Help [Fic : Eyesheild 21]

เนื้อเรื่อง

Fanfiction

Project : Eyesheild 21

Help

ชั้นกับแกต่างกันตรงไหน !!

คำพูดที่แสนเจ็บปวดของไลน์แบ็คเกอร์แห่งทีมคาเมเลออนยังคงดังก้องอยู่ในใจของเด็กหนุ่มร่างสูง  ถึงแม้ใบหน้าและนัยน์ตาสีเขียวที่มองเบื้องหน้าจะว่างเปล่าและนิ่งสนิทเหมือนกับไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับคนที่นั่งคุกเข่าอย่างสิ้นหวังอยู่ตรงหน้า  แต่ถ้ามีคนใส่ใจที่จะสังเกตดี ๆ แล้วล่ะก็  คงจะเห็นความเจ็บปวดที่เก็บซ่อนเอาไว้ในดวงตาคู่นั้นแน่ ๆ

“จะไปไหนน่ะฮิรุม่า ?”

เด็กหนุ่มร่างอ้วนท้วนเหมือนกับลูกบอลขนาดใหญ่ถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นเพื่อสนิทเอาแต่เดินเคี้ยวหมากฝรั่งอย่างเงียบ ๆ  แถมยังเดินแยกออกไปอีกทางหนึ่งอีกต่างหาก

“ฮิรุม่า  ต้องกลับทางนี้ไม่ใช่เหรอ ?”

เขาเรียกอีกครั้งเมื่ออีกฝ่ายไม่มีท่าทีที่จะหันหลังกลับและคิดจะวิ่งตามไป  แต่ฝ่ามือเรียวที่โบกเป็นเชิงบอกลาและบอกเป็นนัยๆ ว่าไม่มีอะไรนั่นก็ทำให้ก้าวขาไม่ออก 

 ‘ต้องมีอะไรแน่ ๆ แต่ดูเหมือนเขาอยากจะอยู่คนเดียวมากกว่า......’ คุริตะคิดอย่างเป็นห่วงอยู่ข้างในแต่ไม่คิดจะเข้าไปเซ้าซี้ถามเพราะรู้ดีว่ามันจะยิ่งทำให้เจ้าตัวยิ่งรู้สึกรำคาญมากขึ้น  เขาจึงเพียงแต่ตะโกนบอกลาเท่านั้น

“เจอกันพรุ่งนี้นะฮิรุม่า !!”

ใบหน้าคมยิ้มเป็นการขอบคุณ  ขาทั้งสองข้างค่อยๆ เดินไปตามทางเดินอย่างไม่รีบร้อนในขณะที่สายตามองตรงไปข้างหน้าด้วยสีหน้าไร้อารมณ์   แต่ในใจมันกลับกระสับกระส่ายและต้องการที่จะหาอะไรมาทำให้อารมณ์แย่ ๆ  ที่ยังอัดแน่นอยู่เต็มอกนั้นหายไป

ถ้าเพียงแต่เขาทำให้คำพูดประโยคนั้นหายไปจากความทรงจำได้ล่ะก็........  

 “อย่ามายัดเยียดให้ชั้นเหมือนแกสิเฟ้ย !!”  

เขากัดฟันกรอดกับความคิดที่เป็นไปไม่ได้   ถ้าตอนนั้นเขาไม่นึกเป็นห่วงแล้วเดินไปหาเจ้าของคำพูดหลังการแข่งแล้วล่ะก็  เขาอาจจะไม่ต้องมานั่งหงุดหงิดกับเรื่องไม่เป็นเรื่องที่เขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องเลยแม้แต่นิดเดียวก็ได้

แต่เหมือนพระเจ้ายังคงเป็นห่วงมนุษย์ชาวโลกตาดำ ๆ   และไม่อยากให้ตกเป็นเหยื่อความพิโรธของเดมอนแห่งเดวิลแบ๊ท  ท่านจึงดลบันดาลให้ชายหนุ่มผู้โชคร้ายคนหนึ่งมาเป็นเหยื่อสังเวยเพื่อสันติสุขของโลกแทน

ใบหน้าคมแสยะยิ้มกว้างทันทีที่เห็นคนคุ้นหน้าคุ้นตากันในสมุดเดธโน้ตสีดำเล่มเล็กกำลังจอดมอเตอร์ไซค์ข้างถนน  และกำลังจะเข้าไปซื้อของในคอนวิเนียน  ปีศาจแห่งเดมอนจึงไม่รอช้าที่จะเข้าประชิดตัวเป้าหมายทันที

“นึกว่าใครซะอีก  ที่แท้ก็คุณทาคาซากิ  ชิโร่นี่เอง  แหม~ บังเอิญจังเลยนะที่มาเจอกันแบบนี้” 

ถึงน้ำเสียงและท่าทางจะเป็นมิตร  แต่ใบหน้าโฉด   รอยแสยะยิ้ม  และออร่าสีดำทมึนกับค้างคาวตัวเล็ก ๆ  สีเดียวกันที่อยู่ข้างหลังกลับทำให้อีกฝ่ายปฏิเสธในใจทันทีว่า  มันบังเอิญอย่างจงใจขนาดนี้  ใครเชื่อก็โง่แล้วเฟ้ย !!  แล้วไอ้เด็กซ่าหัวตั้งนี่มันเป็นใครวะ ?

“กะ.....แกรู้ชื่อชั้นได้ยังไง !!?”

“อ้าว ?  ก็คนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล  แถวๆ นี้เองนี่นา  ก็ต้องรู้เป็นธรรมดาอยู่แล้ว  โดยเฉพาะเรื่องตอนอายุ 13  ที่......”

“หวา~ ยะ....หยุดนะ !!  อย่าพูดนะเฟ้ย !! จะให้ทำ ‘ไรก็รีบ ๆ บอกมา !!”  

ชายหนุ่มรู้ชะตากรรมของตัวเองทันทีโดยที่ไม่ต้องมานั่งพูดต่อความยาวสาวความยืด  เพราะกิตติศัพท์ของสมุดเดธโน้นนั่นมันแพร่สะพัดไปทั่วพร้อมกับความโฉดชั่วของเดมอนแห่งเดวิลแบ๊ท  และปืนกระบอกยาวที่ทำการปลดเซฟตี้ในฝ่ามือเรียวก็เป็นสิ่งโน้มน้าวใจให้ยินยอมทำตามคำสั่งอย่างไม่มีเงื่อนไข

“งั้นก็เป็นเบ๊พาชั้นไปส่งดิ๊”

ร่างสูงยิ้มร่าและหัวเราะเคี๊ยกๆ  ก่อนจะกระโดดขึ้นไปนั่งบนมอเตอร์ไซค์เสร็จสรรพ  ไม่เว้นช่องว่างให้เจ้าของได้ปฏิเสธ  และจำใจที่จะเข้ามานั่งบนที่นั่งคนขับเพื่อทำหน้าที่เป็นสารถีเฉพาะกิจให้

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

หนึ่งในสมาชิกของบ้านสีขาวเปิดประตูก้าวออกมาต้อนรับแขกผู้มาเยือนทันทีที่ได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์แล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน  คำทักทายของเจ้าของบ้านที่ดีก็คือ......

