที่แลดูอบอุ่น

“ ครับ ” หลังจากนั้นพายุก็สงบลงผมกับคุณฮิบาริเดินกลับไปที่กระท้อมของพวกผมด้วยกัน
ตลอด7ปีแม้ผมจะไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่คุณฮิบาริจับผมมาเลี้ยง แต่ผมรู้ว่าเพราะอะไรผมถึงยัง
อยู่กับเขาไม่หนีไปจากเขาเหตุผลมีอยู่เพียงอย่างเดียวคือ ผมซาวาดะ สึนะโยชิ รักคุณครับ คุณฮิบาริ เคียวยะ

The end