"อิริเอะ โชอิจิ!! ทำไมคอมฉันถึงมาอยู่ในห้องหล่อนได้ยะ!!"
เสียงโวยวายอันวินาศตะโรของหญิงสาววัย23ปีแหกปากเรียกชายรุ่นพี่เสียงดังลั่น
"อ..อะไรเหรอ?"ชายหนุ่มร่างเล็กสวมแว่นนาม อิริเอะ โชอิจิ หันกลับมามองที่ต้นเสียงอย่างช้าๆ
"หึยยยย! เมื่อไหร่พวกหมานั่นจะโผล่มาให้เล่นซะทีนะ! ฉันเบื่อแล้วนะเนี่ย!"หญิงสาวร่างเล็กผมสีทองบลอนด์ยืนโวยวายใส่อิริเอะด้วยความเอาแต่ใจ นัยน์ตาสีเทาหม่นไร้สีนั่นจ้องเข้ากับตาของอิริเอะอย่างไม่พอใจสุดๆ
"แน่ะ! พูดไม่เพราะอีกแล้วนะเจอร์ออโน่.."อิริเอะที่ได้ยินสิ่งที่รุ่นน้องของตนสบถออกมาจึงกล่าวตักเตือนไว้เพื่อปรามไม่ให้มันกลายเป็นนิสัยเสียติดตัวของเธอไปมากกว่านี้
"ใครสนล่ะ"หญิงสาวเดินสบัดผมอย่างเซ็งๆไปนั่งบนโต๊ะที่สร้างขึ้นเพื่อเธอโดยเฉพาะ
[ยังไงเธอก็ยังเป็นเธออยู่ดีน่ะนะ... เจอร์ออโน่ น็อตเต้...]
อิริเอะคิดในใจก่อนจะกลับไปโฟกัสที่งานต่อ
"แถมจริงๆนะอิริเอะ"
"หืม?"
น้ำเสียงจริงจังของหญิงสาวทำให้อิริเอะวางมือลงจากการพิมพ์งานอยู่ในคอมด้วยความประหลาดใจ
"ไอ้มาร์ชเมลโล่สองหน้านั่นมันต้องการอะไร?"
เพราะเธอจะใช้น้ำเสียงนี้เวลาที่รู้สึกสงสัยจริงๆเท่านั้น
"อืม... ที่จริงฉันเองก็ไม่รู้ลึกอะไรไปมากกว่านั้นแล้วล่ะนะ.."
[แปลกจัง... ทำไมจู่ๆเจอร์ออโน่ถึงมาสนใจเรื่องพรรค์นี้กันนะ?]
เอาล่ะสิ.. งานนี้เจอร์ออโน่เธอแปลกไปหรืออิริเอะคิดไปเองกันแน่นะ...
//ทางด้านของเจอร์ออโน่
[ฮืม... ทำไมจู่ๆเราถึงได้ไปนึกถึงไอ้มาร์ชเมลโล่สองหน้านั่นกันนะ?... แต่ก็ช่างเถอะ! อาจจะเป็นเพราะมันชอบกวนประสาทฉันบ่อยๆจนฉันหมั่นไส้ล่ะมั้ง..]
เจอร์ออโน่สะบัดหัวเล็กๆน้อยเป็นการไล่ความคิดนั้นๆออกจากหัวก่อนจะเดินวนอยู่ในห้องไปมาเพื่อเป็นการแก้เบื่อไปพลางๆ
"แล้วเธอจะเอาไงอ่ะ? เรื่องนั้นน่ะ.."อิริเอะวางมือจากงานพร้อมกับหมุนเก้าอี้ทำงานหันกลับไปหาเจอร์ออโน่ที่เดินไปมาอยู่บริเวณหน้าห้อง
"หืม?"เจอร์ออโน่หยุดเดินก่อนจะปรายตามองอิริเอะเล็กน้อย
"เรื่องนั้นน่ะ..."