“ไปตกใครมาอีกละเนี่ย ?”  เด็กหนุ่มร่างสูงกำยำว่ากับคนซ้อนท้ายที่กระโดดลงจากรถ  แต่สายตาของเขากลับมองคนขับที่ไม่รู้จักอย่างงง  ๆ

“ก็แถวนี้แหละ  พอดีไอ้หัวโจกแก๊งซิ่งตูดหมึกนี่มันใจดีเลยช่วยขับมาส่งให้”  คำตอบมาพร้อมกับรอยแสยะยิ้มบนใบหน้าของเดมอน  ทั้งสองคนที่ได้ยินต่างเหงื่อตกและคิดเหมือนกันว่า  ‘มันจะเป็นไปได้ยังไงเล่า  ไอ้นี่มันก็แหลไปได้......’

“ขอบใจ  ไปได้แล้ว”

ฮิรุม่าหันไปบอกสารถีเฉพาะกิจก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านโดยไม่ขออนุญาตเจ้าของซักคำ  ทั้งสองคนได้แต่ยืนมองตามหลังเขาไปอย่างอึ้งๆ ก่อนจะมองหน้ากันเอง  และต่างถอนหายใจออกมาพร้อมๆ กัน

“ให้เดานะ  นายเองก็เป็นเหมือนกันใช่มะ ?” ทาคาซากิถาม

“ก็ประมาณนั้นล่ะมั้ง......” ฮาบาชิระตอบไม่เต็มเสียงพลางคิดอย่างอ่อนใจ ‘โดนจิกใช้ยังกะโทรสั่งพิซซ่าจนชักจะชินแล้วด้วย..........มั้ง.......?’

“ไปล่ะ......”

“เออ.....”

แล้วหัวโจกทีมนักเลงคนละรุ่นอายุทั้งสองก็กล่าวลาพร้อมรอยยิ้มเจื่อน ๆ  ในฐานะของผู้ที่ตกอยู่ในชะตากรรมของการเป็นทาสรับใช้ของปีศาจสุดโฉดแห่งเดมอน

“เฮ้อ~  คราวนี้เจ้านั่นมันมีอะไรอี---.......”  เขาหยุดก่อนจะพูดจบแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่พร้อมกับเกาหัวเมื่อนึกถึงอีกเรื่องขึ้นมาได้  “ถือโอกาสขอโทษเรื่องเมื่อตอนนั้นเลยดีมั้ยเนี่ย ?”  เขาถามตัวเองโดยที่ไม่มีความมั่นใจว่าเขาจะกล้าพูดเหมือนอย่างที่คิดหรือเปล่า

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เด็กหนุ่มหัวโจกแห่งโรงเรียนโซคุงาคุยืนนิ่งค้างอยู่กับที่หลังจากเปิดประตูห้องตัวเองแล้วพบว่ามันไม่ใช่อย่างที่เขาเพิ่งออกมาเมื่อหลายนาทีก่อน  ไม่ว่าจะมองไปทางไหนเขาก็จำไม่ได้ว่าเคยทิ้งกระดาษเอกสารที่มีตัวหนังสือยุบยับกับรูปถ่ายไปทั่ว และที่สำคัญ  คนที่นอนคว่ำอ่านแผ่นกระดาษในมืออยู่หน้าโน้ตบุ๊คบนพื้นอย่างสบายอารมณ์นั้นไม่ใช่หนึ่งในของที่เขามีอยู่ในห้องแน่ ๆ

“นี่นายมาเพื่อจะยึดห้องชั้นรึไง ?”  คำขอโทษที่เคยคิดเอาไว้ซะเนิ่นานหายวับไปทันที  เมื่อความหงุดหงิดเข้ามาแทนที่ “แล้วไอ้ของพวกนี้มันมาจากไหนฟะ !!?” 

ใช่  นี่คือประเด็นสำคัญที่จะต้องถาม  เพราะเท่าที่จำได้  คนตรงหน้านั้นก้าวเข้ามาในบ้านพร้อมกับปืนเพียงแค่กระบอกเดียว  แถมปืนที่เห็นอยู่บนเตียงก็ไม่ใช่กระบอกที่ว่านั่นด้วย

‘มันแอบเป็นพ่อมดปีศาจเปล่าวะ ?’  อยู่ดีๆ หัวของเขาก็คิดไปนั่นอย่างไม่เปิดเผยในขณะที่ร่างยังคงยืนนิ่งค้างอยู่

“บ้านแกสิ”  ผู้ถูกกล่าวหาประชดเหมือนกับอ่านความคิดของเขาออก “แกจะเข้ามารึจะยืนอยู่นั่นทั้งชาติฟะ”

“เข้าดิฟะ  ก็นี่มันห้องชั้นนี่หว่า.....” ‘แต่ชั้นชักจะไม่แน่ใจแล้ววะ  อีกหน่อยชั้นคงยกให้แกเลยมั้ง ?’ “ว่าแต่ไอ้พวกนี้มันอะไรเนี่ย ?”

ฮาบาชิระถามพลางก้าวข้ามกระดาษบนพื้นอย่างระมัดระวังแล้วมานั่งลงตรงข้ามกับฮิรุม่า  ฝ่ามือใหญ่ยาวหยิบกระดาษที่อยู่ใกล้ๆ  ขึ้นมาอ่าน  และเขาก็ต้องแปลกใจที่เนื้อหาที่อยู่บนนั้นคือ  รูปแบบการเล่นอเมริกันฟุตบอล

“กะ.....แก  ฮิรุม่า.....อย่าบอกนะว่ากระดาษทั้งหมดพวกนี้คือ........”  เขาพูดพลางกัดฟันกรอด  มือที่ถือแผ่นกระดาษสั่นไปด้วยความโกรธที่อยากจะชกคนตรงหน้าสักเปรี้ยง

“เออ.......”

“แกนี่มัน......ว่างมากนักรึไงถึงมาหาเรื่องชั้นยังงี้น่ะ  !!” ‘ไอ้บ้าเอ๊ย  ก็รู้อยู่แล้วยังเอาของพวกนี้มาให้เห็นตำตาอีก’

ร่างสูงผอมเพียงแค่มองคนตรงหน้าที่เข้ามากระชากคอเสื้อแขนสั้นสีดำด้วยสีหน้าไร้อารมณ์  เพราะเขาทั้งไม่ยอมรับในสิ่งที่เขาไม่ได้ทำหรือรู้สึกโกรธคนตรงหน้าที่กล่าวหาตนแบบนั้น  และผลักอีกฝ่ายออกไปอย่างไม่เกรงใจ

“ชั้นเคยพูดซักครั้งรึไงว่าแกเป็นหมาขี้แพ้  คำนั้นน่ะมันสำหรับไอ้พวกปอดแหกในทีมแกต่างหาก  ชั้นเคยพูดคำว่า  ‘นอกจากแก’  ไม่ใช่รึไง”

“เออ ๆ ๆ  ขอโทษก็ได้เว้ย  แต่ไมแกไม่ไปหาที่นั่งทำไอ้พวกนี้ที่อื่นวะ  แบบนี้มันตอกย้ำนะเฟ้ย !!”  ‘ชั้นน่ะอดไปคริสมาสโบวแล้วนะเว้ย’

“แล้วชั้นจะไปหาที่อื่นให้มันยุ่งยากทำไมฟะ ?  บ้านแกน่ะอยู่ก็ใกล้ที่สุด  ห้องนอนแกก็ทั้งโล่งทั้งกว้าง  อาหารก็ฟรี  พี่นายก็ชอบชั้น  พ่อแม่----”  ก่อนที่เขาจะทันได้นั่งนับนิ้วไล่เรียงเหตุผลออกมาจนหมด  ก็ถูกปิดปากเอาไว้ด้วยฝ่ามือใหญ่ยาว

“เออ ๆ  พอ ๆ  รู้แล้วเว้ย  แกนี่มันจริงๆ เลย.......” 

