Untitled [Fic : Eyesheild 21]

เนื้อเรื่อง

Fanfiction

Project : Eyesheild 21

Untitled

“ขะ....ขอโทษที่รบกวนค่ะ / ครับ  เชิญทำกิจกรรมต่อตามสบายค่ะ / ครับ”

น้ำเสียงเร่งรีบที่แสดงถึงความเขินของเด็กชายและเด็กหญิงดังขึ้นหลังจากเปิดประตูสีแดงขนาดใหญ่ของห้องวีไอพี  ก่อนจะจากไปพร้อมกับปิดประตู   แขกหนึ่งในสองคนที่กำลังนั่งรับประทานชุดเสต็กสุดหรูมองด้วยความสงสัย แล้วหันมาถามแขกอีกคนที่ยังคงนั่งผ่อนคลายอยู่ในอ่างอาบน้ำวนขนาดปานกลางที่อีกมุมหนึ่งของห้อง

“พวกนั้นมีอะไรรึเปล่านะ ?”

“ไม่รู้สิ  ปล่อยไปเถอะ.....”  เด็กหนุ่มในอ่างน้ำตอบกลับมาอย่างไม่สนใจ

เด็กหนุ่มที่ยังคงอยู่ในชุดนักเรียนจึงยักไหล่  ก่อนจะหันไปสนใจอยู่กับอาหารสุดหรูตรงหน้า  เขาใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีที่จะจัดการกับมันแล้วจึงเบนความสนใจมาหาเพื่อนของตน 

มือใหญ่โบกเป็นเชิงส่งซิกให้พ่อครัวมืออาชีพ  3  คนที่อยู่หลังเคาท์เตอร์ออกไป  เมื่อพวกเขาทำตามพร้อมกับล๊อกประตูอย่างรู้หน้าที่  ร่างสูงกำยำจึงเดินไปดับไฟ  แล้วถอดเสื้อผ้าออกอย่างไม่เขินอาย  ก่อนจะมาร่วมผ่อนคลายในอ่างน้ำเพื่อไล่ความเหยื่อยล้าหลังการฝึกที่ผ่านมา

ฮิรุม่าลืมตามองหนึ่งครั้งแล้วหันไปไม่สนใจสิ่งรอบตัวเหมือนเดิม  แต่เขาก็สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงน้ำที่กระเพื่อม   ปืนที่หยิบออกมาจากทางข้างหลังเหมือนกับเสกมาจากอากาศธาตุหยุดริมฝีปากที่จะเข้ามาล่วงเกิน

“ไม่ใช่คืนนี้  ชั้นอยากพักผ่อน.....”

นัยน์ตาสีฟ้าหรี่ลงมอง   ริมฝีปากบางเผยอขึ้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงแฝงความรำคาญ  ขณะที่ใบหน้าคมแสดงอารมณ์นั้นออกมาอย่างโจ่งแจ้ง  อีกฝ่ายจึงจำใจที่จะยอมล่าถอยแต่ก็ยังขอเข้ามานั่งข้างๆ  และโอบสะโพกของเพื่อนเอาไว้   คนในวงแขนจึงอดที่จะถอนหายใจกับความดื้อดึงเล็กๆ น้อยๆ  นั่นไม่ได้   แต่ก็ยอมให้โดยการขยับเข้าไปนั่งระหว่างขาแกร่งแล้วพิงอกกว้างเหมือนกับกำลังนั่งอยู่บนโซฟา

“ไหนบอกว่าไม่ใช่คืนนี้ไง......”  เก้าอี้แอบประท้วงเล็กน้อยและสวมกอดร่างบางตรงหน้าแน่นเหมือนกับกลัวว่าร่างนั้นจะหายไปหากละสายตาไปเพียงวินาทีเดียว

“ก็แค่นั่งเฉยๆ  นี่  แล้วก็อย่าสะเออะทำอะไรล่ะ”

คำพูดลงท้ายย้ำพร้อมกับปืนในมือยกขึ้นจ่อใต้คางเป็นการขีดเส้นกั้นไม่ให้ก้าวล้ำเข้ามา  ผู้ที่ถูกจำกัดสิทธิจึงได้แต่ถอนหายใจขณะมองในแง่ดีว่า  อย่างน้อยก็ได้กอดอย่างนึงล่ะ

“ฮิรุม่า.....แผลนี่ไอ้หมอนั่นเป็นคนทำรึเปล่า ?”