ขนาดอิริเอะยังไม่กล้าเอ่ยถึง.. หรือว่านี่อาจจะเป็น...ความลับของเจอร์ออโน่?
"ฮึม... ไอ้เรื่องปัญญาอ่อนพรรค์นั้นน่ะนายยังเก็บมาคิดอยู่อีกรึไงกัน?"มือเล็กสีขาวซีดเสยผมขึ้นไปด้านหลังด้วยความเบื่อหน่ายกับเรื่องที่อิริเอะกำลังจะสื่อถึง
"เฮ้อ! มันไม่ไร้สาระนะ! มีแต่เธอนั่นแหละที่คิดว่ามันไร้สาระน่ะ!"อิริเอะโวยวาย
"ก็เรื่องของฉัน แล้วสำหรับฉันมันก็ดูไร้สาระปัญญาอ่อน แถมด้วยซ้ำนะ ฉันไม่สู้เพราะไอ้เรื่องบ้าบอพวกนั้นหรอกนะ"เจอร์ออโน่สะบัดมืออย่างรำคาญและหงุดหงิด
[จะว่าไปก็... จริงๆนั่นล่ะนะ.. เจอร์ออโน่ไม่ได้อยากสู้ซะหน่อย แถมไม่มีใครอยากให้แม่นั่นสู้ด้วย..]
"อา! เข้าใจแล้วๆ"อิริเอะอมยิ้มกับความสันโดษของอีกฝ่าย
"ก็ดี งั้นฉันไปและ เบื่อ"เจอร์ออโน่เดินไปหยิบบัตรvipของอะไรบางอย่างที่โต๊ะทำงานของตนและเดินออกจากห้องทำงานของอิริเอะ
[ไปที่นั่นอีกแล้วงั้นสินะ...]
อิริเอะคิดในใจก่อนจะหันกลับไปทำงานต่อ
ณ มิลฟีโอเล่คาสิโน
[ไม่เห็นมีอะไรเปลี่ยนไปเลย.. น่าเบื่อ]
"นี่ เชลแบ็คโล"เจอร์ออโน่หันกลับไปหาสองสาวเชลแบ็คโลที่เดินตามหลังเธอมา
"มีอะไรเหรอคะท่านเจอร์ออโน่?"x2
"ลากหัวไอ้เจ้าของคาสิโนไปเก็บทีซิ"เจอร์ออโน่สั่งสองสาวเชลแบ็คโลด้วยท่าทางรังเกียจอย่างเหลืออดกับความสกปรกของบ่อนคาสิโนที่นี่
"ค่ะ"สองสาวเชลแบ็คโลก้มหัวให้เธอเล็กน้อยก่อนจะกระโดดหายไปบนหลังคา
[โสโครกอย่างนี้ฉันไม่ค่อยอยากเข้าหรอกนะ]
เด็กสาวพูดในใจอย่างสะอิดสะเอียนก่อนจะเดินเข้าร้านไป
ตึ่ก ตึ่ก ตึ่ก..
"คุณคงจะเป็นมิสเจอร์ออโน่ที่เขาล่ำลือกันว่าเป็นเซียนบ่อนคาสิโนสินะครับ"
[หืม?]
"นึกว่าหมาที่ไหน.. แกมม่าสายฟ้าแลบนี่เอง"เจอร์ออโน่กระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาประจำของเธอ
"หึ ถ้าไม่รังเกียจกันล่ะก็.. ฉันขอแทงสนุ๊กกับเธอซักครั้งจะได้รึเปล่า? พอดีว่าที่นี่ไม่มีใครเทียบฝีมือกับฉันได้เลยน่ะเห็นทีว่าคงจะมีแค่เธอน่ะนะ.. ที่ยังไม่เคยประมือด้วยน่ะ"แกมม่ายกยิ้มอย่างมีเลศนัย
"แหมๆ ฉันก็ดันไม่ถนัดแทงสนุ๊กซะด้วยสิเนี่ย.."เจอร์ออโน่ตีหน้าเศร้าอย่างน่าสงสาร แต่ทว่า..