เจ้าของห้องว่าอย่างหงุดหงิด  คิ้วข้างหนึ่งเลิกขึ้นขณะมองอีกฝ่ายอย่างสงสัยเมื่อรู้สึกถึงริมฝีปากที่กำลังแสยะยิ้ม  เขาจึงรีบชักมือกลับอย่างลืมตัว  แขกไม่ได้รับเชิญจึงได้โอกาสขยับลุกขึ้นนั่ง   และยื่นหน้าเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็วจนอีกฝ่ายตั้งตัวแทบไม่ทัน  ก่อนที่กระดาษแผ่นหนึ่งจะมาแปะอยู่บนหน้าที่กำลังงง

“อีกอย่าง  ถ้าเจ้าตัวไม่อยู่ก็วางแผนไม่ได้ดิวะ”

“หา ?”  ‘ทำยังกะแกเคยปรึกษาใครตอนวางแผนงั้นน่ะ’  ฮาบาชิระว่าอย่างงงๆ ขณะแอบประชด  แล้วเอากระดาษบนหน้ามาอ่าน  “นี่แกจะให้ชั้นเป็นเบ๊ช่วยฝึกให้ทีมแกอีกแล้วเรอะ ?”  แน่นอนว่าที่แรกที่สายตาของเขาไปสะดุดอยู่ก็คือชื่อของตัวเองบนแผงผังตำแหน่งของผู้เล่น

“ก็ในเมื่อแกว่างแล้วก็ทำตัวให้เป็นประโยชน์ดิวะ” 

“แล้วชั้นจะช่วยแกได้ยังไงในเมื่อลูกน้องชั้นมันเปิดแน่บไปหมดแล้ว” 

ถึงมันจะเป็นคำพูดที่เสียดสีตัวเองและยิ่งทำให้รู้สึกแย่มากขึ้น  แต่อย่างน้อยก็ขอให้เขาได้เห็นคนตรงหน้าไม่สมหวังสักครั้งเถอะ  มันคงจะเป็นช่วงเวลาที่น่าเก็บเอาไว้ในความทรงจำตลอดไปแน่  ๆ  แต่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเดมอนกลับยังคงอยู่

“ทาสยังไงมันก็คือทาสอยู่วันยังค่ำ  อย่างไอ้พวกปอดแหกตูดหมึกพวกนั้นมันจะมีปัญญาเป็นไทเองได้เรอะ ?”  คำพูดและท่าทางที่กลับมานั่งวางมาดไขว่ห้างพิงข้างเตียงพร้อมกับเชิดหน้าเล็กน้อยยิ่งทำให้อีกฝ่ายงงมากขึ้น “แกน่ะเป็นหัวโจกไม่ใช่เรอะ......”

“หา ?”

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เด็กหนุ่มทั้งปี  1 , 2 ,  และปี  3  ต่างจับกลุ่มตามจุดต่างๆ ของโรงเรียนโซคุงาคุเหมือนทุก ๆ วัน    แต่มีเพียงกลุ่มของคนที่เคยอยู่ชมรมอเมริกันฟุตบอลเท่านั้นที่กลับตั้งใจไม่เข้าไปเหยียบในที่ประจำของตน  เพราะมันคือห้องชมรมของพวกเขา

.....สวัสดีนักเรียนทุกคน  ไม่ว่าจะอยู่ซอกหลืบไหนของโรงเรียนก็ตาม  นี่คือ  ครูใหญ่  เด็กนักเรียนที่มีรายชื่อต่อไปนี้  ขอให้มารวมตัวกันที่ห้องประชุมใหญ่ตอนนี้ด้วย  ถ้าใคร.......

เสียงป่าวประกาศที่แข็งทื่อและเต็มไปด้วยความกลัวเหมือนกับกำลังถูกจับให้ท่องตามบทของผู้อำนวยการโรงเรียนนั้นดังก้องไปทั่ว  แต่มันกลับขาดหายไปและเปลี่ยนมาเป็นเสียงของคนที่มีกิตติศัพท์เรื่องความโฉดอันโด่งดังของเดมอนแทน

......YA~HA !!  ไม่มาตายนะเฟ้ย !!!.....

แล้วเสียงหัวเราะของปีศาจก็ดังก้องไปทั่ว  จากนั้นรายชื่อของเด็กนักเรียนก็ดังขึ้นทีละชื่อพร้อม ๆ  กับเสียงระเบิดตามจุดต่าง  ๆ ของโรงเรียน   เด็กนักเรียนทุกคนต่างวิ่งหนีตายกันเจ้าละหวั่น  บ้างก็รีบวิ่งหาที่หลบ  บ้างก็รีบวิ่งไปคว้ามอเตอร์ไซค์สุดรักของตัวเองแล้วขับหนีออกนอกโรงเรียนไปจนแทบไม่มีใครเหลืออยู่ในโรงเรียน  แต่เมื่อการทำลายล้างของอาวุธสงครามสิ้นสุดลง  เบื้องหน้าของเวทีห้องประชุมนั้นก็คือ  กลุ่มเด็กนักเรียนในรายชื่อผู้ถูกหมายหัวอย่างไม่เป็นทางการ

“อะ....อาวล่ะ  ขอบคุณนักเรียนทุกคนที่มา ต่อ....ต่อไปนี้จะเป็น.......”  ผู้อำนวยการวัยกลางคนร่างอ้วนบนเวทีว่าอย่างเลิกลั่กและเหมือนกับกำลังกลัวอะไรบางอย่างอยู่  และต้นเหตุก็โผล่ออกมาจากทางด้านหลังพร้อมกับปืนกลในมือที่ยิงระรัว

“ชั้นเองเฟ้ย !!!”

นับตั้งแต่เรื่องระเบิด  ทุกคนที่ถูกไล่ต้อนมาต่างรู้กันหมดแล้วว่าการทำลายล้างนั้นมันจะเกิดขึ้นเพราะใครไปไม่ได้นอกจากเดมอนสุดโฉดแห่งเดวิลแบ็ทคนนี้  คำพูดที่เจ้าตัวป่าวประกาศจึงเหมือนไม่มีความจำเป็นไปโดยปริยาย

“เอาล่ะไอ้พวกปอดแหกตูดหมึกทั้งหลาย  ที่ชั้นเรียกพวกแกมาก็มีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น !!”  นิ้วชี้เรียวยาวชี้มาที่พวกเขา “เพราะงั้นตามมาซะดี ๆ”  แล้วก็ปิดท้ายด้วยเสียงหัวเราะตามแบบฉบับของเดมอน

“ตะ....แต่ว่าเราเลิกเล่นอเมริกันฟุตบอลไปแล้วนะ  พะ...เพราะงั้น......”  แต่ก็ยังมีคนหน่วยกล้าตายก้าวออกมาปฏิเสธ

“หา ?  แล้วมันทำไม  ?  ชั้นเคยบอกว่ามาเป็นทาสเพราะเล่นอเมริกันฟุตบอลรึไง ?” 