 เด็กหนุ่มสะอึกเล็กน้อยแต่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมาให้เห็น  และปฏิเสธที่จะตอบคำถาม  ถึงแม้สายตาของคนข้างหลังจะจับจ้องอยู่ที่รอยแผลฟกช้ำจางๆ  บนแก้มซ้ายและสีข้างข้างขวาก็ตาม  ภาพของเพื่อนเก่าที่เคยร่วมทำเรื่องชั่วกับทรงผมเดรดร๊อคที่ไม่เคยเปลี่ยนผุดขึ้นมาในหัว  โดยเฉพาะการโต้คารมกันอย่างดุเดือดเมื่อเจอกันครั้งล่าสุดโดยบังเอิญยังคงฝังแน่นอยู่ในความทรงจำเหมือนกับทุกสิ่งทุกอย่างเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

“ฮิรุม่า.......”  น้ำเสียงทุ้มต่ำคาดคั้น  “เกิดอะไรขึ้น ?  ทำไมมันยังมาหาเรื่องนายอีก ?”

“แล้วคนอย่างไอ้เดรดร๊อคตูดหมึกนั่นมันต้องมีเหตุผลอะไรให้หาเรื่องฟาดปากคนด้วยฟะ ?”

ฮิรุม่าแยกเขี้ยวว่าอย่างหงุดหงิดและประชดตัวต้นเหตุอย่างหัวเสีย  ทั้งๆ ที่วันนั้นอุตส่าห์รู้สึกอารมณ์ดีมากกว่าวันอื่นๆ หน่อยแล้วเชียว  แต่เคราะห์ดีดวงประจวบเหมาะตำราไหนให้ต้องมาเจอกับคนที่ต่อให้เป็นคนสุดท้ายในโลกก็ไม่อยากเห็นหน้า  ถ้าไม่เห็นว่าเป็นเพื่อนเก่าเคยร่วมก๊วนทำชั่วกันมา  ไม่อยากถูกตัดสิทธิลงแข่ง  และหาเรื่องไปนอนเล่นในคุกในตาราง  เขาคงยิงหมอนั่นทิ้งไปนานแล้ว 

“เจอกันโดยบังเอิญงั้นสินะ.....” ‘ ถ้าไม่ไปตีฝีปากกับมัน  ก็คงไม่โดนหรอกมั้ง.....’  เขาคิดพลางถอนหายใจและพอจะเดาสิ่งที่เกิดขึ้นได้ลางๆ  “โทษทีที่ทำให้นึกถึงมัน  ชั้นเป็นห่วงน่ะ.....” เขารีบพูดเมื่อเห็นว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทำให้คิ้วของฮิรุม่าขมวดเข้าหากันมากขึ้น

“ช่างเหอะ......ยังไงก็ต้องเจอกันในสนามอยู่แล้ว.....”

เด็กหนุ่มเสยผมสั้นสีบลอนด์ที่ลู่ตกลงเพราะเปียกน้ำขึ้นพลางทิ้งคำพูดแฝงความหมายสองแง่สองง่ามเอาไว้   แล้วออกจากอ่างอาบน้ำไปโดยไม่สนใจคนที่อยู่ข้างหลัง 

ทั้งๆ ที่คิดว่าจะได้ผ่อนคลายในโอกาสทองอันหายากบนเรือสำราญสุดหรูนี้แล้วซะอีก

“ชั้นขอโทษจริงๆ นะ”

ถึงมูซาชิจะตะโกนไล่หลังมาอย่างจริงใจ  แต่เหมือนฮิรุม่าจะไม่รับฟัง  เพราะเจ้าตัวยังคงหันหลังให้ขณะแต่งตัว  ก่อนจะล้มลงนอนบนเตียงขนาดคิงไซค์      นัยน์ตาจับจ้องอยู่กับข้อมูลลับสุดยอดบนหน้ากระดาษของสมุดเดธโน้ตในมือ  ในขณะที่มืออีกข้างเลื่อนมาเคาะปืนบนตักเบาๆ  คิ้วที่ยังคงขมวดเข้าหากันแม้ใบหน้าโดยรวมจะดูเหมือนกับกำลังรู้สึกเฉยๆ   แสดงให้เห็นว่าเขากำลังอยู่ในอารมณ์  2  แบบ 