[หะ! เตรียมตัวสิ้นชื่อแกมม่าสายฟ้าแลบได้เลยย่ะ! ฉันจะเล่นให้หมดตัวเลย..]
ในใจเธอกลับไม่ตรงกับคำพูดซะนี่สิ...
ทางด้านแกมม่า
"แหมๆ ฉันก็ดันไม่ถนัดแทงสนุ๊กซะด้วยสิเนี่ย.."
[หึ.. ถ่อมตัวเรียกความสงสารงั้นเหรอ? ดูท่าว่าจะประมาทไม่ได้สินะเนี่ย..]
"ดูเหมือนว่านายต้องเล่นให้ฉันดูนะ.. แกมม่า.."
ยังไงผู้หญิงคนนี้ก็อันตรายใช่ย่อย..
"ถ้าเธอต้องการอย่างนั้น ฉันก็คงไม่เสียมารยาทไม่เล่นให้ดูหรอกนะ"
[หัวดีนี่.. จะให้ฉันเล่นให้ดูเพื่อจะจับทิศทางการเล่นของฉันสินะ]
เขาคิดในใจแต่ก็ยังคงจะเล่นเป็นตัวอย่างให้เจอร์ออโน่ดูอยู่ดี
"ขออนุญาตค่ะ ท่านเจอร์ออโน่ มีคนขอพบค่ะ"สองสาวเชลแบ็คโลเดินเข้ามาหาเจอร์ออโน่ด้วยท่าทางนิ่งขรึม
"แขกเหรอ? อ่า.. งั้นการแทงสนุ๊กครั้งนี้เอาเป็นว่าไว้วันหลังแล้วกันนะ ฉันขอตัว"เจอร์ออโน่เสยผมไปด้านหลังอย่างเซ็งๆก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องสนุ๊กvipของแกมม่าไป
[ไว้เจอกันใหม่ก็แล้วกัน.. ลา ซินญอร่า เจอร์ออโน่ น็อตเต้..]
*la signora = คุณผู้หญิง (อิตาลี)*
Giorno talk
ก็นะ.. คงจะรู้กันอยู่แล้วว่าจู่ๆก็มีแขกที่ไหนของซีกโลกก็ไม่รู้ต้องการพบฉันน่ะนะ ซึ่งฉันจะไม่ขัดหรอกนะถ้าไม่ติดที่ว่า...
"ไงๆ เจอร์ออโน่น้องรัก มาอยู่ที่มิลฟีโอเล่แล้วเป็นไงมั่ง~?"
ไอ้คนที่มาหาฉันมันดันเป็น ดีโน่ ไอ้พี่ชายจอมเห่ยของฉันน่ะสิ!!
"เฮ้ย!? จะมาทำไมเนี่ย! พากันแห่มาถึงที่ของศัตรูเดี๋ยวก็ซวยกันเอาหรอก!"
โอ๊ยตายยย!! มันลืมรึยังไงว่ามันเป็นศัตรูกับมิลฟีโอเล่เนี่ย!
"ฮ่าๆๆ ก็คนมันคิดถึงน้องนี่นา~"
เฮ้อออ!! ไอ้นี่ก็ซิสค่อนไม่เลิก!
"โรมาริโอ้ ทำไมถึงปล่อยให้ตาบ้านี่แห่มาที่นี่ได้ล่ะ?"
ขอให้ฉันได้คำตอบที่มันเมคเซ้นส์ที่สุดจากปากของโรมาริโอ้ด้วยเถอะ!
"ก็บอสดึงดันที่จะมาน่ะสิครับคุณหนู พวกผมห้ามแล้วบอสก็ไม่ยอมฟัง ตั้งท่าจะมาอย่างเดียวเลยครับ"
น..นั่นไง! ว่าแล้วเชียว!