ปีศาจสุดโฉดเบ้ปากว่าพลางมองด้วยอารมณ์เบื่อหน่ายเต็มที  แต่กระนั้นนัยน์ตาสีเขียวก็ยังคงเหลือบมองมาเหมือนกับจะท้าว่า ‘ อะไร ?  คิดจะหือรึไง ? ’  ในขณะที่ปืนในมือน่ะเตรียมพร้อมที่จะยิงแล้ว

แน่นอนว่าไม่มีใครกล้า  เพราะใครจะอยากก้าวขึ้นไปยืนบนแท่นประหารเพราะปีศาจสุดโฉดแห่งเดวิลแบ๊ท  สมุดเดธโน้ต  และกระสุนปืนกันบ้างล่ะ

 ใบหน้าคมแอบแสยะยิ้ม  แต่ทุกคนเห็นเพียงสีหน้าที่หงุดหงิดสุดฤทธิ์ของเดมอนเท่านั้น

“ในเมื่อรู้แล้วก็ไปเตรียมตัวสิเฟ้ย !! ให้เวลา 10 นาที  ใครมาช้ากว่านั้น  เจอเกมลงทัณฑ์  นะเว้ย”  น้ำเสียงเน้นหนักพร้อมกับออร่าสีแดงเถือกและค้างคาวสีดำทำให้ทุกคนเสียวสันหลังวาบแล้วต่างวิ่งหนีตายกับการถูกยิงกราด

โรงเรียนเดมอน

กลุ่มเด็กนักเรียนในชุดยูนิฟอร์มสีแดงต่างหยุดซ้อมแล้วหันมามองคนจากโรงเรียนคู่อริของพวกเขาอย่างสงสัย  พี่น้องสามหาก้าวออกมาเตรียมที่จะมีเรื่องเต็มที่ถ้าอีกฝ่ายคิดจะหาเรื่องฟาดปาก  ในขณะที่ในใจก็แอบสงสัยว่าถ้ามาท้าต่อยแล้วทำไมต้องใส่ชุดฟอร์มอเมริกันฟุตบอลมาด้วย

สายตาของทั้งสองฝ่ายต่างจ้องกันอย่างดุเดือดเมื่อไม่มีฝ่ายใดยอมล่าถอย  แต่ไฟที่คุกกรุ่นก็ถูกทำให้ดับไปทันทีเมื่อถูกกระสุนสาดใส่  และเมื่อควันจางหายไป  เดมอนแห่งเดวิลแบ็ทก็ก้าวออกมาพร้อมรอยแสยะยิ้มปีศาจ

“มากันครงเวลาดีนี่พวกแก  ว่าแต่เอ.....หายไป  4  นี่นา  ไปไหนกันน้า ?”  ปีศาจแกล้งถาม  แต่ใบหน้านั่นแสดงให้เห็นอย่างโจ่งแจ้งเลยว่าถามไปยังงั้นทั้ง ๆ ที่รู้ดีอยู่แล้ว  และทุกคนโดยเฉพาะสมาชิกทีมเดวิลแบ็ทต่างรู้สึกหวั่นๆ กับสิ่งที่เจ้าตัวกำลังจะพูด “งี้ต้องให้คนไปตาม…..”

เมื่อเห็นท่าสูดลมหายใจเข้าของเขา  นักเรียนโรงเรียนเดมอนทุกคนต่างถอยกรูดไปอยู่ห่างๆ  อย่างรู้หน้าที่   และเมื่อเสียงเรียกที่ดังก้องจบลง  ก็มีเสียงของอะไรวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วจนฝุ่นตลบ  ดวงตาสีแดงที่ลุกวาวมาพร้อมกับเสียงฮึ่มแฮ่ของสัตว์ร้ายที่เป็นเหมือนดั่งสุนัขเฝ้านรก

“โอ๊ะ  ดูสิ  มันเก่งเนอะ?” ยังไม่วายหันมายิ้มร่าชมสุนัขของตัวเองหน้าตาเฉย  และทุกคนต่างคิดเหมือนกันขณะมองขากางเกงของเด็กหนุ่มสี่คนที่อยู่ในปากของสัตว์เลี้ยงที่ว่าว่า  ‘ครับ  สัตว์เลี้ยงของคุณช่างสุดยอดจริง ๆ’

“เฮ้ !! ฮิรุม่า !!  ไอ้พวกนี้มันกำลังจะ-----”  หัวโจกเก่าของโรงเรียนโซคุงาคุที่วิ่งเข้ามานั้นหยุดก่อนจะทันได้พูดจบเมื่อเห็นว่าสุนัขแสนรักจัดการให้เรียบร้อยแล้ว  “ว่าแต่จะเอาพวกมันมาทำไมอีกฟะ ?  คนอื่นในโรงเรียนก็มี”  เขาถามพลางเกาหัว  ใบหน้าอดแสดงความหงุดหงิดออกมาไม่ได้เมื่อเห็นลูกน้องที่ไม่เอาถ่านของตัวเอง  

“ก็ถ้าไม่เอาเจ้าพวกนี้  มันก็ไม่มีความหมายดิวะ”  ฮิรุม่าหัวเราะฮึแล้วเหลือบมองกลุ่มลูกน้องที่ว่า  “เฮ้ย !! พวกแกก็ไปซ้อมกันดิวะ  ไอ้พวกตูดหมึก  มายืนบื้อมองอะไร !!” แล้วเขาก็หันไปแยกเขี้ยวใส่สมาชิกทีมของตัวเองพลางสาดกระสุนใส่ก่อนจะหันมายิ้มหวานน่ากลัวกับนักโทษ  4  คน “ที่นี้ก็ถึงเวลาลงทัณฑ์แล้วเฟ้ย !!”

คำพูดของเขาเป็นเหมือนคำสั่งประหารในหูของทุกคนมากกว่า  เหล่านักโทษต่างคิดเหมือนกันว่า  ไม่น่าแอบหนีไปทำลายข้าวของของคนตรงหน้าเป็นการแก้เผ็ดเลย

“ระวังอย่าให้ตายนะเฟ้ย  เดี๋ยวเรื่องมันจะยุ่งยาก”  ฮาบาชิระพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา  แต่ในใจก็กลับรู้สึกเป็นห่วง

“ไม่ตายหรอกเฟ้ย”  ถึงจะพูดแบบนั้น  แต่น้ำเสียงกลับไม่รับประกันความปลอดภัยของนักโทษเอาเสียเลย 

“เฮ้ย !  เอาไอ้นี้ผูกกับตัวเองซะ”  เขาว่าพลางเขี่ยเซอร์บิรุสออกไปก่อนแล้วโยนกระดูกมาให้คนละอัน  แน่นอนว่าสัตว์เลี้ยงจอมตะกละต้องตาลุกวาวด้วยความหิวกระหาย 

“ทำสิเฟ้ย !!”  ปีศาจยิงปืนขู่แล้วตะคอกใส่อย่างหงุดหงิดเมื่อเห็นว่านักโทษยังไม่ขยับ

สมาชิกทีมเดมอนที่แอบเหลือบมองอย่างสนอกสนใจต่างรู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น  เพียงแต่มันจะเป็นไปได้เหรอที่เดมอนของพวกเขาจะทำแค่นั้น  เพราะช่วงนี้เจ้าตัวโหดมากกว่าเดิม  กรงขนาดใหญ่ที่หล่นลงมาจากฟ้าแล้วขังนักโทษเอาไว้คือคำตอบของพวกเขา

“ฮะ.....ฮิรุม่า  อย่าบอกนะว่า......” ฮาบาชิระว่าอย่างอึ้งๆ ในขณะที่คนอื่นๆ ก็คิดเหมือนกัน  แต่เหมือนกับว่าปีศาจจะไม่สนใจและหันไปลูบหัวสัตว์เลี้ยงแสนรักพลางยิ้มหวานจนน่าขนลุก

“เซอร์บิรุส  ชั้นไม่ได้ให้อาหารแกมา  2  วันแล้วสินะ  เพราะงั้น.......”  ใบหน้ากลับมาโฉดชั่วพร้อมกับออร่าสีแดงเถือกแผ่ซ่านและ....”ไปเขมือบพวกมันซะ !!”