‘ ท่าทางยังงั้นไม่รู้ว่ายังหงุดหงิดเรื่องอากอนอยู่......หรือกำลังคิดแผนอะไร...... ? ’   มูซาชิคิดพลางนั่งมองอีกฝ่ายโดยไม่เข้าไปรบกวนคนบนเตียง “.......ก็คงจะอย่างหลังล่ะมั้ง ?”  เขาสรุปเมื่อเห็นรอยแสยะยิ้มของเพื่อน  ‘ แบบนี้เจ้าพวกสมาชิกในทีมกับคุริตะ  หรือไม่ก็อากอนเองก็เหอะ  ระวังเอาไว้หน่อยก็คงจะดี ’

“เลิกจ้องซะทีสิเฟ้ยไอ้หน้าแก่ตูดหมึก”  คนที่เป็นเป้าหมายชักทนไม่ไหว

“ก็ช่วยไม่ได้ที่นายดันเล่นตัวหนีไปยังงั้น  ชั้นอุตส่าห์ไม่เข้าไปกวนแล้วปล่อยให้นายอยู่ห่างๆ แล้วนะ”

“ไม่ต่างกันเลยว่ะ”

ฮิรุม่าแยกเขี้ยวประชดกลับ    ทำให้มูซาชิจำต้องเลิกแหย่ก่อนที่จะเจอกับกระสุนปืน      ถึงแม้จะไม่เคยถูกเดมอนยิงเลยสักครั้งตั้งแต่คบกันมา  แต่ระวังเอาไว้ก่อนจะดีกว่า  ช่วงเวลาที่เหลือบนเรือสำราญสุดหรูจึงดำเนินไปด้วยความเงียบและมีระยะห่างระหว่างอ่างอาบน้ำกับเตียงกั้นกลางต่อไปอีกครึ่งชั่วโมง

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

สมาชิกทีมเดวิลแบ็ทและทีมโอโจไวท์ไนท์ค่อยๆ เดินคุยลงจากเรือกันอย่างสนุกสนาน  พวกเขายังคงรู้สึกเสียดายที่จะต้องจากความสะดวกสบายระดับไฮคลาส  การบริการระดับโปรคลาส  และอาหารฝีมือเทียบเท่าเชฟระดับโลก  แต่มีเพียงคนสองคนในทีมเดวิลแบ็ทเท่านั้นที่เหมือนจะรู้สึกเฉย ๆ   และไม่มาร่วมวงคุยด้วย   

มูซาชิยังคงเดินมองคนไม่มีอารมณ์จะพูดตรงหน้าเงียบ ๆ  เหมือนอย่างที่เคยทำเป็นประจำ  แม้คราวนี้จะแตกต่างออกไปเพราะเขาเป็นคนทำให้ใบหน้าคมนั่นปราศจากรอยยิ้มปีศาจ  เขาจึงควรที่จะเป็นคนหาจังหวะดี ๆ  ที่จะทำให้คนที่ว่าอารมณ์ดีขึ้นหรืออย่างน้อยก็พูดอะไรออกมาสักคำ  แต่ก่อนที่เขาจะทันได้เริ่ม  ก็มีเสียงดังขัดจังหวะซะก่อน

ทุกคน  รวมทั้งฮิรุม่ามองรถมอเตอร์ไซค์  2  คันที่พุ่งทะยานผ่านหน้าไปอย่างอึ้งๆ  เพราะคนที่อยู่บนคันที่วิ่งอยู่ข้างหน้าคือ  คนที่พวกเขารู้จัก  เสียงปืนจากคนที่ขับไล่ตามมาทำให้พวกเขาผงะถอยกันหมด  ยกเว้นก็แต่เด็กหนุ่มฉายาปีศาจสุดโฉดแห่งเดมอนที่ยืนแสยะยิ้มกว้างจนเกือบจะเห็นฟันซี่ขาวยาวแหลมหมดทุกซี่  ฝ่ามือเรียวเอื้อมไปหยิบปืนลูกซองที่ซ่อนเอาไว้บนหลัง

“พวกนายหมอบลงดีกว่านะ”  

คิกเกอร์ของทีมเดวิลแบ็ทเตือนคนอื่น ๆ  เพราะเขารู้จักอาวุธสงครามเดินได้ตรงหน้าดีที่สุด  ทุกคนก็ต่างรีบทำตามเมื่อกระสุนนัดแรกของปืนวิสัยทัศไกลถูกยิงออกไปพร้อมกับเสียงตะโกนตามแบบฉบับของเดมอนแห่งเดวิลแบ็ท

“YA~HA !!  หลบให้ดีนะเฟ้ยไอ้คาเมเลออนตูดหมึก !!” 