"น่าๆ ไหนๆก็มาถึงที่นี่แล้วนี่นา มาให้พี่กอดหน่อ--"
พั้วะ!!
"จ..เจ็บง่าาา! ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลยอ่าาา"
งี้แหละ ไอ้บ้านี่น่ะ...
"น้องจ๋าาาา"
"อย่ามาแตะนะ"
"แต่--"
"ไม่"
"ง่าาา..."
"..."
ให้ตายสิ...
"น้องงง"
"..."
"T^T"
"-_-"
"ก็ได้! กลับก็ได้!"
"เออ คราวหน้าถ้าจะมาก็นัดที่ดีๆ ไม่ต้องแห่มาแบบนี้ ถ้าฉันคิดถึงเดี๋ยวฉันไปหาเอง แต่มันคงจะเป็นไม่ได้น่ะนะ"
"ง่าาาา"
ใดๆซะที่ว่าติ๊งต๊องปัญญาอ่อนสำหรับฉันแล้ว.. ไอ้นี่เป็นอันดับหนึ่ง..
ไอ้พี่น้องคู่นี้มันรักกันยังไงเนี่ย!!!!
End giorno talk
"ท่านคะ เมื่อครู่ท่านอิริเอะเรียกตัวกลับด่วนค่ะ เห็นบอกว่าท่านเบียคุรันอยากคุยด้วยน่ะค่ะ"เชลแบ็คโลสาวรายงานสิ่งที่เกิดขึ้นให้เจอร์ออโน่ผู้เป็นเจ้านายฟัง
"เฮ้ออออ อะไรของไอ้มาร์ชเมลโล่นั่นเนี่ย! เสียเวลาฉันฟรีเลย"
ถึงเธอจะบ่นตับหดตับหายแค่ไหนแต่กระนั้นเธอก็ยอมกลับฐานทัพอยู่ดี
ทางด้านอิริเอะที่กำลังคุยกับเบียคุรันอยู่
"สรุปแล้วจะเอายังไงดีครับคุณเบียคุรัน เรื่องพวกวองโกเล่น่ะครับ"อิริเอะทำหน้าเครียด
"ฮ่าๆๆ ดูท่าว่านายจะกลุ้มเรื่องนี้มากเลยสินะ"เบียคุรันหัวเราะร่าพลางหยิบมาร์ชเมลโล่อันเป็นของโปรดของตนเคี้ยวเล่นอย่างสบายอกสบายใจ
ปัง!!
"ก็ต้องกลุ้มสิครับ! วันดีคืนดีถ้าเกิดพวกนั้นมันบุกฐานทัพของผมจะทำยังไงล่ะครับ!"อิริเอะทุบเสียงโต๊ะเสียงดังก่อนจะตวาดใส่อีกฝ่ายผ่านจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ที่อยู่เบื้องหน้าเขา
"ฮ่าๆๆๆ ใจเย็นๆสิโชจัง นี่นายลืมไปแล้วรึไงว่าแฟมิลี่เรามีแต่พวกเก่งๆน่ะ แล้วพวกเก่งๆที่ว่านั่นก็อยู่ที่ฐานทัพของนายหมดเลยนะ"
"ครับ.. ผมรู้.. แต่มันก็--"
ครืด!
"มันก็ไม่ได้เรื่องกันซักคน! พวกนี้มันแตกคอกันจะตายห่าอยู่แล้วนะเบียคุรัน! ต่อให้พวกวองโกเล่ไม่บุกฐานทัพ พวกนี้มันก็จะฆ่ากันตายอยู่แล้ว!"
เสียงแหกปากอันวินาศสันตะโรที่ไม่ต้องก็บอกก็รู้ว่าเจ้าของเสียงเป็นใครดังขึ้นจากทางประตูห้องทำงานของอิริเอะ
"จ..เจอร์ออโน่!?"