สัตว์ปีศาจคำรามแล้วรีบวิ่งผ่านซี่กรงเข้าไปไล่ล่าเหยื่ออันโอชะที่วิ่งหนีตายกันอลหม่านในขณะที่เจ้าของหัวเราะอย่างชั่วร้าย  ภาพที่เห็นในกรงเห็นทำให้ทุกคนนิ่งเงียบและมองกันด้วยความหวาดกลัว  โดยเฉพาะเหล่าเพื่อนๆ ของนักโทษประหาร

“ฮิรุม่า !! ไม่ทำเกินไปหน่อยเหรอวะ !!?” 

หัวโจกเข้ามากระชากคอเสื้อถาม   แต่ปีศาจสุดโฉดกลับไม่สนใจแล้วปัดมือของหัวหน้าแก๊งออกไป  ก่อนจะเดินไปหาสมาชิกทีมของเขาที่เผลอยืนตัวตรงเหมือนทหารที่พร้อมรับคำสั่งโดยไม่รู้ตัว

“วันนี้จะให้ซ้อมกับเจ้าพวกนี้.......” ผู้เปรียบเสมือนเป็นหัวหน้าทีมว่าเสียงเรียบเหมือนกับสิ่งที่อยู่ข้างหลังไม่เคยเกิดขึ้น  “จะยืนแช่อยู่ตรงนั้นไปอีกนานแค่ไหนวะ  จะเริ่มซ้อมแล้วนะเว้ย !!  แกก็ด้วยไอ้คาเมเลออนตูดหมึก” 

เขาหันมาตะโกนเรียกนักเรียนของโซคุงาคุ  รวมทั้งนักโทษปางตายในกรงที่นอนทับกันอยู่บนพื้น  โดยมีสัตว์เลี้ยงสุดโหดนั่งแทะกระดูกอย่างสบายอารมณ์อยู่ด้านบน  เมื่อกรงถูกเครนที่เอามาจากไหนไม่รู้ยกออกไป  สัตว์ปีศาจก็เดินเตาะแตะไปนอนหมอบอยู่ข้างสนาม

“วันนี้เราจะซ้อมตามการ์ดกลยุทธพวกนี้  เพราะงั้นเอาตัวรอดกันให้ได้นะเฟ้ย” 

ประโยคหลังนั้นฟังดูแปลกๆ  สำหรับคนจากโรงเรียนคู่อริ  แต่สำหรับโรงเรียนเดมอนมันถือเป็นเรื่องปกติและเหลือบมองกันเองอย่างรู้ดีในขณะที่เตรียมใจรับกับแผนฝึกโหดที่ปีศาจแห่งเดวิลแบ็ทจะโยนมาให้      ในใจต่างแอบสงสารกลุ่มคนไม่รู้อิโหน่อิเหน่ที่ต้องมาร่วมเผชิญชะตากรรมอันโหดร้ายกับพวกเขา

การฝึกเริ่มตามตารางที่เคยฝึกกันเป็นประจำ  แต่มันค่อยๆ รุนแรงและอันตรายมากขึ้นจนมองยังไงก็ไม่เรียกว่าเป็นการฝึก  แต่เหมือนกับกำลังหนีตายกันอยู่มากกว่า  เมื่ออาวุธหนักอย่างเช่น  ระเบิด  กับดัก  สัตว์เลี้ยงแสนรักสุดโหด และอื่นๆ อีกมามายนั้นเข้ามามีส่วนช่วยในการฝึกด้วย  และทุกครั้งที่การฝึกแบบหนึ่งจบลงพร้อมกับสนามหญ้าที่เละเทะไม่มีมีชิ้นดี  พวกเขาก็จะถูกสั่งให้ซ่อมมันในเวลาที่จำกัดด้วยข้าวของจากลูกชายบริษัทรับก่อสร้างที่ขับรถบรรทุกมาจอดให้บริการอยู่ข้างสนาม

แม้การฝึกจะวนเวียนต่อเนื่องกันไปโดยไม่มีการหยุดพักจนพระอาทิตย์ยามเที่ยงวันกลายมาเป็นพระจัทร์ตอนเที่ยงคืน   ก็ยังไม่มีใครกล้าที่จะออกปากร้องขอความเป็นอิสระจากการฝึกอันหฤโหดที่ดูไร้สาระและไร้เหตุผลนี้เลยแม้แต่คนเดียว   เพราะหนึ่ง  สมาชิกทีมเดมอนนั้นต่างรู้ดีและรับได้กับการฝึกสุดโหดที่เจอเป็นประจำทุกวัน   และสอง    ไม่มีโซคุงาคุคนไหนกล้าปฏิเสธ  เพราะหลังจากที่เจอทั้งระเบิดและกับดักอันตรายมากมาย  พวกเขาต่างรู้ดีว่าคนที่วางพวกมันเอาไว้นั้นอันตรายขนาดไหน   แต่กระนั้นก็ยังมีคนกล้าบ้าบิ่นที่จะเข้าต่อกรปีศาจอาวุธเดินได้แห่งเดวิลแบ็ท

“ฝึกบ้าอะไรวะ  แบบนี้มันพยายามฆ่ากันชัด ๆ !!!”

ฮาบาชิระเข้ามากระชากคอเสื้อแล้วว่าอย่างเกรี้ยวกราด  จริงอยู่ที่เขารู้ว่าคนๆ นี้ชอบทำอะไรรุนแรงและมักชอบทำอะไรอันตรายในแบบที่คาดไม่ถึง  แต่สิ่งที่ทำในวันนี้มันทั้งป่าเถื่อนและไร้เหตุผลเกินกว่าที่จะยอมรับได้

“ก็ยังอยู่กันครบนี่ ?”  ปีศาจยังคงตอบกลับมาด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์

“นั่นไม่ใช่ประเด็นเว้ย !!!”  เขาว่าอย่างหัวเสีย ก่อนจะผลักคนตรงหน้าออกไปอย่างแรง  แล้วหันมาสั่งลูกน้องเก่าของตัวเองด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “ไม่ต้องอยู่มันแล้วกับไอ้บ้านี่  พวกแกกลับ !!” 

“ตะ.....แต่ว่า........”