แล้วเป้าหมายก็แล่นถลาเสียหลักเข้าไปชนอีกคันล้มลงข้างทาง  เสียงระเบิดที่ตามมาและเสียงปืนที่ดังขึ้นอีกครั้งทำให้ทุกคนคิดเหมือนกันว่า  คน ๆ นี้ช่างน่ากลัวจริง ๆ   

“แกเป็นใครวะ!?  ทำมอ‘ไซค์ชั้นพังยับแบบนี้ชดใช้มาซะ !!”  เจ้าของรถเป้าหมายเข้ามาตวาดอย่างเดือดดาลพร้อมปืนสั้นในมือ

“ถึงแกจะช่วยชั้นจริงๆ ก็เหอะ  แต่ทำไมต้องเอี่ยวมอ‘ไซค์ชั้นไปด้วยฟะ  ไอ้บ้าฮิรุม่า !!”  เจ้าของรถที่ไม่ใช่เป้าหมายก็แหวใส่เช่นเดียวกัน  แต่เขาก็ถอยเงียบไปเมื่อปีศาจแห่งเดมอนเปิดศึกท้าดวลความเร็วกับสิงห์นักบิด

กระสุนต่อกระสุนปะทะกันอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือการเล็งอันเฉียบขาดของนักยิงผมบลอนด์ที่ยังคงหัวเราะเคี๊ยก ๆ และเมื่อกระสุนนัดที่หกถูกยิงออกไป  การดวลก็รู้ผล

“อะไร  หมดน้ำยาแค่นี้แล้วเรอะ ?”  กระสุนพุ่งเข้ามาเฉี่ยวหน้าพร้อมกับคำเยาะเย้ย

“หนอย !  แน่จริงมาฉะกันตรงๆ ดิวะ !!”  แต่นักเลงโตก็ยังไม่ยอมแพ้  แม้ว่าเขาจะดูเหมือนเป็นคนขี้แพ้ชวนตีก็ตาม

 “ไม่เอาว่ะ  ชั้นชอบจบแบบเร็ว ๆ  งี้มากกว่า”  ปีศาจสุดโฉดปฏิเสธพร้อมแสยะยิ้มกว้าง 

กระสุน  2  นัดพุ่งเข้าไปเฉี่ยวขาทั้ง  2  ข้างให้ล้มลงก่อนที่คนยิงจะเดินย่างสามขุมเข้ามานั่งไขว้ห้างบนหลังพร้อมกับเอาปืนจ่อหัวของเก้าอี้มีชีวิตอย่างสบายอารมณ์

“ตอนแรกชั้นก็นึกว่าใครที่มีธุระกับหนึ่งในทาสของชั้นซะอีก  ไม่ใช่คนห่างคนไกล  อยู่ก็แถวๆ นี้เองนี่หว่า  ใช่มั้ย  คุณทาคาซากิ  ชิโร่”  เดมอนแห่งเดวิลแบ็ทใช้น้ำเสียงล้อเลียนอ่านชื่ออย่างชัดถ้อยชัดคำทำให้เจ้าของชื่อหน้าซีดเผือด

“กะ....แกรู้ได้ไงฟะ !!?”

“นั่นสิ  ทำไมกันน้า ?  โดยเฉพาะเรื่องเมื่อตอนอายุ  13  ที่.......”  จ้าวแห่งการแบล็คเมล์แกล้งทิ้งคำพูด

“หวา~ กะ....แกรู้เรื่องนั้นได้ยังไง !?  ยะ....ยอมแล้วเฟ้ย !!  อย่าพูดนะเฟ้ย !!”

“’งั้นก็มาเป็นทาสชั้นซะ เคี๊ยก ๆ ๆ ๆ ๆ”  เสียงหัวเราะปีศาจฟังดูเหมือนเสียงที่ดังมาจากนรกในหูของคนที่ตกเป็นเหยื่อ  และมันทำให้เขาต้องสะอึกนิ่งเงียบทำใจอยู่นานกว่าจะยอมก้มหัวให้

“เออ  ยอมแล้ว  จะลุกไปได้รึยัง ?”