อิริเอะตกใจจนเผลอทำกระป๋องน้ำอัดลมมือเนื่องจากว่าเจอร์ออโน่ยืนเหยียบพื้นปูนที่แตกอยู่ด้วยสีหน้าที่เกรี้ยวกราดสุดๆ
"อ๊ะ? เจอร์จางง มาแล้วเหรอ~ คิดถึงจังเลยย"
เบียคุรันที่เห็นเจอร์ออโน่จึงเปลี่ยนเรื่องและทำท่าดี๊ด๊ากลบเกลื่อนทันที
"อย่ามาคิดถึงฉัน ฉันจะอ้วก"
เจอร์ออโน่ทำหน้าแหยใส่เบียคุรัน
"อะไรอ่าาา ใจร้ายย"
"อย่ามาทำกลบเกลื่อน เมื่อกี้ฉันได้ยินหมดแล้ว"
เจอร์ออโน่ยืนกอดอกมองเบียคุรันกับอิริเอะด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโมโหอยู่
"ไม่เอาน่าา ไม่เห็นจะต้องกังวลเรื่องนั้นกันไปเลยนี่นาา ยังไงซะเธอสองคนก็มีเจ้าพวกเครื่องมือทั้งหลายที่คอยสอยพวกวองโกเล่ให้สบายๆอยู่นี่นา"
เบียคุรันยิ้มหน้าระรื่นก่อนจะหยิบมาร์ชเมลโล่ขึ้นมากินอีก
"จะว่าอย่างนั้นก็ถูก.. แต่คงจะใช้แต่พวกนั้นคงจะไม่ได้หรอกนะ ฉันเองก็อยากจะเห็นหนังหน้าพวกวองโกเล่นั่นเหมือนกัน.."
เจอร์ออโน่พูดกับสองหนุ่มก่อนจะหันไปมองคันธนูสีขาวผสมดำอันเป็นอาวุธของเธอที่ถูกวางทิ้งไว้บนแท่นวางสีทอง
>>> รูปอาวุธของเจอร์ออโน่
"โฮ่ะๆๆ ดูเหมือนว่าเจอร์จังจะไม่ได้ใช้มันเลยสินะเนี่ย~"
เบียคุรันแซวเจอร์ออโน่ด้วยอารมณ์ขำ
"เออ เดี๋ยวได้ใช้แน่"
เจอร์ออโน่พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
"ว้าๆๆ จะใช้กับพวกวองโกเล่เลยเหรอ~"
"ไม่ย่ะ ถ้าแกยังไม่เลิกพูดมากแบบนี้นี่แหละ ปากแกฉีกแน่"
ฟึ่บ!
เจอร์ออโน่พูดพลางจุดไฟที่แหวนของเธอขึ้นเป็นการบอกว่าเธอพูดจริง
>>> แหวนของเจอร์ออโน่
"แหมๆ อย่าซีเรียสไปสิน่าเจอร์จัง ฉันแค่หยอกเล่นเองอ่าา"
"แต่ฉันอยากทำจริง -_-"
"0M0!! / ^w^"อิริเอะ/เบียคุรัน
และในวินาทีต่อมาบรรยากาศทุกอย่างก็เงียบลงทั้งห้อง ไม่ว่าจะเบียคุรัน อิริเอะ หรือเจอร์ออโน่ ต่างก็ไม่มีใครปริปากเลยแม้แต่น้อย..
ครืด!!
"ขออนุญาตค่ะ!! ท่านอิริเอะ! ท่านเจอร์ออโน่คะ! ตอนนี้พวกวองโกเล่บุกเข้ามาในฐานทัพแล้วค่ะ!"เชลแบ็คโลเปิดประตูเสียงดังด้วยความตื่นตระหนกก่อนจะรีบรายงานข่าวร้ายของอิริเอะให้ทั้งสามทราบในทันที
"ว่ายังไงนะ!?"x3
"ค่ะ! ตอนนี้กำลังส่งหน่วยที่8ไปป้องกันอยู่ค่ะ"
ปิ๊บ!