หนึ่งในลูกน้องพูดขึ้นมาอย่างกลัว ๆ  เพราะในใจนั้นอยากจะวิ่งหนีไปอย่างที่หัวหน้าสั่ง  แต่ปีศาจที่ยืนอยู่ตรงหน้านั้นน่ากลัวเกินว่าที่ร่างกายจะทำตาม

“เออน่ะ ! ไอ้หมอนี่ชั้นจัดการเอง  พวกแกไปซะ !!” ‘พูดอะไรออกไปวะเนี่ย !?  หาเรื่องฆ่าตัวตายชัด ๆ  !!’  ในใจคิดอย่างหวาดหวั่น  แต่ความมุ่งมั่นที่มีอยู่นั้นไม่สั่นคลอนแม้จะต้องต่อกรกับปีศาจสุดโฉดแห่งเดวิลแบ็ทก็ตาม

“ไปสิเฟ้ย !!!”  เขาตวาดสุดเสียงทำให้ทุกคนสะดุ้งโหยง  โดยเฉพาะนักเรียนโซคุงาคุที่วิ่งหนีไปทันที 

ทุกคนในทีมโรงเรียนเดมอนมองหัวโจกเก่ากับหัวหน้าทีมของพวกเขาอย่างลุ้นระทึกว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นต่อจากนี้   และพวกเขาเชื่อว่าสมุดเดธโน้ตจะต้องถูกควักออกมาในขณะที่เจ้าของหัวเราะอย่างชั่วร้าย  แต่สิ่งที่พวกเขาเห็นกันจริงๆ กลับไม่เป็นแบบนั้น

ฮิรุม่าเพียงแค่มองด้วยสีหน้าสองอารมณ์  คือ  หงุดหงิดและเบื่อหน่าย  แล้วล้มลงนั่งบนที่นั่งข้างสนามก่อนจะหยิบขวดน้ำขึ้นมาดื่ม  นัยน์ตาสีเขียวจ้องมองตรงไปหาคนตรงหน้า

“ทาสน่ะไม่มีหน้าที่สั่งนะเฟ้ย”  เขายังคงว่าเสียงเรียบ  “เจ้านายน่ะชั้นนะ”

“ทาสอะไรก็ช่าง   จะลูกน้องใครก็ไม่สน !!  ขอให้ชั้นกับพวกนั้นน่ะมาช่วยยังพอว่า  แต่ให้มาทำอะไรแบบนี้มันเกินไปแล้วนะเว้ย !!”  คนที่มองดูต่างรู้สึกประทับใจในความกล้าของเขา

“เกินไปยังไง   ชั้นก็เตือนพวกมันไปแล้วนี่ว่า  นอกเหนือนจากตำแหน่งที่อยู่ในการ์ดน่ะมีกับดัก   ไอ้พวกตูดหมึกนี่มันก็เจออยู่ทุกวันยังไม่เห็นเป็นไร.....”  เขาว่าพลางชี้ไปยังกลุ่มผู้ดูที่ต่างคิดเหมือนกันว่า  ขืนจำไม่ได้ก็ตายกันหมดสิ

“เป็นไม่เป็นก็ช่าง  แต่.......เว้ย !!  คนอย่างแกพูดไปก็เท่านั้นแหละ  เอาเป็นว่าชั้นจะไม่ยอมมาทำเรื่องงี่เง่าพรรค์นี้เป็นครั้งที่สองแน่ !!”  ฮาบาชิระตัดบทเพราะรู้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะพูดในเมื่อคนตรงหน้านั้นเอาแต่เฉไฉประเด็นและหาข้ออ้างไม่เลิกสักที  ก่อนจะหันหลังเดินออกมาอย่างหัวเสีย

“’งั้นแกจะเป็นคนสั่งเองสินะ......”  เดมอนเพียงแค่ยิ้มเจ้าเล่ห์

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

วันต่อมา

เด็กหนุ่มสวมเสื้อคลุมเขนยาวสีขาวเดินลากเท้ามาที่ห้องชมรมอย่างเซ็ง ๆ  การฝึกซ้อมหฤโหดเมื่อวานทำเอาเขาปวดเมื่อยตัวไปหมดจนแทบลุกไม่ขึ้น  แต่การที่จะนอนอยู่เฉยๆ ที่บ้านก็เป็นเรื่องน่าเบื่อเกินไป  เขาจึงตัดสินใจมาหาเรื่องฟาดปากคนสักคนสองคนแก้เซ็งที่โรงเรียน

‘วันนี้จะมีใครโผล่หัวออกมามั่งเปล่าวะ ?’ 

เขาคิดพลางเปิดประตู  เพราะเพื่อนร่วมห้องของเขาส่วนใหญ่ก็เป็นคนในชมรมอมเริกันฟุตบอล  ถ้าเจ้าพวกนั้นยังไม่กล้ามาสู้หน้าเหมือนวันก่อนๆ  ก็คงจะมีไม่กี่คนหรอกมั้ง ?  เขาถอนหายใจกับการคาดเดานั่น 

เมื่อฝ่ามือใหญ่ยาวเลื่อนเปิดประตูเก่าขึ้นสนิม  ภาพที่เห็นในห้องกลับทำให้อึ้งและช็อคค้างอยู่หลายวินาทีก่อนที่มือข้างนั้นจะปิดประตูอย่างเงียบสนิท

‘เราต้องตาฝาดไปแหงๆ  มันจะเป็นไปได้ไง......’ เด็กหนุ่มบอกตัวเอง

“ไม่เข้าไปเหรอฮาบาชิระ ?  ยืนบื้อทำไรอยู่หน้าห้องน่ะ ?”  เสียงของผู้จัดการทีมที่มีผมบลอนด์ยาวและถือดาบไม้ทำให้เขาสะดุ้งเล็กน้อย

“เปล่า  ว่าแต่เธอมาทำไรล่ะ ?  ชมรมไม่มีแล้วนี่ ?”

“ก็เมื่อคืนมีคนบ้าที่ไหนไม่รู้โทรมาบอกว่ามีคนโรงเรียนเราตั้งชมรมขึ้นมาใหม่  ชั้นก็เลยมาดู”

“จะเป็นไปได้ไงวะ ?”  ‘ไม่ใช่การ์ตูนนะเว้ย  จะได้มีคนดีเลิศแบบพระเอกกลับใจมาทำแบบนั้นน่ะ  อย่างไอ้เจ้าพวกนั้นมีเหรอจะสำนึกน่ะ.......’

“ก็เพราะงั้นถึงต้องมาดูให้เห็นกับตาไง   เอ้า  เปิดซะทีสิ.....”

ฮาบาชิระยักไหล่และเลื่อนประตูอีกครั้ง  และภาพที่เขาคิดว่าเป็นภาพหลอนก็ยังคงอยู่เหมือนเดิม  เขาจึงได้แต่สรุปเอาในใจว่า  มันคือของจริงสินะ  แล้วมองเด็กหนุ่มที่เคยอยู่ในอเมริกันชมรมทั้งหมดก้มหมอบคำนับกับพื้นกันเป็นแถบ  การพูดประสานเสียงของพวกเขาทำให้สะดุ้งเล็กน้อย

  “พวกเราขอโทษเรื่องที่พวกเราทำในการแข่งขันวันนั้นด้วยครับ  ได้โปรดยกโทษให้พวกเราแล้วรับพวกเรากลับมาเป็นลูกน้องคุณอีกครั้งด้วยครับ  ได้โปรดเถอะครับ !!!  กรุณาด้วยครับ !!!”