“ฮืม ?  กฎข้อแรกของการเป็นทาสของเดมอนแห่งเดวิลแบ็ท  จำเอาไว้ซะ”  ใบหน้าคมแสยะยิ้ม “บอกทุกอย่างที่ชั้นอยากรู้มา”  ลำกล้องปืนตบที่ใบหน้าเบาๆ  “ทำไมถึงมายุ่มย่ามกับไอ้คาเมเลออนตูดหมึกนั่น ?”

“ก็มันอยากทำหน้าหาเรื่องในถิ่นชั้นนี่หว่า”

“โฮ่  ไอ้ตูดหมึกสิ้นคิดอย่างแกเลยเอาปืนไล่ยิงสินะ  อืม ๆ” เจ้านายแกล้งทำเสียงลงท้าย และแกล้งหรือจดอะไรจริงๆ ลงไปในสมุดโน้ต “สาธยายแก๊งแกมาดิ๊”

“เฮ้ย!! ชั้นต้องบอกขนาดนั้นเลยเหรอว่ะ !?”  รอยยิ้มที่ฉีกกว้างของปีศาจและออร่าสีดำทะมึนคือคำตอบ    เขาจึงจำใจที่จะบอกหมดเปลือก

“ขอบใจ....” คำพูดสองคำที่ได้ยินทำให้ข้าทาสคนล่าสุดรู้สึกโล่งใจเหมือนยกภูเขาออกจากอก  แต่คำพูดต่อมาก็ทำให้สะดุ้งโหยง  “ท้ายสุดนี่รักษาด้วยชีวิตเลยนะเฟ้ย....”

“อะ...อะไร ?”  หัวหน้าแก๊งซิ่งถามและฟังเสียงที่กระซิบข้างหูอย่างหวาด ๆ

“อยู่คุมแต่ในเขตของแก  อย่ามายุ่มย่ามกับทาสในเขตชั้นอีก  แล้วชั้นจะทำแบบเดียวกัน”  แล้วก็ปิดท้ายด้วยเสียงหัวเราะตามแบบฉบับของปีศาจแห่งเดมอน “ไสหัวไปได้แล้ว....”

ในที่สุดร่างบางก็ลุกขึ้นและปล่อยให้คนชั้นผู้น้อยได้วิ่งหนีไป   ใบหน้าคมแสยะยิ้มในขณะที่เท้าก้าวเข้ามาหาเหยื่อรายต่อไป

“ดูดีนิ  ไม่คิดว่าอย่างแกจะวิ่งหนีมาหลบหลังชั้น  แบบนี้ตำแหน่งหัวโจกของคาเมเลออนจะทำไงฟะ ?”

“ไม่ต้องมา ส. ใส่เกือกซ้ำเติมนู่นนี่เลยแก  ชั้นแค่บังเอิญผ่านมาแถวนี้เฟ้ย !”

หัวโจกที่นั่งพิงรถแหวกลับอย่างไม่เกรงกลัว  ถึงร่างกายจะไม่อยู่ในสภาพพร้อมที่จะต่อกรกับเดมอนแห่งเดวิลแบ็ท  และถูกเรียกว่าเป็นทาสของไอ้สุดโฉดนี่   ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะต้องยอมก้มหัวให้แม้กระทั่งเรื่องของการตีฝีปาก

“ฮึ  เนี่ยเหรอท่าทางกับคำพูดที่ควรให้กับผู้มีพระคุณน่ะ ?”

ริมฝีปากบางแสยะยิ้มกว้างน่ากลัวขณะที่ใบหน้าคมเคลื่อนเข้ามาใกล้  นิ้วชี้เรียวยาวเชยคางขึ้น  ก่อนที่น้ำเสียงล้อเลียนจะมาพร้อมกับคำพูดยียวน

“วันนี้ชั้นอารมณ์ดีเลยว่าจะให้นี่ซะหน่อย....สงสัยนายคงไม่อยากได้หรอกมั้ง ?  ว่าไง ?” 