จอมอนิเตอร์สำรองฉายภาพเหล่าพวกไวท์สเปลกับแบล็คสเปลที่กำลังวิ่งไปประจำที่กันอย่างจ้าละหวั่นวุ่นวายไปหมดเว้นแต่ว่ามีจอมอนิเตอร์อีกสองจอที่เป็นพวกวองโกเล่และ...
[มาแล้วเหรอ..? หึ!]
ริมฝีปากสีแดงกุหลาบแสยะยิ้มอย่างพอใจที่ว่า..
"อย่าพึ่งตายก่อนจะเจอหน้าฉันล่ะ... พ่อเมฆาเจ้าเสน่ห์.."
นัยน์ตาสีเทาหม่นฉายแววตาที่เต็มไปด้วยความแค้นและความน่ากลัวพลางยืนกอดอกจ้องมองไปที่จอมอนิเตอร์จอสุดท้ายอย่างไม่วางตา
[น่ากลัวเอาเรื่อง...]
อิริเอะชักสีหน้าหวั่นๆด้วยความกลัวเธอ แต่อีกมุมนึงเขาเองก็อดที่จะสงสารเธอไม่ได้เช่นกัน..
"ดูแค้นผู้ชายคนนั้นจังเลยนะเจอร์จัง จ้องตาเขม็งเชียว"
เบียคุรันหัวเราะร่วนพลางหยิบมาร์ชเมลโล่ขึ้นมากินอีก
"หุบปากรอโรคเบาหวานกินหัวไปเถอะแกน่ะ ส่วนฉันจะไปเดินเล่น"
เจอร์ออโน่ปัดมือเหมือนไล่เบียคุรันก่อนจะเดินไปหยิบธนูและลูกดอกของมันเดินออกจากห้องไป
"เอายังไงดีครับคุณเบียคุรัน.. ไอ้ปฏิกิริยาแบบนั้นของเจอร์ออโน่น่ะ.."
อิริเอะปรึกษาเบียคุรันด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา
"ปล่อยไปเถอะโชจัง นั่นสิดี เจอร์จังเป็นตัวหลักของพวกเราเลยนะ"
[ให้ตายสิ... ถึงจะเก่งมากก็เถอะ.. แต่ว่า.. วองโกเล่พวกนั้นได้ตายกันหมดแน่!]
อิริเอะกล่าวอย่างขวัญเสีย
ทางด้านเจอร์ออโน่
ตึ่ก ตึ่ก ตึ่ก
เสียงส้นสูงกระทบลงกับพื้นปูนเป็นจังหวะ ผมสีบลอนด์ยาวสลวยสบัดไปมาตามแรงแกว่ง นัยน์ตาสีเทาหม่นกำลังจับจ้องไปที่ทางเบื้องหน้าอย่างไม่ละสายตาราวกับว่าเธอกำลังจะไปหาอะไรบางอย่างอยู่
"เจอกันอีกแล้วนะครับมิสเจอร์ออโน่"
ชายหนุ่มหน้าหล่อคมเข้มกล่าวอย่างอารมณ์ดีราวกับว่ายังไม่รู้เรื่องวองโกเล่บุกเข้าฐานทัพยังไงยังงั้น
"?.. แกมม่า.."
ริมฝีปากสีแดงสดเอ่ยชื่อชายตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"อารมณ์ไม่ดีล่ะสิท่า"
เขาพูดดักทางราวกับรู้ดี
"คงงั้น.."
เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงหน่ายๆ
"แล้วนี่เธอกำลังจะไปไหนล่ะนั่น? ได้ข่าวมาว่าพวกวองโกเล่บุกเข้าฐานทัพนี่?"