“จะกลับมาทำซากอะไรวะ ?  เดี๋ยวพวกแกก็ขอเลิกกลางคันเหมือนคราวที่แล้วอีก  อีกอย่างคริสมาสโบวสำหรับคาเมเลออนน่ะไม่มีแล้วนะเว้ย”

“ไม่แล้วครับ  พวกเราสาบานว่าจะไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาดครับ !!!” เหล่าลูกน้องยังคงยืนยันเสียงแข็งและยิ่งทำให้คนถูกขอร้องยิ่งสงสัยมากขึ้นว่าคำขอร้องนี้มันต้องมีอะไรอยู่เบื้องหลัง

“มีอะไรกันแน่  ชั้นไม่เชื่อหรอกว่าพวกแกจะอยู่ๆ ก็อยากกลับมาแบบนี้.......”  หัวโจกพูดด้วยน้ำเสียงไม่ไว้วางใจ

“คือ....คือว่า  เราไม่อยากถูกฮิรุม่าเรียกให้ไปช่วยซ้อมอีกแล้ว”  ลูกน้องคนหนึ่งเงยหน้าขึ้นตอบ

“หา ?”  แน่นอนว่าเขาไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกันตรงไหน

“เพราะเมื่อวานคุณสามารถยืนหยัดต่อต้านคนๆ นั้นได้    ทำให้เรารู้ว่าคุณเป็นหัวหน้าที่แข็งแกร่ง    เพราะงั้น........”  ลูกน้องคนที่สองเว้นวรรคนิดหนึ่งเพราะไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขากำลังจะพูดจะทำให้อีกฝ่ายโกรธรึไม่  แต่คนตรงหน้าก็ยังคงยืนกอดอกรอฟังคำตอบอยู่  เขาจึงจำเป็นต้องพูด “......เราเลยรู้ว่าถ้ามีคุณฮาบาชิระอยู่  พวกเราก็จะไม่มีวันโดน.......”

“ไอ้ฮิรุม่ามันมาบอกรึไงว่าจะเรียกไปอีกน่ะ ?”

“ใช่แล้วครับ !!!” 

ลูกน้องทุกคนประสานเสียงพลางชี้ไปที่กระดานดำอย่างพร้อมเพรียงกัน    บนนั้นมีข้อความที่เขียนด้วยสีสีแดงตัวใหญ่ว่า   วันนี้ก็มาช่วยซ้อมอีกนะเฟ้ย  เวลาคือ  บ่ายสามตรง  ใครมาสายเจอเกมลงทัณฑ์ YA~HA  !!!   น่าแปลกที่พออ่านจบแล้วรู้สึกเหมือนจะได้ยินเสียงหัวเราะปีศาจดังขึ้นมาจริง ๆ

“ฮึ่ย  ไอ้เจ้าบ้านั่นมันยังไม่เลิกอีก”  หัวโจกว่าพลางถอนหายใจแล้วกุมขมับ “เพราะงั้นพวกแกที่ขี้ขลาดเลยมาขอความคุ้มครองจากชั้นสินะ......”  ประโยคที่สองนี้เขาแทบจะพูดออกมาอย่างเยาะเย้ยถ้าไม่ติดที่ว่าเขาไม่ใช่คนที่ชอบซ้ำเติมคนอื่น

“เพราะงั้นได้โปรดเถอะครับ !!!  ขอความกรุณาด้วยครับ !!!!!”  เหล่าลูกน้องที่จนตรอกก้มหัวขอร้องโดยพร้อมเพรียงกันอีกครั้ง

“เผอิญชั้นไม่ว่างมานั่งเป็นไม้กันหมาให้ซะด้วยสิ  ลาก่อน”  ‘ไอ้เหตุผลพรรค์นี้ใครมันจะรับได้วะ ไร้ความจริงใจแล้วก็    งี่เง่าสิ้นดี  เดี๋ยวพอถึงเวลามันก็เดินหนีไปเหมือนเมื่อตอนนั้นอีกนั่นแหละ’ 

เขาคิดอย่างหงุดหงิดขณะหันหลังเดินไปที่ประตู  ภาพของลูกน้องที่ทิ้งเขาแล้วถอดใจเดินหนีออกจากการแข่งขันกลางคันผุดขึ้นมาในหัว  ความเจ็บปวดเมื่อตอนที่ประตูไปสู่คริสมาสโบวนั้นปิดลงตรงหน้ากลับมาอีกครั้ง  แต่ไม่ทันที่เขาจะก้าวไปถึงประตู  มือนับสิบกว่าข้างก็เข้ามาฉุดดึงขากันอุตลุดพร้อมกับเสียงขอร้องที่ดังปนเปกันจนฟังแทบไม่รู้เรื่อง

“ปล่อยสิเฟ้ย !!!”  ฮาบาชิระพยายามดึงขาออกแล้วเดินไปที่ประตูแต่ก็ไม่ได้ผล  “มาช่วยกันหน่อยดิวะ  มันแต่ยืนดูอยู่นั่นแหละ !!”  เขาหันมาหาผู้จัดการทื่ยืนนิ่งเงียบมาตั้งแต่เข้ามาในห้องและยังคงทำแบบนั้นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

“แล้วจะให้ชั้นเข้าไปตะลุมบอลกับเจ้าพวกนี้เนี่ยนะ ?”  เธอว่าเสียงเรียบ

“เออ  งั้นก็ยืนบื้อต่อไปเหอะ !!” 

เขาประชดและพยายามเอาตัวรอดด้วยตัวเอง  แต่กระนั้นการต่อสู้ที่มีเขาเป็นผู้เล่นเพียงคนเดียวก็ไม่อาจเอาชนะอีกฝ่ายที่มีถึง  11  คนได้  จนในที่สุดความอดทนก็ถึงขีดสุดและทำให้เขาต้องจำใจยกธงขาว

“เออ ๆ ๆ ๆ ๆ   รู้แล้วเฟ้ย !!  ชั้นยอมรับพวกแกกลับมาเป็นลูกน้องก็ได้เว้ย !!!  ปล่อยได้แล้ว !!!!!”

เขาว่าอย่างเหลืออดแล้วหอบแฮ่ก ๆ   ในขณะที่ลูกน้องต่างทำตามและหันไปเฮกันอย่างดีอกดีใจ  แต่ช่วงเวลาของความสุขก็หยุลงเมื่อเขาหันมาพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดและแผ่ออร่าสีดำทมิฬ  “พวกแกเป็นคนพูดออกมาก่อนเองนะเฟ้ยว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก  เพราะงั้นถ้าพวกแกกลับคำขึ้นมาล่ะก็  ตาย !!!”

“คะ....ครับ !!!!  ทราบแล้วครับ  ไม่มีแน่นอนครับ !!!!!!” 

พวกลูกน้องต่างยืนตรงประสานเสียงกันอย่างเข้มแข็งเหมือนกับทหาร  แต่กลับกลัวหงอและผงะถอยกันหมดเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือของหัวหน้า  ทำให้เจ้าของและผู้จัดการเหงื่อตกว่าจะกลัวอะไรกันขนาดนั้น

“ไอ้ปีศาจสุดโฉดนั่น.......”  เขาว่าอย่างหงุดหงิดนิดหน่อยที่พอเขาหลุดปากตกลงไปปุ๊บคนที่ว่าก็โทรมาปั๊บเหมือนกับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นดีอยู่แล้ว  “พวกแกอยู่นี่แหละ”  เขาพูดห้วนๆ  ก่อนจะก้าวออกจากห้องเพื่อไปหาที่อื่นคุย

“ไม่ตามไปรึไง ?  ไม่อยากรู้เหรอว่าฮิรุม่าจะโทรมาทำไม ?” 