ร่างสูงกลับมายืนถือปืนพาดบ่า  ฝ่ามือเรียวโบกแผ่นกระดาษทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าแล้วแตะเอาไว้บนริมฝีปาก   โดยจงใจให้เห็นส่วนของตัวเลขที่มีจำนวนหลักมากพอที่จะถอยมอเตอร์ไซค์คันงามออกมาขับเล่นได้สบาย   

ใบหน้าคมยังคงแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์  นัยน์ตาสีฟ้าใสหรี่ลงมองเป็นเชิงท้าทายอย่างเหย่อหยิ่งเหมือนกับจะบอกว่า   เอาสิ  ถ้าอยากได้ก็ลองก้มหัวคุกเข่าขอร้องอย่างสุภาพสิ    แต่ทาสผู้ซื่อสัตย์ก็มีศักดิ์ศรีของความเป็นลูกผู้ชายมากเกินกว่าจะทำตัวน่าสมเพชแบบนั้น

“ให้ตายชั้นก็ไม่ทำอะไรงี่เง่า ๆ พรรค์นั้นหรอกเฟ้ย !!  ศักดิ์ศรีชั้นมันมีค่ามากกว่านั้นเว้ย !!”

“โฮ่~ งั้นถ้ามากกว่านี้ก็โอเคสินะ ?” เดมอนแกล้งพูดพลางโบกกระดาษเบา ๆ

“บ้านป๊ะแกสิ !!”

ฮาบาชิระสวนกลับทันควันและอดกลั้นต่อความเจ็บปวดของแผลกระสุนเฉี่ยวบนไหล่ข้างขวาในขณะที่ยังคงพึมพำเกี่ยวกับรถสุดรักและเรื่องที่เกิดขึ้น  ขาทั้งสองข้างค่อยๆ ยันตัวให้ลุกขึ้นแล้วเดินออกมา  ในใจนั้นพยายามไม่สนใจกับเสียงหัวเราะที่ได้ยินไล่หลังมา  ยกเว้นคำพูดที่กลับมีความหมายแตกต่างออกไปในแบบที่คาดไม่ถึง

‘แผลนั่นได้มาจากช่วยไอ้พวกลิ่วล้อคนไหนในแก๊งล่ะสิ.....’ “มีกึ๋นเหมือนกันนี่หว่า  ล้อเล่นน่ะ.....” 

แต่อีกฝ่าย  รวมทั้งสมาชิก  2  ทีมทุกคนต่างยืนนิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออกเหมือนกับไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง  แต่กระดาษแผ่นบางที่ดีดมาให้นั้นยืนยันให้เห็นแล้วว่าสิ่งที่พูดเป็นเรื่องจริง   

“ชั้นบอกว่าล้อเล่น   เงินนั่นมันเหลือจากรางวัลที่ตาแก่ตูดหมึกนั่นให้  ไม่ต้องห่วง”  ฮิรุม่าว่าเหมือนกับจะเดาสิ่งที่คนรับและคนอื่นๆ คิดเอาไว้ในใจออก “ไอ้พวกตูดหมึกนั่นมันไม่ต้องใช้แล้ว   เพราะงั้นเอาไปซะ  มีเบ๊แต่ไม่มีรถน่ะมันลำบากเวลาจะเรียกใช้นะ.....”

แล้วฮิรุม่าก็หัวเราะทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะเดินล้วงกระเป๋าจากไป  คนที่รู้ใจเดมอนแห่งเดวิลแบ็ทที่สุดจึงอดที่จะยิ้มน้อยๆ ไม่ได้กับท่าทางนั้น  และเดินเข้าไปขอบใจหัวโจกแห่งคาเมเลออนที่ช่วยทำให้ปีศาจอารมณ์ดีขึ้นมาได้โดยไม่รู้ตัว  ก่อนจะหันไปบอกคนอื่นๆ ที่พากันรู้ซึ้งในความน่ากลัวของเดมอนสุดโฉดแยกย้ายกันกลับบ้าน  ส่วนตัวเขานั้นเดินตามคนที่ว่าไปเหมือนเคย    

มูซาชิและฮิรุม่าอดยิ้มไม่ได้เมื่อได้ยินเสียงตะโกนไล่หลังที่จริงใจของหัวหน้าทีมคาเมเลออน

“ถึงมันจะเป็นความผิดของแก  แต่ก็ขอบใจนะเฟ้ย !!” 

ในที่สุด  วันพักผ่อนก็มีเรื่องทำให้เดมอนแห่งเดวิลแบ็ทอารมณ์ดีกับเขาเสียที......

…. – END - ….