แกมม่าเลิกคิ้วสูงมองเจอร์ออโน่
"ออกมาเดินเล่น เบื่อ"
เจอร์ออโน่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเซ็งๆพร้อมกับจัดเสื้อคลุมสีเลือดเล็กน้อย
"ตอนนี้?"
แกมม่าทำท่างงหนักกับคำตอบที่เทสาดเทเสียของเจอร์ออโน่
"อืม กะว่าถ้าเจอพวกวองโกเล่ก็กะจะฆ่าให้ตายไปซะเลย"
เจอร์ออโน่ยืนกอดอกเอาหลังพิงกำแพงก่อนจะทำท่าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
[คนอย่างนายมันต้องเจอกับฉัน.. ฮิบาริ เคียวยะ..]
มือเรียวเล็กหยิบรูปบางอย่างในกระเป๋าเสื้อออกมามองนิดหน่อยก่อนจะ
แคว่ก!!
ฉีกรูปนั้นทิ้งและโยนมันลงพื้นอย่างไม่ใยดี
[เหอะ! คนอย่างนายมันก็เป็นได้แค่เศษสวะใต้ตีนฉันนั่นแหละ]
ส้นสูงสีแดงสดบดขยี้เศษรูปไปมาอย่างโกรธแค้นปนสะใจสุดๆ
"ดูท่าจะเกลียดไอ้หน้าติ๋มในรูปนั่นมากสินะ"
แกมม่ากระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยปากถามเจอร์ออโน่
"แน่นอน ยังไงก็ฝากเอารูปนี้ไปเผาทิ้งทีนะ ตอนนี้ฉันขอตัว"
เจอร์ออโน่ปรายตามองแกมม่าเล็กน้อยก่อนจะก้าวเท้าเดินห่างจากเขาไป
[เข้าทางล่ะสิ.. เธอจะต้องเป็นของฉัน.. เจอร์ออโน่..]
แกมม่ากระตุกยิ้มอย่างมีชัยก่อนจะจัดการเผารูปที่เจอร์ออโน่ฉีกทิ้งไว้ทิ้ง
ฝั่งเจอร์ออโน่
[หึ! ใครจะสนนายกัน.. ฮิบาริ..]
ใบหน้าคมสวยกระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเปลื้องเสื้อคลุมสีแดงนั่นทิ้งลงพื้นไป
[ตอนนี้น่ะ.. ฉันอยู่ในตำแหน่งคิงแล้วย่ะ]
เธอกล่าวในใจด้วยความสะใจก่อนจะเดินออกจากฐานทัพไป
เธอต้องการจะทำอะไรกันแน่...
ทางด้านอิริเอะกับเบียคุรัน
"เป็นผู้หญิงที่อันตรายจริงๆเลยนะ.. เจอร์จังน่ะ.."
"อย่ามาคิดตื้นๆเลยครับคุณเบียคุรัน ยัยนั่นต้องเป็นของผมครับ"
แม้ว่าทุกครั้งทั้งสองคนจะต่างฝ่ายต่างสงบ แต่รอบนี้สองหนุ่มกลับทำหน้าตึงใส่กันปานจะฆ่าให้ได้
เธอช่างอันตรายเสียจริง...
โรสควีนผู้เลอโฉม..
ก็จบไปแล้วกับนิยายเรื่องแรกของเค้า ชอบหรือไม่ชอบยังไงก็ช่วยคอมเม้นติชมได้เลยนะคะ!(ชอบตอบเม้นค่ะ55) สำหรับเรื่องนี้ก็ขอลาก่อนน
โอ๊ะๆๆๆ
อยากให้มีซีซั่นสองต่อกันมั้ยเอ่ย? ถ้าอยากก็คอมเม้นกันเยอะๆล่ะ เผื่อเค้าอาจจะมีกำลังใจในการมาแต่งซีซั่นสองต่อ555
เป็นกำลังใจให้น้าค่าาาา
ชอบมากกกจนอยากรู้ตอนต่อเลยอ่ะ