ผู้จัดการถามอย่างสงสัย   แต่อีกฝ่ายต่างส่ายหน้ากันเป็นแถวเพราะกลัวว่าปีศาจแห่งเดมอนจะแอบวางแผน หรือวางกับดักอะไรเอาไว้นอกห้อง  คนถามเลยได้แต่ถอนหายใจแล้วก็นั่งรออยู่ข้างหน้าต่าง  เพราะขี้เกียจตามไปแอบฟัง 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ดาดฟ้าของโรงเรียน

เด็กหนุ่มเปิดประตูแล้วปิดล็อคเพื่อกันไม่ให้ใครเข้ามาขัดจังหวะ  ก่อนจะรับโทรศัทพ์ที่ดังมาตั้งแต่เดินออกมาจากห้องชมรม  เขาไม่รู้สึกแปลกใจกับประโยคแรกที่ได้ยินจากปลายสาย

..........กว่าจะรับนะแก  เคี๊ยก ๆ ๆ ๆ  นึกแล้วว่าต้องเลือกมาคุยที่ดาดฟ้า…….

“แอบดูจากที่ไหนอยู่ล่ะสิ ?  มีอะไร ?”  เขาตัดบทเพราะไม่อยากคุยยืดเยื้อ

.........แกได้ลูกน้องคืนแล้วล่ะสิ........  อีกฝ่ายพูดอย่างรู้ดี

“แต่ชั้นไม่อยากได้ว่ะ  เห็นอยู่ว่าพวกมันน่ะไม่ได้เรื่อง  พอถึงเวลาก็คงทำเหมือนเดิมอีกนั่นแหละ”

........แล้วแกรับพวกมันกลับมาทำไม ?........

ฮาบาชิระรู้สึกว่าฮิรุม่ารู้คำตอบดีอยู่แล้วแต่แกล้งถามไปยังงั้น  แต่ก็เขาก็ไม่ว่าอะไรที่จะตอบ  “เพราะสงสารพวกมันน่ะสิ  อีกอย่างถ้าไม่ตกลงไปพวกมันก็จะเอาแต่ตามตื้อชั้นทั้งวันจนบ่ายสามโน่นแหละ”  พอพูดถึงเวลา  เขาก็ได้โอกาสพูดอีกเรื่อง “ชั้นขอปฏิเสธเรื่องช่วยซ้อมไว้ก่อนเลยนะเว้ย”

.........ชั้นก็ไม่ได้สั่งนี่ว่าห้ามปฏิเสธ  เพราะงั้นถ้าแกหรือพวกมันปฏิเสธมาชั้นก็ไม่มีสิทธิบ่นอะไรจริงมั้ย ?........

“แกจะเอาปืนมายิงพวกชั้นแทนน่ะสิ”

.........ถ้าไม่งั้นพวกแกจะโผล่หัวมาอย่างเต็มใจรึไง  แต่ในเมื่อเป็นแบบนี้   วันนี้ก็ไม่จำเป็นต้องซ้อมแล้วสินะ……     ควอเตอร์แบ็คของทีมเดมอนว่าแล้วหัวเราะ

“หา ?”  คำพูดของเขาทำให้หัวโจกทีมคาเมเลออนงง  และไม่อยากเชื่อว่าอะไรมันตัดสินใจยกเลิกกันง่าย ๆ แบบนี้

........นี่แกคิดว่าปกติชั้นป่าเถื่อนโหดไร้สามัญสำนึกแบบนั้นรึไง ?.........

“แล้วไม่ใช่รึไง ?”  เขาเกือบจะพูดด้วยน้ำเสียงประชดขณะลงนั่งพิงกำแพงข้างประตู

........บ้าเรอะ  มันจะไปมีการฝึกโหดแบบนั้นจริงๆ  ได้ไง  แต่ก็ต้องยอมรับว่ามันได้ผลนะ  ขอให้มันช่วยพัฒนาขีดความสามารถของคนเล่นขึ้นมาได้  จะเป็นวิธีอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ..........

“แกเนี่ยมันสุด ๆ จริง ๆ ชั้นละสงสารคนในทีมแกชะมัด”  เขาว่าพลางถอนหายใจ “ไม่รู้ชั้นมาคบกับปีศาจสุดโฉดอย่างแกได้ยังไง.......”

“ก็เพราะแกเป็นคนพูดง่ายล่ะมั้ง ?”

คำตอบที่ดังมาจากด้านบนหลังคาของทางออกดาดฟ้าไม่ทำให้คนที่นั่งอยู่แปลกใจ  เขาเพียงแต่รับจูบของเจ้าของเสียงที่ใช้ขาพาดกับราวข้างประตูแล้วห้อยหัวลงมา

“บ้านแกสิ  ในเมื่ออยู่ข้างบนแล้วไมไม่วางสายวะ  ปล่อยให้เสียตังค์อยู่ได้” ‘แกใช้โปรโมชั้นให้ปลายสายจ่ายแทนอยู่นะเฟ้ย !!’  เขาแทบอยากจะตะโกนออกมา  แต่ก็ไม่ได้ทำ  เพราะไม่ว่าจะพูดไปกี่ครั้ง  เดมอนที่อยู่ตรงหน้านี่ก็ไม่มีทีท่าที่จะเปลี่ยนซักที

ฮิรุม่าหัวเราะเคี๊ยก ๆ ไม่ตอบคำถามแล้วกลับหัวลงมานั่งข้างๆ  ฮาบาชิระ  ทำให้อีกฝ่ายได้แต่ถอนหายใจอย่างเซ็ง ๆ 

“แกวางแผนเอาไว้หมดแล้วสินะ.....”  แต่อีกฝ่ายยังคงหัวเราะเป็นคำตอบ  “ขอบใจแล้วก็ขอโทษเรื่องที่ชั้นพูดกับนายเมื่อตอนนั้น  ชั้นไปหาเรื่องนายเองแหละ”

“ช่างเหอะ....”  ฮิรุม่ายิ้มๆ ตอบก่อนที่จะเข้ามาจูบอีกฝ่ายอีกรอบ “ยินดีด้วยที่ได้ลูกน้องคืน”

“แล้วจูบแรกนั่นไม่ใช่รึไงวะ ?”  ฮาบาชิระอดยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่ได้ที่ได้กำไรจากอีกฝ่าย

“นั่นมันสำหรับทักทายเฟ้ย”  เขาเหลือบมองหัวโจกขณะพูดก่อนจะหันไปมองท้องฟ้าแล้วเป่าหมากฝรั่ง  “ลูกน้องยังไงมันก็คือลูกน้องอยู่ดีนั่นแหละวะ   ถ้ามันใช้ไม่ได้จริง ๆ   ก็แค่ไปหามาใหม่ก็หมดเรื่องแล้ว   แต่ก็ไม่ใช่ว่าอยากได้อะไรแล้วจะได้หรอกนะเว้ย  มันอยู่ที่เวลาด้วย”

“แต่อย่างชั้นมันไม่มีเวลาแล้วนี่หว่า.......”

“นายมีเป้าหมายที่คริสมาสโบวเพราะอยากเล่นไม่ใช่รึไง  แล้วแกจะบ่นอะไรอีก”

“แกเนี่ยมันจริงๆ เลยน้า  เป็นคำพูดปลอบใจที่แปลกชะมัด” ‘เออ......ขอแค่ให้ได้เล่นก็พอแล้วนี่หว่า  จะแข่งที่ไหนเมื่อไหร่ก็ไม่เห็นจะเกี่ยว.......’

“เออ......”  ฮิรุม่าเพียงแค่ยิ้มแล้วตอบรับสั้น ๆ กับคำขอบคุณที่ไม่ได้พูดออกมาของฮาบาชิระเท่านั้น

…. – END - ….